- Hanging Stars – Over The Silvery Lake
- Bear’s Den – Red Earth & Pouring Rain
- Anthony Joseph – Caribbean Roots
- Look Park – Look Park
- Eric Copeland – Black Bubblegum
BONUSTIP:
Heartworn Highways (Original Motion Picture Soundtrack)
1. Hanging Stars – Over The Silvery Lake
Laat in de 60’er Jaren van de vorige eeuw, combineerden the Byrds en de Flying Burrito Brothers met veel succes traditionele country met hippy rock. De invloed van deze specifieke Psychedelische Sixties Americana bleef maar zakte wat af. Nu, een halve eeuw later in het bewolkte en regenachtig Londen maakt de muziek een revival door vanwege The Hanging Stars en hun debuutalbum Over The Silvery Lake, een album vol folky pop met genoeg zonneschijn en verwarmende charme om zelfs het meest druiligere weer draagbaar te maken, zegt ook The New York Times. Zanger en voorman Richard Olson mixt folk, country, surf en pop rock tot een aangename mix. Elk instrument is afzonderlijk te horen. Dat levert een mooi helder en open geluidsbeeld op. “Mersey-laced harmonies” (Guardian) en Sixties Americana gaan heel goed samen. Het album werd opgenomen in LA, Nashville en Walthamstow en dat is te horen. Of zoals de band het zegt: “Ultimately we hope you can hear both the sand and the rain in this record.” Dat horen we zeker. De genoemde verschillende stijlen vloeien heel prettig samen tot een soepel geheel. Andere recensenten zijn bijzonder lovend in hun commentaren:
“a hazy, desert-dream of a song, nicely sharpened with steely-eyed guitars, Mersey-laced harmonies and just a whiff of the Gun Club.” – The Guardian (over het nummer: ‘The House on The Hill’).
“Swampy psychedelia that recalls the Medway Delta as much as the Mississippi, the band’s new single neatly conjoins these influences.” – Clash.
6 Music is er lovend over en “The House on the Hill” kreeg een zeldame 10/10 van John Robb aan Steve Lamacq’s Roundtable.
Een heerlijke plaat die me ook zeer geschikt lijkt voor de radio, ook omdat de meeste nummers minder dan vier minuten lang zijn. Welke radio-DJ pikt ‘m op? Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine
2. Bear’s Den – Red Earth & Pouring Rain
Ze werden de hemel in geschreven voor hun ongekend sterke optreden op Rock Werchter dit jaar en nu verschijnt hun nieuwe album Red Earth & Pouring rain.
“In het voorjaar van 2016 bracht het Britse duo Bear’s Den een bezoek aan Nederland om voor de eerste keer nummers van hun nieuwe, tweede album ‘Red Earth & Pouring Rain’ live ten gehore te brengen. In de Powersound Studio’s in Amsterdam was een selecte groep fans, media en prijswinnaars aanwezig bij deze sessie. Vier nummers werden opgenomen en op een speciale Live EP geperst, exclusief voor de Mania. Nergens te koop, enkel gratis te krijgen bij aankoop of bestelling van het nieuwe Bear’s Den album. Een kadootje van de popspeciaalzaken en Bear’s Den, aan de Nederlandse fans. Enjoy!”
Dus: ren naar je platenzaak als je dit kadootje wenst te ontvangen.
3. Anthony Joseph – Caribbean Roots
Wat is er loos in Trinidad & Tobago? Vorige week tipten we Calypso Rose nog. Nu kunnen we gewoon echt niet heen om Anthony Joseph, een dichter uit Trinidad. Stel je bij hem ook een moderne griot voor. Hij doet ook sterk denken aan de onvolprezen (muzikale) held Fela Kuti maar dan in een caribische versie. Dus weliswaar te gekke afrobeat maar dan met, heel verrassend, het karakteristieke geluid van de steelpan die immers ook in Trinidad en Tobago is uitgevonden.
Dit is Afrojazz-futurisme op zijn top met links naar het hele Caribische gebied: vleugjes Jamaicaanse reggae, Cubaanse rumba en mambo-invloeden, Trinidadiaanse calypso, Guyanese tassa en Puerto Ricaanse plena en salsa weerspiegelen de afzonderlijke geluiden die de inheemse en koloniale culturen die elke eilandcultuur gevormd hebben. De sterkste inspiraties voor de meeste Caribische muziek zijn Afrikaanse en Latijns-muziek, maar Franse, Amerikaanse en inheemse beats en ritmes kunnen ook worden gehoord. van Barbados tot Martinique: “Don’t forget that we are Caribbean people.” En met de (Franse) koloniale overheersers heeft Joseph nog een appeltje te schillen, zoals te horen is op een van de songs.
De plaat opent met The Kora waarop gitaren vol wah-wah te horen zijn en de genoemde ‘steelpan drums’ (helaas, gek genoeg, geen echte kora). Opzwepende baslijnen donderen onder een krijsende saxophone die meteen ook een saluut brengt aan de Haitian Fight Song van Charles Mingus en op momenten doet denken aan Ornette Coleman, free jazz en dan af en toe die gezangspreekte poëzie eroverheen die soms aanklaagt en soms verleidt. Dit is echt heel erg gaaf. Spannend. Opwindend. Ontsteek het kampvuur in je ziel en stort jezelf vol overgave in je eigen dansgewoel.
4. Look Park – Look Park
Chris Collingwood wil eigenlijk niet spreken van een soloalbum. Vandaar dat hij de bandnaam Look Park verzon, om aan te geven dat het hier gaat om meer dan een zijproject. De zanger van Fountains of Wayne is gezegend met een onmiskenbaar stemgeluid en ook zonder deze band slaagt hij erin om tien perfecte popliedjes af te leveren. Het album werd opgenomen met bassist Davey Faragher en drummer Michael Urbano, die geen onbekenden van elkaar zijn. Ze speelden samen ooit in Cracker en trokken later naar grote namen als John Hiatt en Elvis Costello. Look Park klinkt dan ook hecht, aangenaam opbeurend en tevens warmhartig melancholisch. Recensie: C. Ooijman
5. Eric Copeland – Black Bubblegum
Soms moet muziek een beetje pijn doen, zeker vernieuwende muziek. Jezelf van tijd tot tijd een beetje geselen door kennis te maken met vernieuwers binnen de muziek kan je muzikale horizon verbreden. Als je de flinterdunne laag glimmende vernis van de gangbare radio-zomerpop afkrabt dan tref je donker hout aan, vol splinters waaraan je je al te makkelijk bezeert maar waar je toch niet van af wil blijven. Verwelkom de depressie en het donkere. De nacht was er immers ver voor de dag. Eric Copeland ruimt zijn popkelder op. Het is af en toe een troep. De snare en de gitaar blijken niet teruggelegd op hun vaste plaats. Het rammelt soms.
Eric Copeland kende je tot dusver waarschijnlijk alleen als onderdeel van de noiseband Black Dice en van zijn solowerk op labels als DFA en L.I.E.S. Deze plaat doet soms denken aan de Flaming Lips qua obscuriteit en charme maar dan gespeeld zonder de benodigde bladmuziek. Black Bubblegum is anders en leuk om te horen. Maar wat is nou een typisch moment dat je deze plaat opzet? Ik weet het niet. Copeland slaat wegen in die nergens toe leiden en waarom ook niet? Af en toe moet muziek je laten verdwalen, blaren veroorzaken en dat is precies wat deze plaat doet. Een beetje vreemd maar wel lekker. Recensie: J. Stevens | Fernweh
BONUSTIP:
- Heartworn Highways (Original Motion Picture Soundtrack)
In de legendarische countrydocumentaire Heartworn Highways laat James Szalapski het leven zien van een aantal grondleggers van deze stroming, halverwege de jaren zeventig in Nashville, onder wie Townes van Zandt en een jonge Steve Earle. Een cultfilm over de muziek en de tijdgeest in Texas en Tennessee. Andere namen zijn Guy Clark, David Allan Coe, Rodney Crowell, Gamble Rogers, Steve Young, and The Charlie Daniels Band.
Alle bovenstaande albumtips van de week zijn te beluisteren op onze Spotify playlist:
Voor het gemak hebben we ook een Spotify-link naar onze playlist toegevoegd zodat u ons makkelijk kunt volgen: spotify:user:fernweh-magazine:playlist:1JJi229d06u1fPbczMkdbI
Geef een antwoord