Het is niet om te recenseren maar om aan te bevelen, dat ik over deze dichtbundel schrijf. Ester Naomi Perquin (1980) is dit jaar Dichter des Vaderlands. Net voordat ze de titel aanvaardde, verscheen haar bundel Meervoudig afwezig. De wereld die zij daarin dicht, is volgens haar uitgever: “Persoonlijker en scherper” en “aaweziger” dan in haar voorgaande vier. Dat mag zo zijn maar die aanwezigheid maakt haar wereld er niet minder ingewikkeld op. In de opdracht bij deze bundel haalt ze Fernando Pessoa aan: “Er schuilt ongeloof in ieder uur”. En over het “Noodgedwongen wezen van de mens: ons vermoeden” is ze op de achterflap duidelijk. In het universum van Perquin zijn ongeloof en vermoedens constanten maar de vertedering bijvoorbeeld weer niet. Die kan opraken en de motor doen afslaan.
Op een dag geef je het kind een klap
Het is toeval dat het kind zijn recent gekochte schoenen
niet meer past. Toeval dat het natte zwemspullen op de trap
heeft gelegd, waarin een keur aan schimmels is ontstaan.
Het is toeval dat het kind groot genoeg is om boven je navel uit te komen,
er meningen op nahoudt en slechte tafelmanieren. Dat het op de
witte muur, in kleine letters zijn naam heeft geschreven.
Het krijgt de klap immers niet omdat het te groot is geworden
of om wat het verkeerd heeft gedaan.
Het krijgt de klap omdat de vertedering op is geraakt. Alles hapert.
‘De vertedering heeft ons ver gebracht,’ zeg je. ‘Maar
de tank is leeg, de motor slaat af.’
En je kijkt naar het kind. En je geeft het een klap.
Hoe verwant maar toch anders is haar wereld dan die van Kopland in Alles op de fiets (1969). Bij hem is hetzelfde ‘feitelijk’ aan de orde, maar niet omdat de vertedering op is, maar zich juist voordoet als uitzondering op of in strijd met de constante aanwezigheid ervan:
Een moeder
loopt langzaam naar haar kind om
het niet te laten schrikken,
pakt het voorzichtig op om
het niet te beschadigen,
slaat dan keihard.
Eén zelfde gebeurtenis beschreven door twee dichters met verschillende poëziebrillen op. De thema’s (schijnbare) aanwezigheid en afwezigheid zijn ook in het openingsgedicht van / inleiding tot de bundel (“Onze professor legde het nog één keer uit.”) op intelligente wijze aanwezig alsook in de titel van de bundel. Knap is ook dat ze dat in het hoofdstuk ‘De delen’, dat gaat over grijpbare gebeurtenissen en zaken zoals wandeling, scheiding, therapie, doos, echtpaar, kind verbindt met grote filosofische en levensbeschouwelijke thema’s als: schepping, God, vader, dood in het hoofdstuk ‘Het totale’. Lees deze bundel, ga hem lezen, heb hem gelezen of laat hem altijd (ge)lezen (zijn)!
Over de titel
Wat betekent de titel? Het verhaal wil dat Ester Naomi Perquin recent in een dierentuin was, zo vertelde ze in VPRO’s Boeken op 15 januari 2017. Daar hoorde ze een meisje in een buggy roepen: ‘Kijk mam, olifanten!’ De moeder was aan het bellen en bevond zich via haar mobieltje zó op haar werk waar van alles zoek was, dat ze eigenlijk op beide plekken níet aanwezig was, bedacht Perquin. De titel Meervoudig afwezig refereert daaraan. Perquins gedichten zitten vol humor en spelen op een intelligente manier met hoe het (nog niet) was, hoe het (n)ooit zal worden of wat altijd / nooit zal zijn (geweest).
Wegens logistieke problemen.
Op woensdag ontvingen we een doos
waarin zich onze toekomst bevond.
