Film

Ontsnap met Augmented Reality

by J. Stevens · nov 23, 2018

Met Augmented Reality (AR) krijgen we allemaal steeds meer te maken. Maar wat is het? Het is een technologie die een door een computer gegenereerde afbeelding op het gezichtsveld van een gebruiker van de echte wereld plaatst, waardoor een samengesteld beeld wordt geboden. Say what? Je zet bijvoorbeeld een AR-bril op of kijkt door je camera-zoeker op je telefoon en ziet daar live bijvoorbeeld hoe dezelfde omgeving er in 1950 uitzag, of je ziet hoe de winkels in een winkelstraat gewaardeerd worden door de bezoekers (de ene winkel scoort goed op kwaliteit de andere slecht en dat zie je bijvoorbeeld op de gevel geprojecteerd, terwijl je deze live bekijkt). De realiteit wordt op een handige manier ‘aangevuld’ door computerinfo live te combineren met de realiteit zoals je die ziet. Een app als Layar werkt bijvoorbeeld al zo.

Vladimir Tomin is iemand die veel indrukwekkende ‘Augmented Reality’-videos en Hyperreality-filmpjes produceert of eigenlijk manipuleert hij de werkelijkheid. Hier zie je een aantal van zijn filmpjes waarin je ziet tot welke fascinerende, grappige en kunstzinnige resultaten dat kan leiden. Adembenemend!

I. Sketches – Vladimir Tomin:

En een filmpje dat hij eerder maakte.

II. Outside – Vladimir Tomin:

Vind je dit onderwerp interessant?

Zie dan ook:

Fernweh in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 6: Hyperreality & Augmented Reality

–

Wie wil niet ook een beetje Martin zijn?

by J. Stevens · feb 23, 2018

Martin is een korte docu (± 9 minuten) van de Ierse regisseur en fotograaf Donal Moloney over (zijn band met) Martin. Daarin is elke seconde het kijken waard!

Martin op een uitstapje naar *Wicklow Mountains* waar Donal hem fotografeert

Martin onder de ‘Westland Row’-brug, waar hij 4 van de 14 jaar dat hij op straat leeft, te vinden is | Foto: Donal Moloney

Home is the intellectual capacity to be happy”

~ Martin Hart

Martin Hart (leeftijd: ruim zestig jaar) blijkt al 14 jaar in de straten van Dublin te leven. Hij is eloquent, zeer belezen en ronduit intelligent. Is hij te karaktiseren als ‘dakloos’? Nou nee: de hemel vormt zijn dak. Overal is zijn thuis. En wat ‘ongelukkig zijn’ betekent, kan hij je niet vertellen. Wie wil dát nou niet ook een beetje meer?

Klik rechts onderaan op de vier pijltjes (‘enter full screen’) in het Vimeo-scherm om het filmpje beeldvullend te maken en kijk nu hier deze prach-ti-ge korte film, getiteld:

MARTIN

Interesseert dit je?

Dan ben je misschien ook geïnteresseerd in andere Fernweh-posts:

Het monotone bestaan als bron van poëtica

HET BOS IN – 27 jaar alleen in de wildernis

De geheimzinnige ambachtslieden die rijst polijsten

Boer richt monument op voor overleden vrouw

Het monotone bestaan als bron van poëtica

by J. Stevens · apr 9, 2017

Paterson is een doodgewone stad in New Jersey (V.S.) met bijna 150.000 inwoners. Paterson is ook de naam van een intrigerende film.

Misschien woon jij ook wel in een gewone stad. En misschien heb jij ook wel heel gewoon werk, zoals zovelen. Misschien wel net zo gewoon als Paterson, die naar de gelijknamige stad genoemd is en daar ook woont. Maar Paterson – zowel de film, de stad als de hoofdpersoon – is ‘gewoon’ heel ‘bijzonder’.

De gewone werkweek

Voor Paterson, gespeeld door Adam Driver, gaat de wekker elke dag op hetzelfde tijdstip. Dan wordt hij wakker naast zijn geliefde Laura, die doordeweeks nog even doorslaapt als hij al opstaat. Na het ontbijt wandelt hij met lunchbox in zijn hand naar de remise waar hij als chauffeur alvast achter het stuur van zijn stadsbus plaatsneemt totdat hij het vertreksignaal krijgt van zijn baas. Tussen het vertrek van huis en zijn vertrek per bus alsook in zijn lunchpauze dicht hij een aantal nieuwe regels en schrijft deze in zijn poëzieschriftje.

