Je kunt het zelf in The Economist nalezen: pay-what-you-want geeft mensen een ongemakkelijk gevoel. Ze voelen zich schuldig als ze minder dan de gepercipieerde waarde voor een product betalen, en besluiten daarom vaak maar helemaal niet tot aankoop over te gaan. Tja, mensen die zich schuldig voelen als ze een keer zelf mogen bepalen wat ze voor een produkt of dienst willen betalen dat moeten we natuurlijk kost-wat-kost voorkomen. Je schuldig voelen dat zou ondragelijk zijn. …Of ligt de uitdaging er juist in dat mensen leren dat hun mening ertoe doet? Dat het prima is dat zijzelf voortaan bepalen wat zij iets waard vinden? En dat het gevoel dat ze zich ‘schuldig’ voelen misschien niets anders betekent dan dat ze zich moeten realiseren dat ‘je schuldig voelen’ soms samenhangt met ‘voor jezelf kiezen’. Anyway, de moraal van het verhaal als je niet failliet wil gaan? Gewoon een goede prijs vragen!
Uncategorized
10 gedachten Ghandi grafisch weergegeven [poster]
“I’ve been thinking of doing this for a while now. after i saw this floating around, i wanted to make my own version to hang on my wall. and knowing me, well, i had to make it all ~shnazzy~ so i made this 11×17 poster. i made it so you can download [73 MB] yourself one too, if you like. it’s a nice PDF file so you can take that to Kinko’s and blow it up and hang it nicely in your room or whateva.” – Francesca
– Source: https://idea-obscura.tumblr.com/post/2409119224/ive-been-thinking-of-doing-thi…
Taalwetenschap op losse schroeven?
De ergste nachtmerrie van een TED-spreker [Video]
Dit is wellicht de ergste nachtmerrie van elke TED-talker…
Namelijk dat de techniek het laat afweten terwijl je maar enkele minuten tijd hebt om je verhaal te doen…
Bron: TED / ImprovEverywhere ‘Spinning Beach Ball of Death’
Angela Merkel krijgt bierdouche [video] / Column Paul Postma: ‘Het gaat slecht in de horeca en dat is maar goed ook’
Filmpje: Bondskanselier Angela Merkel krijgt ongewild een bierdouche
Hieronder staat een erg grappige (en eigenlijk heel treurige) herkenbare column van Paul Postma. Ik moest eraan denken toen ik bovenstaand filmpje had gezien…
‘Ik heb geen hekel aan Nederland, maar in de horeca word ik wel op de proef gesteld.‘
“HET GAAT SLECHT IN DE HORECA EN DAT IS MAAR GOED OOK”
“This is fantastic: real Dutch meatrolls!” roept de menukaart mij toe. Door te weinig files heb ik een uurtje over, en omdat het toch lunchtijd is besluit ik om met mijn collega even een broodje te gaan eten. Op een terras aan de boulevard, want het is mooi weer en het is Noordwijk. “Wat wilt u drinken?” vraagt de ober. Het valt mij vaker op dat als je rond etenstijd in een restaurant iets wilt eten, je wordt gevraagd wat je wilt drinken. Waarschijnlijk een kwestie van winstmarge. Nu wil ik dat ook wel, maar ik kom om te lunchen. Dat schept verwarring. De ober zal zich al uit de voeten maken om eerst de drankjes te halen, maar gepokt en gemazeld als ik ben in Nederlandse restaurants – die meer op wachtkamers lijken dan op eetlokalen – beduid ik hem de menukaart uit te leggen zodat hij gelijk mijn bestelling kan opnemen. Ik heb tenslotte maar een uur voor dat broodje.
Het valt niet mee een broodje onder de tien euro te vinden, zodat ik angstig informeer of dat toch niet allemaal van die enorm lange stokbroden zijn vol prut die je met een heel gezin nog niet opkrijgt. Dat blijkt inderdaad het geval. Tot mijn oog valt op de aanprijzing in de aanhef. “Wat is dat?” vraag ik, “real Dutch meatrolls?” Die kosten zes en een halve euro, en dat geeft hoop. Hoewel de ober niet oogt als een vakantiekracht, heeft hij geen idee. “Er is geen menukaart in het Nederlands?” probeer ik hem te helpen. Nee, alles is in het Engels. Een briljante marketinggedachte in deze gelegenheid, waar behalve Nederlanders alleen Duitsers verkeren.
De ober moet het aan de baas vragen. Mijn collega bestelt alvast een broodje tonijn, waarvan wordt verzekerd dat het geen volledig stokbrood is, en ik wacht af. Na tien minuten blijkt het antwoord nog niet te zijn gevonden. Ondertussen krijgen wij ons drankje en mijn collega een gigantisch bord tonijn, waar bovenop een half broodje; eronder zit waarschijnlijk de andere helft. Na twintig minuten trek ik nog maar eens de aandacht. Inderdaad, ik word niet vergeten en nog eens vijf minuten later komt de chef echt. Hij weet wat het is, real Dutch meatrolls. Het gaat om twee kroketten met een boterham. Hij moet het drie keer zeggen voor ik begrijp dat dit het antwoord is. Maar ik vind inmiddels alles best, als ik maar wat te eten krijg, want heb ik nog tien minuten over. Kijk, en in die tijd kunnen de real Dutch meatrolls niet worden geserveerd. Ik werp mij schielijk op het bord tonijn van mijn collega, die – hoewel bekend om zijn gezonde eetlust – niet verder komt dan de helft. Achttien euro armer haast ik mij naar mijn cliënt. Ik heb geen hekel aan Nederland, maar in de horeca word ik wel op de proef gesteld. Ik ben iets te laat. “Hebben jullie al geluncht?” vraagt mijn relatie bij binnenkomst. ”Anders haal ik even een broodje.”
