• Skip to primary navigation
  • Skip to content

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Hans Jansen

Koffie als levenswijze

Koffie als levenswijze

by Hans Jansen · mei 6, 2017

Ooit was er een tijd dat de koffiedrinker in Nederland niets anders dronk dan filterkoffie van Douwe Egberts, Kanis & Gunnink of Gala. Met of zonder melk en suiker en al of niet met een schepje Buisman. Die tijd is voorbij. In menig Nederlands huishouden staat een espressomachine. Soms simpel, steeds vaker met toeters en bellen. In het straatbeeld van steden en dorpen is de knusse koffiebar of barista niet meer weg te denken. Wij drinken geen koffie meer, maar een espresso, capuccino, ristretto, macchiato of americano. Koffie is niet meer alleen het ‘bakkie troost’, het is ook cultuur en life style.

Fernweh Magazine duikt onder in de wereld van koffiebars, espressozaakjes en baristi. Wij proeven de koffie én de sfeer. Om in de stemming te komen starten we in Italië, het land waar koffie een vanzelfsprekend onderdeel is van het leven, net als mode, la bella donna, voetbal, wielrennen en temperament (niet perse in die volgorde).

Fernweh Magazine in Lecce (ITA)

 

Garden Coffee in Lecce

Net buiten het centrum van de prachtige oude stad Lecce, aan de Via Adriatica, bevindt zich Caffetaria Pasticceria Garden Coffee. De inrichting van de rechthoekige zaak is eenvoudig en stijlvol. Aan de lange zijden bevinden zich aan de ene kant de toog, aan de andere kant de kassa en de vitrine met torta en broodjes. De stoeltjes aan de formica tafeltjes zitten prima. Aan de muren hangen onder andere foto’s van de mede door de caffetaria gesponsorde lokale wielerploeg en van nationale wielerheld Marco Pantani.

De betegelde vloer en het systeemplafond geven de bar een beetje het karakter van een gezellig buurthuis, maar misschien is dat wel juist de bedoeling. De koffiebar is het ontmoetingscentrum voor jong en oud, studenten (de mensa van de plaatselijke universiteit zit verderop in de straat), vrienden en collega’s. In het weekend drinken families er hun espresso, succo of lemonata.

De mannen achter de bar, gekleed in keurig bordeauxrood vestje en zwart schort, serveren uitstekende koffie (merk Valentino). De espresso smaakt sterk en romig en doet, door de lange afdronk, nog enige tijd nagenieten. De verhouding tussen koffie en melkschuim in de capuccino en macchiato is precies goed. In Nederland gaat die verhouding nog al eens ten koste van de smaak van de koffie. Dat is bij Garden Coffee absoluut niet het geval. Caffè zoals koffie bedoeld is.

 


 

 

Filed Under: Cultuur, diversen Tagged With: barista, koffie, koffiebar

Jaaroverzicht 1976

Jaaroverzicht 1976

by Hans Jansen · dec 31, 2016

Als je de jaaroverzichten van 2016 mag geloven was het dit jaar voor velen een rampjaar. Een jaar om snel te vergeten. Fernweh Magazine gaat 40 jaar terug in de tijd en komt uit in 1976. Een jaar waarin de boodschappen duurder werden en de eerste bewoner van Almere de sleutel van zijn huis kreeg overhandigd. Of dit laatste voor veel mensen de reden was om 1976 niet als een jubeljaar te bestempelen is niet duidelijk, in ieder geval gaf het jaar voldoende redenen voor ontevredenheid, net als overigens in… 2016, 2015, 2014… … …

Het jaaroverzicht van 1976, of te wel ‘het jaaroverzicht 2016 is ook maar een jaaroverzicht’. Zand erover.

http://download.omroep.nl/nos/content/jaaroverzichten/vodcast/h264_400_169_J24-JO1976.mp4

De redactie van Fernweh Magazine wenst je een fijne jaarwisseling en een voorspoedig 2017!

Image result for animated gif fireworks transparent

Filed Under: diversen

De Verwoeste Stad

De Verwoeste Stad

by Hans Jansen · dec 4, 2016

Aan het water van de Leuvehaven in Rotterdam, op Plein 1940, staat het door Ossip Zadkine gemaakte bronzen beeld De Verwoeste Stad. Het zes meter hoge menselijke figuur zonder hart, dat de handen wanhopig ten hemel heft, verbeeldt het in de meidagen van 1940 weggebombardeerde centrum van de Maasstad. Het leed van de stad wordt op dramatische wijze voorgesteld.

In 2014 voerden de Rotterdammers een emotionele discussie over een mogelijke verplaatsing van Jan Gat, zoals het in 1953 onthulde beeld in de volksmond ook wel wordt genoemd, naar het Stationsplein. De voorstanders van verplaatsing meenden dat het beeld in de verdrukking zou komen te staan tussen de hoogbouw van het Maritiem Museum en een woontoren. Het beeld is niet verhuisd. De naam van het plein waarop het nu staat geeft het nog meer betekenis dan het beeld zelfstandig uitdrukt. Maar op een of andere manier lijkt De Verwoeste Stad zich toch te verzetten tegen de achter hem staande hoge toren.

