In mijn straat gebeurt nooit iets. Precies de reden dat mensen er graag wonen. Want al wordt er flink gezwaaid en worden er ultra-korte gesprekjes gehouden, we komen niet bij elkaar over de vloer.
Gisteravond landde er een ruimteschip midden in de straat waar allemaal mannetjes met helmen uit sprongen. Zwaailichten en felle lampen op uitschuifarmen zetten nummer 12 vol in het licht. Verderop uit de straat kwamen vrouwen in ochtendjassen aangelopen en mannen met snorren. Voetballers die net hadden getraind, stapten van de fiets. De mevrouw van de hoek maakte een rondje en inventariseerde de situatie. Schoorsteenbrandje, nog niet onder controle. Een schoorsteen moet je vegen anders kan het aardig in de papieren lopen.
Na een half uur verstomden de gesprekken. De mannen met snorren taaiden af, de mevrouw van de hoek wist wat ze weten wilde, de voetballers waren al verder gefietst. De brandweer deed het licht uit, pakte in, en reed de straat uit zonder dat iemand er erg in had.
Geschreven door: Hans van Dalfsen
–