Dat was natuurlijk een vergissing, we hadden het direct begrepen.
De fabrikant klonk paniekerig aan de telefoon.
Niet openmaken, wat u ook doet, niet openmaken. Er komt direct
iemand aan om de doos weer op te halen.
We wachtten. We zetten de doos intussen midden in de kamer,
op het kleed. Het was een flinke doos. En zwaar.
We trokken conclusies, dronken thee.
Toen legden we om beurten een oor tegen het karton. Er was,
heel zacht, muziek te horen. Het geluid van kraanvogels
die hoog overvliegen. Geroezemoes. Een stoomtrein,
duidelijk een stoomtrein die vertrok.
Toen er werd aangebeld hadden we juist het plakband doorgesneden.
Er stroomde licht tevoorschijn, als vocht uit een wond.
‘Ik kom de doos ophalen,’ schreeuwde iemand
door de brievenbus.’Doe open.’
Maar wij stapten voorzichtig de doos in en zagen
dat we mooier dan ooit vergeten zouden wat we
dachten dat ons te wachten stond.
Ester Naomi Perquin – Meervoudig afwezigISBN 9789028261631
€ 16,99
Misschien verlang je er na het zien van deze film naar om deze specifieke millenia-oude kwaliteitsdrank zelf te proeven [online bestellen kan hier: 
Mark Lanegan noemt hem een van zijn all-time favoriete artiesten en ook andere artiesten met wie Duke Garwood samenwerkte (Kurt Vile, Seasick Steve, Savages) zijn erg enthousiast over deze Londense bluesman, die al meer dan tien jaar geleden debuteerde, maar pas sinds kort bredere erkenning begint te krijgen. Twee jaar na het zeer lovend ontvangen Heavy Love en vier na Black Pudding, zijn duoplaat met Mark Lanegan, komt deze muzikale duizendpoot met een fraai nieuw werkstuk, Garden Of Ashes. Een hoopvolle en actuele plaat in onzekere tijden. “I make beautiful music, because we don’t need angry music right now”, zegt hij. “Everyone can turn on the TV and see the horror show, they don’t need to hear it coming out the stereo.” Dat wil niet zeggen dat dit een vrolijke plaat is geworden, maar de donkere bluesy klanken klinken eerder louterend dan desolaat. Een aanrader voor de liefhebbers van Mark Lanegan en aanverwanten. [Recensie: M. van Ravenhorst]
Jo Goes Hunting is de spannendste indieband die momenteel in dit land rondloopt. Zo, dat is eruit. Het veelkleurig voertuig van multi-instrumentalist, producer en geschoold muzikaal meesterbrein Jimmi Jo Hueting imponeerde vorig jaar al menig clubzaaltje en festival. Toen had de band, waarin Hueting zelf de honneurs op zang en drums waarneemt, eigenlijk enkel de grillige hitsingle Act Of Leaving nog op zak. Dat er naar debuutplaat Come, Future zo reikhalzend uit werd gekeken blijkt, met de kennis van nu, al die tijd volkomen terecht te zijn geweest. Want wat is dit een ambitieus, progressief en eigenzinnig debuut voor iemand die pas halverwege de twintig is! De invloed van Menomena, zo’n andere onorthodoxe popgroep, is onmiskenbaar, maar evengoed wordt er geflirt met genres als dub, jazz, en synthpop. Openingstrack Winner, het beste nummer dat Animal Collective nooit geschreven heeft, zet de toon. Het moest er uit. Wat volgt is een onnavolgbare wervelwind die aanmaant tot sonisch tornadospotten. [Recensie: M. Majorana]
Terug na vijf jaar te zijn weggeweest. Dirty Projectors, de balsturige band uit Brooklyn. De groep rondom muzikaal wonderkind Dave Longstreth kenmerkt zich door complexe arrangementen en harmonieën in combinatie met hoekige en tegendraadse ritmes. Markante indie. Vernieuwend, anders, experimenteel. In 2009 brak de band definitief door met hun spannende overgangsplaat Bitte Orca, opgevolgd door het mooie Swing Lo Magellan waar arrangementen ineens échte liedjes werden. De verwachtingen richting deze titelloze plaat zijn, en terecht, hooggespannen. Amber Coffman, de evenknie van Longstreth, verliet de band. Betreft dit een break-up album? Liefdesverdriet is hoorbaar. En verrassende wendingen zijn er genoeg, zoals ballad Little Bubble. Een raar soort ballad. Zo hoorden we Longstreth niet eerder. En wat te denken van de ongrijpbare low fidelity openingsplaat Keep Your Name en het percussieve, onstuimige Up In Hudson? Zoals eerder worden verschillende technische, elektronische snufjes en diverse zang(ver)vorm(ing)en ingezet om te imponeren. Met succes. Uiteraard. [Recensie: J.Teitsma]