Gedurende zijn dagdienst als buschauffeur slaat hij de passagiers in zijn bus kalm gade. Hij luistert de hele dag aandachtig naar hun onderlinge conversaties en de taal waarin die vorm krijgen. Als zijn dienst er opzit wandelt hij weer door een normale stadse omgeving vol industrieel erfgoed naar huis. Na het avondeten met zijn vriendin Laura laat hij hun Engelse Buldog uit. Eenmaal aangekomen bij zijn stamcafé bindt hij hem zolang bij de deur vast en drinkt zelf binnen even een biertje terwijl hij een gesprekje met de barman voert. Een eenvoudig leven vol routine. Hoe dan ook: zo ziet de gewone werkdag voor Paterson er vijf dagen per week uit. Niet erg bijzonder. Saai zelfs.

De schoonheid van het alledaagse

Maar gaandeweg ga je als kijker het poëtische van dit schijnbaar saaie bestaan ontdekken. Je ziet en voelt als kijker steeds meer het bijzondere in het gewone. De volstrekt normale gebouwen die de hoofdpersoon in zijn ochtendwandeling geroutineerd passeert, lijken elke dag wel wat mooier te zijn geworden, hoewel ze feitelijk exact hetzelfde zijn. De voorspelbaarheid van Patersons dagelijkse routine vergt geen enkele noemswaardige (mentale) inspanning van hem en dat biedt hem precies waar het hem kennelijk om gaat: de vrijheid om zich met het schrijven van poëzie bezig te houden. Opvallend is daarbij, zeker in het huidige selfie-tijdperk van Facebook, Instagram en Snapchat, dat hij zijn poëzie niet aan anderen toont, niet publiceert en er niet beroemd mee wil worden. Dichten over de realiteit (niet over abstracte ideeën maar over de concrete dingen van alledag) is zijn dagelijkse realiteit. Die gewone realiteit, blijkt althans via zijn gedichten poëtischer dan je denkt. Maar hij dicht niet voor anderen noch voor de kijker. Dagelijks dichten doet hij louter voor zichzelf.

Zo zien we zeven gewone dagen uit het leven van Paterson. Regisseur Jim Jarmusch levert met deze twaalfde film van zijn hand, een ingetogen pareltje af. Hij brengt het routineuze leven van Paterson ook volgens vaste routines in beeld. Elke dag wordt vanuit dezelfde camerastandpunten gefilmd. Vaste momenten in het leven worden gedocumenteerd. Hiermee versterkt Jarmusch het gevoel van routine en het beeld van het schijnbaar saaie leven van en in Paterson.

Laura, de vriendin van Paterson is wellicht zijn tegenhanger. Zij verlangt juist wél naar beroemdheid. Voor haar is elke dag anders. Zij experimenteert: dan weer leert ze gitaarspelen, dan weer ontwerpt ze zelf haar kleding of de gordijnen. Over de betekenis van haar voorkeur voor zwart-witte kleurstellingen in haar ontwerpen ben ik nog niet uit. Het lijkt wél of Jarmusch een voorkeur heeft voor het leven dat Paterson leidt en dat van Laura (een beetje) minacht en haar zelfs vanachter de regietafel als het ware een beetje uitlacht. Of verbeeld ik me dat?

Hoe bijzonder het gewone kan zijn

Het alledaagse komt ook tot uiting in het feit dat Paterson (en trouwens ook regisseur Jarmusch) dichters als Frank O’Hara en vooral het werk van modernist William Carlos Williams (1883 – 1963) vereren. Williams schreef in 1926 een gedicht met de naam Paterson. Zoals James Joyce zijn Dublin schetste in zijn modernistische meesterwerk Ulysses, wilde Williams zíjn geboortegrond vereeuwigen. Zo’n dertig jaar later maakte Williams van dit gedicht van toen nog slechts zesentachtig regels uiteindelijk een episch gedicht bestaande uit vijf boeken. Ook Williams liet in zijn poëzie zien hoe het gewone bijzonder kan worden. Voor Paterson geldt hetzelfde. Denk daarbij aan de afbeelding op een lucifersdoosje of de gevels van schijnbaar gewone gebouwen die langs de dagelijkse route naar zijn werk staan: toch zijn ze ook heel bijzonder, als je er maar oog voor hebt.

Een les in levenskunst

Jarmusch is er met Paterson bijzonder goed in geslaagd om de schoonheid in de routines van het (saaie) alledaagse te tonen. Mogelijk biedt deze film zelfs inspiratie voor iedereen die ongewild in eigen saai werk en dito routines denkt gevangen te zitten: Paterson laat zien dat die ‘gevangenis’, tenminste als je er maar aandacht voor hebt, juist ook de bron van vrijheid kan zijn. Zo bezien, biedt Jarmusch ons met Paterson zelfs een interessante les in levenskunst!

