Nu de Kerstdagen naderen, brengen we je (overwegend) een aantal stemmige platen. Ook is de eerste Kerstplaat deze week opgenomen in onze albumtips (nr. 5). Glijd rustig in de Kerststemming en geniet! In de bonustips luiden we de albumtiplijst swingend uit, net zoals u misschien het jaar.
Albumtips week Nr. 50 | 2016
- Peter Broderick – Grünewald
- The Colorist & Emiliana Torrini – “”
- Bonga – Recados de Fora
- Neil Young – Peace Trail
- Kurt Elling – (Sings Christmas:) The Beautiful Day
BONUSTIP:
- (Verschillende artiesten) – Doing It In Lagos
1. Peter Broderick – Grünewald
Eerder dit jaar, begin september 2016, kwam Broderick met zijn plaat Partners al als albumtip nr.1 in onze tiplijst terecht. Die plaat met op John Cage geïnspireerde pianomuziek, waarin het toeval centraal staat en alles schijnt te kunnen, maakte indruk op ons.
Nu is hij alweer terug met een EP die in één nacht werd opgenomen in de discrete ruimte van de hemelse Grünewald kerk aan de rand van Berlijn. Een plek die al decennialang vanwege z’n akoestiek een enorme aantrekkingskracht op kunstenaars en muzikanten uitoefent. Aldaar vijf tracks opgenomen met de bekende Peter Broderick allure. Ten behoeve van piano en viool sloot hij een pact met de unieke akoestische ruimte. De grootsheid van de ruimte is alom aanwezig en reflecteert de natuurlijke interactie tussen de instrumenten en hun directe omgeving. Zo abstract als dat klinkt zo overtuigend zijn ‘Goodnight’, ‘Low Light’ en de andere drie tracks. [JS / FW]
2. The Colorist & Emiliana Torrini
Drie jaar na het fraaie Tookah is dit nog niet het vijfde studioalbum van Emiliana Torrini, maar een bijzondere samenwerking met het Belgische orkest The Colorist, waarvan Aarich Jespers (Zita Swoon) en Kobe Proesmans (Gabriel Rios) de spil zijn. Die laatste twee wilden graag eens samenwerken met de charismatische IJslandse en stuurden haar hun bewerking van heet nummer Animal Games. Torrini was onder de indruk en gaf het duo de vrije hand om nog meer van haar liedjes muzikaal te verbouwen. Dat resulteerde vorig jaar in een serie uiterst lovend besproken optredens in België, waarvan dit geslaagde album een registratie is. Enige nieuwe nummer is When We Dance, terwijl het voor een soundtrack geschreven Nightfall ook niet voor iedereen bekend zal zijn. In de linernotes speculeert Torrini over een vervolg van deze samenwerking. Wij zien daar naar uit. [Recensie: M. van Ravenhorst]
CONCERTTIP: Emiliana Torrini treedt al op 20 december 2016 op in Paradiso Noord ofwel de Tolhuistuin in Amsterdam. Adres: IJpromenade 2, 1031 KT, Amsterdam. Zie: www.paradiso.nl De deuren gaan open om: 20:30 uur.
3. Bonga – Recados de Fora
Bonga doet wat ie al jaren doet, maar toch is het elke keer weer nét even anders. Laat ik daarom maar meteen met het grote nieuws beginnen: Bonga Goes Fado! Dat doet hij maar één keer trouwens, op zijn nieuwste cd Recados de Fora (berichten van elders). Hij woonde jaren in Lissabon, totdat zijn strijd voor de Angolese onafhankelijkheid hem het land uitjoeg, naar Nederland, waar hij zijn eerste elpees opnam. Zijn blues zat ‘m altijd in de lamento’s uit Angola en de morna’s uit Kaapverdië, maar een fado kan ik me uit zijn tomeloos gigantische repertoire niet herinneren. Dat in Nederland gemaakte debuut kwam 44 (!) jaar geleden uit en Bonga, 74 alweer, blijft onvermoeibaar optredens doen en cd’s maken. Niemand weet inmiddels hoeveel: vele tientallen als je zijn Angolese en Portugese uitgaven meetelt. Naast die fado (Sodade, Meu Bem, Sodade) gaat veel op Recados de Fora volgens het vertrouwde Bonga-recept: een korte maar prachtige lamento opent de voorstelling, waarna we heen en weer gaan tussen aanstekelijke, snelle dansnummers en verrukkelijke mid-tempo meedeiners. Dit alles wordt – ook vertrouwd – bij elkaar gehouden door een puik spelende band, die op het uiterst swingende Ngo Kuivu wordt aangevuld met blazers en het erg fijne Odji Maguado met een Kaapverdiaanse cavaquinho. En natuurlijk is er weer de rasp van de dikanza en die andere rasp – Bonga’s eigen onvervalsbare stem.
