Soms zijn er weken waarin er weinig opmerkelijke, goede albums uitkomen. Dit is niet zo’n week. Integendeel. Deze week viel ons het geluk van de ontdekking van weergaloos goede albumreleases ten deel. We voelden ons kind in een snoepwinkel. Vandaar dat we onze lijst gewoon extra lang gemaakt hebben. Kiezen spreekt immers alleen tandartsen aan. We wensen je veel nieuwe muzikale ontdekkingen toe en een hele prettige hereniging met je oude muzikale bekenden, zoals bijvoorbeeld Nick Cave & The Bad Seeds, Jack White, Wilco, Teenage Fanclub en de Allah-Las.
1. Mark Lotterman – Holland
2. Lucy Dacus – No Burden
3. Allah-Las – Calico Review
4. Okkervil River – Away
5. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
BONUSTIPS:
Wilco – Schmilco
Jack White – Acoustic Recordings
Johnny Dowd – Execute American Folklore
Local Natives – Sunlit Youth
Teenage Fanclub – Here
Ronnie Earl and the Broadcasters – Maxwell Street
1. Mark Lotterman – Holland
Natuurlijk worden de tiplijstjes in alle platenspeciaalzaken en andere muziekrecensiesites deze week aangevoerd door de nieuwe van Nick Cave & The Bad Seeds. Dat is jammer. Natuurlijk tippen wij die plaat van Nick Cave ook maar… stel nou dat er een Nederlander zou zijn die muzikaal enorm aan de weg timmert maar het grote publiek nog niet bereikt. Een jonge Rotterdammer met de doorleefde muziek, dito stem en artisticiteit van een Tom Waits, Lou Reed, Leonard Cohen, Johnny Cash of Nick Cave zélf? Dan geloof je je oren niet en tip je de nieuwe plaat van die man. Niet alleen omdat zijn vorige albums ook al zo weergaloos waren maar ook vanwege zijn eigenzinnigheid.
Zijn nieuwe plaat is niet op Spotify te beluisteren. Voor ons is dat normaalgesproken dus een reden om een nieuwe plaat uit te sluiten van onze tips. U als onze lezers en luisteraars moet via Fernweh Magazine zélf op een makkelijke manier kunnen checken wat wij beweren door zelf te luisteren, te ervaren, te beleven. In dit geval maken we graag een uitzondering. Want zijn volledige Album Holland is wel degelijk online te beluisteren en zelfs down te loaden (alleen helaas niet via Spotify). Album Holland is het nieuwe project van Lotterman. Hij heeft kunstenaars, wetenschappers en maatschappelijke organisaties gevraagd bijdragen te leveren met als inspiratie de 9 tracks van zijn nieuwe plaat “Holland”. Schilderijen, gedichten, foto’s, historische documenten, lezingen; alles is mogelijk. Alle bijdragen worden verzameld op www.AlbumHolland.com. Daar is ook het volledige album (gratis) te beluisteren en te downloaden. Ook worden er bijeenkomsten en evenementen georganiseerd, zoals een grote ‘Holland’-expositie van 7 weken in het Quay Arts Centre op Isle of Wight (VK).
Hieronder staat de nieuwe videoclip van Mark Lotterman. De 7 minuten durende video van de track Lou Reed werd gemaakt door Hester Postma, een Rotterdamse fotografe en filmer. De track is Lotterman’s hommage aan de in 2013 overleden Lou Reed. Zowel qua geluid als verhaal (denk aan ‘Berlin’ uit 1973) had het van Reed zelf kunnen zijn. En dat is een groot compliment aan deze jonge man met de oude ziel.