Paterson

Regie en scenario: Jim Jarmusch.
Jaar: 2016.
Met: Adam Driver, Golshifteh Farahani & Barry Shabaka Henley.
Productie: Joshua Astrachan & Carter Logan
Camera: Frederick Elmes
Montage: Affonso Gonçalves
Muziek: Jim Jarmusch, Carter Logan & Sqürl
Duur: 118 minuten

De geheimzinnige ambachtslieden die rijst polijsten

by J. Stevens · mrt 4, 2017

In de nietsontziende strenge winters die het Japanse Noorden kenmerken, trotseert een ploeg ambachtslieden bijzonder zware werkomstandigheden om zich te wijden aan een tweeduizend jaar oude traditie. Zo laten zij uiteindelijk iets unieks ontstaan: Sake (Japans: 酒). ‘Dompel’ je onder in deze visueel aansprekende documentaire waarin de geheimzinnige wereld van het brouwen van sake belicht wordt en zie welke enorme offers het vraagt van de vaklieden en hun familie.

Misschien verlang je er na het zien van deze film naar om deze specifieke millenia-oude kwaliteitsdrank zelf te proeven [online bestellen kan hier: Sakelicious]. Maar je hoeft geen drinker te zijn noch speciaal geïnteresseerd in Japanse cultuur om gefascineerd te raken bij het zien van de werkzaamheden in de Tedorigawa Brouwerij. Honderdvijftig jaar geleden is deze opgericht en het is nog steeds een familieonderneming. Het is tegenwoordig een van de laatste brouwerijen die deze rijstwijn, volgens een met uitsterven bedreigde ambachtelijke brouwmethode, nog volledig met de hand maakt. The Birth of Sake gaat dan ook niet slechts over een drank, over het cultiveren van een traditie of over een unieke manier van produceren die deel is van Japans rijke culturele verleden; nee, de film belicht vooral ook een waardevolle, door het in onze maatschappijen heersende industriële paradigma van massaproductie en de bijpassende get-rich-quick-mentaliteit bedreigde manier van samenwerken en ‘maken’.

Image result for the birth of sake gif — De meester ruikt

Wat is sake eigenlijk? Men spreekt wel over rijst(e)wijn, hoewel het eigenlijk geen wijn is. Officieel heet sake die gemaakt is van rijst in Japan seishu (清酒; “klare alcohol”). Een andere titel die het Japans nationaal onderzoeksbureau voor het brouwen van sake in 1973 geïntroduceerd heeft en die tegenwoordig vaker gebruikt wordt is nihonshu (日本酒; “Japanse alcohol”)

Voordat de rijst gestoomd kan worden op de bij deze brouwerij nog gehanteerde ambachtelijke wijze, moet de rijst geprepareerd worden door de rijst te polijsten. Zo worden ongewenste eiwitten en vetten verwijderd. Bij ‘Daginjo’, ofwel saké van de hoogste kwaliteitsklasse, duurt het polijsten meer dan 60 uur. Daarmee wordt 50% van de buitenste schaal van de rijst weggepolijst.

De New York Times vergelijkt de cinematografie van ‘Birth of Saké’, waarin subtiele beelden van lucht, zee en ochtendlandschappen te zien zijn, zelfs met de onvolprezen houtsnedes van Hokusai. Misschien is dat een beetje te cliché maar regisseur Erik Shirai levert inderdaad een bijzondere, poëtische film af die de moeite van het kijken zeker waard is. Maak bijvoorbeeld kennis met de charismatische meesterbrouwer, veteraan Yamamoto (65) en met Yasuyuki Yoshida (27) die als jongeling (zesde generatie!) actief is in de brouwerij. Een ode aan ambachtsmensen wier levens in het teken staat van (het levend houden van) een steeds zeldzamer wordend métier. Kanpai!

De film kijken? Dat kan via:

iTunes
Huren ($ 6.99) of kopen ($ 19.99) op Amazon

Wat zou jij doen als je nog 5 minuten te leven had?

by J. Stevens · nov 30, 2016

“Tick Tock” is een korte film van Ien Chi die oorspronkelijk gemaakt is voor het Campus MovieFest dat gehouden wordt op de Emory University. Wat zien we? Een jongeman die probeert het leven in volle glorie te genieten, in de wetenschap dat hij nog maar vijf minuten te leven heeft… [Hier vind je ‘the making of’ de video.]

