Waarom krijg ik onderstaande nummer al de hele dag niet uit mijn hoofd? Is het omdat ‘I Apologize (Dear Simon)’ geschreven en onder meer gezongen door voorman Marien Dorleijn van de Nederlandse band ‘Moss’ (niet te verwarren met de Detroit-georiënteerde, electronische muziek makende ‘M>O>S>’ noch met de gelijknamige Engelse doom metal-band die in 2000 ontstond) zo’n frêle americana-stem a la Neil Young / Crosby, Stills & Nash, de Simon & Garfunkel-muzikaliteit, heeft die zeker in het o-o-o-ooooh vanwege het melodische gehalte haast hallucinerend werkt? Is het vanwege dat catchy baslijntje onder de pickin’ rechterhand van de gitaristen met hun kraakheldere reverberige geluid? Is het vanwege de drum die doet denken aan de opvallend snareloze drum in Kick the Stones van legende en cultfiguur Chris Whitley? Is het vanwege de teksten?
I miss the life time of insanity
It’s too predictable, reorganized and all-right.”
Is het vanwege de lading die het nummer heeft omdat bekend is dat Marien het voor zijn opa schreef? Ik weet het niet. Voor mij is het de soundtrack bij deze benauwde dinsdag in juli 2010. Een te gek gitaarliedje! Net als soortgenoten Daryl-Ann en Johan te vinden op het Excelsior-label. Vindt u het muzikaal maar matig (wat ik me niet kan voorstellen)? I apologize!
Geef een antwoord