• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Cultuur

‘Meervoudig afwezig’ – verrukkelijke poëzie

‘Meervoudig afwezig’ – verrukkelijke poëzie

by J. Stevens · mrt 4, 2017

Het is niet om te recenseren maar om aan te bevelen, dat ik over deze dichtbundel schrijf. Ester Naomi Perquin (1980) is dit jaar Dichter des Vaderlands. Net voordat ze de titel aanvaardde, verscheen haar bundel Meervoudig afwezig. De wereld die zij daarin dicht, is volgens haar uitgever: “Persoonlijker en scherper” en “aaweziger” dan in haar voorgaande vier. Dat mag zo zijn maar die aanwezigheid maakt haar wereld er niet minder ingewikkeld op. In de opdracht bij deze bundel haalt ze Fernando Pessoa aan: “Er schuilt ongeloof in ieder uur”. En over het “Noodgedwongen wezen van de mens: ons vermoeden” is ze op de achterflap duidelijk. In het universum van Perquin zijn ongeloof en vermoedens constanten maar de vertedering bijvoorbeeld weer niet. Die kan opraken en de motor doen afslaan.

 

Op een dag geef je het kind een klap

Het is toeval dat het kind zijn recent gekochte schoenen

niet meer past. Toeval dat het natte zwemspullen op de trap

heeft gelegd, waarin een keur aan schimmels is ontstaan.

 

Het is toeval dat het kind groot genoeg is om boven je navel uit te komen,

er meningen op nahoudt en slechte tafelmanieren. Dat het op de

witte muur, in kleine letters zijn naam heeft geschreven.

 

Het krijgt de klap immers niet omdat het te groot is geworden

of om wat het verkeerd heeft gedaan.

 

Het krijgt de klap omdat de vertedering op is geraakt. Alles hapert.

‘De vertedering heeft ons ver gebracht,’ zeg je. ‘Maar

de tank is leeg, de motor slaat af.’

 

En je kijkt naar het kind. En je geeft het een klap.

 

 

Hoe verwant maar toch anders is haar wereld dan die van Kopland in Alles op de fiets (1969). Bij hem is hetzelfde ‘feitelijk’ aan de orde, maar niet omdat de vertedering op is, maar zich juist voordoet als uitzondering op of in strijd met de constante aanwezigheid ervan:

 

Een moeder

loopt langzaam naar haar kind om

het niet te laten schrikken,

pakt het voorzichtig op om

het niet te beschadigen,

slaat dan keihard.

 

Eén zelfde gebeurtenis beschreven door twee dichters met verschillende poëziebrillen op. De thema’s (schijnbare) aanwezigheid en afwezigheid zijn ook in het openingsgedicht van / inleiding tot de bundel (“Onze professor legde het nog één keer uit.”) op intelligente wijze aanwezig alsook in de titel van de bundel. Knap is ook dat ze dat in het hoofdstuk ‘De delen’, dat gaat over grijpbare gebeurtenissen en zaken zoals wandeling, scheiding, therapie, doos, echtpaar, kind verbindt met grote filosofische en levensbeschouwelijke thema’s als: schepping, God, vader, dood in het hoofdstuk ‘Het totale’. Lees deze bundel, ga hem lezen, heb hem gelezen of laat hem altijd (ge)lezen (zijn)!

Over de titel

Wat betekent de titel? Het verhaal wil dat Ester Naomi Perquin recent in een dierentuin was, zo vertelde ze in VPRO’s Boeken op 15 januari 2017. Daar hoorde ze een meisje in een buggy roepen: ‘Kijk mam, olifanten!’ De moeder was aan het bellen en bevond zich via haar mobieltje zó op haar werk waar van alles zoek was, dat ze eigenlijk op beide plekken níet aanwezig was, bedacht Perquin. De titel Meervoudig afwezig refereert daaraan. Perquins gedichten zitten vol humor en spelen op een intelligente manier met hoe het (nog niet) was, hoe het (n)ooit zal worden of wat altijd / nooit zal zijn (geweest).

 

Wegens logistieke problemen.

Op woensdag ontvingen we een doos

waarin zich onze toekomst bevond.

 

Dat was natuurlijk een vergissing, we hadden het direct begrepen.

De fabrikant klonk paniekerig aan de telefoon.

 

Niet openmaken, wat u ook doet, niet openmaken. Er komt direct

iemand aan om de doos weer op te halen.

 

We wachtten. We zetten de doos intussen midden in de kamer,

op het kleed. Het was een flinke doos. En zwaar.

We trokken conclusies, dronken thee.

 

Toen legden we om beurten een oor tegen het karton. Er was,

heel zacht, muziek te horen. Het geluid van kraanvogels

die hoog overvliegen. Geroezemoes. Een stoomtrein,

duidelijk een stoomtrein die vertrok.

 

Toen er werd aangebeld hadden we juist het plakband doorgesneden.

Er stroomde licht tevoorschijn, als vocht uit een wond.

‘Ik kom de doos ophalen,’ schreeuwde iemand

door de brievenbus.’Doe open.’

 

Maar wij stapten voorzichtig de doos in en zagen

dat we mooier dan ooit vergeten zouden wat we

dachten dat ons te wachten stond.

 


Ester Naomi Perquin – Meervoudig afwezig
ISBN 9789028261631
€ 16,99
Bijvoorbeeld te bestellen via haar uitgeverij:
Van Oorschot

 

Categorie: Cultuur, Poëzie

De geheimzinnige ambachtslieden die rijst polijsten

De geheimzinnige ambachtslieden die rijst polijsten

by J. Stevens · mrt 4, 2017

In de nietsontziende strenge winters die het Japanse Noorden kenmerken, trotseert een ploeg ambachtslieden bijzonder zware werkomstandigheden om zich te wijden aan een tweeduizend jaar oude traditie. Zo laten zij uiteindelijk iets unieks ontstaan: Sake (Japans: 酒). ‘Dompel’ je onder in deze visueel aansprekende documentaire waarin de geheimzinnige wereld van het brouwen van sake belicht wordt en zie welke enorme offers het vraagt van de vaklieden en hun familie.

Related imageMisschien verlang je er na het zien van deze film naar om deze specifieke millenia-oude kwaliteitsdrank zelf te proeven [online bestellen kan hier: Sakelicious]. Maar je hoeft geen drinker te zijn noch speciaal geïnteresseerd in Japanse cultuur om gefascineerd te raken bij het zien van de werkzaamheden in de Tedorigawa Brouwerij. Honderdvijftig jaar geleden is deze opgericht en het is nog steeds een familieonderneming. Het is tegenwoordig een van de laatste brouwerijen die deze rijstwijn, volgens een met uitsterven bedreigde ambachtelijke brouwmethode, nog volledig met de hand maakt. The Birth of Sake gaat dan ook niet slechts over een drank, over het cultiveren van een traditie of over een unieke manier van produceren die deel is van Japans rijke culturele verleden; nee, de film belicht vooral ook een waardevolle, door het in onze maatschappijen heersende industriële paradigma van massaproductie en de bijpassende get-rich-quick-mentaliteit bedreigde manier van samenwerken en ‘maken’.