Fernweh in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld

by J. Stevens · nov 21, 2016

In de Fernweh Magazine-serie:

De Nieuwe Digitale Wondere Wereld

I.

Op vakantie gaan, globetrotten en ronduit toegeven aan je Fernweh kan vanaf nu definitief vanuit je luie stoel. Want Google Earth in Virtual Reality (VR) is zonder twijfel een van de meest fantastische digitale kaart-toepassingen van Google ooit.

Ik vlieg boven de aarde. De zwaartekracht trekt me als het ware naar beneden. Ik vlieg razendsnel op de aarde af. Ik herinner me ineens de slogan van Microsoft toen ik nog Windows 95 had: ‘Where Do You Want To Go, Today?’ Dat is ineens een goede vraag. Ik grijp ergens de aarde vast en draai de aarde rond. Letterlijk en figuurlijk opent een wereld aan mogelijkheden zich. Ik vlieg verder rond de aarde. Dit is Google Earth zoals nooit tevoren. Ik gebruik een VR-bril en headset. Slepen met zware bagage is gelukkig niet meer nodig.

Google streetview — Waarom niet? Ga met Google Streetview eens op zoek naar *het einde van de wereld*…

Google biedt je een ervaring die ongekend is. Het heeft satellietbeelden omgezet in driedimensionale beelden van steden en gebouwen. Het is alsof een supervakman de miniatuurwereld van zijn Märklin of Fleischmann-hobbytreintjes tot de hele wereld heeft uitgebreid. De details zijn niet fotorealistisch en soms nog een beetje vaag maar de schaal en beleving is spot on. Loop eens door het Colosseum, ren als een paard door Circus Maximus, bezoek de Champs–Élysées en Parijse achterafstraatjes, als een toerist. Kijk, als je een monument bezoekt, ook eens naar de horizon. Die is indrukwekkend correct. Het voelt even alsof ik er daadwerkelijk weer terug ben. Ik herinner me een reis die ik ooit maakte. Dat biedt Google je dus ook al. Je kunt het perspectief ook veranderen van dat van een mens naar dat van een reus en zo bijvoorbeeld op Empire State Building-hoogte door New York City wandelen.

Een tip van Fastcodesign:

Google Earth turns off a few features by default to cut down on nausea. I’d recommend turning them back on. One option blurs the sides of your vision as you move. The other prevents you from zooming all the way down to a ground view, to make yourself the size of a mere mortal walking the streets. Google was right—these factors will contribute to nausea, but it’s worth it.”

Eerlijk is eerlijk, het is natuurlijk geen vervanging voor het kopen van een ticket naar Johannesburg maar veel dichterbij vanuit je luie stoel kan je niet komen qua ervaring. Ik loop door een straatje in Bamako. Misschien bezoek ik later Addis Abbeba nog wel even om te kijken waar Hailu Mergia & The Wahlia’s vroeger optraden in het Hilton en in rokerige clubs? Ik sta onder het beeld van Jesus de Verlosser in Rio de Janeiro om later nog even langs het strand, de stad in te lopen.

Waar ga jij heen vandaag?

___

Bron gifs: Fastcodesign

II.

Address Is Approximate (korte Google Streetview-film)

Regisseur Tom Jenkins maakte, als privé-project, in 2011 al deze korte stop motion-animatie met… Google Street View!

Verhaal [spoiler alert]: Een eenzaam bureauspeeltje verlangt ernaar om het kantoor te ontvluchten. Daarom gaat hij op een roadtrip dwars door de V.S., naar de Pacific Coast, op de enige manier dat dat voor hem mogelijk is: door een speelgoedauto en Google Maps Street View te gebruiken…

___

Verantwoording: Alle beelden werden geanimeerd, geproduceerd, gefilmd, belicht en ge-edit door Tom Jenkins (theoryfilms.co.uk / facebook.com/theoryfilms / Twitter: @thetheoryUK). Gemaakt met een Canon 5d MkII, Dragonframe Stop Motion software en een customised slider. De muziek is van de hand van het Cinematic Orchestra (cinematicorchestra.com) en de naam van deze mooie muziektrack: ‘Arrival of the Birds’.

III.

Hapert je computer weleens? Is hij weer eens te lang aan het ‘nadenken’? Geeft Google een Streetview-beeld niet goed weer? Juist dat laatste levert een hele nieuwe kunstvorm op die bestaat uit louter Google Streetview ‘glitches’, zie hieronder. Hoe gaaf is dat?

IV.

Als je het bovenstaande interessant vindt, dan vind je wellicht ook de Fernweh Magazine-serie: KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld interessant?