Het is weer zondag dus hebben we uit de nieuwe releases van deze week weer de meest interessante platen voor je geselecteerd inclusief – waar mogelijk – concerttips. Wederom staat je een mooie muzikale ontdekkingstocht te wachten. Maar zeker de eerste platen zijn niet voor watjes. FF doorzetten is soms het devies. De eerste Christmas-albums zijn overigens nu zelfs ook al gesignaleerd maar hebben nog geen plaatsje in ons albumtips gekregen. Wie weet volgende week…
Albumtips week Nr. 46 | 2016
- The Popgroup – Honeymoon on Mars
- Dans Dans – Sand
- Syd Arthur – Apricity
- Acid Arab – Musique de France
- Canshaker Pi – Canshaker pi
BONUSTIPS:
- Alex Clare – Tail Of Lions
- Christian Kjellvander – A Village: Natural Light
- Katie Von Schleicher – Bleaksploitation
1. The Pop Group – Honeymoon On Mars
De Britse band The Pop Group maakte met Y (1979) en For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder? (1980) twee vergeten klassiekers, maar keerde tot ieders verrassing vorig jaar terug met het sterke Citizen Zombie. De band rond Mark Stewart vervolgt met een felle en donkere plaat vol muziek zoals alleen The Pop Group die kan maken. The Pop Group was een van de pioniers van de postpunk, maar heeft inmiddels talloze andere genres omarmd. Honeymoon On Mars is daarom met geen mogelijkheid in een hokje te duwen, is een vat vol tegenstrijdigheden, maar is ook een plaat die je niet meer los laat. The Pop Group klinkt op haar nieuwe plaat hard en rauw. De gitaren mogen regelmatig ontsporen en worden begeleid door donkere beats en synths. Het past mooi bij de zeer onvaste maar gedreven vocalen van Mark Stewart die zijn vlijmscherpe teksten bijna uitspuugt. De tweede jeugd van The Pop Group duurt voort.[Recensie: E. Zijleman]
2. Dans Dans – Sand
Dans Dans is een Belgische muziekcollectief met Bert Dockx (Flying Horseman), Steven Cassiers (DAAU & Dez Mona) en Frederic Jacques (Mark Lanegan). De eigenzinnige muzikale invalshoek geeft de heren vrijheid om te experimenteren zonder dat het ver buiten de kaders gaat.
Vanaf het titelloze debuutalbum weet het jazz trio een adembenemende vorm van jazz te maken. Subtiel en fragiel zoekt men naar de balans tussen gitaar en bas invulling met de drums als een licht ondersteunende factor die zich vooral op het accent van de andere heren focust.
Daar waar in bijna 10 minuten duren de openingsnummer “TV Dreams” de gitaar aanzwengelt wordt de basis vast gehouden en wanneer de gitaar de rust zoekt verander de drums tot een drijvende kracht. Met “Feline” krijgt de bas de ruimte om de spanning in het nummer te brengen. Het samenspel tussen drums en gitaar is hier uitermate boeiend.
Zoals de stilte en menselijke poses langzaam veranderen in de sport van Thai Chi is dit terug te brengen in het nummer “Chi Mai”. Rustgevende stilte en langzaam tot verandering komend vergt veel inspanning om dit te kunnen volhouden.
Het is een terugkerend thema binnen het album “Sand”, een andere wijze van de dans dat gepaard gaat met de invulling van de stiltes binnen de muziek dan muziek als opvulling van de stilte.
Tussen alle Engelstalige instrumentale songs als “Close Your Eyes” en “Thieves” vinden we “Vluchtheuvel”, waar het tempo wordt verhoogd tot de snelheid waarbij je op een snelweg de streepjes op de weg voorbij ziet flitsten totdat…
Met “Sand” weten de heren zich weer op eigenzinnige wijze te vertolken waardoor men de opwachting op het North Sea Jazz of Cactursfestival weer kan opmaken. [Bron recensie: R. Noorda | Mpodia.nl]
CONCERTTIP: Op dinsdag 20 december 2016 speelt Dans Dans in Merleyn te Nijmegen. Adres Merleyn: Hertogstraat 13, 6511 RV, Nijmegen. Tel. 024-3224737 Of check ff: www.doornroosje.nl
3. Syd Arthur – Apricity
Op hun vierde plaat komt Syd Arthur, een kwartet uit Canterbury, weer met een mengsel van prog, psych pop, jazz en folk. Maar verfijnder dan op de vorige plaat. Over de genetische en muzikale bloedlijn van de band is altijd veel te doen geweest. De violist-keyboardist Raven Bush is de neef van de artistieke poplegende Kate Bush en muzikaal doet het soms denken aan legendes uit de Seventies als Caravan en Soft Machine. Op Apricity, net zoals op Sound Mirror uit 2014, gebruikt men die invloed slechts als een startpunt. De space-funk op “No Peace” herinnert aan de opgewektheid van Canterbury Scene, maar dan volgestouwd met de stonede groove van hun onvolprezen psychedelische collega’s van Tame Impala. Er zijn momenten waarop men de spierballen laat rollen —zoals op de instrumental “Portal,” een synth-gedreven verkenning in 7/8e maat. De snaren van Bush geven het geheel een klassiek tintje —zoals ook te horen is in de spookachtige sfeer op “Into Eternity” en bij het aanzwellende contrapunt op “Coal Mine.” Liam Magill’s zingt daar bluesy overheen in het welbekende couplet-refrein formaat. Syd Arthur is een zeldzame verschijning in de muziek: het biedt weliswaar genoeg voor de klassieke prog fans maar het is ook catchy genoeg voor hedendaagse rock-radiostations. [Recensie: R. Reed / J. Stevens | Fernweh]
4. Acid Arab – Musique de France
Musique de France van Acid Arab komt uit op het Belgische Crammed-label. Eerder brachten ze al een aantal compilaties uit voor Versatile Records met telkens een bepaald thema. The Acid Arab crew komt nu met een debuutalbum met eigen producties. Ze mengen de muziek uit het Midden-Oosten met de Noord-Afrikaanse sound qua instrumentatie en vocals en met drumpcomputer en synthesizer. Toch is hun eigen werk ook heel ander dan hun compilaties. Er zijn weliswaar een paar house-achtige tracks (luister naar het indrukwekkende ‘Sayarat 303’), maar voor het grootste gedeelte klinkt op Musique De France enigszins vreemde electropop. Gaandeweg neigen ze ook naar new wave, punk-funk, en vage indiepop. Het mist misschien de explosieve energie van hun meer dansvloer-georienteerde producties, maar het is nog steeds een prettige en interessante plaat. [J. Stevens | Fernweh]
5. Canshaker Pi – Canshaker pi
Als niemand minder dan Stephan Malkmus na het horen van je eerste liedjes komt helpen schaven aan een langspeler, doe je als band iets heel goed. Natuurlijk waren de voortekenen voor dit nog altijd piepjonge Amsterdamse viertal sowieso al gunstig. Niet alleen in de vorm van die leuke Boomslang ep, maar ook omdat zanger/gitarist Willem Smit ten opzichte van zijn vorige band Palio Superspeed Donkey flinke stappen heeft gezet. Verder terugspoelend: hij is een nakomeling van de enige echte John Cees Smit, die we nog kennen als frontman van het geweldige Scram C Baby. Canshaker Pi beschikt over minstens zo veel branie en bravoure. Waar dat in aanloop naar deze debuutplaat nog regelmatig resulteerde in chaotische, wat onbezonnen optredens, valt de muziek nu heel wat beter op zijn plaats. Het is zo’n album dat je meteen na afloop nog een keer wilt draaien. Songs als We Had en The U In My Dog hebben het immers allemaal; prettig gestoorde zanglijnen, temperamentvolle tempowisselingen, een beukende ritmesectie, uitgekiend gevoel voor nonchalance en een lekker dwars gitaargeluid. Canshaker Pi lost de zelf geschapen hoge verwachtingen (waarnaar overigens grappig verwezen wordt aan het eind van de majestueuze afsluiter Over) betrekkelijk moeiteloos in. [Recensie: M. Majorana]
CONCERTTIP: Op vrijdag 18 november 2016 speelt Canshaker Pi met in het voorprogramma Pip Blom in Oedipus te Amsterdam. En verder speelt Canshaker Pi op:
- Vrijdag 2 december 2016 in V11 in Rotterdam
- Vrijdag 16 december 2016 in Podium Asteriks in Leeuwarden
- Vrijdag 17 december 2016 De Gym in Groningen
- Donderdag 22 december 2016 in Cul De Sac in Tilburg
- Vrijdag 23 december 2016 in Ekko in Utrecht
- Vrijdag 06 january 2017 met Pip Blom in Merleyn in Nijmegen
Gaat dat zien!
BONUSTIPS:
-
Alex Clare – Tail Of Lions
Alex Clare maakte tot nu toe twee albums en is toe aan zijn derde. Zijn debuut deed zo weinig, dat de platenmaatschappij hem wegstuurde en na een paar jaar werd er ineens een single van zijn tweede album gehaald, die gedraaid werd op internet. Helaas deed het album nagenoeg niets. De Britse singer/songwriter/producer besloot te trouwen en een familie te starten. Maar het bloed bleef kruipen, samen met bassist Chris Hargreaves huurde hij een boot met studio op de rivier Lea en nam in een paar weken dit nieuwe album op. Het is een frisse mix van soul, pop, rock en elektronica en de karakteristieke stem van Clare houdt het bij elkaar. Hij heeft genoeg te vertellen, hij is bekeerd tot het Joodse geloof en neemt zijn eigen potten en pannen mee op tournee en leest in de Talmoed. Bevlogen teksten over het leven. Mooi album van bevlogen wereldreiziger. [Recensie: E. Mundt]
CONCERTTIP: Op woensdag 1 februari 2017 speelt Alex Clare in de Melkweg in Amsterdam alwaar de deuren opengaan om 19.00 uur. Adres: Wednesday: Lijnbaansgracht 234a, 1017 PH, Amsterdam. Tel. 020-531 8181. Web: www.melkweg.nl
-
Christian Kjellvander – A Village: Natural Light
Dark Ain’t That Darker, een songtitel die zowat alles zegt over deze Zweedse muzikant die opgroeit in Amerika en terugkeert naar zijn geboorteland. In Lund start hij in ’94 Loosegoats, een lo- fi rockformatieop. Sinds 2002 is Kjellvander op het solopad en volgt vanaf Songs From A Two-Room Chapel een duisteren sinister spoor. We leerden de man met de sombere, introspectieve maar intense mijmeringen kennen met The Rough and The Rynghe waarop al een nauwelijks verhulde ode aan de dood prijkte. Echt vrolijk wordt je er niet van, daar lenen de onderwerpen, onder meer een al dan niet ingebeelde ontmoeting met zijn ex … op het plaatselijke kerkhof, zich niet bepaald toe. De meesterlijke snarenman Tias Carlson is er niet meer maar de gitaarverrichtingen van Kjellvander die de diepe bariton ondersteunen creëren een beklemmende soundtrack met een sleutelrol voor piano en ander toetsenspul van Pelle Anderson. Leven, liefde en vooral dood zijn de onderwerpen, Kjellvanders parttime job op het plaatselijke kerkhof heeft daar wellicht iets mee te maken.
De opnamesessies vonden overigens in Kjellvanders oude kerkje in Österaker, een dorpje nabij Stockholm. De zwaarbeladen, vaak morbide uitzichtloze thematiek overheerst. “Won’t you come down to me like a hawk”, debiteert de van weemoed vibrerende stem in de opener Shallow Sea terwijl trillende snaren een sobere, beklemmende soundtrack vormen voor het lichtjes fantastische Dark Ain’t That Darker en een obsessief Rider In The Rain. “We made love in the cemetery/ you said, don’t worry baby, they can’t see, they can only feel”.
Het warme stemtimbre vertoont bij momenten enige gelijkenis met Jonathan Jeremiah maar klinkt breekbaarder terwijl de herfstige sfeer nauw aanleunt bij Nick Cave en Thindersticks. Ondanks de zwaarbeladen, vaak morbide haast uitzichtloze thematiek is het geen beproeving om naar de onpeilbare gedachten van Kjellvander te luisteren tot de laatste tonen van het samen met zijn vrouw Karla-Therese gebrachte Gallow blijven we in de donkere, enkel door het natuurlijke licht gekleurde wereld waarin toch een beetje hoop doorschemert, “The dark ain’t that dark when there’s more than one hart.” De lichtjes geniale Zweed voegt weerom een schijfje van onwaarschijnlijke schoonheid toe aan zijn markante oeuvre.
Recensie Writteninmusic.com
Alle albumtips zijn weer te beluisteren via onze Spotify playlist. Hij begint bij track 3. Enjoy!