Voorspelling: over drie jaar maakt Bonga weer een nét iets andere cd, die ik weer prachtig ga vinden. Net als deze. (Recensie: B. Posthumus)
4. Neil Young – Peace Trail
Gijsbert Kamer is in de Volkskrant vernietigend in zijn oordeel over deze laatste van Young:
“We zijn de tel inmiddels kwijt maar Peace Trail is al gauw het tiende zo goed als overbodige studioalbum van Neil Young deze eeuw. Het is haastig opgenomen met drummer Jim Keltner en bassist Paul Boshnell, die blijkbaar in de buurt waren, en er lijkt nauwelijks gerepeteerd te zijn.”
Hij kent maar één van de vijf mogelijke sterren toe. Kamer:
“De plaat lijkt gemaakt met het idee: kom we gaan spelen en zien wel waar het schip strandt. Zoals te veel Neil Youngplaten de laatste decennia, strandt dat schip al voordat het goed en wel de haven uit is.
De behoorlijk wezenloze liedjes zouden gaan over ‘sociale ongelijkheid’, maar waarom moeten die zo rommelig gepresenteerd en brak worden opgenomen?”
Daarentegen wordt een andere recensent, André de Waal, die de tel kennelijk niet is kwijtgeraakt (“dit is alweer zijn 38e album”) wel heel blij van deze akoestische plaat die opgenomen is met studiomuzikanten Jim Keltner (drums) en Paul Bushnell (bas):
[…] dit is wel degelijk de bijtende, sarcastische en boze Neil die ook zijn akoestische gitaar kan laat snerpen tot diep in je beenderen, ondersteund door een ritmesectie die wel degelijk de oren van je hoofd bonkt. De teksten zijn uiteraard zwaar politiek, waarbij het gaat van het lot van native Americans (“Indian Givers”) via de tijden waarin we leven (“Terrorist Suicide Hang Gliders”), tot de toekomst (“My New Robot”).”
Hij besluit: “Ik hoop dat The Donald deze plaat kado krijgt tijdens zijn inauguratie, hij kan er veel van opsteken.” Hij kent rapportcijfer 8,0 toe. Met welke recensent bent u het eens? Luister en oordeel zelf. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
5. Kurt Elling – (Sings Christmas:) The Beautiful Day
Voor fans van Kurt Elling en voor zij die dat nog niet zijn, is dit album. Elling waagt zich aan een heus Kerstalbum. Maar The Beautiful Day van deze beroemde jazzvocalist is zoveel meer dan een Kerstplaat. Je hoort zijn heerlijke bariton op een aantal traditionals die hij volledig naar zijn goed gestijlde en smaakvolle hand zet. Kurt Elling kiest niet voor de platgetreden paden maar voor Kerstnummers die minder bekend zijn en vooral ook subtieler zijn. Ook al is het een Kersplaat er is even veel te ontdekken als op reguliere albums. Zijn kompanen John McLean op gitaar, toetsenist Stuart Mindeman (piano, Hammond b-3 orgel en keyboard) , bassist Clark Sommers, drummer Kendrick Scott, saxophonist Jim Gailloreto, trompettist Tito Carrillo, cellist Jill Kaeding en percussionist Kalyan Pathak dragen daar in niet geringe mate aan bij.
Ze beginnen met “Sing a Christmas Carol,” van Leslie Bricusse uit de hitfilm Scrooge (jaren ’70). Kurt Elling maakt er een hedendaags jazz anthem van, waarbij het intro bestaat uit een snelle medley van bekende kerstnummers. En dat is nog maar het begin. Kurt Elling laat smaakvol zien wat hij kan en dat is heel wat. Echt heel wat. Een indrukwekkend (Kerst)album.
BONUSTIP
(Verschillende artiesten) – Doing It In Lagos
Het einde van een burgeroorlog en de komst van Westerse oliemaatschappijen, wiens bijdragen aan de lokale economie jaren later best viel te betwistten, betekende een opleving bij de jeugd van Nigeria begin jaren tachtig. Zij omarmden dan ook de Westerse muziek invloeden uit de dan populaire disco en soul stromingen. Gecombineerd met Afrikaanse pop, gaf dat een zeer dansbare smeltkroes hier door Soundway uitstekend verzameld. [Recensie: J. Vreugdenhil]
Onze albumtips zijn op onze Spotify-playlist te beluisteren. Wekelijks geüpdate. [begint bij nr. 3]
Geef een antwoord