Een wat afwijkende albumptipslijst deze week. Met vrij veel ‘moeilijke’ muziek misschien, met veelal de piano in de hoofdrol. Maar o zo mooi. Peter Broderick brengt ons op John Cage geïnspireerde pianomuziek waarin het toeval centraal staat. Alles kan op deze bijzondere plaat. Ook Dear World van de Nederlandse Iris Hond die we als één van de Bonustips hebben bijgevoegd, komt met klassiek getinte werken die zij (te?) virtuoos op piano ten gehore brengt.
Of hadden we toch de nieuwe van Angel Olsen op nr. 1 moeten zetten in dit albumtips-lijstje? Eerlijk is eerlijk: dat had ook gekund. Zóóó goed. Nederlanders komen we ook tegen op nummer 5. Hele fijne liedjes. Op plaats 4 een heruitgave van een plaat waar tot dusver moeilijk aan te komen was. En wat voor een. Voor sommigen is dit hun Heilige Graal. In ieder geval bekoort wijlen Lee Moses ons nog zeer. Let ook even op zijn weergaloos goede band. Een aantal Belgen staan op plaats 3 met het muzikale equivalent van het bruinste bruincafé in Gent waar onze eigen Nederlandse Marc Lotterman zo te horen ook vaak vertoeft – een poëtische film noir die zeer geschikt is voor deze regenachtige zondag (en trouwens alle andere dagen van de week). Mocht je daarna nog een frisse neus willen halen dan raden wij IJsland aan. Ervaar de aantrekkingskracht van de onlogische of ‘aparte’ melodieën van deze beide zusjes van Pascal Pinon. ‘Sundur’ is apart in het IJslands, verwijzend naar de gescheiden levens die de zusjes de laatste jaren leven. Eén van de zusjes studeerde trouwens voorheen in Amsterdam aan het conservatorium… piano.
Albumtips week Nr. 36 | 2016
- Peter Broderick – Partners
- Angel Olson – My Woman
- Warhaus – We Fucked A Flame Into Being
- Lee Moses – Time and Place [reiss.]
- Mozes And The Firstborn – Great Pile Of Nothing
BONUSTIPS
- James Vincent Mcmorrow – We Move
- Pascal Pinon – Sundur
- Iris Hond – Dear World
- Peter Broderick – Partners
Al bijna tien jaar bewandelt Peter Broderick uit Portland, Oregon zijn eigen onberekenbare pad door de wereld van de contemporaine muziek. Soloalbums, werk voor films of dansproducties, scores voor documentaires alsmede beeldende kunst installaties. Broderick heeft veel gezien en veel uitgeprobeerd. ‘Partners’ is misschien wel zijn meest onvoorspelbare release. Hij experimenteert met toeval, totale overgave van song en compositie alsof een dobbelsteen het lot heeft bepaald. In de geest van John Cage:
The world is teeming; anything can happen.
Brodericks idee voor het album ontstond toen hij ‘In A Landscape’ van Cage leerde spelen. Door het stuk kreeg hij weer een intense band met de piano en blies hij nieuw leven in zijn eigen pianosongs. Speels, avontuurlijk, tijdloos, sfeervol, melancholisch, inspirerend en schilderachtig. Toen alles was opgenomen leverde Broderick de tapes in bij de eigengereide Tucker Martine die z’n gang mocht gaan. Broderick heeft het eindresultaat bewust nooit gehoord om het toevalaspect te handhaven. Tot hij de plaat natuurlijk een keer bij toeval hoort, dat valt niet uit te sluiten. (Konkurrent)
2. Angel Olson – My Woman
Angel Olsen debuteerde een paar jaar geleden met zeer ingetogen folk, maar heeft inmiddels gekozen voor een wat voller en steviger geluid. Ze verrast op haar nieuwe plaat met gloedvolle songs die citeren uit meerdere decennia popmuziek. Het zijn songs die laten horen dat Angel Olsen is gegroeid als zangeres maar vooral als songwriter. Soms zijn de nummers niet erg toegankelijk als je de eerste keer luistert. Je moet er als luisteraar moeite voor doen, en dat is niet verkeerd want dan valt je de ontdekking toe van een prachtig album. [JS / Fernweh]
CONCERTTIP: Angel Olsen treedt op zondag 6 november 2016 op in Paradiso Noord. Dat is dus de Tolhuistuin te Amsterdam. Line-up: Angel Olsen, Little Wings. Kaarten regel je via: Tolhuistuin, IJpromenade 2, 1031 KT, Amsterdam. Website: www.tolhuistuin.nl
3. Warhaus – We Fucked A Flame Into Being
Maarten Devoldere kennen we als zanger, toetsenist en medeoprichter van de Belgische indie-formatie Balthazar, nu solo actief als Warhaus. Zijn soloalbum heet We Fucked A Flame Into Being, bevat tien nummers en combineert zijn warme stemgeluid met onder meer gitaar, xylofoon en accordeon. Met I’m Not Him en The Good Lie kregen we recentelijk twee voorproefjes van het voltallige album voor de kiezen. Het geluid is als de essentie van Balthazar. Ritmisch, poëtisch, af en toe cynisch, telkens puur. Na de sterke, donkere opener I’m Not Him is The Good Lie waarschijnlijk de meest verslavende track van de tien. Een nummer als film noir. Waarop je kan dansen, maar waarin je net zo goed kunt verdwalen. Een ode aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan, zo voelt de plaat. Devoldere: ‘Het is een lierdicht aan de decadentie en de diepte die het leven biedt.’ Gevoed door Cohen en Gainsbourg, gerijpt in het bruinste bruincafé in Gent. Mooi! Recensie: J. Teitsma.
CONCERTTIP: Op dinsdag 1 november 2016 kun je Warhaus beluisteren in het Utrechtse TivoliVredenburg. Adres: Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht. Tel. 030-2314544. Kijk vooral effe op www.tivolivredenburg.nl De deuren van de Grote Zaal gaan open om 19:45 uur en een kaartje kost €14,- Gaat dat beleven!
4. Lee Moses – Time and Place [dit is een reissue]
In hetzelfde jaar dat de enigmatische soulzanger Lee Moses overleed (1997) leerden wij hem juist net kennen via Dave Godin’s eerste Deep Soul Treasures (Kent/ Ace) waarop Moses’ gruizige How Much Longer (Must I Wait) zelfs nog opvalt tussen de 24 andere, toch ook minimaal hartverscheurende, diepste zieleroerselen aller tijden. Meer gaf Godin helaas niet prijs, ook niet op de magnifieke delen die hierop volgden. Plotsklaps verscheen in 2007, met grote dank aan reissue label Castle Communications, dé definitieve Heilige Graal van de soulmuziek op cd én vinyl, uitgebreid met gelijk maar alles wat deze typische unsung hero Moses aan stomende singles opnam, zoals met zijn vurige Disciples Reach Out, I’ll Be There/ Day Tripper. Wauw! Of probeer Bad Girl te weerstaan. Ha! Ook helpen leden van de Ohio Players op de langspeler. Ene Jimi Hendrix was zijn collega als funky sessiegitarist in het New York van 1965 bij ritselaar Johnny Brauntley. Afijn, nóg sneller verdween Time And Place weer gedurende 2007, om vervolgens her en der voor astronomische bedragen op te duiken, zelfs evenredig aan eerste uitgave in 1971. Wij, domoren, grepen er zelfs naast! Mosesloos doorsukkelend tot heden (een onofficiële release op Maple in 2015 daargelaten) is al ons zuchten (van spijt, opletten dus, geïnteresseerden!) en wachten uiteindelijk rijkelijk beloond door Future Days, een dochterlabel van Light In The Attic, zij die het heruitgeven tot kunst verheven. Met onder meer een interview met de zus van Moses en nieuwe liner notes.(Na Time And Place dook Moses nog op bij olifantensmokkelaar The Mighty Hannibal op diens album Truth uit 1973. Bij wijze van object of desire onze nieuwe Heilige Graal!) Recensie: A. Jonker.
5. Mozes And The Firstborn – Great Pile Of Nothing
Met hun titelloze debuutplaat wist het Eindhovense Mozes & The First Born zich behoorlijk in de belangstelling te spelen. De frisse garagerock van de band bleek ook buiten ons land aan te slaan en de band tekende bij Burger Records. Diverse tournees volgden met als voorlopige kroon de Europese tour met Together PANGEA. In totaal hebben ze meer dan 500 shows (!) op de meter staan en dat is te horen aan het volgroeide geluid dat de band nu heeft. Er werd een nieuwe EP uitgebracht, Power Ranger, die al een verschuiving naar de nieuwe sound liet horen. Dat komt nu op de opvolger nog duidelijker naar voren. Frontman Melle Dielesen verklaarde zich fan van Guided By Voices en Sebadoh en dat horen we teug in de veelal korte en allen zeer pakkende, nieuwe nummers. Mozes & The Firstborn laat hiermee andermaal horen een blijvertje te zijn, want wie zulke goeie liedjes schijft en ze zo fris op de band weet te leggen, heeft de toekomst. Recensie: B. Dijkman
CONCERTTIP: Mozes and the Firstborn is op zaterdag 8 oktober te bezoeken in het charmante Ekko. Adres: Bemuurde Weerd Westzijde 3 te Utrecht. Handiger is het om ff op www.ekko.nl te kijken. Line-up: Mozes and the Firstborn met als voorprogramma: Robbing Millions. Gaat dat horen en zien!
BONUSTIPS
- James Vincent Mcmorrow – We Move
James Vincent McMorrow is zo’n singer-songwriter waar je niet om heen kan. Debuut Early In The Morning was met If I Had A Boat, Sparrow And The Wolf en We Don’t Eat van grote schoonheid, opgevolgd door het meer R&B-achtige Post Tropical. Het hagelnieuwe We Move is derhalve absoluut zijn meest expansieve, genereuze en ambitieuze werk tot nu toe. Hij pendelde tussen steden als Dublin, Toronto en Londen en werkte samen met onder andere Frank Dukes (bekend van Kanye West), Nineteen85 (Drake) en Two Inch Punch (Sam Smith). Het geluid is vol en bijkans allesomvattend, maar toont tekstueel gezien kwetsbaarheid. Waar sta je? Waar wil je naartoe? Welke weg wil je bewandelen? Van opener Rising Water tot afluister Lost Angles biedt We Move een prachtige, meespelende reis door de tijd. Een kijkje in de ziel van een kunstenaar. Recensent J. Teitsma geeft vijf van vijf sterren. Dat vinden we bij Fernweh Magazine wat te positief – zo opmerkelijk en vernieuwend, om eens wat te noemen, is deze plaat nou ook weer niet – maar een plaats in onze Wekelijkse Albumtips Top 5 verdient hij zeker wel, deze week.
CONCERTTIP: Op woensdag 19 oktober 2016 (treden James Vincent McMorrow en Kevin Garrett op in de Grote Zaal (zaal opent om 19.00 uur) in TivoliVredenburg te Utrecht. Kaarten bestellen: TivoliVredenburg, Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht, Tel. 030-2314544 of kijk op: www.tivolivredenburg.nl
- Pascal Pinon – Sundur
Derde album van de zusjes van het IJslandse duo Asthildur en Jofridur Akadottir. De laatste maakt ook deel uit van Samaris. De elf folk songs van ‘Sundur’ zijn rauwer en minimalistischer dan de vorige Pascal Pinon albums. Veelal schaars georkestreerde songs die sterk neigen naar maffe experimentele lo-fi. De ritmes zijn rudimentair, bijna als een metronoom. Een synthesizer zet een vage lijn neer en pianoakkoorden zijn de drijvende kracht achter de onlogische melodieën. ‘Sundur’ is apart in het IJslands, verwijzend naar de gescheiden levens die de zusjes de laatste jaren leven. De één piano studerend in Amsterdam en weer terug in IJsland, de ander als Samaris wereld reiziger. [Konkurrent]
- Iris Hond – Dear World
Iris Hond (1987) kiest op jonge leeftijd voor de piano. Op haar veertiende gaat zij naar het Conservatorium, waar ze in 2011 cum laude afstudeert. Een jaar later verschijnt bij Decca haar soloalbum Iris met werken van Chopin, Janacek, Rachmaninov, Scriabin en Yann Tiersen. Als huispianiste bij de Tiende van Tijl verwerft ze landelijke bekendheid. Na vele concerten besluit Iris Hond om een eigen weg in te slaan. Samen met de legendarische componist en producer Patrick Leonard (bekend van Madonna en Leonard Cohen) werkt Iris aan eigen composities. Deze negen werken zijn een persoonlijke brief van Iris aan de wereld, waarin ze haar diepste gevoelens en emoties uit. Bijzondere composities die qua karakter en sfeer van elkaar verschillen. Naast klassiek getinte werken met ondersteuning van een strijkkwartet, zijn er ritmische werken met moderne popelementen en percussie. Het meest bijzondere is dat Iris een uitstekende zangeres blijkt te zijn. Zij zingt in diverse nummers zoals Dear World. Een uniek album, dat u beslist moet beluisteren! Recensie: W. Zenhorst
De Albumtips van de week & Bonustips zijn hier te beluisteren via Spotify:
[…] dit jaar, begin september 2016, kwam Broderick met zijn plaat Partners al als albumtip nr.1 in onze tiplijst terecht. Die plaat met op John Cage geïnspireerde pianomuziek, waarin het toeval centraal staat en alles […]