In 2017 is het 50 jaar geleden dat Ossip Zadkine (1890 – 1967) overleed. Het Haagse museum Beelden aan Zee eert hem met een retrospectief.

zadkine

Filed Under: Beeldende kunst, Cultuur

Memory undying

Memory undying

by Hans Jansen · nov 6, 2016

Na het vastlopen van de operatie Market Garden was het gebied tussen de rivieren Waal en Rijn het decor van verscheidene confrontaties tussen de geallieerde troepen en Duitse infanterie en artillerie. Eind september 1944 liepen bij het kerkdorpje Ressen, gelegen langs de weg van Nijmegen naar Arnhem, soldaten van de Irish Guards op een sterke Duitse linie. De Guards, een infanterie regiment van het Britse leger, hielden heldhaftig stand tegen de met zwaar geschut bewapende Duitsers en voorkwamen dat deze in zuidelijke richting oprukten.

fullsizerender

Een kilometer of twee ten noorden van Ressen herinnert een monument aan de gevechten die daar hebben plaatsgehad. Het ongeveer 7 meter hoge gedenkteken in de vorm van een vliegtuigvleugel staat langs de snelweg A325 tussen Nijmegen en Arnhem en het riviertje de Linge. In het vlakke landschap, tussen de oprukkende bebouwing van de Arnhemse buitenwijken en de bedrijventerreinen van Huissen en Angeren, valt het nauwelijks op. Het staat er wat verloren in de wind. De wielrenners op het langs de snelweg gelegen fietspad hebben alleen oog voor het asfalt dat zich voor hen uitstrekt en kijken niet op of om. De Guards verdienen een aandachtiger eerbetoon.

Rudyard Kipling, wiens zoon John als luitenant van de Irish Guards in 1915 sneuvelde bij de Slag om Loos, betoonde in 1918 met een prachtig gedicht zijn eer aan de dappere soldaten.

 

The Irish Guards

Old Days! The wild geese are flying

Head to the storm as they faced it before!

For where there are Irish there’s memory undying,

And when we forget, it’s Ireland no more!

Ireland no more!

Filed Under: Artikelen, diversen, Poëzie

Foto’s hors catégorie

Foto’s hors catégorie

by Hans Jansen · okt 21, 2016

‘Op een berg kan een wielrenner in een ritme komen waarbij hij opgaat in zijn gedachten. Hij kan zijn adem zijn tempo laten bepalen met een gelijkmatige intensiteit, en rust vinden in de inspanning.’

Zo verwoordt Michael Barry, ex beroepswielrenner, in het dit jaar verschenen boek COLS, de mooiste beklimmingen in Europa, zijn liefde voor de bergen. Het prachtig vormgegeven boek omvat tientallen foto’s van bergen in Europa. De foto’s zijn van fotograaf en ex profrenner Michael Blann en gemaakt vanuit het perspectief van de wielrenner. En dat zie je niet alleen, dat voel je, als wielertoerist met een voorliefde voor het hooggebergte, ook.

Bij foto’s van cols als de Galibier, Mont Ventoux, Gavia en Stelvio beleef ik opnieuw de spanning voorafgaande aan de klim, voel ik de pijn van de stijgingspercentages en de voldoening van het bereiken van de top. De in het boek opgenomen persoonlijke getuigenissen van oud wielrenners als Ivan Basso, Maurizio Fondriest, Andy Hampsten, Sean Kelly en Stephen Roche, versterken de beleving en maken het gevoel van ‘wannabe-klimgeit’ alleen maar groter.

–

–

Naast een feest van herkenning maakt het boek ook ‘lekker’. Ik verheug mij op de Grossglockner, de Passo Pordoi en de Passo Giau. Om, zoals Michael Barry schrijft, op te gaan in mijn gedachten en rust te vinden. Want, zo stelt hij verder:

In het fietsen kan niets tippen aan klimmen.”

cols1


COLS is uitgegeven door Uitgeverij THOTH.

Filed Under: Artikelen, Boeken, Recensies

Buxiaans minimalisme met vaart

Buxiaans minimalisme met vaart

by Hans Jansen · okt 21, 2016

Een politieke thriller, een strandroman of een sportief eerbetoon? Het meisje dat Het Kanaal overzwom, het tweede boek van Willem Bux (over onder andere Willem Bux), heeft van alles wat – op z’n Buxiaans. Bux is bepaald geen gevierd schrijver, en in Het meisje verwijst hij dan ook een enkele keer naar zijn debuut, Het elftal dat de mist inging. Dat boek liep voor geen meter, zo laat de auteur met aanstekelijke zelfspot weten. Terwijl dat toch een heel aardig boek is. Met Het meisje laat Bux zien dat hij is gegroeid. Het boek is beter van compositie, de dialogen zijn sterker en het heeft een mooi en verrassend plot. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar waarvan je gedurende de rit afvraagt of die wel ooit bij elkaar zullen komen.