Image result for the birth of sake gif
De meester ruikt

Wat is sake eigenlijk? Men spreekt wel over rijst(e)wijn, hoewel het eigenlijk geen wijn is. Officieel heet sake die gemaakt is van rijst in Japan seishu (清酒; “klare alcohol”). Een andere titel die het Japans nationaal onderzoeksbureau voor het brouwen van sake in 1973 geïntroduceerd heeft en die tegenwoordig vaker gebruikt wordt is nihonshu (日本酒; “Japanse alcohol”)

Voordat de rijst gestoomd kan worden op de bij deze brouwerij nog gehanteerde ambachtelijke wijze, moet de rijst geprepareerd worden door de rijst te polijsten. Zo worden ongewenste eiwitten en vetten verwijderd. Bij ‘Daginjo’, ofwel saké van de hoogste kwaliteitsklasse, duurt het polijsten meer dan 60 uur. Daarmee wordt 50% van de buitenste schaal van de rijst weggepolijst.


 

Filmposter ‘Birth of Saké’

De New York Times vergelijkt de cinematografie van ‘Birth of Saké’, waarin subtiele beelden van lucht, zee en ochtendlandschappen te zien zijn, zelfs met de onvolprezen houtsnedes van Hokusai. Misschien is dat een beetje te cliché maar regisseur Erik Shirai levert inderdaad een bijzondere, poëtische film af die de moeite van het kijken zeker waard is. Maak bijvoorbeeld kennis met de charismatische meesterbrouwer, veteraan Yamamoto (65) en met Yasuyuki Yoshida (27) die als jongeling (zesde generatie!) actief is in de brouwerij. Een ode aan ambachtsmensen wier levens in het teken staat van (het levend houden van) een steeds zeldzamer wordend métier. Kanpai!

 

 


De film kijken? Dat kan via:

  • iTunes
  • Huren ($ 6.99) of kopen ($ 19.99) op Amazon

 

Categorie: Cultuur, Eten & drinken, Film

Albumtips week Nr. 9 | 2017

Albumtips week Nr. 9 | 2017

by J. Stevens · mrt 4, 2017

Tussen alle albums die deze week verschenen zaten maar liefst drie (heel verschillende) pareltjes uit Nederland. Daarnaast is er deze week ook weer heel wat lekkers uit de V.S. Onze albumtips zijn allemaal te beluisteren via onze Spotify-playlist. Enjoy!

Albumtips week nr. 9, 2007:

  • Duke Garwood – Garden Of Ashes
  • Jo Goes Hunting – Come, Future
  • Dirty Projectors – Dirty Projectors
  • Feelies – In Between
  • Black Marble Selection – Greener than the other side
  • Vreemde kostgangers – Vreemde kostgangers

 


Duke Garwood – Garden Of Ashes

DUKE GARWOOD - GARDEN OF ASHESMark Lanegan noemt hem een van zijn all-time favoriete artiesten en ook andere artiesten met wie Duke Garwood samenwerkte (Kurt Vile, Seasick Steve, Savages) zijn erg enthousiast over deze Londense bluesman, die al meer dan tien jaar geleden debuteerde, maar pas sinds kort bredere erkenning begint te krijgen. Twee jaar na het zeer lovend ontvangen Heavy Love en vier na Black Pudding, zijn duoplaat met Mark Lanegan, komt deze muzikale duizendpoot met een fraai nieuw werkstuk, Garden Of Ashes. Een hoopvolle en actuele plaat in onzekere tijden. “I make beautiful music, because we don’t need angry music right now”, zegt hij. “Everyone can turn on the TV and see the horror show, they don’t need to hear it coming out the stereo.” Dat wil niet zeggen dat dit een vrolijke plaat is geworden, maar de donkere bluesy klanken klinken eerder louterend dan desolaat. Een aanrader voor de liefhebbers van Mark Lanegan en aanverwanten. [Recensie: M. van Ravenhorst]

 

Jo Goes Hunting – Come, Future

COME, FUTURE, JO GOES HUNTING, CD, 8717931330435Jo Goes Hunting is de spannendste indieband die momenteel in dit land rondloopt. Zo, dat is eruit. Het veelkleurig voertuig van multi-instrumentalist, producer en geschoold muzikaal meesterbrein Jimmi Jo Hueting imponeerde vorig jaar al menig clubzaaltje en festival. Toen had de band, waarin Hueting zelf de honneurs op zang en drums waarneemt, eigenlijk enkel de grillige hitsingle Act Of Leaving nog op zak. Dat er naar debuutplaat Come, Future zo reikhalzend uit werd gekeken blijkt, met de kennis van nu, al die tijd volkomen terecht te zijn geweest. Want wat is dit een ambitieus, progressief en eigenzinnig debuut voor iemand die pas halverwege de twintig is! De invloed van Menomena, zo’n andere onorthodoxe popgroep, is onmiskenbaar, maar evengoed wordt er geflirt met genres als dub, jazz, en synthpop. Openingstrack Winner, het beste nummer dat Animal Collective nooit geschreven heeft, zet de toon. Het moest er uit. Wat volgt is een onnavolgbare wervelwind die aanmaant tot sonisch tornadospotten. [Recensie: M. Majorana]

 

Dirty Projectors – Dirty Projectors
DIRTY PROJECTORS, DIRTY PROJECTORS, CD, 0887828032525Terug na vijf jaar te zijn weggeweest. Dirty Projectors, de balsturige band uit Brooklyn. De groep rondom muzikaal wonderkind Dave Longstreth kenmerkt zich door complexe arrangementen en harmonieën in combinatie met hoekige en tegendraadse ritmes. Markante indie. Vernieuwend, anders, experimenteel. In 2009 brak de band definitief door met hun spannende overgangsplaat Bitte Orca, opgevolgd door het mooie Swing Lo Magellan waar arrangementen ineens échte liedjes werden. De verwachtingen richting deze titelloze plaat zijn, en terecht, hooggespannen. Amber Coffman, de evenknie van Longstreth, verliet de band. Betreft dit een break-up album? Liefdesverdriet is hoorbaar. En verrassende wendingen zijn er genoeg, zoals ballad Little Bubble. Een raar soort ballad. Zo hoorden we Longstreth niet eerder. En wat te denken van de ongrijpbare low fidelity openingsplaat Keep Your Name en het percussieve, onstuimige Up In Hudson? Zoals eerder worden verschillende technische, elektronische snufjes en diverse zang(ver)vorm(ing)en ingezet om te imponeren. Met succes. Uiteraard. [Recensie: J.Teitsma]

 

Feelies – In Between

IN BETWEEN, FEELIES, CD, 0032862025020Tijd verstrijkt. Aan de tracktitels op het nieuwste plaatwerk af te leiden, is het voorbijgaan een thema dat The Feelies flink bezighoudt: Turn Back Time, Pass the Time, Time Will Tell, Flag Days, Gone, Gone, Gone, When to Go en In Between. Deze volstrekt eigenzinnige Amerikaanse indie-band (gestart in 1976, tijdelijk gestopt: 1992-2008) vindt zijn muzikale oorsprong in bands als The Velvet Underground, zijdelings met Talking Heads en R.E.M. anno nu misschien met Yo La Tengo. Mooie plaat.