Tijd verstrijkt. Aan de tracktitels op het nieuwste plaatwerk af te leiden, is het voorbijgaan een thema dat The Feelies flink bezighoudt: Turn Back Time, Pass the Time, Time Will Tell, Flag Days, Gone, Gone, Gone, When to Go en In Between. Deze volstrekt eigenzinnige Amerikaanse indie-band (gestart in 1976, tijdelijk gestopt: 1992-2008) vindt zijn muzikale oorsprong in bands als The Velvet Underground, zijdelings met Talking Heads en R.E.M. anno nu misschien met Yo La Tengo. Mooie plaat.
Na het sterke debuut van deze band uit Tilburg, verliet Jean-Paul Lilipaly de band. Gezien zijn kwaliteiten had dit het einde van de band kunnen betekenen. In plaats daarvan nemen de vijf bandleden die achterbleven de zangpartijen nu om de beurt voor hun rekening. En dat klinkt lekker. Denk gitaarmuziek, Britse psychedelica uit de Sixties en hele fijne arrangementen. Dave Von Raven (The Kik) en Marcel Fakkers (The Madd) produceerden de plaat.
Supergroepen. Een titel die maar al te vaak wordt gegeven aan een aantal beroemdheden die samen gaan werken in de hoop dat de som van de talenten de genialiteit van de individuele sterren overstijgt en tot een meesterwerk leidt. Op papier werken die combinaties vaak beter dan in de werkelijkheid. Vaak een kwesties van ego’s. Er zijn uiteraard uitzonderingen, waarbij The Traveling Wilbury’s een goed voorbeeld was. Een spontaan idee leidde tot een ongedwongen samenzijn en prachtige muziek. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen Boudewijn de Groot, Hennie Vrienten en George Kooijmans na een gezamenlijk optreden besloten samen de samenwerking voort te zetten. Helemaal vreemd was de samenwerking ook niet: Boudewijn de Groot werkte al eerder met beide heren afzonderlijk samen. Het leidde tot een succesvolle tournee en een semi-live-in-de-studio opgenomen album onder de naam Vreemde Kostgangers. Bij de door George Kooijmans openingstrack Ik Ben Op Weg Naar Jou worden alle twijfels weggenomen. Een catchy melodie en gitaarriff. En ook een Nederlands zingende Kooijmans blijkt prima te voegen. Het is ook een verademing om Boudewijn De Groot weer eens lekker funky en uptempo te horen in De Roeiboot En Ik. De catchy koortjes van Kooijmans en Vrienten maken het nummer af. De zalvende nummers, Hoop en met name Vergeet de Pijn worden gezongen door Vrienten. De ontroerende tekst van laatstgenoemde song schreef Vrienten voor zijn echtgenote. Andere hoogtepunten zijn de single Touwtje Uit De Deur, prachtig Haags gezongen door Kooijmans en het eveneens door hem gezongen Nat en Roxy, dat evengoed in 1964 gemaakt had kunnen worden. Boudewijn De Groot schittert in ballads als Paulus Potterlaan en de grappige scheidingssong Scheiding met een aanstekelijk reaggaeachtig ritme. Hier spelen drie mannen die afzonderlijk al een enorm muzikaal erfgoed hebben opgebouwd. Vreemde Kostgangers bewijst dat puur speelplezier tot mooie dingen kan leiden. [Recensie: R. Buiters]
In Noord-Mali duurt de oorlog tussen regeringsleger en de Toeareg-opstandelingen voort. Daardoor kan de Malinees-Berberse band Tinariwen dat in het Tamasheq, de taal van de Toeareg, ‘Woestijnen’ betekent (De naam is een afkorting van de oorspronkelijke naam Taghreft Tinariwen: ontwikkeling van de woestijnen), net als de vorige keer, niet in eigen land opgenomen worden. De nieuwe plaat Elwan werd opgenomen in het in muzikaal opzicht al zeker van U2 beroemd geworden Joshua Tree, Californië. Maar men nam ook dichter bij huis op in M’Hamid El Ghizlane in Zuid-Marokko in een bedoeïenentent.
Nederlandse live-act en DJ-duo Artefakt brengt hun atmosferische debuutalbum uit op het roemruchte Nederlandse label Delsin. Achter Artefakt gaan Robin Koek en Nick Lapien schuil. Het duo kwam eerder met tracks op Field Records en vervolgens Prologue, Delsin en Konstrukt. Nick heeft eerder solowerk gemaakt onder de naam Lapien via Fred P’s Soul People Music, Finale Sessions, Rekids en DVS1’s Mistress Recordings, en Koek’s intrigerende sound design was eerder te horen in Toronto, Viseu, New York, Ohio, Berlin en natuurlijk Amsterdam.
Het Amsterdamse Moss bestaat inmiddels zo’n 13 jaar. Ken jij de heren nog? Terug van nooit weggeweest hoor. Ze bliezen eind 2016 – na wederom enkele verschuivingen binnen de band – nog 3 popzalen omver. En nu is daar Strike. Hoe anders is het geluid van deze vijfde in vergelijking met debuut The Long Way Back uit 2007 en Never Be Scared / Don’t Be A Hero uit 2009 met het buitengewoon fraaie I Apologise (Dear Simon)? Het geluid werd steeds voller, ook op Ornaments (2012) en We Both Know The Rest Is Noise (2014). Op Strike komt al het goede van het oude terug. Opener The Promise is zó typisch Moss. Een subtiel gitaarliedje met een infectieus refrein. Klein van stuk, groot qua aanstekelijkheid. Die lijn wordt doorgetrokken tijdens Bored To Death, With You en erna. Tot ’t eind. De baslijnen, een echoënde Marien Dorleijn, drijvende drums, roffeltjes, haakjes. We dansen, we rocken. Moss is terug. Herboren!