Ook in dit boek is Bux de uitgerangeerde sportjournalist die nog één keer een kunstje flikt voordat hij in de vergetelheid verdwijnt. Zijn werkgever, een regionaal dagblad, heeft hem op straat gezet en bij toeval wordt hij gevraagd de PR te verzorgen van een 18-jarig meisje dat het plan heeft opgevat Het Kanaal over te zwemmen – en op dezelfde dag weer terug. Het boek gaat minder over de zwemprestatie, maar vooral om de reden waarom dit meisje dit wil gaan doen. Het boek gaat ook niet over de PR want daar doet Bux niets aan, ook al is hij daarvoor ingehuurd. Hij wil begrijpen én ingrijpen.

Bux kan een mooi verhaal neerzetten. Met gemak springt hij van politiek gekonkel naar een verscheurd gezin, en van zijn voormalige krantenredactie naar de stranden van Dover. Niet de hoofdpersonen spelen de hoofdrol, maar het verhaal. Bux is niet de auteur die de diepe lagen beschrijft onder de mensen in zijn boek. Het gaan hem om de gebeurtenissen. Daarin mag hij wel iets meer uitweiden. Dat de (enige) seksscène in het boek tien regels duurt, waarin het hem zelfs lukt om in dat tijdsbestek twee orgasmes neer te zetten, is dan niet eens zo onlogisch want de details mag je er bij Bux’ minimalisme gelukkig zelf bij verzinnen.

Een boek zonder al te veel uitweidingen heeft een groot voordeel: de vaart zit er goed in. Je wordt direct in het boek gezogen en je wilt vanaf het begin weten hoe het afloopt: haalt het meisje de overkant of verdrinkt zij, net als haar moeder jaren geleden? De verrassing van dit boek zit niet in die ontknoping, maar in een andere. En die is niet bepaald smakelijk maar voelt wel goed. Daarom is dit boek een echte aanrader voor wie deze zomer op het strand zit en twijfelt of hij een stukje gaat zwemmen of een stukje gaat lezen in Het meisje. Tip: doe het laatste. En dan maar wachten op – na Het elftal dat en Het meisje dat – een volgende Bux in de ‘dat’-serie.


♣ Michel Knapen, tekst | Fernweh Magazine


Nieuwsgierig geworden naar het boek? Zie onze productpagina.

Filed Under: Artikelen, artikelen derden, Boeken, Cultuur, Recensies

CronopiO, een paradijsje van boeken

CronopiO, een paradijsje van boeken

by Hans Jansen · okt 4, 2016

In 1962 verscheen Historias de Cronopios y de Famas, van de Argentijnse schrijver Julio Cortázar. De karakters in het boek zijn onder andere de onafhankelijke, eigenzinnige en idealistische Cronopios. Deze figuren, van de in 1914 onder de rook van Brussel geboren Cortázar, leven voort in de Antwerpse boekhandel CronopiO.

cronopio-antwerpen-gevel-fernweh-magazine

De aan de Kasteelpleinstraat 21 gevestigde boekwinkel mag zonder meer eigenzinnig worden genoemd. Voor de echte boekenliefhebber is de niet zo grote winkel een klein paradijsje, met een assortiment dat een niche van de boekenmarkt lijkt te zijn. De literaire bestsellers zijn er te vinden, Nederlandstalige, Spaanstalige en Engelstalige literatuur liggen te wachten om gelezen te worden en ook kook- en kinderboeken staan in de kasten. Een gevarieerd assortiment zou je zeggen, maar op één of andere manier is er iets dat alle boeken van CronopiO gemeenschappelijk hebben en dat maakt dat we hier te maken hebben met een bijzondere collectie. Een collectie die een klant in de winkel deed verzuchten: ‘Ik wil gewoon alles hebben.’

cronopioDe stijlvol ingerichte winkel met witte muren en houten meubilair is als een snoepwinkeltje. De boeken zijn zonder uitzondering prachtig vormgegeven en zijn een lust voor het oog. De manier waarop ze zijn uitgestald nodigt uit tot nadere bestudering. Ieder boek dat er ligt wil je in je handen nemen en er figuurlijk van proeven. Als je een boek eenmaal gekocht hebt wil je het direct lezen. En dat kan, want in een deel van de zaak kan onder het genot van koffie, thee, wijn of frisdrank het nieuwe bezit verder gekoesterd worden.

Maar wat maakt de collectie nou zo bijzonder? Volgens Ine Schepmans is het niet zo moeilijk om het assortiment van haar boekwinkel te kenschetsen. ‘Ik verkoop boeken die ik zelf mooi vind en die er mooi uitzien’, stelt zij. Eigenzinnig én onafhankelijk dus. Cortázar zou trots zijn op deze Cronopio.


51° 12′ 40.5″ NB, 4° 24′ 04.3″ OL

–

 

Filed Under: Artikelen

  • Page 1
  • Page 2
  • Next Page »

Copyright © 2021 · No Sidebar Pro on Genesis Framework · WordPress · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief