Over de debuutsingle van Neon Gods and The Last Rites Strippers, van hun komende albumrelease: ‘The Noir Album’ kunnen we kort zijn: een intrigerende aanrader, maar niet zomaar voor iedereen…
De muziek van Neon Gods and The Last Rites Strippers ademt mysterie. In een tijdperk waar iedere artiest zich letterlijk en figuurlijk lijkt bloot te geven via sociale media, blijft dit collectief gehuld in een aura van anonimiteit. Geen persoonlijke beelden, geen overdaad aan informatie—slechts geluid en sfeer. Hun muziek is als een zeldzame film noir, waarin elk nummer voelt als een scènewisseling die je onderdompelt in een wereld van schaduwen en flikkerende neonlichten.
Met hun eerste single, “Driftin'”, weten ze deze sfeer perfect te vangen. Vanaf de eerste tonen word je meegezogen in een duistere, hypnotische reis door een onwerkelijk landschap van geluiden. Het nummer roept beelden op van het onbekende grootstedelijke, van verlaten straten, de geur van regen op warme asfaltwegen, en het gevoel van verloren zijn, maar op een manier die vreemd genoeg troost biedt. De lo-fi sound versterkt dit alles: niets is gepolijst, alles klinkt rauw en authentiek, alsof het zo uit een vergeten kelderclub komt.
Een treffende omschrijving van hun geluid: Stel je voor: Elvis en Kraftwerk die jammen in Tarantino’s Titty Twister. Dan heb je Neon Gods and The Last Rites Strippers. Driftin’ voelt als een duistere, hypnotiserende rit door een droomlandschap van neonlichten en schaduwen. Het is rauw, het is lo-fi, en het laat een indruk achter.
“Imagine Elvis and Kraftwerk jamming in Tarantino’s Titty Twister. Then you have Neon Gods and The Last Rites Strippers. Driftin’ feels like—a dark, hypnotic ride through a dreamscape of neon lights and shadows. It’s raw, it’s lo-fi, and it leaves a mark.” En dit is precies wat het nummer doet — het laat onbetwist een ‘diepe’ indruk achter.
“Driftin'” is een samensmelting van verschillende invloeden, waarin de spanning tussen de vintage Rock-‘n-Roll-sound, Post-Rockabilly en Detroit techno geïnspireerde Ambient-invloeden op een natuurlijke manier samenkomt. De stem doet denken aan het rauwe, nonchalante charisma van een jaren ’50 crooner, maar de elektronische voortrollende vreemde beat, trekt het nummer diep de 21ste eeuw in. Dit contrast werkt wonderwel. Het is alsof je naar een verloren opnamesessie luistert van een muzikale ontmoeting die nooit had kunnen plaatsvinden, maar die nu, door een mysterieus toeval, toch uit je speakers klinkt.
Wat Neon Gods and The Last Rites Strippers echter onderscheidt van veel andere hedendaagse artiesten, is hun vermogen om je volledig op te slokken in een bepaalde sfeer of sound. Ze vertellen geen verhalen met woorden, maar met geluiden, texturen en subtiele stemmingswisselingen. “Driftin'” voelt alsof je door een film over een vervlogen grootstedelijk, nachtelijk droomlandschap zwerft, in een glorieuze uitgaansnacht zonder vastomlijnde bestemming, maar met de zekerheid dat de reis belangrijker is dan de aankomst. Misschien verbeeldt de track een heus muzikaal delirium tremens?
Neon Gods and The Last Rites Strippers zijn geen band voor iedereen. Ze eisen dat je je overgeeft aan hun geluid, dat je je laat verdwalen in de klanken. Maar voor wie zich durft open te stellen, biedt “Driftin'” een diepgaande, bijna filmische ervaring. Wij mochten het hele album alvast luisteren en vinden het een aanrader. Deze muziek en sound kom je op dit moment nergens anders tegen en dat is heel bijzonder. Het is muziek die de late uren van de nacht verbeeldt, momenten waarop je op zoek bent naar iets meer dan alleen een catchy refrein. Dit is muziek die leeft in de schaduw, en die je als luisteraar mee het nachtleven in trekt, in een of andere opwindende, onbekende en exotische metropool van je dromen.