Breekt Julie Byrne nu door? Dat moet toch haast wel. Haar vorige album: ‘Rooms With Walls And Windows’ eindigde op nr. 4 in MOJO’s Best Albums 2014 en de Huffington Post was ook al lyrisch. Byrne is het soort bijzondere, pure en oorspronkelijke artiest zoals maar eens in de paar jaar komt bovendrijven. Lyrische kracht en expressie zijn bij haar diep geworteld en verweven met haar persoonlijkheid. ‘Not Even Happiness’ gaat over propvolle diners, de sterrenhemel boven de hoogvlakte, de pijnlijke druilerigheid van verandering, wilde bloemen langs de Californische kust maar bovenal over de onoplosbare mysteries van de liefde. Niet vaak hoor je zulke gedempte, intieme, persoonlijke psychedelische folksongs van deze kwaliteit. [Geert | Sounds]
Maar liefst vier jaar hoorden we niks van hem, maar hij is terug en hoe. Met »Rap Album One« gaf hij zijn visitekaartje af toen hij op het onvolprezen label Stones’ Throw debuteerde als bebaarde jongeman. Als beatbouwer en MC was hij al sinds zijn tienerjaren niet onverdienstelijk actief in de zogenaamde Low-End-Theory-Scene van Los Angeles. Dat zou een voorbode vormen voor zijn ster die vanuit de HipHop-Underground van de V.S. steeds meer zou gaan schitteren. Met »Rap Album Two« schittert zijn ster, muzikaal gezien zeker, fel aan het fijnproevershiphop-firmament. In december 2016 schreef de toen 26-jarige rapper in een open brief over zijn (uiteindelijk succesvolle) gevecht tegen zijn alcohol-verslaving. Hij was, zo schreef hij: »Dangerously overweight, drunk every night, anxiety ridden«. Dichter bij de afgrond dan bij succes, hield hij toch (net) zijn hoofd boven water. De vergooide kansen en verbrande bruggen liet hij achter zich. De muziek bood hem de benodigde troost en diende als verwerkingsmiddel, zoals te horen is op »Rap Album Two« waarop hij over zijn ervaringen rapt. Toch zijn de teksten minder zwart dan je op basis van deze voorgeschiedenis zou denken. Fluit-, viool- en orgelsamples geven kleur aan de puur en eenvoudig klinkende beats waarover Jonwayne in een fijne flow, zijn met humor doorspekte teksten met volop dubbele bodems, legt. De a-typische rapper met de baard is gelukkig terug. En hoe! [Intro / Fernweh]
Voor een band die garage met psychedelica en surf mixt is er altijd tijd. Het Rotterdams Iguana Death Cult is een nieuwe Nederlandse band, die je terug in de tijd voert. Maar met de energie van punk en ook helemaal van nu. Ze worden vergeleken met Ty Segall en Thee Oh Sees, Amerikaanse bands die een vergelijkbare soort van muziek maken. Toch is dit enthousiasme aanstekelijk, op de hoogste versnelling worden de pakkende nummers erdoorheen gejaagd. In Amerika houden ze ook erg van dit rauwe geweld en terecht. Goed tegen alledaagse sleur en frustraties. De vier leden hebben al wat goed bekeken optredens achter de rug, maar nu is er het rauwe, energieke debuut en dit zou bij optredens spannend kunnen gaan worden, als ze de hier getoonde rauwe energie ook op het podium kunnen laten zien. Fraai analoog door Chris van Velde intens en spontaan opgenomen album, voor liefhebbers. [Recensie: E. Mundt]
Dan is het nu toch echt even tijd om je muzikale grenzen wat op te rekken voor zover dat overigens met bovenstaande platen niet al gebeurd is. Black String is een hedendaagse Zuid-Koreaanse (!) band die weliswaar traditionele instrumenten gebruikt maar op een volstrekt nieuwe manier. De band debuteert met dit album op het prestigieuze Duitse Jazzlabel ACT. Voor zover dat je belangstelling nog niet wekt, zal het heilige vuur van de improvisatie dat bij de bandleden hevig brand, dat zeker wél doen. Even over de naam van de groep: dit betreft een letterlijke vertaling van ‘Geomungo‘. Waarschijnlijk zegt je dat nog niets, maar het betreft hier de Koreaanse sitar, jawel, die meesterlijk bespeeld wordt door bandleidster Yoon Jeong Heo. Het kwartet bestaat verder uit de daegeum (Koreaanse fluit), electrische gitaar en janggu (Koreaanse drum). In opwindende dialogen en solo’s zijn de bandleden afwisselend in solo’s en samenspel te horen. Zet je masker op en doe je dans. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
In NRC Handelsblad wordt Heavy Meta van Ron Gallo “het eerste briljante rockalbum van 2017″ genoemd! En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en All The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.
Toen Uncle Tupelo in 1994 uiteenviel, gingen voormannen Jay Farrar en Jeff Tweedy elk hun eigen weg. Tweedy formeerde Wilco, Farrar stond aan de wieg van Son Volt. Waar Wilco meerdere malen het experiment opzocht, is Son Volt de door Uncle Tupelo op de kaart gezette alt-country altijd trouw gebleven. Op Notes Of Blue legt de band uit Chicago net wat andere accenten, al zijn de door Uncle Tupelo omarmde invloeden van Neil Young en Gram Parsons nog altijd hoorbaar. Jay Farrar liet zich de afgelopen jaren inspireren door de folk van Nick Drake en de blues van Mississippi Fred McDowell en Skip James en dat is hoorbaar op de nieuwe plaat van Son Volt. Veel songs op de plaat klinken bluesy en zijn hier en daar voorzien van lekker rauw gitaarwerk, maar Notes of Blue bevat ook een aantal meer ingetogen tracks waarin invloeden uit de blues fraai samensmelten met de indringende folk van Nick Drake en de vertrouwde invloeden uit de countryrock van weleer. Prima plaat weer. [Recensie: E. Zijleman]
moeiteloos af met de raps van Vince Staples. Het werd tijd voor een volledig album en als voorproefje kwam vorig jaar de hitsingle Human uit. Het nummer opent met een strakke baslijn en bouwt langzaam op tot een explosieve mix van warme soul en klassieke blues. Rory laat horen dat hij met zijn authentieke stem een fenomenale powerballad neer kan zetten. Het tweede nummer Innocent Man heeft een subtiele begeleiding van een funky blazerssectie. Het is dan ook een enorm gevarieerd album met vele muzikale uitstapjes. Zo horen we in de intieme pianoballad Grace zelfs invloeden uit de gospel. Uiteraard laat hij ook zijn roots niet achterwege en op Ego horen we dan zelfs dat hij uitstekend kan rappen. De vlekkeloze omschakelingen zijn de kracht van debuutalbum Human dat, ondanks de vele verschillende stijlen, als één geheel heerlijk luistert. Rag’N’Bone Man laat horen dat hij terecht één van de meest veelbelovende nieuwe artiesten is. [Recensie T. Jansen | Mania]
Sinds zijn werk werd uitgebracht door Tompkins Square en vooral Light In The Attic, met een mooie essentiële reissue van Fully Qualified Survivor als hoogtepunt, is Michael Chapman weer helemaal in beeld. Zijn eerste album in jaren met een volledige band is hierop een schitterend vervolg. Bij label Paradise of Bachelors huist een set gelijkgestemden die we op dit album terug horen, zoals oud-labelgenoot Steve Gunn die de productie op zich nam, net als Nathan Bowles en James Elkington. Een organisch en meeslepend werk waarmee de Britse folkheld en meestergitarist het gehoor opnieuw weet te kietelen. [Recensie: C. Ooijman]
Oké, oké deze plaat kwam al uit op het randje van december 2016 en januari 2017 maar het is zeker nooit te laat om dit gloedvolle soulalbum, met vitale uptempo stompers en pracht ballads onder de aandacht van de luisteraar te brengen. Als je van (retro) soul houdt én van hele hele goede songs… luister dan even naar deze nieuwe van Sonny. Je moet van hele goede huize komen om dit jaar nog met een betere soulplaat te komen. Een heel goed muzikaal begin van het nieuwe jaar. Wellicht zelfs, zo zal nog blijken, onovertroffen. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]
HBO-series, het produceren en schrijven van nummers voor muzikanten als Ruthie Foster, Alejandro Escovedo en vele anderen speelt hij sinds jaren met zijn eigen band: The Mission Expres. Nu is Bobby Fuller Died For Your Sins verschenen. Wederom een eigenzinnig rock-album, waar ook omschrijvingen als indie, alt-country en rock ‘n’ roll bij passen. Zijn stem en zijn manier van zingen zijn uit duizenden herkenbaar en het geluid van het album is eerlijk en direct. Humor wordt niet geschuwd (Jesus Was A Social Drinker), maar zijn ernstige kijk op het leven en zijn zorgen over de tijd waarin we leven, voeren de boventoon. De liefde wordt trouwens niet vergeten. Een gedreven album van een eigenzinnige muzikant. [Recensie: F. Delamarre]
Courtney Marie Andrews is een momenteel vanuit Seattle opererende singer-songwriter die al een aantal jaren platen maakt. Dit deed de Amerikaanse tot vorig jaar met niet al teveel succes, maar het vorig jaar al in de Verenigde Staten uitgebrachte Honest Life werd daar zeer warm onthaald en wist het zelfs tot een aantal countryjaarlijstjes te schoppen. Honest Life is nu ook in Europa uitgebracht en verdient ook hier absoluut aandacht. Courtney Marie Andrews laat op haar nieuwe plaat immers horen dat ze een geweldige zangeres is. Haar expressieve en emotievolle stem herinnert aan de groten uit de folk en de country en ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een opvallend hoog niveau. Honest Life weet zich hierdoor vrij makkelijk te onderscheiden van de meeste andere releases uit de overvolle vijver van de folk en de country en maakt van de nog piepjonge Courtney Marie Andrews een grote belofte voor de toekomst. [Recensie: E. Zijleman]
reis naar Argentinië. Samen met zijn oude metgezel Ryan Foster, begon hij muziek te maken en een debuut volgde in 2013. Het album deed niet veel, en Fitzsimons wilde meer. Het duurde een kleine drie jaar, maar nu is er toch een nieuw album. En het is opnieuw rafelige en ruwe popmuziek, denk Modern Lovers en Velvet Underground, met sterke wortels in de jaren zestig. Mooi, lekker ongepolijst album. [Recensie: E. Mundt]
Na het overlijden van Andy Palacio is Aurelio Martinez de belangrijkste man van de Garifuna muziek, de muziek van de erfgenamen van zwarte slaven uit Belize. Om zijn 30-jarig muzikanten jubileum te vieren dook hij de Real World studio’s in om samen met zijn band een aantal oude songs live op te nemen. Darandi is daarmee een geslaagde combinatie van Live LP en Best Of compilatie. [Recensie: J. Vreugdenhil]
[…] ik vulde een aanmeldingsformulier in, en begaf mij hierop in onderhandeling over mijn kamer, iets wat een normaal mens niet kent, waarvan de gruwelen een naïeveling ten enen male onbekend zijn en waarvan de duistere volledigheid slechts geopenbaard is aan een in een vreemd logement verzeild geraakte aan eenzaamheid en absolute stilte verslaafde, aan slapeloosheid lijdende kluizenaar en letterkundige.
Het woord ‘Basmala’ (Arabisch: بسملة) komt van de Arabische spreuk Bismi’llah ir-Rahman ir-Rahiem (بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ), die door moslims in beginsel voor elke goede daad gezet of gezegd wordt, die men begint. Hiermee wordt datgene wat men van plan is te gaan doen opgedragen aan God. Bijna elke soera van de Koran wordt er door voorafgegaan. In het Nederlands: “In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige” en: “In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle”. Ook in dit geval is dat zeer terecht want dit album kabbelt voort op een geweldig hip-hop fundament waar vakkundig ambient en minimalistisch atmosferisch geluid over is gelegd. Van daaruit balanceert Basmala voortdurend op de dunne lijn tussen elektronische muziek en avant-garde jazz. “Deep-nodic tones bring you to the right place of space”. Trefwoorden: Charles Mingus (maar dan een Mingus die in het bezit is van een MPC), afro-futurisme, seventies black fusion jazz-funk, Anti-Pop Consortium. Basmala is overigens een productie unit gespecialiseerd in Amerikaanse wereldmuziek en ambient soul. Een aparte plaat.![Alex Dingley - Beat The Babble [Vinyl, LP]](https://www.konkurrent.nl/uploaded/thumbnails/db_file_img_20489_280xauto.jpg)