2. Lucy Dacus – No Burden
No Burden is een debuutplaat met lekkere rauwe gitaarriffs en een hele pure sound maar het is ook een debuut vol opvallend melodieuze songs. De twintigjarige Lucy Dacus komt uit Richmond, Virginia (VS) en beschikt over een prettig heldere stem. De muziek van de singer-songwriter uit Virginia ligt in het verlengde van Margaret Glaspy, Emma Russack, Frankie Cosmos, maar No Burden ontsnapt ook niet aan de vergelijking met de platen van Sharon van Etten en Courtney Barnett. Het is uiteindelijk meer rock dan folk. Strak, meedogenloos, rammelend en rauw. Al sinds februari uit in de VS. Nu eindelijk ook in NL. Een erg sterk debuut dat aandacht verdient. [Recensie: JS / Fernweh Mag]
CONCERTTIP: Lucy Dacus en Palace Winter zijn onderdeel van DDW Music: een muziekfestival op verschillende locaties in de stad, dat plaatsvindt gedurende Dutch Design Week. Je kunt er wel 60 opkomende bands beluisteren. Een DDW Ticket ( €17,50) kun je hier bestellen => www.ddw.nl/pagina/ddw-tickets Voor meer info en de hele festival line-up, zie: www.ddw.nl/music.
Zaterdag 29 oktober 2016 treedt Lucy Dacus en Palace Winter er op in Altstadt Eindhoven. De deuren gaan om 20.30 uur open. Adres: Stratumseind 71, 5611 RK, Eindhoven. Tel. 040 – 243 23 99. Web: www.altstadt.nl
3. Allah-Las – Calico Review
Na twee albums vol heerlijk rammelende surfpop, keken we reikhalzend uit na het nieuwste werk van de Californische band. En die was het wachten meer dan waard. De sixties sound, de sfeer van de Endless Summer zijn allemaal gebleven, maar er zit meer dan voldoende groei in de sound om te blijven boeien en geen herhalingsoefening te worden. Matthew Correia, Miles Michaud en Pedrum Siadatian nemen allemaal vocalen voor hun rekening, het instrumentarium is weer uitgebreid. en de muzikaliteit is vergroot door nieuwe invloeden toe te laten. De Bo Diddley beat van het ijzersterke Roadside Memorial is daar tekenend voor, terwijl in single Famous Phone Figure instrumenten als viool en mellotron hun intrede doen. Over het algemeen klinkt de sound van Allah-Las iets dreigender dan voorheen, alsof ze willen laten horen dat Los Angeles niet alleen het strand, mooie auto’s en vrouwen herbergt, maar ook de thuisbasis is van Raymond Chandler en James Ellroy’s L.A. Confidential. Dromen komen niet altijd uit, en zeker niet in de wereld van glitter en glamour verwachtende zielen op Venice Boulevard. Uiteraard is er ook echt wel tijd voor feest, getuige de schaamteloze beach pop van 200 South La Brea. De sfeer die Allah-Las weten neer te zetten blijft boeien, en toont geen enkele slijtage, een zeer boeiend album van een dito band. [Recensie: J. Vreugdenhil]
4. Okkervil River – Away
Away is al weer de achtste studioplaat van de Amerikaanse band Okkervil River. Voorman Wil Sheff kreeg de afgelopen jaren te maken met persoonlijke tegenslagen en zag bovendien bandleden vertrekken, waardoor het einde van de band nabij was. Away opent somber met het voor zichzelf sprekende Okkervil River R.I.P., maar samen met onder andere voormalig bandlid (en Shearwater voorman) Jonathan Meiburg, zangeres Marissa Nadler en muzikant en producer Jonathan Wilson heeft Wil Sheff er toch weer iets moois van gemaakt. Away is een persoonlijke plaat die vooral de wat meer ingetogen kant van Okkervil River laat horen, al is er incidenteel ook ruimte voor wat meer opgewekte momenten. Iedereen die het oeuvre van Okkervil River kent, weet dat Will Sheff in staat is tot grootse daden. Away is weer een wat andere plaat dan de meeste van zijn voorgangers, maar doet er qua schoonheid en emotie zeker niet voor onder. [Recensie: E. Zijleman]
CONCERTTIP: Okkervil River treedt op zaterdag 5 november 2016 op in Paradiso Noord, Tolhuistuin te Amsterdam. Contactgegevens: IJpromenade 2, 1031 KT, Amsterdam. Web: www.paradiso.nl
5. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
Ook bij Fernweh konden we er niet omheen. Dit had ook de albumtip nr. 1 kunnen zijn. En omdat deze plaat – terecht – in alle andere lijstjes waar dan ook in de westerse wereld sowieso als nr. 1 album getipt zal worden door muziekkenners, ook zonder onze tip, hebben we hem maar op vijf gezet. Deze plaat komt er sowieso wel. Grote klasse van een muzikale meester cum suis.
Skeleton Tree is het zestiende album van Nick Cave & The Bad Seeds en de opvolger van het in 2013 verschenen Push Away The Sky. Skeleton Tree begon eind 2014 aan haar reis in de Retreat Studios in Brighton en vervolgde haar weg in de herfst van 2015 in de La Frette Studios in Frankrijk. De reis kwam begin van dit jaar ten einde in de AIR Studios in Londen waar het album werd gemixt. De eerste kans om de nummers van Skeleton Tree te horen is via de film One More Time With Feeling die is geregisseerd door Andrew Dominik (Chopper, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Killing Them Softly). One More Time With Feeling is op donderdag 8 september eenmalig te zien in achttienhonderd bioscopen wereldwijd, de dag erna verschijnt Skeleton Tree. Oorspronkelijk bedoelt als performance concept, evolueerde One More Time With Feeling in iets veel significanter naarmate Dominik zich meer verdiepte in de tragische achtergrond waartegen het schrijf- en opnameproces van het album zich afspeelde. Door een optreden van de Bad Seeds, die het nieuwe album in zijn geheel spelen, zijn interviews en beelden verweven die door Dominik zijn geschoten en worden begeleid door Cave’s periodieke vertellingen en geïmproviseerde bespiegelingen en overpeinzingen. One More Time With Feeling is gefilmd in zwart-wit en kleur in zowel 2D als 3D. Het resultaat is puur, kwetsbaar en rauw. Een oprechte ode aan een artiest die zijn weg probeert te vinden door de duisternis. (Recensie: red. Mania)
“Hij is nu eenmaal songschrijver. Hij móest. Er is dan ook geen enkel misverstand dat ‘Jesus Alone’ gaat over de dood van zijn zoon, het enige nummer dat zijn platenmaatschappij tot nu toe heeft vrijgegeven, in de vorm van een videoclip. Neem alleen de eerste regels al:
You fell from the sky
Crash landed in a field
Near the river Adur
With my voice I am calling you, zingt Cave bezwerend in het refrein. Vaste sidekick Warren Ellis dirigeert de stoten strijkers, die het verder sobere lied van weldadige accenten voorzien. De film durf ik nog altijd niet goed te bekijken, maar Jesus Alone toont in elk geval het vakmanschap van Nick Cave. Wat een ongewenste inbreuk op het privédomein van hem en zijn familie had kunnen zijn, is een muzikale variant op een ongeluk langs de snelweg, en een schitterend gedragen rocksong geworden die alle twijfel wegneemt.” [Tekst: D. Kleijwegt, VRIJ NEDERLAND]
BONUSTIPS:
Wilco – Schmilco
‘Joyously negative’ noemt frontman Jeff Tweedy Schmilco, het tiende album van Wilco. Een regel als ‘A good Armageddon might have made my day that day’ spreekt wat dat betreft boekdelen. De Amerikaanse band voorzag hun americana van een flinke dosis experiment en elektronica op Yankee Hotel Foxtrot (2002) en A Ghost Is Born (2004) en werd daarmee lieveling van critici en publiek. De albums die daarop volgden, lieten een meer conventioneel geluid horen. Voorganger Star Wars, net iets meer dan een jaar geleden verschenen, kenmerkte zich zelfs door een rechttoe rechtaan rockgeluid. Op Schmilco zijn de glamrockgitaren van Star Wars op hun beurt ingeruild voor een ingetogen en meer akoestisch geluid. De plaat telt twaalf nummers, waarvan acht onder de drie minuten klokken en zelfs het langste nummer Cry All Day neemt amper meer dan vier minuten in beslag. ‘Always hated normal American kids’ zingt Tweedy echter meteen veelzeggend in opener Normal American Kids en hoe conventioneel Schmilco op het eerste gehoor ook klinkt, nummers als Common Sense, Nope, Quarters en zeker Locator bevatten wel degelijk dissonante gitaarlijntjes en vreemde geluidseffecten. Hierdoor blijft Schmilco boeien, temeer doordat er genoeg variatie in de zanglijnen van Tweedy zit. In november is de band tweemaal in Nederland te zien. Benieuwd hoe deze nummers live zullen klinken. [Recensie: H. Drost]
CONCERTTIP: Woensdag november 2016 treedt Wilco op in TivoliVredenburg te Utrecht. Adres: Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht. Tel. 030-2314544. Web: www.tivolivredenburg.nl
Jack White – Acoustic Recordings
Hoewel Jack White goedbeschouwd pas twee solo albums gemaakt heeft, hoeft het geen betoog dat zijn carrière inmiddels een behoorlijk oeuvre omspant. Met The White Stripes, The Raconteurs, The Dead Weather en solo maakte hij niet alleen albums, maar vooral veel singles, B-kantjes en demo’s. Uit dat geheel destilleerde hij voor dit album een bonte selectie, met als rode draad het feit dat het akoestisch moest zijn. Dat laatste is ruim genomen, er is voldoende elektriciteit gebruikt, maar over het geheel heeft White’s werk in al zijn gedaantes hier een heerlijke rootsy sound. Met de gebruikelijke muur van geluid even aan de kant blijkt wel hoe sterk White ook als componist is, en zich zeer bewust is van de traditie waarin hij zich beweegt. Son House, Hank Williams en Dock Boggs zijn de grondleggers van de sound waar White zijn eigen unieke mix van maakt. Vooral het werk met The Raconteurs en het solo materiaal laten ook horen welke geweldige muzikanten White om zich heen heeft kunnen verzamelen. De akoestische mix van The Raconteurs’ Carolina Drama spreekt daarin boekdelen. Als grootste verrassing is een niet eerder uitgebracht nummer van The White Stripes, City Lights, toegevoegd, maar het is ook bijzonder goed om nog even gewezen te worden op de bijdrage van White aan de Cold Mountain soundtrack, in welke film hij trouwens ook een mooie rol had. Een uitstekende compilatie, die vooral recht doet aan de componist Jack White en aan zijn inmiddels immense oeuvre. [Recensie: J. Vreugdenhil]
Johnny Dowd – Execute American Folklore
Al bijna twintig jaar is de alternatieve countryzanger Johnny Dowd een imposant oeuvre aan het opbouwen. Zijn rootsmuziek is elke plaat weer net anders, staat bol van de vernieuwingsdrang en zwarte humor. Anna Coogan is opnieuw van de partij en de unieke verteller die Dowd is, heeft dit keer zijn vintage drummachine een grote rol toebedeeld, waardoor Execute American Folklore zijn meest dansbare plaat is geworden. Dit album verdient een cultstatus, vergelijkbaar met het geniale Chocolate & Cheese van Ween. [Recensie: E. Damen]
CONCERTTIP: Op Woensdag 12 oktober 2016 treedt in het Patronaat te Haarlem als hoofdartiest Johnny Dowd op met verder in het voorprogramma Anna Coogan en Skyharbor. Adres: Zijlsingel, 2, 2013 Haarlem. Tel. 023 – 517 58 50. Web: www.patronaat.nl
Local Natives – Sunlit Youth
Local Natives, een absolute favoriet van deze recensent. Met Gorilla Manor en Hummingbird op zak werd vrijwel ieder optreden een zeer prettig voortstuwend indiepop-festijn. Ritmische kernplaten als Wide Eyes, Sun Hands, Airplanes en Wide Eyes werden moeiteloos afgewisseld met gevoelige tracks als You & I, Colombia en Mt. Washington, schitterend in eenvoud. Sunlit Youth bouwt voorzichtig verder op beide voorgangers, maar is duidelijk meer divers en met name elektronisch van aard. Extra geknutsel, gelukkig zonder gekunsteld resultaat. Het dynamische Villainy opent het album krachtig, opgevolgd door het instrumentrijke en sterk opgebouwde Past Lives. Na het wat zwakkere Dark Days neemt het opzwepende en politiek geladen Fountain Of Youth de touwtjes in handen, aangevuld met het dansbare Masters. Met het tokkelende Jellyfish, gitaarpopliedjes Ellie Alice en Coins, het enigszins vertrouwd klinkende Mother Emanual en Psycho Lovers is het soms even zoeken naar samenhang, maar als altijd overleeft de band het. Ruimschoots. Als altijd. Een moeilijke, maar mooie derde! [Recensie: Jelle Teitsma]
CONCERTTIP: Heb je woensdag 12 oktober 2016 nog niets gepland? Ga dan naar Paradiso in Amsterdam om de Local Natives te horen en te zien.
Teenage Fanclub – Here
Zelden een nieuw album opgezet dat bij de eerste luisterronde direct al zo heerlijk vertrouwd klonk als dit tiende album van de Teenage Fanclub. Zes jaar hebben we op Here moeten wachten, maar de vier Schotten uit Glasgow (plus één) hebben die tijd goed benut om, naast diverse soloprojecten, in alle rust weer twaalf prachtige, melodieuze liedjes te creëren, elk bandlid precies vier. De inspiratiebronnen – van Bigstar tot de Beatles – waren nooit ver weg en zijn ook nu weer prominent aanwezig in compacte, tedere liedjes over het leven en de liefde. Opener I’m In Love, tevens de eerste single van dit album, is meteen vintage Teenage Fanclub. Springerig gitaarintrootje, rustige zang die langzaam opbouwt naar een crescendo. “It feels good when you’re close to me” en zo is het maar net. In deze turbulente tijden is het gewoon heel fijn als een band houvast biedt door zich niet met elk album te vernieuwen, maar gewoon constante hoge kwaliteit te leveren. En dat nu al dertig jaar lang. [Recensie: J. Doense]
Ronnie Earl and the Broadcasters – Maxwell Street
Het is best een tijd geleden dat we een bluesalbum tipten. Dit album is heerlijk. Chicago, Illinois heeft een lange en verdiende reputatie als “Home of the Blues.” Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Little Walter en Junior Wells noemden de ‘Windy City’ thuis en dat geldt ook voor hedendaagse grootheden als Nick Moss, Dave Specter en Toronzo Cannon. En geen straat in Chicago hangt meer samen met de blues dan Maxwell Street en de voormalige Maxwell Street Market. Vanaf de Dertiger jaren tot ±2000 kon je het geluid van bijvoorbeeld straatartiesten Big Bill Broonzy en Blind Arvella Gray door de straat horen schallen, gespeeld voor kleingeld. Maxwell Street bevat tien tracks, 6 nieuwe maar ook covers: “Double Trouble” van Otis Rush (Rush was een idool van Earl), Gladys Knight haar “I’ve Got To Use My Imagination,” Eddy Arnold’s “You Don’t Know Me,” en Don Robey’s R&B standard, “As The Years Go Passing By,” dat eerder opgenomen werd door de ‘who’s who’ van de blues- en soulmuziek zoals onder andere Albert King, John Lee Hooker, Gary Moore, Boz Scaggs, George Thorogood, Carlos Santana en Eric Burdon & the Animals.
“This album is dedicated to my big brother David Maxwell”, zegt Ronnie Earl in zijn persverklaring bij Maxwell Street. Hij vervolgt:
We were born on the same day ten years apart. His playing was as deep as the ocean, as high as the sky and as bright as a quasar. When he passed, I felt a huge loss as I still do. David was a Broadcaster and he and I made a few records together. It was always a supreme honor to play with him. He played blues as well as jazz with incredible expression from Otis Spann to Cecil Taylor. He knew and loved it all. He became Otis Spann in the later years. Our pianist David Limina wrote a tune (“Elegy for a Bluesman”) that captures the feeling of the album and we all send our love and respect to David’s family and all of our love and gratitude for David Maxwell.”
Elke week kun je al onze albumtips beluisteren op Spotify (met uitzondering van Mark Lotterman die je alleen kunt beluisteren op zijn website: www.AlbumHolland.nl )
Geef een antwoord