 

Black Marble Selection – Greener than the other side

GREENER THAN THE OTHER SIDE, BLACK MARBLE SELECTION, CD, 8717931330312Na het sterke debuut van deze band uit Tilburg, verliet Jean-Paul Lilipaly de band. Gezien zijn kwaliteiten had dit het einde van de band kunnen betekenen. In plaats daarvan nemen de vijf bandleden die achterbleven de zangpartijen nu om de beurt voor hun rekening. En dat klinkt lekker. Denk gitaarmuziek, Britse psychedelica uit de Sixties en hele fijne arrangementen. Dave Von Raven (The Kik) en Marcel Fakkers (The Madd) produceerden de plaat.

 

Vreemde kostgangers – Vreemde kostgangers

VREEMDE KOSTGANGERS, VREEMDE KOSTGANGERS, CD, 0602557305845Supergroepen. Een titel die maar al te vaak wordt gegeven aan een aantal beroemdheden die samen gaan werken in de hoop dat de som van de talenten de genialiteit van de individuele sterren overstijgt en tot een meesterwerk leidt. Op papier werken die combinaties vaak beter dan in de werkelijkheid. Vaak een kwesties van ego’s. Er zijn uiteraard uitzonderingen, waarbij The Traveling Wilbury’s een goed voorbeeld was. Een spontaan idee leidde tot een ongedwongen samenzijn en prachtige muziek. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen Boudewijn de Groot, Hennie Vrienten en George Kooijmans na een gezamenlijk optreden besloten samen de samenwerking voort te zetten. Helemaal vreemd was de samenwerking ook niet: Boudewijn de Groot werkte al eerder met beide heren afzonderlijk samen. Het leidde tot een succesvolle tournee en een semi-live-in-de-studio opgenomen album onder de naam Vreemde Kostgangers. Bij de door George Kooijmans openingstrack Ik Ben Op Weg Naar Jou worden alle twijfels weggenomen. Een catchy melodie en gitaarriff. En ook een Nederlands zingende Kooijmans blijkt prima te voegen. Het is ook een verademing om Boudewijn De Groot weer eens lekker funky en uptempo te horen in De Roeiboot En Ik. De catchy koortjes van Kooijmans en Vrienten maken het nummer af. De zalvende nummers, Hoop en met name Vergeet de Pijn worden gezongen door Vrienten. De ontroerende tekst van laatstgenoemde song schreef Vrienten voor zijn echtgenote. Andere hoogtepunten zijn de single Touwtje Uit De Deur, prachtig Haags gezongen door Kooijmans en het eveneens door hem gezongen Nat en Roxy, dat evengoed in 1964 gemaakt had kunnen worden. Boudewijn De Groot schittert in ballads als Paulus Potterlaan en de grappige scheidingssong Scheiding met een aanstekelijk reaggaeachtig ritme. Hier spelen drie mannen die afzonderlijk al een enorm muzikaal erfgoed hebben opgebouwd. Vreemde Kostgangers bewijst dat puur speelplezier tot mooie dingen kan leiden. [Recensie: R. Buiters]

Categorie: Cultuur, Muziek

Albumtips week Nr. 8 | 2017

Albumtips week Nr. 8 | 2017

by J. Stevens · feb 19, 2017

Onze albumtips van deze week komen van ver en dichtbij (veel NL); gemaakt door vrouwen en mannen; gespeeld door zwarten, gelen en blanken; akoestisch en elektronisch; mainstream en obscuur; van Ambient tot Zuid-Koreaanse jazz; van oudgedienden tot debutanten; Soms voor elk, soms voor liefhebbers. Geniet van of huiver bij:

  • Tinariwen – Elwan
  • Artefakt – Kinship
  • Moss – Strike
  • Julie Byrne – Not Even Happiness
  • Jonwayne – Rap Album Two
  • Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life
  • Black String – Mask Dance
  • Ron Gallo – Heavy Meta
  • Son Volt – Notes of Blue

Tinariwen – Elwan

Elwan artworkIn Noord-Mali duurt de oorlog tussen regeringsleger en de Toeareg-opstandelingen voort. Daardoor kan de Malinees-Berberse band Tinariwen dat in het Tamasheq, de taal van de Toeareg, ‘Woestijnen’ betekent (De naam is een afkorting van de oorspronkelijke naam Taghreft Tinariwen: ontwikkeling van de woestijnen), net als de vorige keer, niet in eigen land opgenomen worden. De nieuwe plaat Elwan werd opgenomen in het in muzikaal opzicht al zeker van U2 beroemd geworden Joshua Tree, Californië. Maar men nam ook dichter bij huis op in M’Hamid El Ghizlane in Zuid-Marokko in een bedoeïenentent.

Tinariwen vermengt traditionele muziek met westerse rock- en popmuziek. De taal die gebezigd wordt is voornamelijk Frans en Tamasheq. Anders dan bijvoorbeeld op de geweldige albums Tassili (2011) en Emmaar (2014) wordt er minder hard gerockt op elektrische gitaren maar slaat men meer het pad in van wat je woestijnblues zou kunnen noemen. Hoe mooi is bijvoorbeeld het introverte Nizzagh Ijbal? De doorleefde stem van eerste zanger Ibrahim Ag Alhabib maakt de sound intens. De teksten blijven politiek geëngageerd. Stevige tracks zijn er overigens gelukkig nog steeds wel hoor, zoals: Imidiwàn N-Àkall-In.

Op dit album krijgt men hulp van niet de minsten. Zo gaven Kurt Vile, Matt Sweeney en Mark Lanegan in de Californische woestijn acte de présence. Hoewel te waarderen is hun inbreng niet echt nodig. Tinariwen betovert de luisteraar met een heel eigen hypnotiserende beat die het kenmerkende gitaarwerk voortstuwt. In de Toeareg gitaarbandscene is Tinariwen nog steeds toonaangevend en temidden van gelijkgestemde topbands als Tamikrest, Bombino en Imarhan is dat heel erg knap. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

CONCERTTIP: Op dinsdag 2 mei 2017 treedt Tinariwen op in Doornroosje te Nijmegen. Adres: Stationsplein 116512 AB Nijmegen. Kaarten via: www.doornroosje.nl/

Artefakt – Kinship

KinshipNederlandse live-act en DJ-duo Artefakt brengt hun atmosferische debuutalbum uit op het roemruchte Nederlandse label Delsin. Achter Artefakt gaan Robin Koek en Nick Lapien schuil. Het duo kwam eerder met tracks op Field Records en vervolgens Prologue, Delsin en Konstrukt. Nick heeft eerder solowerk gemaakt onder de naam Lapien via Fred P’s Soul People Music, Finale Sessions, Rekids en DVS1’s Mistress Recordings, en Koek’s intrigerende sound design was eerder te horen in Toronto, Viseu, New York, Ohio, Berlin en natuurlijk Amsterdam.