In: Postma, P., ‘De gehaakte aardbei. Waarom klanten en marketeers elkaar niet begrijpen’, Paperback, 175 blz., Haystack, 1e druk, 2008 ||| Bron: Mindz.com
Hogere klasse sneller geneigd tot onethisch gedrag
Het onderzoek van wetenschappers van UC Berkeley liegt er niet om. Middels verschillende experimenten tonen de onderzoekers aan dat mensen uit de hogere klasse sneller valsspelen, liegen en ander onethisch gedrag vertonen.
Experimenten
De onderzoekers verzamelden 1000 mensen. Eerst werd de sociale klasse van de mensen vastgesteld. Enquêtes moesten vervolgens helpen achterhalen hoe de mensen tegen hebzucht en onethisch gedrag aankeken. Daarna kon het onderzoek echt beginnen.
Rijgedrag
Tijdens een veldonderzoek bestudeerden de onderzoekers het rijgedrag van de proefpersonen. Ze ontdekten dat mensen uit de hogere klasse maar liefst vier keer vaker andere chauffeurs afsneden en drie keer vaker een voetganger beletten om middels het zebrapad over te steken.
Nog meer experimenten
In een ander experiment moesten de proefpersonen met een sollicitant onderhandelen over een salaris. De proefpersonen kregen te horen dat de sollicitant op zoek was naar een werkgever waar hij jaren bij kon blijven. Ook kregen ze te horen dat de baan die zij in de aanbieding hadden maar voor korte tijd was en dat ze dat best aan de sollicitant mochten vertellen. De mensen uit de hogere klasse lieten die informatie opvallend vaak achter. In een ander experiment waarin een spel werd gespeeld, speelden de mensen uit de hogere klasse vaker vals, zo is in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences te lezen.
Daarmee leek wel vast te staan dat mensen uit een hogere klasse sneller geneigd zijn tot onethisch gedrag. Maar hoe kwam dat? Ook dat zochten de onderzoekers uit. In een laatste experiment lieten ze proefpersonen eerst nadenken over de voordelen van hebzucht. Daarna kregen de proefpersonen onethische scenario’s voorgelegd waarin hebzucht een rol speelde. Bijvoorbeeld: stelen van geld, steekpenningen aannemen, enzovoort. De proefpersonen moesten vervolgens beoordelen in hoeverre zij zichzelf ook schuldig zouden willen maken aan dit gedrag. Opvallend genoeg was de lagere klasse nu net zo bereid als de hogere klasse om onethisch gedrag te vertonen. En dat nadat ze daarvoor enkel even hadden nagedacht over de voordelen van hebzucht.
– “Upper class more likely to be scofflaws due to greed, study finds” – Berkeley.edu
– https://www.scientias.nl/hogere-klasse-vertoont-sneller-onethisch-gedrag/56904
> No copyright infringement intended <
De impact van slechte bazen
The psychological climate in which you work has a lot to do with your health and happiness. Recent research has found, perhaps not surprisingly, that bad bosses can affect how your whole family relates to one another. They can also affect your physical health, raising your risk for heart disease.
Now, new research illustrates how bad bosses can shoot themselves in the foot, hindering their employees’ morale, rather than helping it.
Over 1,100 employees at companies of all sizes were questioned about their work environments and their overall well-being. Some questions aimed at gauging the level of involvement the participants felt and at determining their bosses’ management styles. Participants rated statements like “my supervisor consults with me to find out what modifications I would like to make to my work” and “my supervisor tries to motivate me by making me feel guilty for not doing enough.” Some statements, such as “the organization shows very little concern for me,” measured the support the participants felt their companies provided.
The more negative the bosses’ management style, the less happy the workers — not a surprising finding. When bosses were controlling rather than encouraging, employee well-being was low. On the other hand, when employees felt that their autonomy was encouraged (for example, when bosses gave a “meaningful rationale for doing the tasks” and made employees feel they were being asked to contribute rather than commanded to do something), they also had better overall well-being.The psychological climate of the organization itself also affected participants’ happiness: The more supportive the company, the happier the employee.
Some of the findings in the study are intuitive: Most people can tell you that a bad boss can seriously affect one’s work experience and overall happiness. But pinpointing the relationship in a scientific study is tricky. For example, it is not clear how and to what degree employees’ on-the-job performance affected their bosses’ behavior. Hopefully, as more studies support the connection, more companies will come to realize how much the attitudes of their supervisors can affect the well-being — and, likely, productivity — of their workers.The study was carried out at the Université Francois Rabelais, and published in the Journal of Business and Psychology.
This article originally appeared on TheDoctorWillSeeYouNow.com No copyright infringement intended.