Alex Dingley werd ontdekt door Tim Presley (White Fence) en is goed bevriend met Cate Le Bon (Stiff Records-fans spits dus uw oren!) Met het debuut van deze jonge singer-songwriter zit het dus wel goed. Hij komt uit Wales en heeft een hele pure plaat gemaakt. [JS / Fernweh]![El Hombre Trajeado - Fast Diagonal [Vinyl, LP]](https://www.konkurrent.nl/uploaded/thumbnails/db_file_img_20631_280xauto.jpg)
Na 10 jaar tijd brengt El Hombre Trajedo eindelijk weer eens een plaat uit. ‘Hearing Those Ears’ werd geproduceerd door Paul Savage van The Delgados en is een hele interessante plaat geworden met een even zeer interessante sound. R.M. Hubbert en Stevie Jones van Sound Of Yell waren ooit lid van de band maar doen niet meer mee. In die tijd tourde men nog met Tortoise, Sebadoh en zelfs Nick Cave… Ze zijn terug: ‘once again at the heart of the city’s vibrant artistic community.’ [JS / Fernweh]![Burning Hell - Public Library [CD]](https://www.konkurrent.nl/uploaded/thumbnails/db_file_img_20632_280xauto.jpg)
Alter ego van Canadese songwriter Mathias Kom (bekend van zijn duo met Ariel Sharratt). Met Burning Hell timmert hij al bijna 10 jaar aan de weg, op bescheiden schaal. Daar moet het 7e album ‘Public Library’ gemakkelijk verandering in kunnen brengen. De introspectieve, hyperbeweeglijke folk rock ‘n’ roll heeft er de potentie voor. De luisteraar wordt als het ware meegenomen in een supermarktkarretje vol met hooky, upbeat popsongs, dark ballads. Liedjes over de verwondering, hoop en absurdisme dat het allemaal heeft te bieden. [Konkurrent]![Loscil - Monument Builders [CD]](https://www.konkurrent.nl/uploaded/thumbnails/db_file_img_20447_280xauto.jpg)
Scott Morgan, a.k.a. Loscil komt met een nieuw album: ‘Monument Builders’. De plaat is electronisch gemaakt en opgebouwd met op samples gebaseerde instrumenten. Ruwe gebeeldhouwde tracks, rammelende samples (denk aan: kokende fluitketels of de weerklank van bewegende lucht). Hoor je ruis? Dat kan kloppen want Loscil gebruikte een cassetterecordertje om zo de benodigde sfeer toe te voegen: ‘Rattles and textures that serve as both percussion and abstract aural color.’ Toen hij een afgedankte VHS van ‘Koyaanisqatsi’ bekeek, werd hij pas echt geïnspireerd: de matige videokwaliteit en de schokkerige montage van dit modern klassieke werk van Philip Glass gebruikte Morgan om ‘Monument Builders’ de juiste afwerking te geven. Laat je meevoeren. Maak zijn suggesties van melodieen af in je hoofd en wordt zelf een monument builder. [JS / Fernweh]![People Skills - Gunshots At Crestridge [Vinyl, LP]](https://www.konkurrent.nl/uploaded/thumbnails/db_file_img_20537_280xauto.jpg)
Deze jonge Canadese muzikante laat zich op haar tweede plaat beïnvloeden door de oude Amerikaanse Appalachen folk en bluegrass. De instrumentatie is uiterst sober en beperkt zich tot een elementaire ritmesectie en het al even elementaire banjospel van Kaia Kater zelf. Door subtiele toevoegingen van blazers, strijkers en piano en al even subtiele gitaarlijnen, klinkt de muziek van Kaia Kater echter anders dan die van haar soortgenoten door haar fascinerende stem vol soul. Aanrader voor liefhebbers van Gillian Welch en wie is dat nou niet.