Hun herkenbaar afwijkende en betoverende esthetiek, is te horen in de spannende opener ‘Kinship’ die volgens label Delsin “sweeping pads” combineert met “ominous tones”. Drumpatronen vormen de opmaat voor ‘Tapestry’ waarna er tonen door de track gaan spoken hetgeen uiteindelijk leidt tot ‘Entering The City’ met zijn “rumbling low-end and soaring harmonies”.

‘Somatic Dreams’ dat hortend en stotend begint vol vlagen “distorted” geluid, stuwt tot een explosief ‘Fernweh’ (!) vol etherische synths en raggende sci-fi sounds. ‘Return To Reason’ belichaamt acid maar dan met hypnotiserende tape delays voordat weelderige akkoorden het geheel tot een einde brengen in een ambient finale getiteld ‘Tapeloop 1’. Kinship behelst een meeslepend muzikaal verhaal dat luisteraars van begin tot einde zal boeien [beschrijving vrij naar: Delsin Records. Vert. J. Stevens | Fernweh Mag].

Moss – Strike

MOSS - STRIKEHet Amsterdamse Moss bestaat inmiddels zo’n 13 jaar. Ken jij de heren nog? Terug van nooit weggeweest hoor. Ze bliezen eind 2016 – na wederom enkele verschuivingen binnen de band – nog 3 popzalen omver. En nu is daar Strike. Hoe anders is het geluid van deze vijfde in vergelijking met debuut The Long Way Back uit 2007 en Never Be Scared / Don’t Be A Hero uit 2009 met het buitengewoon fraaie I Apologise (Dear Simon)? Het geluid werd steeds voller, ook op Ornaments (2012) en We Both Know The Rest Is Noise (2014). Op Strike komt al het goede van het oude terug. Opener The Promise is zó typisch Moss. Een subtiel gitaarliedje met een infectieus refrein. Klein van stuk, groot qua aanstekelijkheid. Die lijn wordt doorgetrokken tijdens Bored To Death, With You en erna. Tot ’t eind. De baslijnen, een echoënde Marien Dorleijn, drijvende drums, roffeltjes, haakjes. We dansen, we rocken. Moss is terug. Herboren!

CONCERTTIP: Moss treedt samen met Echosonic op zaterdag 1 april 2017 op in Bibelot te Dordrecht. Adres: Noordendijk 14, 83311 RR  Dordrecht. Kijk voor kaartjes ff op: www.Bibelot.net

Julie Byrne – Not Even Happiness

BYRNE, JULIE - NOT EVEN HAPPINESSBreekt Julie Byrne nu door? Dat moet toch haast wel. Haar vorige album: ‘Rooms With Walls And Windows’ eindigde op nr. 4 in MOJO’s Best Albums 2014 en de Huffington Post was ook al lyrisch. Byrne is het soort bijzondere, pure en oorspronkelijke artiest zoals maar eens in de paar jaar komt bovendrijven. Lyrische kracht en expressie zijn bij haar diep geworteld en verweven met haar persoonlijkheid. ‘Not Even Happiness’ gaat over propvolle diners, de sterrenhemel boven de hoogvlakte, de pijnlijke druilerigheid van verandering, wilde bloemen langs de Californische kust maar bovenal over de onoplosbare mysteries van de liefde. Niet vaak hoor je zulke gedempte, intieme, persoonlijke psychedelische folksongs van deze kwaliteit. [Geert | Sounds]

–

–

–

–

 

Jonwayne – Rap Album Two

Maar liefst vier jaar hoorden we niks van hem, maar hij is terug en hoe. Met »Rap Album One« gaf hij zijn visitekaartje af toen hij op het onvolprezen label Stones’ Throw debuteerde als bebaarde jongeman. Als beatbouwer en MC was hij al sinds zijn tienerjaren niet onverdienstelijk actief in de zogenaamde Low-End-Theory-Scene van Los Angeles. Dat zou een voorbode vormen voor zijn ster die vanuit de HipHop-Underground van de V.S. steeds meer zou gaan schitteren. Met »Rap Album Two« schittert zijn ster, muzikaal gezien zeker, fel aan het fijnproevershiphop-firmament. In december 2016 schreef de toen 26-jarige rapper in een open brief over zijn (uiteindelijk succesvolle) gevecht tegen zijn alcohol-verslaving. Hij was, zo schreef hij: »Dangerously overweight, drunk every night, anxiety ridden«. Dichter bij de afgrond dan bij succes, hield hij toch (net) zijn hoofd boven water. De vergooide kansen en verbrande bruggen liet hij achter zich. De muziek bood hem de benodigde troost en diende als verwerkingsmiddel, zoals te horen is op »Rap Album Two« waarop hij over zijn ervaringen rapt. Toch zijn de teksten minder zwart dan je op basis van deze voorgeschiedenis zou denken. Fluit-, viool- en orgelsamples geven kleur aan de puur en eenvoudig klinkende beats waarover Jonwayne in een fijne flow, zijn met humor doorspekte teksten met volop dubbele bodems, legt. De a-typische rapper met de baard is gelukkig terug. En hoe! [Intro / Fernweh]

CONCERTTIP: Op vrijdag 3 maart 2017 treedt Jonwayne op in Bitterzoet te Amsterdam. Adres: Spuistraat 2, 1012 Amsterdam. Voor kaartjes en info bel: 020-5213001 of check: www.bitterzoet.com/

 

Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life

Image result for iguana death cult the first stirrings of insectsVoor een band die garage met psychedelica en surf mixt is er altijd tijd. Het Rotterdams Iguana Death Cult is een nieuwe Nederlandse band, die je terug in de tijd voert. Maar met de energie van punk en ook helemaal van nu. Ze worden vergeleken met Ty Segall en Thee Oh Sees, Amerikaanse bands die een vergelijkbare soort van muziek maken. Toch is dit enthousiasme aanstekelijk, op de hoogste versnelling worden de pakkende nummers erdoorheen gejaagd. In Amerika houden ze ook erg van dit rauwe geweld en terecht. Goed tegen alledaagse sleur en frustraties. De vier leden hebben al wat goed bekeken optredens achter de rug, maar nu is er het rauwe, energieke debuut en dit zou bij optredens spannend kunnen gaan worden, als ze de hier getoonde rauwe energie ook op het podium kunnen laten zien. Fraai analoog door Chris van Velde intens en spontaan opgenomen album, voor liefhebbers. [Recensie: E. Mundt]

CONCERTTIP: Op donderdag 23 februari 2017 treedt Audacity met… Iguana Death Cult op in het Stroomhuis te Eindhoven. Adres: Eindje 1, Eindhoven. De deuren gaan daar om 20.00 uur open en en de tournaam is: Gruismeel.

 

Black String – Mask Dance

Image result for Black String - Mask DanceDan is het nu toch echt even tijd om je muzikale grenzen wat op te rekken voor zover dat overigens met bovenstaande platen niet al gebeurd is. Black String is een hedendaagse Zuid-Koreaanse (!) band die weliswaar traditionele instrumenten gebruikt maar op een volstrekt nieuwe manier. De band debuteert met dit album op het prestigieuze Duitse Jazzlabel ACT. Voor zover dat je belangstelling nog niet wekt, zal het heilige vuur van de improvisatie dat bij de bandleden hevig brand, dat zeker wél doen. Even over de naam van de groep: dit betreft een letterlijke vertaling van ‘Geomungo‘. Waarschijnlijk zegt je dat nog niets, maar het betreft hier de Koreaanse sitar, jawel, die meesterlijk bespeeld wordt door bandleidster Yoon Jeong Heo. Het kwartet bestaat verder uit de daegeum (Koreaanse fluit), electrische gitaar en janggu (Koreaanse drum). In opwindende dialogen en solo’s zijn de bandleden afwisselend in solo’s en samenspel te horen. Zet je masker op en doe je dans. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

Ron Gallo – Heavy Meta

RON GALLO - HEAVY METAIn NRC Handelsblad wordt Heavy Meta van Ron Gallo “het eerste briljante rockalbum van 2017″ genoemd! En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en All The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.

Son Volt – Notes of Blue

NOTES OF BLUE -HQ-, SON VOLT, LP, 0653341885494Toen Uncle Tupelo in 1994 uiteenviel, gingen voormannen Jay Farrar en Jeff Tweedy elk hun eigen weg. Tweedy formeerde Wilco, Farrar stond aan de wieg van Son Volt. Waar Wilco meerdere malen het experiment opzocht, is Son Volt de door Uncle Tupelo op de kaart gezette alt-country altijd trouw gebleven. Op Notes Of Blue legt de band uit Chicago net wat andere accenten, al zijn de door Uncle Tupelo omarmde invloeden van Neil Young en Gram Parsons nog altijd hoorbaar. Jay Farrar liet zich de afgelopen jaren inspireren door de folk van Nick Drake en de blues van Mississippi Fred McDowell en Skip James en dat is hoorbaar op de nieuwe plaat van Son Volt. Veel songs op de plaat klinken bluesy en zijn hier en daar voorzien van lekker rauw gitaarwerk, maar Notes of Blue bevat ook een aantal meer ingetogen tracks waarin invloeden uit de blues fraai samensmelten met de indringende folk van Nick Drake en de vertrouwde invloeden uit de countryrock van weleer. Prima plaat weer. [Recensie: E. Zijleman]


Onze wekelijkse albumtiplijst is te beluisteren via onze playlist. Volg en beluister ons op Spotify:

 

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 7 | 2017

Albumtips week Nr. 7 | 2017

by J. Stevens · feb 12, 2017

Albumtips week Nr. 7 | 2017 | Fernweh Magazine

 

Rag ‘n’ bone Man – Human

Op zijn vijftiende begon Rory Graham, beter bekend als Rag ‘N’ Bone Man, in de Britse hiphopscene en later op aandringen van zijn vader als zanger op lokale bluesjamsessies. Deze afwisselende invloeden komen goed tot zijn recht in de eerste twee EPs, die hij heeft uitgebracht, zijn krachtige bluesstem wisselt RAG'N'BONE MAN - HUMAN -DELUXE-moeiteloos af met de raps van Vince Staples. Het werd tijd voor een volledig album en als voorproefje kwam vorig jaar de hitsingle Human uit. Het nummer opent met een strakke baslijn en bouwt langzaam op tot een explosieve mix van warme soul en klassieke blues. Rory laat horen dat hij met zijn authentieke stem een fenomenale powerballad neer kan zetten. Het tweede nummer Innocent Man heeft een subtiele begeleiding van een funky blazerssectie. Het is dan ook een enorm gevarieerd album met vele muzikale uitstapjes. Zo horen we in de intieme pianoballad Grace zelfs invloeden uit de gospel. Uiteraard laat hij ook zijn roots niet achterwege en op Ego horen we dan zelfs dat hij uitstekend kan rappen. De vlekkeloze omschakelingen zijn de kracht van debuutalbum Human dat, ondanks de vele verschillende stijlen, als één geheel heerlijk luistert. Rag’N’Bone Man laat horen dat hij terecht één van de meest veelbelovende nieuwe artiesten is. [Recensie T. Jansen | Mania]

N.B. Wij vinden, met uitzondering van ‘Human’ dit langverwachte en enorm gehypte album, muzikaal gezien, helaas nogal tegenvallen. De arrangementen, muziek en vooral de sound hadden een Idols-winnares ook niet misstaan. De meer dan weergaloze stem, zang en indrukwekkende uiterlijk van Rag ‘n’ Bone Man maken dat niet goed. Maar (ver)oordeel vooral zelf. Over smaak moet men twisten! 🙂 [Fernweh Magazine]

 

Michael Chapman – 50

CHAPMAN, MICHAEL - 50Sinds zijn werk werd uitgebracht door Tompkins Square en vooral Light In The Attic, met een mooie essentiële reissue van Fully Qualified Survivor als hoogtepunt, is Michael Chapman weer helemaal in beeld. Zijn eerste album in jaren met een volledige band is hierop een schitterend vervolg. Bij label Paradise of Bachelors huist een set gelijkgestemden die we op dit album terug horen, zoals oud-labelgenoot Steve Gunn die de productie op zich nam, net als Nathan Bowles en James Elkington. Een organisch en meeslepend werk waarmee de Britse folkheld en meestergitarist het gehoor opnieuw weet te kietelen. [Recensie: C. Ooijman]

 

Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later

KNIGHT, SONNY & THE LAKER - SOONER OR LATEROké, oké deze plaat kwam al uit op het randje van december 2016 en januari 2017 maar het is zeker nooit te laat om dit gloedvolle soulalbum, met vitale uptempo stompers en pracht ballads onder de aandacht van de luisteraar te brengen. Als je van (retro) soul houdt én van hele hele goede songs… luister dan even naar deze nieuwe van Sonny. Je moet van hele goede huize komen om dit jaar nog met een betere soulplaat te komen. Een heel goed muzikaal begin van het nieuwe jaar. Wellicht zelfs, zo zal nog blijken, onovertroffen. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]

Image result for Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later

Sonny Knight in actie…


–

–

–

–

–

–

–

–

–

 

Chuck Prophet – Bobby Fuller Died For Your Sins

Chuck Prophet heeft sinds de jaren 80 een imposant oeuvre op zijn naam staan. De eerste successen waren er met Green On Red. Daarna volgden 13 fraaie solo-albums. Tussen het maken van muziek voor PROPHET, CHUCK - BOBBY FULLER DIED FOR YOUR SINSHBO-series, het produceren en schrijven van nummers voor muzikanten als Ruthie Foster, Alejandro Escovedo en vele anderen speelt hij sinds jaren met zijn eigen band: The Mission Expres. Nu is Bobby Fuller Died For Your Sins verschenen. Wederom een eigenzinnig rock-album, waar ook omschrijvingen als indie, alt-country en rock ‘n’ roll bij passen. Zijn stem en zijn manier van zingen zijn uit duizenden herkenbaar en het geluid van het album is eerlijk en direct. Humor wordt niet geschuwd (Jesus Was A Social Drinker), maar zijn ernstige kijk op het leven en zijn zorgen over de tijd waarin we leven, voeren de boventoon. De liefde wordt trouwens niet vergeten. Een gedreven album van een eigenzinnige muzikant. [Recensie: F. Delamarre]

 

Courtney Marie Andrews – Honest Life

ANDREWS, COURTNEY MARIE - HONEST LIFECourtney Marie Andrews is een momenteel vanuit Seattle opererende singer-songwriter die al een aantal jaren platen maakt. Dit deed de Amerikaanse tot vorig jaar met niet al teveel succes, maar het vorig jaar al in de Verenigde Staten uitgebrachte Honest Life werd daar zeer warm onthaald en wist het zelfs tot een aantal countryjaarlijstjes te schoppen. Honest Life is nu ook in Europa uitgebracht en verdient ook hier absoluut aandacht. Courtney Marie Andrews laat op haar nieuwe plaat immers horen dat ze een geweldige zangeres is. Haar expressieve en emotievolle stem herinnert aan de groten uit de folk en de country en ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een opvallend hoog niveau. Honest Life weet zich hierdoor vrij makkelijk te onderscheiden van de meeste andere releases uit de overvolle vijver van de folk en de country en maakt van de nog piepjonge Courtney Marie Andrews een grote belofte voor de toekomst. [Recensie: E. Zijleman]

The Molochs – America’s Velvet Glory

Belangrijkste man van The Molochs is Lucas Fitzsimons, een in Argentinië geboren muzikant, die de Amerikaanse band in 2012 oprichtte. Hij begon op een gevonden gitaar, die belangrijk werd tijdens een MOLOCHS - AMERICA'S VELVET GLORYreis naar Argentinië. Samen met zijn oude metgezel Ryan Foster, begon hij muziek te maken en een debuut volgde in 2013. Het album deed niet veel, en Fitzsimons wilde meer. Het duurde een kleine drie jaar, maar nu is er toch een nieuw album. En het is opnieuw rafelige en ruwe popmuziek, denk Modern Lovers en Velvet Underground, met sterke wortels in de jaren zestig. Mooi, lekker ongepolijst album. [Recensie: E. Mundt]

 

Aurelio – Darandi

AURELIO - DARANDINa het overlijden van Andy Palacio is Aurelio Martinez de belangrijkste man van de Garifuna muziek, de muziek van de erfgenamen van zwarte slaven uit Belize. Om zijn 30-jarig muzikanten jubileum te vieren dook hij de Real World studio’s in om samen met zijn band een aantal oude songs live op te nemen. Darandi is daarmee een geslaagde combinatie van Live LP en Best Of compilatie. [Recensie: J. Vreugdenhil]

Volg ons op Spotify:

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

De hopeloze kunst een goede hotelkamer te boeken

De hopeloze kunst een goede hotelkamer te boeken

by J. Stevens · jan 1, 2017

Maar al te vaak ondervinden we dat een hotel voor vrijwel alle activiteiten geschikt lijkt: je kunt er heerlijk eten, films on demand kijken, een drankje drinken, fitnessen en sporten waaronder soms zwemmen; maar één ding kun je er niet en dat is, gek genoeg… slapen! Ik noem alleen al de technische onmogelijkheid in veel hotels om een kamerdeur zachtjes dicht te trekken; de klink kan niet omlaag dus gasten zullen de deur hard in het slot moeten trekken, op een manier waarbij veel geluid gegarandeerd is. Maar veel geluid én slapen? Precies: dat gaat dus niet samen. Niet alleen daarom is het van belang dat wij bij de keuze voor een hotelkamer zorgvuldig te werk gaan, tenminste als wij er willen kunnen slapen. En dat willen wij.

Recent had ik het genoegen om weer een boek van mijn favoriete schrijver Hermann Hesse te lezen. In zijn heel persoonlijke boek Kuren* gaat hij (heel) precies op deze problematiek in, in een prachtige passage die ons, hotelkamerboekers en mede-rustzoekers, toch niet onthouden mag worden. Ter inspiratie en overdenking voor het geval u de volgende keer weer eens door de receptioniste gevraagd wordt welke kamer u wenst…!


Passage van Hermann Hesse in Kuren*:

Baden Baden - Hermann Hesse - Fernweh[…] ik vulde een aanmeldingsformulier in, en begaf mij hierop in onderhandeling over mijn kamer, iets wat een normaal mens niet kent, waarvan de gruwelen een naïeveling ten enen male onbekend zijn en waarvan de duistere volledigheid slechts geopenbaard is aan een in een vreemd logement verzeild geraakte aan eenzaamheid en absolute stilte verslaafde, aan slapeloosheid lijdende kluizenaar en letterkundige.

Een hotelkamer nemen is voor normale mensen een kleinigheid, een alledaagse en zonder gevoelens geladen handeling die je in twee minuten achter de rug hebt. Voor een van ons echter, een van ons neurotici, slapelozen en psychopaten wordt deze banale handeling buitengewoon overstelpt met herinneringen, affecten en fobieën, een martelgang. De vriendelijke hotelier, de sympathieke receptioniste die ons, op eens gegeneerd dringend verzoek, hun ‘rustige kamer’ laten zien en aanbevelen hebben geen flauw benul van de storm van associaties, bange vermoedens, ironieën en zelfironieën die dit fatale woord bij ons opwekt. Hoe goed immers, hoe gruwelijk precies, hoe afgrijselijk diepgaand zijn wij vertrouwd met deze rustige kamers, deze decors van onze smartelijkste kwellingen, onze pijnlijkste nederlagen, onze diepst verborgen schande! Hoe vals en geniepig, hoe demonisch zien deze aardige meubels, deze goedbedoelde tapijten en vrolijke behangetjes ons aan! Hoe fataal, hoe vernietigend grijnst die vergrendelde verbindingsdeur met de kamer ernaast, die onzalig genoeg in het merendeel dezer kamers voorhanden is, doorgaans zich bewust van zijn eigen misselijke rol en derhalve preuts bedekt met een linnen gordijn! Hoe gepijnigd en onderworpen kijken wij omhoog naar het gewitte plafond, dat op het moment der bezichtiging steevast een zwijgende, lege grijns vertoont, om dan ’s avonds en ’s morgen vervaarlijk te gaan dreunen van de voetstappen der bovenburen — en waren het alleen hun voetstappen maar! Bekende vijanden zijn de ergste niet! Nee, op het noodlottige moment rollen over dit onschuldig witte vlak, evenals dwars door de dunne muren heen, onvermoede gedruisen en vibraties, weggesmeten laarzen, op de vloer smakkende wandelstokken, kolossale ritmische bevingen (duidend op gezondheidsgymnastiek), omvergeworpen stoelen, een van het nachtkastje vallend boek of glas, het geschuif van koffers en meubelstukken. En dan nog die menselijke stemmen, de gesprekken, het gepraat in zichzelf, het hoesten, het lachen, het snurken! En verder, erger dan dit allemaal, de onbekende, onverklaarbare geluiden, al die zonderlinge sinistere klanken die wij niet verklaren kunnen van van herkomst en vermoedelijke duur wij geen enkel vermoeden kunnen vormen, die klop- en woelgeesten, al dat knappen, tikken, fluisteren, blazen, hijgen, ruisen, zuchten, knarsen, piepen en fluiten — God kent de rijkdom van het onzichtbare orkest dat zich schuil kan houden in de luttele vierkante meters van een hotelkamer!

