Redactie Fernweh Magazine

Het is zonnig, het is vrijdag 7 juli 2016 en het is vier uur geweest. Dus hebben wij, twee redacteuren van Fernweh Magazine zin om te borrelen en later wellicht te eten. Restaurant Vuur (‘lunch | lounge | diner’) ligt niet al te ver van Soest(dijk) en Hilversum, namelijk in Baarn aan de Hilversumsestraatweg 4, voor de omgevingkenners: bij kasteel Hooge Vuursche. Het restaurant adverteert regelmatig op buitenreclameborden in Baarn en omstreken. Eerder dit jaar bijvoorbeeld met: “Chateaubriand in januari & februari! Voor 2 personen (400 gram) met stroganoff en dikke frieten voor 45,00! Tot gauw bij Restaurant Vuur!” Vorig jaar met: “Twee gegratineerde kreeften, geserveerd met lamsoren, venkel, frieten en salade voor 32.95 p.p.” en nu met: “Kreeftenfestijn! Twee gegratineerde kreeften, lamsoren | venkel | frieten |salade €37.50 p.p.”  Is Vuur een kiloknaller annex luxe vreetschuur? Op ons maken advertenties van restaurants met daarop grammen en hoeveelheden – zeker als het om dieren gaat – nooit een goede indruk maar misschien op het publiek van Vuur wel? We zijn benieuwd.

Onze auto’s kunnen we mooi kwijt op het witte grind van de parkeerplaats die in een U-vorm rondom het naast de provinciale weg, tegen het bos aan gelegen restaurant ligt. Een serveerster heet ons bij betreding van het terras vriendelijk welkom en zegt: ‘Kiest u maar een plaatsje hoor.’ Wij danken haar vriendelijk en staan wat dralend te overleggen waar we zullen zitten. Het hele gigantische terras (zo’n 70 zitplaatsen schatten wij) is leeg op zo’n 6 mensen na, dus keuze te over. ‘Zon of schaduw?’ We lopen verder en worden aangesproken door een man die zich behoorlijk gewichtig voordoet en zich onvriendelijk-zakelijk uitdrukt. Het zal de bedrijfsleider wel zijn. Hij vraagt ons wat we komen doen. ‘Nou we willen graag even wat drinken?’ ‘Prima’, zegt hij. We kiezen uit de vele lege tafels een tafeltje voor twee aan de straatkant, in de schaduw. We willen gaan zitten. Maar dan komt de man op ons af: ‘Deze tafels zijn alleen voor eters. U kunt daar gaan zitten’.

We worden naar de enige tafel gedirigeerd die nog vol staat met de overblijfselen van de vorige bezoekers, waaronder volle asbak met sigaretten, een leeg pakje sigaretten en divers gebruikt servies. Deze plek bevindt zich in de lege ruimte naast het terras, tegenover de ‘hondenbar’. Afgaand op de plastic geweven lage tuinset met kussens, bekend van vele bouwmarkten, is dit een ‘loungegedeelte’. We kijken naar het grote, vrijwel lege terras dat op enige afstand ligt. De paar mensen die er zitten, drinken een wijntje. Wat bezielde ons ook om te denken dat je daar zomaar zou kunnen gaan zitten als niet-eter om half vijf? Op zich is dit geen slechte plek, maar vreemd is het wel, gezien het voorgaande.

Inmiddels brengt de serveerster de door ons gevraagde Chardonnays. De grote glazen zijn ruim gevuld, de wijn is mooi op temperatuur en smaakt goed fruitig (meloen). Niks mis mee. Onze hoop overwint het al weer snel van onze vrees en dus vragen we om de borrelkaart. Die krijgen we spoedig van een serveerster die ons behulpzaam wijst welk gedeelte van de kaart het borrelgedeelte bevat (de zgn. ‘Vuur Bites’). De tafel blijft verder nog steeds vol staan met de resten van de vorige bezoekers. Hoe kan het ook anders? Onze serveerster let niet op en de vermoedelijke bedrijfsleider is 20 minuten uitsluitend bezig met het aansteken van kaarsen op de vele lege tafels. Hmm, kaarsen gaan vóór gasten? Hoe zat het ook alweer?

Qua borrel is de kaart met rijke spijzen gevuld: van oesters tot kaviaar. Wij kiezen voor de ‘krokante dimsums’ met ‘sojasaus, chilisaus en lotuswortel chips’ met het ‘Fiesta brood’ met pesto en tomatentapenade. Helaas geen feestje voor ons want de serveerster laat ons als we bestellen, weten: ‘U kunt op dit moment niks van de borrelkaart of de kaart bestellen want op dit tijdstip gaat de keuken zelf eten.’ Wij vragen haar verbaasd, mede gezien haar eerdere mededeling en het tijdstip, of er misschien iets kant-en-klaars of iets anders zonder veel moeite kan worden geserveerd? ‘Misschien toch wat brood of het kaasplankje?’, proberen we. De serveerster laat na onderzoek weten: “De keuken heeft er geen zin in om nog wat te maken”. ‘Ga dan niet in de horeca werken’, denk ik, maar we knikken alleen hoogstvriendelijk de boodschapster toe.

Even later krijgen we bij de gratie Gods toch wat brood met drie tapenades die de eerder door de keuken gedane mededeling overtuigend bewijst. In het eerste vrij vaste rode smeersel menen we kaas en tomaat te herkennen en gek genoeg zijn we het er direct over eens dat het smaakt naar… schoen. Ja echt. Naar schoen. Wij hebben beiden natuurlijk nog nooit schoen gegeten maar het bijzondere is, dat als je deze tapenade eet, je meteen weet hoe schoen vermoedelijk smaakt. De bittere groene tapenade zal bedoeld zijn als pesto-achtig maar is qua smaak helaas op dezelfde leest geschoeid. Verse grondstoffen, jazeker, maar we vragen ons af: ‘Zit er spinazie in?’ Want bitterheid troef. Het derde smeersel bestaat uit zure olijfolie met iets donkerkleurigs waarvan we maar hopen dat het balsamicoazijn was. Gelukkig is het (waarschijnlijk kant- en klaar aangeleverde) breekbrood in ieder geval goed afgebakken en dat smaakt wél prima.

We willen een en ander graag ‘wegspoelen’ met een tweede drankje. Helaas lukt het ons niet meer om de aandacht van de bediening te trekken. Onze vriendelijke serveerster is, net als ons appetijt, met de Noorderzon vertrokken. De bediening bestaat thans slechts nog uit de ‘kaarsenman’ – een ‘ober’ die zich alleen op het hoofdterras met zogenaamde eters begeeft. En eten, zo weten we, is nu sowieso niet mogelijk omdat het voltallige keukenpersoneel aan het eten is en er dan geen zin in heeft. Het terras is inmiddels, bijna een uur later, slechts voor ±5% bezet met gasten.

We besluiten dan zelf maar op te stappen. Wellicht hebben we thuis nog een Chardonnay koud staan met enkele hoogstwaarschijnlijk wél met genoegen geserveerde borrelhapjes. Dat zal ons toch vast lukken binnen een uur inclusief een – we durven het bijna niet te denken na deze ervaring – heus tweede glaasje. Bij het verlaten van het parkeerterrein zien we onze eerdere serveerster met een sigaret op een electriciteitskast in de zon zitten. Ze zwaait ons vriendelijk gedag als we voorbijrijden naar de uitgang.

Wij hadden restaurant Vuur graag gerecenseerd maar helaas zijn we in exact 1 uur tijd niet verder gekomen dan genoemde bestelling, ondanks verwoede pogingen. Wij weten inmiddels dat de service en kwaliteit van een frisdrankautomaat beter is dan die van restaurant Vuur. Of de automaat zin heeft of niet: hij levert. En alleen dát is al te hoog gegrepen voor Restaurant Vuur. Het heilige Vuur heeft bediening en keuken kennelijk verlaten, voor zover het ooit al aanwezig was.

Wij rekenden af:

• 2 Gl. Chardonnay € 11.00
• 1 Brood met dip €   6.00

=======

TOTAAL: € 17.00 incl. BTW

52° 12′ 08.8″ NB 5° 14′ 52.1″ OL