De keuze van een slaapkamer is dus voor een onzer een uiterst netelige, belangrijke en dan nog vrijwel hopeloze onderneming, waarbij met twintig dingen, met honderd mogelijkheden rekening gehouden dient. In het ene vertrek is de muurkast, in het andere de kachelpijp, in het derde de ocarinaspelende buurman bron van akoestische surprises. Daar nu de ervaring uitwijst dat de zo vurig begeerde rust en slaapgaranties bij geen enkele kamer ter wereld vast te stellen zijn, daar nu ook de schijnbaar rustigste kamer verrassingen herbergt (heb ik niet al eens om er zeker van te zijn dat er boven of naast mij geen enkele rustverstoorder aanwezig was, op een afgelegen dienstbodenkamertje op de vijfde verdieping gewoond, om daar tot de bevinding te komen dat het boven mij in plaats van de gemeden tijdgenoten, op het dak krioelde van levenslustige ratten?) zou je derhalve tenslotte geen afstand moeten doen van iedere keuze, halsoverkop in je noodlot duiken en het toeval de vrije loop laten? Is het, in plaats van jezelf te kwellen en af te peigeren om dan een paar uur later toch teleurgesteld en treurig oog in oog te staan met het onvermijdelijke, niet verstandiger om het blinde fatum zijn gang te laten gaan en op goed geluk de eerste de beste kamer maar te nemen? Zeker, dat is verstandiger. Wij doen het echter niet, wij doen het misschien hoogstens een enkele keer, want zouden intelligentie en het vermijden van opwinding alleen ons doen en laten bepalen, wat zou er dan van ons leven terechtkomen? Weten wij niet dat ons lot aangeboren is, onontkomelijk, en hechten wij desondanks niet allemaal vurig en fanatiek aan de illusie van de keus, van de vrij wil? Zou niet ieder van ons, als hij een dokter kiest voor zijn ziektes, als hij beroep en woonplaats, een geliefde en een bruid uitzoekt, dit alles even goed en met wellicht beter resultaat aan het nuchtere toeval kunnen overlaten — en kiest hij niet desondanks, besteedt hij niet een massa hartstocht, moeite en zorg aan al deze dingen? Misschien handelt hij uit naïveteit, uit kinderlijke hartstocht, in het geloof aan zijn macht en overtuigd van de beïnvloedbaarheid van het noodlot; misschien ook handelt hij uit scepsis, grondig overtuigd van de waardeloosheid al zijner bemoeienissen, maar evenzeer overtuigd dat streven en handelen, kiezen en zichzelf kwellen mooier, vitaler, bevredigender, of op zijn minst amusanter zijn dan te verstarren in passieve resignatie. Hoe dan ook, in elk geval is dit hoe ik, clownesk kamerzoeker, te werk ga wanneer ik, alle diepe overtuigdheid van de vergeefsheid en koddige zinloosheid mijner strevingen ten spijt, ondanks alles telkens weer langdurige onderhandelingen voer over de te kiezen kamer en informeer naar buren, naar deuren en openslaande vensters, naar alle eventuele bijzonderheden. Het is een consciëntieus spel, een sport, als ik mij in deze onbeduidende, alledaagse kwestie telkens opnieuw inlaat met de illusie, met de fictieve spelregel dat dit soort dingen überhaupt voor een redelijke benadering in aanmerking komt, een redelijke benadering waard is. Ik ga hierbij even slim en even onnozel te werk als een kind bij de aankoop van snoepgoed of als een speler die zijn inzet baseert op mathematische tabellen. In al deze situaties weten wij maar al te goed dat we aan het nuchtere toeval zijn overgeleverd, en toch handelen wij, vanuit een diepe geestelijke behoefte, of er geen toeval zou kunnen en mogen bestaan, alsof alles ter wereld onderworpen zou zijn aan ons redelijk denken en coördineren.

Dus praat ik de vijf of zes leegstaande kamers nauwkeurig door met de bereidwillige juffrouw van de receptie. Over de ene krijg ik te horen dat er een violiste naast woont die elke dag twee uur oefent — wel, dat is in elk geval een positief gegeven, en bij mijn engere keuze streef ik nu naar een zo groot mogelijke afstand van kamer en verdieping in kwestie. Ik beschik trouwens over een gevoel, een verborgen zintuig voor verhoudingen en mogelijkheden der hotelakoestiek dat menig architect mij zou moeten benijden. Kortom, ik deed wat noodzakelijk is, wat verstandig is, ik handelde zorgvuldig en gewetensvol, zoals een neuroot bij het zoeken naar een slaapkamer wel handelen moet, en met het gebruikelijke resultaat, dat zich ongeveer als volgt formuleren laat: ‘Het haalt nu wel niets uit, en natuurlijk zal ik in deze kamer dezelfde avonturen en teleurstellingen aantreffen als in elke andere, maar ik heb in elk geval mijn plicht gedaan, ik heb mij er niet van af gemaakt en de rest beveel ik nu maar in godeshanden.’ Op hetzelfde moment zei diep, zeer diep in mijn binnenste een andere, zachtere stem: ‘Zou het dan ook niet beter zijn om alles maar aan God over te laten en al dit komediespelen achterwege te laten?’ Dat gebeurt nu ook altijd in dergelijke gevallen; en zoals gewoonlijk hoorde ik de stem, zonder hem eigenlijk te horen. Voor het moment was ik opperbest gestemd, en dus verliep de procedure naar genoegen, tevreden keek ik toe hoe mijn koffer in nummer 65 verdween en ging daarna mijns weegs.”


*Bron: Hesse, Hermann [vert. Pé Hawinkels] Kuren, Atlas, 2009 [oorspr. 1925], blz. 17-21


Afbeeldingsresultaat voor ffffound hermann hesse
AFBEELDING: Hermann Hesse [Calw, D. 1877 – Montagnola, CH. 1962]. Hij ontving de Nobelprijs voor Literatuur in 1946

Categorie: Artikelen, Artikelen & Interviews, artikelen derden, Boeken, Cultuur, Filosofie

Albumtips week Nr. 51 | 2016

Albumtips week Nr. 51 | 2016

by J. Stevens · dec 18, 2016

De meeste websites zijn al druk bezig met hun jaarlijstjes. Wij ook, maar… ondertussen wordt er ook nog hele interessante muziek uitgebracht die we niet links willen laten liggen. Daarvoor moesten we dit keer wel in de kieren en gaten, grotten en krochten van Platenland zoeken. Vrij obscuur dit keer. Allemaal relatief of volstrekt onbekende artiesten in onze albumtips van weeknummer 51, 2016. We wensen je een mooie ontdekkingstocht toe.


Albumtips week Nr. 51 | 2016

  1. Basmala – Basmala
  2. Alex Dingley – Beat The Babble [debuut]
  3. El Hombre Trajeado – Fast Diagonal
  4. Burning Hell – Public Library
  5. Loscil – Monument Builders

BONUSTIPS:

  • People Skills – Gunshots At Crestridge
  • Kaia Kater – Nine Pin

1. Basmala – Basmala

Basmala Fernweh MagHet woord ‘Basmala’ (Arabisch: بسملة) komt van de Arabische spreuk Bismi’llah ir-Rahman ir-Rahiem (بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ), die door moslims in beginsel voor elke goede daad gezet of gezegd wordt, die men begint. Hiermee wordt datgene wat men van plan is te gaan doen opgedragen aan God. Bijna elke soera van de Koran wordt er door voorafgegaan. In het Nederlands: “In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige” en: “In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle”. Ook in dit geval is dat zeer terecht want dit album kabbelt voort op een geweldig hip-hop fundament waar vakkundig ambient en minimalistisch atmosferisch geluid over is gelegd. Van daaruit balanceert Basmala voortdurend op de dunne lijn tussen elektronische muziek en avant-garde jazz. “Deep-nodic tones bring you to the right place of space”. Trefwoorden: Charles Mingus (maar dan een Mingus die in het bezit is van een MPC), afro-futurisme, seventies black fusion jazz-funk, Anti-Pop Consortium. Basmala is overigens een productie unit gespecialiseerd in Amerikaanse wereldmuziek en ambient soul. Een aparte plaat.

2. Alex Dingley – Beat The Babble [debuut]

Alex Dingley - Beat The Babble [Vinyl, LP]Alex Dingley werd ontdekt door Tim Presley (White Fence) en is goed bevriend met Cate Le Bon (Stiff Records-fans spits dus uw oren!) Met het debuut van deze jonge singer-songwriter zit het dus wel goed. Hij komt uit Wales en heeft een hele pure plaat gemaakt. [JS / Fernweh]

 

3. El Hombre Trajeado – Fast Diagonal

El Hombre Trajeado - Fast Diagonal [Vinyl, LP]Na 10 jaar tijd brengt El Hombre Trajedo eindelijk weer eens een plaat uit. ‘Hearing Those Ears’ werd geproduceerd door Paul Savage van The Delgados en is een hele interessante plaat geworden met een even zeer interessante sound. R.M. Hubbert en Stevie Jones van Sound Of Yell waren ooit lid van de band maar doen niet meer mee. In die tijd tourde men nog met Tortoise, Sebadoh en zelfs Nick Cave… Ze zijn terug: ‘once again at the heart of the city’s vibrant artistic community.’ [JS / Fernweh]

4. Burning Hell – Public Library

Burning Hell - Public Library [CD]Alter ego van Canadese songwriter Mathias Kom (bekend van zijn duo met Ariel Sharratt). Met Burning Hell timmert hij al bijna 10 jaar aan de weg, op bescheiden schaal. Daar moet het 7e album ‘Public Library’ gemakkelijk verandering in kunnen brengen. De introspectieve, hyperbeweeglijke folk rock ‘n’ roll heeft er de potentie voor. De luisteraar wordt als het ware meegenomen in een supermarktkarretje vol met hooky, upbeat popsongs, dark ballads. Liedjes over de verwondering, hoop en absurdisme dat het allemaal heeft te bieden. [Konkurrent]

5. Loscil – Monument Builders

Loscil - Monument Builders [CD]Scott Morgan, a.k.a. Loscil komt met een nieuw album: ‘Monument Builders’. De plaat is electronisch gemaakt en opgebouwd met op samples gebaseerde instrumenten. Ruwe gebeeldhouwde tracks, rammelende samples (denk aan: kokende fluitketels of de weerklank van bewegende lucht). Hoor je ruis? Dat kan kloppen want Loscil gebruikte een cassetterecordertje om zo de benodigde sfeer toe te voegen: ‘Rattles and textures that serve as both percussion and abstract aural color.’ Toen hij een afgedankte VHS van ‘Koyaanisqatsi’ bekeek, werd hij pas echt geïnspireerd: de matige videokwaliteit en de schokkerige montage van dit modern klassieke werk van  Philip Glass gebruikte Morgan om ‘Monument Builders’ de juiste afwerking te geven. Laat je meevoeren. Maak zijn suggesties van melodieen af in je hoofd en wordt zelf een monument builder. [JS / Fernweh]


BONUSTIPS:People Skills - Gunshots At Crestridge [Vinyl, LP]

  • People Skills – Gunshots At Crestridge

People Skills is het alter ego van Jesse Dewlow. Een recensent: “10 ingedaalde songs gelardeerd met ritme en rudimentaire dub effecten. Onder het wrakke verweerde geluid komen de mooiste melodieën te voorschijn.” Ofwel: heel erg vreemd, maar wel lekker! [JS / FW]

 

  • Kaia Kater – Nine Pin

Deze jonge Canadese muzikante laat zich op haar tweede plaat beïnvloeden door de oude Amerikaanse Appalachen folk en bluegrass. De instrumentatie is uiterst sober en beperkt zich tot een elementaire ritmesectie en het al even elementaire banjospel van Kaia Kater zelf. Door subtiele toevoegingen van blazers, strijkers en piano en al even subtiele gitaarlijnen, klinkt de muziek van Kaia Kater echter anders dan die van haar soortgenoten door haar fascinerende stem vol soul. Aanrader voor liefhebbers van Gillian Welch en wie is dat nou niet.


Van onze wekelijkse albumtips stellen wij wekelijks een Spotify-lijst samen, die integraal te beluisteren en te volgen is (begint bij track 3):

 

Categorie: Cultuur, Muziek

  • « Ga naar Vorige pagina
  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Ga naar pagina 4
  • Ga naar pagina 5
  • Ga naar pagina 6
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 20
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2023 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief