Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

Muziek

Treinliefde, verlaten stations en een lied dat blijft hangen

Treinliefde, verlaten stations en een lied dat blijft hangen

by ·

Een beroemd gedicht, een vluchtige ontmoeting, treinliefde

In het beroemde gedicht van Piet Paaltjens lezen we: “Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waart, gezeten in een sneltrein…” Het is een liefdesverklaring aan een onbekende, een ontmoeting die al op het moment van gebeuren verloren was. Precies dat maakt het zo krachtig: een moment dat zich nooit laat herhalen, maar oneindig kan resoneren. De treinliefde.

Verlaten stations als theaters van het gemis

Datzelfde gevoel vind je terug op verlaten stations. The Guardian noemde zulke stations ooit “poëtisch zodra ze hun primaire functie verliezen”. En in Trouw werd geschreven: “In een verlaten station maken de toeschouwers elk hun eigen voorstelling.”

Die observatie voelt als een echo van Paaltjens’ gedicht: ook daar maken wij, lezers, onze eigen voorstelling van het meisje in de sneltrein. Verlaten stations en een onbereikbare geliefde hebben iets gemeen: beide vullen wij met ons verlangen.

Treinliefde, verlaten stations en een catchy lied

Sporen die blijven, zelfs als ze vervagen

De fotoreeksen van vervallen stations laten dit scherp zien: graffitimuren, overwoekerde rails, kapotte wachtruimtes: tekens van leven dat voorbij is, maar nooit echt weg. Treinliefde die voorbij ging maar ook een beetje is blijven hangen. Het is een mooi voorbeeld van hoe sporen (zowel in het landschap als in ons geheugen) blijven bestaan, zelfs wanneer het oorspronkelijke doel is verdwenen.

Muziek als brug naar het verleden

En dan is er muziek: Adieu, Sweet Bahnhof van de Nits. “My train of thoughts is leaving” zingt de zanger, alsof gedachten zelf vertrekken en pas terugkeren wanneer we ze opnieuw oproepen, zoals bij het lezen van Paaltjens treinliefde voor Rika, of het betreden van een verlaten station. Muziek is de rails tussen het verleden en het nu; een brug die ons opnieuw laat voelen wat al voorbij is.

Wat blijft hangen?

Misschien is dat de kern: of het nu gaat om een onmogelijke liefde in een sneltrein, treinliefde, een verlaten station, of een melancholisch lied – ze wijzen allemaal op het tijdelijke en het kostbare van een moment. Zoals Paaltjens zijn ene blik voor altijd bewaart, zoals een verlaten station een decor blijft, en zoals een lied kan blijven hangen in ons hoofd: het is allemaal Fernweh in een andere vorm.

Als je treinliefde interessant vond, vind je mogelijk ook interessant:

Onmogelijke treinliefde (inclusief het beroemde gedicht!)

Hors Catégorie – beklimmingen

De hopeloze Kunst van het boeken van een hotelkamer

Slow Coffee, Fast World

En als je een verlangen hebt om NU te vertrekken… NS.NL !

Wie weet welke treinliefde, verlaten stations en liederen die blijven hangen, op je wachten… 🙂

Fernweh – Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

Muzikale verwondertip – Dave Brubeck Quartet speelt Golden Brown

Muzikale verwondertip – Dave Brubeck Quartet speelt Golden Brown

by ·

Stel je voor dat het legendarische Dave Brubeck Quartet de onvergetelijke wereldwijde pophit Golden Brown van The Stranglers zou spelen, ook al hebben ze dat in werkelijkheid nooit gedaan: hoe zou dat klinken? Een Fernweh Magazine Verwondertip!

Muzikale verwondertip - Wat als Dave Brubeck Quartet de pophit Golden Brown van The Stranglers zou spelen? Hoe zou dat klinken?
Hoe zou het klinken als deze musici de hit van The Stranglers zouden spelen?

Muzikale verwondertip: hoe zou dat klinken?

Daarover verwonderde musicus Laurence Mason zich. Zo maakte hij het onderstaande prachtige eerbetoon aan Dave Greenfield, de keyboardspeler van de beroemde klavecimbelmelodie van The Stranglers (wiki) die helaas overleed aan Corona en aan de al eerder overleden Paul Desmond, saxophonist van het Dave Brubeck Quartet. Onder andere de prachtige saxofoonstukken speelde Mason zélf in en zeer zeker niet onverdienstelijk. Luister zelf maar. De rest bestaat vooral uit de track Take Five waaruit hij gedeeltes sample’de en remixte. Check it out….!

Enkele feiten en weetjes op een rij:

  • Golden Brown is dus oorspronkelijk van The Stranglers. Het werd uitgebracht in 1981 en de kenmerkende klavecimbelmelodie is het onderwerp geweest van vele tributes.
  • De Brubeck-stijl versie werd gemaakt door Laurence Mason. Hij bracht een cover uit van het nummer van The Stranglers in de stijl van het Dave Brubeck Quartet, die online erg populair werd.
  • De populaire video hierboven is een mashup. De video die online circuleert, is gemaakt door een clip van het Dave Brubeck Quartet die hun beroemde “Take Five” speelt, te combineren met de audio van Laurence Masons Golden Brown-cover.
  • Dit leidde tot een succesvolle commerciële release. De populariteit van Masons cover resulteerde in een commerciële release onder de titel Take Vibe EP, die succesvol was in de vinylhitlijsten en ook op muziekstreamingdiensten als Spotify te vinden is.

Verwonder jij je nog weleens? En wanneer maakte jij het onmogelijke mogelijk?

Neon Gods and The Last Rites Strippers: Een hypnotiserende nachtreis met Driftin’

Neon Gods and The Last Rites Strippers: Een hypnotiserende nachtreis met Driftin’

by ·

Over de debuutsingle van Neon Gods and The Last Rites Strippers, van hun komende albumrelease: ‘The Noir Album’ kunnen we kort zijn: een intrigerende aanrader, maar niet zomaar voor iedereen…

De muziek van Neon Gods and The Last Rites Strippers ademt mysterie. In een tijdperk waar iedere artiest zich letterlijk en figuurlijk lijkt bloot te geven via sociale media, blijft dit collectief gehuld in een aura van anonimiteit. Geen persoonlijke beelden, geen overdaad aan informatie—slechts geluid en sfeer. Hun muziek is als een zeldzame film noir, waarin elk nummer voelt als een scènewisseling die je onderdompelt in een wereld van schaduwen en flikkerende neonlichten.

Neon Gods and The Last Rites Strippers

https://open.spotify.com/playlist/3blOBCtdgZtDKNPjGNZMA6?si=918f8a7ae31d4ff4

Met hun eerste single, “Driftin'”, weten ze deze sfeer perfect te vangen. Vanaf de eerste tonen word je meegezogen in een duistere, hypnotische reis door een onwerkelijk landschap van geluiden. Het nummer roept beelden op van het onbekende grootstedelijke, van verlaten straten, de geur van regen op warme asfaltwegen, en het gevoel van verloren zijn, maar op een manier die vreemd genoeg troost biedt. De lo-fi sound versterkt dit alles: niets is gepolijst, alles klinkt rauw en authentiek, alsof het zo uit een vergeten kelderclub komt.

Neon Gods and The Last Rites Strippers: Een hypnotiserende nachtreis met Driftin'

Een treffende omschrijving van hun geluid. Stel je voor: Elvis en Kraftwerk die jammen in Tarantino’s Titty Twister. Dan heb je Neon Gods and The Last Rites Strippers. Driftin’ voelt als een duistere, hypnotiserende rit door een droomlandschap van neonlichten en schaduwen. Het is rauw, het is lo-fi, en het laat een indruk achter.

“Imagine Elvis and Kraftwerk jamming in Tarantino’s Titty Twister. Then you have Neon Gods and The Last Rites Strippers. Driftin’ feels like—a dark, hypnotic ride through a dreamscape of neon lights and shadows. It’s raw, it’s lo-fi, and it leaves a mark.” En dit is precies wat het nummer doet — het laat onbetwist een ‘diepe’ indruk achter.

Driftin’ is een samensmelting van verschillende invloeden, waarin de spanning tussen de vintage Rock-‘n-Roll-sound, Post-Rockabilly en Detroit techno geïnspireerde Ambient-invloeden op een natuurlijke manier samenkomt. De stem doet denken aan het rauwe, nonchalante charisma van een jaren ’50 crooner, maar de elektronische voortrollende vreemde beat, trekt het nummer diep de 21ste eeuw in. Dit contrast werkt wonderwel. Het is alsof je naar een verloren opnamesessie luistert van een muzikale ontmoeting die nooit had kunnen plaatsvinden, maar die nu, door een mysterieus toeval, toch uit je speakers klinkt.

Wat Neon Gods and The Last Rites Strippers echter onderscheidt van veel andere hedendaagse artiesten, is hun vermogen om je volledig op te slokken in een bepaalde sfeer of sound. Ze vertellen geen verhalen met woorden, maar met geluiden, texturen en subtiele stemmingswisselingen. “Driftin'” voelt alsof je door een film over een vervlogen grootstedelijk, nachtelijk droomlandschap zwerft, in een glorieuze uitgaansnacht zonder vastomlijnde bestemming, maar met de zekerheid dat de reis belangrijker is dan de aankomst. Misschien verbeeldt de track een heus muzikaal delirium tremens?

Neon Gods and The Last Rites Strippers: Een hypnotiserende nachtreis met Driftin'
Dit logo draagt alleen maar bij aan het mysterie rond de band

Neon Gods and The Last Rites Strippers zijn geen band voor iedereen. Ze eisen dat je je overgeeft aan hun geluid, dat je je laat verdwalen in de klanken. Maar voor wie zich durft open te stellen, biedt “Driftin'” een diepgaande, bijna filmische ervaring. Wij mochten het hele album alvast luisteren en vinden het een aanrader. Deze muziek en sound kom je op dit moment nergens anders tegen en dat is heel bijzonder. Het is muziek die de late uren van de nacht verbeeldt, momenten waarop je op zoek bent naar iets meer dan alleen een catchy refrein. Dit is muziek die leeft in de schaduw, en die je als luisteraar mee het nachtleven in trekt, in een of andere opwindende, onbekende en exotische metropool van je dromen.

╰┈➤ Als je dit leuk vond, vind je misschien dit ook leuk:

De foutste platenhoezen ooit?

De foutste platenhoezen ooit?

by ·

Wij zochten én vonden voor jou de foutste platenhoezen ooit gemaakt. Talloze platenwinkels, platenbeurzen, rommelmarkten en veilingen struinden we voor je af, zodat jij het zelf niet hoeft te doen. Het resultaat mag er zijn. Een glimlach of puur afgrijzen valt haast niet te onderdrukken.

Opvallend zijn de bijdragen van Gggggristelijke muziekmakers. Hun esthetiek is in ieder geval vaak verre van goddelijk… Om nog maar te zwijgen over de albumtitels. Sommigen zijn ronduit verontrustend…!

Ook vonden wij enkele Nederlandse huiveringwekkende exemplaren, zoals van Zwarte Lola. Die zijn soms zo fout dat ze op een vreemde manier juist weer aantrekkelijk worden. De albumtitels doen ook hier weer je haren ten berge rijzen. O ja en wát te denken van de albumhoes van alleen al een Stevie Stiletto? Woorden schieten tekort! Zijn we platenhoezen vergeten die echt in deze verzameling opgenomen moeten worden? Welke albums ‘raken’ je het meest? Laat het ons weten in de commentaren!

De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
De foutste platenhoezen ooit?
September

September

by ·

Het wordt weer september. En wellicht kan alleen muziek over september spreken. Misschien wel onderstaande muziek. De zomer gaat, de herfst komt… Laat je meevoeren op de bijzondere, tot mijmering stemmende klanken van de ‘September Tapes’ van Twincities.



TRACKLIJST:

1. Studies Of A Small Island 04:14


2. In The Light Of The Carolina Hills 03:04


3. Harbor:hush 02:02


4. Harbor: hums 05:41


Over ‘September Tapes’

‘September Tapes’ is een reeks tedere, gebroken en ‘beschadigde’ stukken die de grens bewandelen tussen de afnemende warmte van de zomer en het begin van de winter. Het moment dat bladeren hun herfstkleuren aannemen.

De vier nummers op deze EP, zijn samengesteld door Fletcher McDermott in samenwerking met Jesse Asch. Beide artiesten komen uit Long Island, New York en hebben de afgelopen drie en een half jaar samen veel opnames gemaakt. Normaal gesproken is Twincities het soloproject van Fletcher, maar voor deze EP heeft hij samengewerkt met Jesse, die de gitaarstukken leverde die de ruggengraat van dit gezamenlijke oeuvre vormden.

Het typische Twincities-geluid wordt gemaakt met behulp van zelfgemaakte samples of opnames, zoals geluiden van een akoestisch of elektronisch instrument. Deze worden vervolgens uitgebreid tot geluidsepisodes door loops in lagen op te bouwen en opnieuw te versterken met externe analoge studioapparatuur zoals een 50 jaar oude buizenversterker of te bewerken met elektronische apparatuur zoals loopers, pedalen en laptopmanipulatie.

Fletcher heeft onder de naam Twincities eerder muziek uitgebracht op labels als: Eilean, Game Of Life, Future Recordings en eind 2014 heeft hij een album op het label Unknown Tone van Mark Kuykendall uitgebracht.

Credits

Releasedatum: 1 oktober 2014. Muziek uitgevoerd door:

  • Fletcher McDermott – toetsen, elektronica, productie
  • Jesse Asch – gitaar, extra toetsen

Thuis opgenomen en gemixt door Fletcher McDermott, september 2014

Cover artwork door: Jesse Asch

Meer info: twincitiesny.bandcamp.com /// www.facebook.com/twincities666

  • Coverfoto Fernweh Magazine: [Copyright] Thurman ‘Sparky’ Maddox
  • Bron: https://audiogourmet.bandcamp.com/album/september-tapes

ALS JE HET BOVENSTAANDE INTERESSANT VOND, DAN VIND JE WAARSCHIJNLIJK OOK INTERESSANT:

Helaas, helaas, helaas, de zomer ging
Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

by ·

We moesten er even op wachten maar de herfst is nu echt begonnen. Met deze albumtips van nieuwe releases, stap je zonder enige moeite van de zomer in de wereld van verkleurende bladeren die van bomen afdwarrelen, van mist en motregen en natuurlijk van knapperige haardvuren. Soms smokkelen we een beetje. Het debuut van Tomberlin verscheen bijvoorbeeld al in augustus… We hebben dit keer ook gekozen voor relatief veel Americana (van Roots, Country tot Folkachtige albums) – op een of andere manier past dat zo lekker bij de herfst, vinden we – andere is ook niet geheel afwezig, zo tippen we bijvoorbeeld Somalische funky discomuziek en muziek van een experimentele minimalist uit Estland. Maar goed, de herfst is dus eindelijk hier. Laat je meevoeren!

Overzicht Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

  1. Empire – Brad Armstrong
  2. Pink Air – Elysian Fields
  3. The art of pretending to swim – Villagers
  4. Songs of the plains – Colter Wall
  5. At weddings – Tomberlin

Bonustips:

  • C’est la vie – Phosphorescent
  • I’m a suspect – Lonny Holley
  • Abyskiss – Adrianne Lenker
  • Dur Dur of Somalia vol. 1 & 2 – Dur Dur Band
  • In the shadows (again) – Garrett T. Caps
  • >>> – Beak>
  • Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

1. Empire – Brad Armstrong

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)Natuurlijk dien je als serieuze americanaliefhebber naar Empire (Cornelius Chapel Records) van Brad Armstrong te luisteren. Zeker als je ook van Matt Woods, Patterson Hood, Adam Faucett of Josh Nolan houdt. Rauwe, eerlijke, melodieuze gitaargeorienteerde singersongwriterrock dus. Maar dan wel rauw zonder dat het punky wordt. Armstrong is ook te vinden in de line-up van The Dexateens; Empire is echter het eerste album dat hij als soloartiest uitbrengt. Hij kreeg daarbij hulp van onder meer Maria Taylor die in de achtergrond zingt. Op het schitterde Deep Water zingt Taylor (zelf een begenadigd singer-songwriter, maar ook actief in Azure Ray) zelfs de lead vocals. Het gaat nooit goed met de bezongen levens op Empire. In het openings- (en titel)nummer gaat het al over de moeilijkheden om de endjes aan elkaar te knopen. The gas bill’s comin and that fuckin rent/Them liquor bottles are all mostly spent. Het daaropvolgende No Vain Apology gaat het over vrienden die geen vrienden meer zijn en een vrouw die hem verlaat met een geweer in haar handen. Het waarlijk schitterende nummer kent een zogenaamd verlosmomentje wanneer de na 30 seconden ingevallen drumcomputer 20 seconden later wordt vervangen door echte drums. Het wordt allemaal nog erger in Cherokee Nose Job, waarin de oude traditie van het opensnijden van het gezicht van je ontrouwe vrouw wordt beschreven. Nee, het is allemaal verre van okee wat Armstrong aansnijdt. Maar de wijze waarop hij dat doet is dan weer juist zeer okee. Emotionaal geladen nummers, snijdende solo’s en een scherp oog voor detail. Empire is een indrukwekkende plaat.
Tekst: Altcountry.nl​

 

2. Pink Air – Elysian Fields

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
Elysian Fields – Pink Air

Het nieuwe album van Elysian Fields bevat 11 tracks en heet Pink Air. Deze cult-rock band (geformeerd door co-componisten Jennifer Charles en Oren Bloedow) behoudt zijn integriteit qua sound en levert gelijk ook geduchte maatschappijkritiek en sociaal commentaar. Het album opent met “Storm Cellar” dat klinkt als een eenvoudig rocknummer, maar de tekst bestaat uit een bijdrage aan het maatschappelijk bevat over het milieu met metaforische zinnen als: “I don’t need to hear the forecast / but it’s coming for me.” Andere nummers als “Philistine Jackknife” zijn meer politiek getint, en tussen de regels door kun je precies horen waar dat over gaat. Met deze plaat brengt Elysian Fields zijn 11e album uit. Je hoort hoe ervaren de band is door het gemak waarmee gespeeld wordt en men op elkaar ingespeeld is. Een heerlijke plaat die soms doet denken aan het betere werk van PJ Harvey.

 

3. The art of pretending to swim – Villagers

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
The art of pretending to swim – Villagers

Villagers revancheert zich na twee wat zwakkere platen met misschien wel de beste plaat tot dusver.
Er gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar ondertussen strooit de Ier ook driftig met geweldige popliedjes, met prachtige muziek en met heel veel avontuur en melancholie. Villagers maakt popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn, maar die je vervolgens volledig wilt ontrafelen. Prachtige plaat.

Villagers manoeuvreerde op haar vorige platen tussen folk, pop en rock en dat zijn genres die ook op The Art Of Pretending To Swim terugkeren. Conor J. O’Brien beperkt zich echter zeker niet tot de gebaande Villagers paden en flirt ook met 80s pop (ik hoor geregeld wat van Aztec Camera), jazz en zelfs R&B en soul. Het levert een serie heerlijk melodieuze songs op en het zijn songs die zowel lekker in het gehoor liggen als de fantasie prikkelen.

Veel songs op The Art Of Pretending To Swim klinken loom en dromerig, maar de plaat heeft ook een wat melancholische ondertoon. Zeker als de zon onder is komt de muziek van Villagers uitstekend tot zijn recht en verwarmt en verlicht het de avond en de nacht.

De plaat verdient het ook zeker om met de koptelefoon beluisterd te worden, want dan hoor je pas echt hoe uitvoerig Conor J. O’Brien heeft gesleuteld aan zijn nieuwe songs en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Nieuwe geluiden duiken op en verdwijnen weer en elektronische klanken kunnen zomaar evolueren in echte strijkers of andersom.

Ik was echt goed uitgekeken op de muziek van Villagers, maar The Art Of Pretending To Swim is in alle opzichten een prachtplaat en misschien zelfs wel de beste die Conor J. O’Brien tot dusver heeft gemaakt. Tekst: E. Zijleman, De krenten uit de Pop. [Tekst is flink ingekort door Fernweh red.]

 

4. Songs of the plains – Colter Wall

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
Songs of the Plains – Colter Wall

Steve Earle en Lucinda Williams lieten zich al lovend over hem uit en dat wekt geen verbazing bij het beluisteren van zijn tweede album. Wat wel verbazing wekt is het feit dat de donkerbruine stem die klinkt op deze sterke countryplaat toebehoort aan een slechts 23-jarige jongeman uit Canada. Zoals de titel al aangeeft, gaat Songs Of The Plains over de prairies. Een van die liedjes, Calgary Round-Up, is bekend van zijn landgenoot Wilf Carter, maar hoewel hij alle andere zelf schreef, klinken ook die alsof ze uit vervlogen tijden stammen. Soms jodelt hij zelfs als was hij Jimmie Rodgers of Hank Snow! Saskatchewan in 1881, Night Herding Song, Wild Bill Hickok, The Trains Are Gone, het zijn titels waaruit blijkt dat hij zijn klassiekers kent. Toch klinkt Songs Of The Plains zeker niet gedateerd, wat wellicht mede te danken is aan de sobere productie van Dave Cobb, die recentelijk nog werkte met onder meer John Prine, Chris Stapleton en Jason Isbell. Een akoestische gitaar, mondharmonica, af en toe een steel gitaar, een bijzondere stem, en, vooral, hele sterke liedjes maken van Songs Of The Plains een zeer opvallend album. Tekst: M. van Ravenhorst.

https://youtu.be/HfluzZgoK0M

 

5. At weddings – Tomberlin

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
At weddings – Tomberlin

At Weddings is het eerst wapenfeit van de Amerikaanse singer-songwriter Tomberlin (volledige naam: Sarah Beth Tomberlin). Op haar debuutalbum presenteert ze tien sobere en nederige liedjes die van tijd tot tijd erg krachtig over komen en zelfs ontroerend durven te zijn.

Tomberlin is opgegroeid in de schaduw van de kerk, zo is haar vader een baptistendominee en zat ze op een streng christelijke school. Dat zorgt voor een gemengde erfenis. Aan de ene kant zingt ze ‘funny thing is that I always hated church’ in “I’m not Scared”, aan de andere kant stopt ze de invloed die de kerkdiensten op haar hebben gehad niet weg. De hymnen die ze daar vroeger hoorde hebben een grote invloed gehad op de plechtige en mystieke sfeer die in haar nummers hangt.

Een ding staat vast, mensen die genieten van ingetogen singer-songwriter doen er goed aan deze plaat een kans te geven, want er zijn zonder meer uitstekende nummers op terug te vinden. “Seventeen” is er zo een waarbij de sfeer perfect klopt, de emotionele lading sterk genoeg is om bij weg te dromen maar er niet zo dik op ligt dat het stroperig en melig wordt. Het hoogtepunt van de plaat heet “You Are Here”, dat vooral door de knappe tekst een heel droef en nostalgische kleed over zich heen krijgt.  Achter de somberheid die haar stem, de muziek en de tekst uitstralen zit een prachtig nummer verscholen.

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
Sarah Beth Tomberlin debuteert

De teksten gaan vaak over behoorlijk clichés: onbeantwoorde liefde, eenzaamheid en zoeken naar eenzaamheid en stabiliteit; er zijn al boeken over volgeschreven. Toch gaat ze er op een originele manier mee om en voelen haar teksten nergens afgezaagd aan. ‘I Wish I was a hero, with something beautiful to say’ klinkt het in “A Video Game”. Die wens is alvast uitgekomen. Waar het album op instrumentaal vlak soms wat kan inzakken, blijft het tekstueel niveau constant aanwezig.

Sommige nummers dwarrelen helaas voorbij zonder dat ze indruk maken. De instrumentatie op At Weddings is vaak nogal generisch. Wat rustiek getokkel, een akkoordenwisseling hier en daar, een vluchtige piano, een vleugje strijkers. Als je At Weddings beschouwt als een meditatiesessie past het allemaal perfect, maar is het genoeg om er een mens drie kwartier in ondergedompeld te houden? Volgens sommige recensenten wel, volgens anderen niet.

‘My life has always been a kind of secret, can you keep it?’ Tomberlin stelt de vraag tijdens het nummer “Seventeen” (clip hierboven). Voorlopig is haar muzikaal project slechts bekend bij een kleine groep liefhebbers van melancholische mijmermuziek en we hebben geen idee hoe dat in de toekomst zal evolueren. Wel zeker is dat Sarah Beth Tomberlin op haar debuutalbum een hele hoop talent etaleert en in staat is om prachtige nummers te schrijven. Wie weet vult ze er in de toekomst wel een volledige plaat mee.

B O N U S T I P S

  • C’est la vie – Phosphorescent

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
C’est la vie – Phosphorescent

Zo is het leven, aldus liedjesschrijver Matthew Houck van eenmansband Phosphorescent. Houck verliet New York, bouwde zijn eigen muziekstudio, kreeg twee kinderen en overleed bijna aan een hersenvliesontsteking. C’est La Vie gaat over de laatste ingrijpende periode in zijn nog relatief jonge leven. Negen liedjes komen voorbij. Soms somber, vaker opgewekt. Indiefolk op z’n best, zoals je van Phosphorescent mag verwachten. Een ode aan het leven, met New Birth In New England als fraaie belichaming van de plaat. Tekst: J. Teitsma

  • I’m a suspect – Lonny Holley

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
I’m a suspect – Lonnie Holley

Adembenemende Afro-Amerikaanse multi-media artiest uit New York. Tot 2012 was Holley bekend om z’n kunstwerken, z’n installaties en z’n geëngageerde politieke mening. In 2012 bracht hij z’n eerste plaat uit, ‘Just Before Music’ en die sloeg in als een bom, net zoals ‘Mith’, zijn derde album, dat nu weer doet. Lonnie Holley leerde zichzelf pianospelen. Z’n zang is hyperzelfbewust en wint aan zeggingskracht met iedere luisterbeurt. ‘Mith’ is een plaat die voor de huidige wereld valt te begrijpen. Hij is gemaakt van beton en tranen, vuiligheid en bloed, onrechtvaardigheid en hoop. Holley bedient zich van een soort impressionistische poëzie, super persoonlijk. Hij neemt een overduidelijk standpunt in (Black Lives Matter) en staat stil bij de hedendaagse Amerikaanse politiek. Je moet denken aan Bob Dylan, Joni Mitchell, Joanna Newsom en vooral Gil Scott-Heron. Tekst: Konkurrent

  • Abyskiss – Adrianne Lenker

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
Abyskiss – Adrianne Lenker

Met Big Thief bracht Adrianne Lenker twee prachtige albums uit met zeer persoonlijke songs die, ook vanwege schitterende concerten (o.a. Paradiso, Amsterdam) , alleen maar aan zeggingskracht hebben gewonnen. Solo zet ze de stijgende lijn gewoon door. Puur en ingetogen, warm en adembenemend zoals de mooiste Big Thief Ballads.

  • Dur Dur Of Somalia Volume 1 & 2 – Dur-Dur Band

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
Dur Dur Band – Somalia vol. 1 & 2

Absolute parel uit de Afrikaanse archieven, op het onvolprezen Analog Africa label. Ontstaan in 1980 werden ze al snel de populairste band in hun land, en terecht. De combinatie van traditionele Somalische muziek, funk en disco is onweerstaanbaar goed. En de wat roestige sound is heerlijk. De meest funky band uit Somalië!

  • In the shadows (again) – Garrett T. Caps

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
In the shadows (again) – Garrett T. Caps

Nieuwkomer Garrett T. Capps blaast je van je sokken met zijn space country
Een goed begin is het halve werk moet Garrett T. Capps gedacht hebben, want na de weergaloze openingstrack speelt de Texaanse muzikant een gewonnen wedstrijd. Op zijn nieuwe plaat kan de Amerikaan uit de voeten met countryrock die herinnert aan vervlogen tijden, maar in zijn  beste songs creëert Garrett T. Capps zijn eigen space country en maakt hij diepe indruk met een wonderschone instrumentatie, doorleefde vocalen en muziek die nadrukkelijk buiten de lijntjes van de traditionele countryrock kleurt. Het schaart In The Shadows (Again) onder de interessantere rootsplaten van het jaar. Tekst: E. Zijleman – De krenten uit de Pop

  • >>> – Beak>

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
>>> – Beak>

Slowly and unassumingly, BEAK> have built up a pretty remarkable catalogue of sludgy motorik, bleak psychedelia, and low-slung oddities. Their latest album, >>>, is perhaps their most melodic and crisply defined work yet – maybe, as their label Invada Records suggest, in response to “the infinite cut & paste fuzz pedal kraut bands on the planet.”

Lead single Brean Down is sullen but strangely anthemic, a two note bassline and gently squalling guitars sitting underneath a wistful vocal melody. Birthday Suit nods to the soundtrack aesthetic that has (explicitly or implicitly) informed much of BEAK> member Geoff Barrow’s post Portishead output. RSI has the same jittery, washed out, sensuality that reverberates through Dutch producer Dollkraut’s excellently unsettling output. And Where We Fall is a vocal-led, rhythmic piece of folk-noir, and is an evocative and striking conclusion to the album, drawing on the oddball occultism that DIY labels like Devon Folklore Tapes shine a murky light on. Tekst: A. Corner, Crack Magazine

  • Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

Taal kan wel eens afleiden van de muziek. Daar zal bij het debuutalbum “Muunduja” van Maarja Nuut & Ruum geen sprake van zijn. Want na al die jaren heb ik het Ests nog altijd niet onder de knie. Er zit dus niets anders op dan naar de zang van Nuut te luisteren als een extra instrument.Dat komt goed uit. Ze staat namelijk ook te boek als stemkunstenaar. Niet alle negen composities bevatten overigens haar stem. Op ‘Muutuja’ is bijvoorbeeld een hoofdrol weggelegd voor haar vioolspel. Door Ruum met een duistere soundscape omsingeld.

Extra emotionele lading van Maarja Nuut & Ruum: Op ‘Hamed kadunud’ is wel de stem van Nuut te horen. Het zorgt direct voor een extra emotionele lading. Samen met het vioolspel en het electronische arrangement verandert het nummer langzaam in een mantra. Op ‘Mahe’ horen we Nuut haar stem weer tot kunst verheffen. Het vioolspel lijkt haar roep te beantwoorden.

Radiohead: Op ‘Kuud kuulami’ keert haar stem gesampled à la Radiohead weer terug. Het instrumentarium op ‘Miniature C’ houdt het midden tussen een kerk- en draaiorgel, langzaam verworden tot chaos. Die ook opeens weer verdwenen is.

Schaarse momenten: Sfeervol en knap is de muziek van Maarja Nuut & Ruum zeker. Maar de momenten waarbij je dit album kunt opzetten zullen denk ik wel schaars zijn. Bij voorkeur aan het einde van de nacht als het eerste zonlicht de schemering verdrijft. Tekst: In de ban van

Alle albumtips hebben we hieronder integraal in een handige Spotify-lijst gezet. Beluister ze allemaal!

Onze regelmatig ververste Fernweh Magazine-lijst volgen op Spotify kan natuurlijk ook [gebruikersnaam: fernweh-magazine, Naam playlist: ‘FERNWEH albums vd week TIP’]. Daarin zetten we steevast de meest interessante nieuwe albumreleases van de week.

[De eerste 2 nummers overslaan. Die staan erin vanwege een bug in Spotify. Onze Minions krijgen die nummers maar niet verwijderd… De lijst begint dus op #3]

–

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

 

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

by ·

Wat kwam er deze twee weken veeeeeel muziek uit die de moeite waard is! En wat wordt er in Nederland veel geweldige muziek gemaakt. In de albumtips van weeknummer 11 en 12 raden we maar liefst zes (!) nieuwe albumreleases aan van Nederlandse bodem. Zelfs voor ons doen is dat heul veul. Geniet!

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

  • Jeb Loy Nichols – Country Hustle
  • Real Estate – In Mind -O-CARD-
  • Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press
  • Dollkraut – Holy Ghost People [Nederlands]
  • Conor Oberst – Salutations
  • Tamikrest – Kidal
  • Shins – Heartworms
  • My Baby – Prehistoric Rhythm [Nederlands]
  • Spoon – Hot Thoughts
  • Valerie June – The Order of Time
  • Fink – Sunday Night Blues Club Vol. 1
  • Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo
  • Nouveau Vélo – Reflections [Nederlands]
  • Lucas Hamming – Luck is for Suckers [Nederlands]
  • Laura Marling – Semper Femina
  • Elementary Penguins – Charge of the Light Brigade [Nederlands]
  • Stavast – Stavast [Nederlands]
  • Shobaleader one – Elektrac
  • Cameron Avery – Ripe Dreams Pipe Dreams
  • Dayme Arocena – Cubafonia
  • Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29

Jeb Loy Nichols – Country Hustle

COUNTRY HUSTLE, NICHOLS, JEB LOY, CD, 5056032306844Jeb Loy Nichols leeft al jaren afgezonderd in de heuvels van Wales, waar hij het houthakken en onderhouden van de moestuin af en toe aan anderen overlaat om muziek te gaan maken. Na een reggae uitstapje keert hij nu terug naar zijn oude liefde, de muziek die op de grens van Country en Soul gemaakt wordt. Dan Penn, Bobby Womack en Joe Simon heten zijn grote voorbeelden en aan die muziek is Country Hustle ook af te meten. Geschreven en opgenomen in nauwe samenwerking met Andrew Hale, de voormalige toetsenman van Sade, en Nostalgia 77 . Nichols weet de traditionele vorm van Country Soul middels wat genuanceerde dub en hiphop invloeden naar de 21e eeuw te brengen. Daarmee weet hij de ontbrekende schakel tussen Dan Penn en Massive Attack in te vullen, voorwaar geen slechte prestatie van wat dan ook een uitstekend album is. [Recensie: J. Vreugdenhil (Mania)]

Real Estate – In Mind -O-CARD-

IN MIND -O-CARD-, REAL ESTATE, CD, 0887828037827Bij de soundtrack van de lente denk je misschien aan Byrds of Yo La Tengo. Daar hoort al een hele tijd ook Real Estate bij, ook nu weer op hun vierde album. Hun vorige ge-wel-dige plaat Atlas werd al gedomineerd door een dromerige heldere gitaarsound. Er vonden personele wisselingen plaats: Gitarist Matt Mondanile (Ducktails) stapte op en zanger Martin Courtney en bassist Alex Bleeker richten zich op overigens prachtige solo-albums. Julian Lynch kwam bij de band en ook hij blijkt op verdienstelijke wijze aan de dagdroom-, mijmer- en dwaalsound bij te dragen. Denk aan meanderende melodieen, meerstemmige samenzang gecompleteerd met verfijnde gitaarlijnen en synths.  Een album van grote schoonheid.

Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press

ROLLING BLACKOUTS COASTAL FEVER - THE FRENCH PRESSSpin, Stereogum en Pitchfork prezen de Rolling Blackouts Coastal Fever uit Melbourne de hemel in. Hun songs zitten vol snappy riffs, spritely drumming en quick-witted wordplay. ‘The French Press’ is net zo krachtig, puntig en verslavend als hun debuut ‘Talk Tight’. Een van de meest opwindende Australische bands van het moment.

 

Dollkraut – Holy Ghost People [Nederlands]

HOLY GHOST PEOPLE, DOLLKRAUT, CD, 4012957550121Achter de naam Dollkraut vinden we de geboren Hengeloër Pascal Pinkert. Inmiddels woonachtig in Amsterdam is hij eigenlijk DJ, maar het werken met een band vindt hij zo leuk, dat dat nu zijn voornaamste bezigheid is geworden. Er verschenen al wat EPtjes en ook een volledig album. Pinkert werkt al vele jaren aan zijn projecten. Hij stond al op vele podia en viel op door zijn bescheidenheid. Dat wil hij ook uitstralen. Hij zegt zelf een hekel te hebben aan mensen die haantje de voorste willen zijn. Zijn muziek is op een afstandelijke manier intiem. Hij mixt stijlen als soul, jazz en elektronica en komt op iets totaal eigens uit. Het doet denken aan Portishead, heel in de verte. De zang klinkt bezwerend uit de verte tussen de hypnotiserende instrumenten. Een galmend klankbeeld, waaraan je even moet wennen maar dat je daarna niet meer los laat. Hypnotiserend psychedelisch soundtrack album. [Recensie: E. Mundt]

Conor Oberst – Salutations

SALUTATIONS, OBERST, CONOR, CD, 0075597940176Conor Oberst (Bright Eyes, Desaparecidos, Monsters of Folk) is een gelauwerd Amerikaanse muzikant. Denk bij zijn muziek bijvoorbeeld aan: Dylan, The Band en soms The Pogues. Oberst werd door een fan ten onrechte (compleet verzonnen verhaal) beschuldigd van verkrachting.  De diepe littekens die die gebeurtenis op zijn ziel achterliet, vertaalde hij muzikaal tot het vorig jaar verschenen Ruminations, een sobere plaat, zwart als koffie, die zeer de moeite van het beluisteren waard was. Salutations lijkt het waardevolle vervolg op die plaat, waarop de songs van de vorige plaat in een bandsetting worden uitgevoerd. En niet de minsten werkten aan deze plaat mee: The Felice Brothers, Jim Keltner, Jim James, Gillian Welch, Blake Mills, Maria Taylor en Jonathan Wilson. Deze rondere sound klinkt een stuk meer ‘glas half vol’ dan het ‘glas is half leeg’-album Ruminations, maar de pijn blijft, zo is te horen.

Tamikrest – Kidal

KIDAL, TAMIKREST, CD, 4030433604328Denk bij de muziek van Tamikrest aan de hypnotiserende woestijnbluestraditie van bijvoorbeeld Tinariwen en Toumast. Dit keer wordt dit wel aangevuld met andere muzieksoorten zoals, verrassend, flamenco. Dit is hun vierde album.

Kidal is een Malinese woestijnstad in de Sahara van waaruit de nomadische Toearegs diverse keren in opstand kwamen om te vechten voor hun recht op zelfbeschikking. In juist die plaats zag Tamikrest het levenslicht. Wederom een beladen en interessante plaat.

The Shins – Heartworms

HEARTWORMS, SHINS, LP, 0889854120313The Shins ken je waarschijnlijk vooral van het nummer New Slang van debuutplaat Oh, Inverted World (2001). Het was een alternatief volkslied (zelfs de Belastingdienst gebruikte het nummer in een spotje) en ook Chutes Too Narrow (2004) en Wincing The Night Away (2007) zijn klassiekers in het genre van de melodieuze indierock. Voorman James Mercer liet een tijd niks van zich horen al leverden The Shins vijf jaar geleden nog het fraaie Port Of Morrow af. Heartworms bevat veel meer electronica (toetsen, drumcomputers) dan je van ze gewend bent. Sommige nummers doen een beetje denken aan een soort poppy Depeche Mode. In een paar andere nummers herken je de aloude Shins waar je altijd al gek op was. De hoofdzaak is dat The Shins nieuwe avontuurlijke wegen ingeslagen zijn en dat pakt goed uit. The Shins staan overigens op 30 maart 2017 in Paradiso Amsterdam.

My Baby – Prehistoric Rhythm [Nederlands]

PREHISTORIC RHYTHM, MY BABY, CD, 5051083118187My Baby is de band van de Nederlanders Cato (zang, viool) en  haar broer Joost van Dijck (drums) en Daniel ‘Dafreez’ Johnston (Nieuw-Zeeland). Hun debuutalbum Loves Voodoo! en opvolger Shamanaid gooide in binnen- en buitenland al hoge ogen. De band ontwikkelt zich nu verder met Prehistoric Rhythm, wederom een sterke plaat waarin de band laat zien de eigen kindertijd ontgroeid te zijn. Er worden uitstapjes naar Afrikaanse en Aziatische ritmes gemaakt. Dat klinkt soms nog wel wat braafjes. We horen in ieder geval tribale invloeden en zelfs wat eerste pogingen tot elektronica. De voodoo blues blijft gelukkig behouden. Een recensent verwoordde het treffend: “Daarmee creëren ze een eigen sound die zowel op een trance-party als in een blues bar op de nodige bijval zal kunnen rekenen.” Voor sommigen klinkt het – in vergelijking met hun vorige albums – misschien wat te ‘Buddha Bar’. Oordeel zelf. Wij zijn heel benieuwd hoe My Baby, gezien de enorme potentie en het talent, zich verder ontwikkelt. Trouwens: Op 30 maart live te zien in Doornroosje, Nijmegen.

Spoon – Hot Thoughts

HOT THOUGHTS, SPOON, CD, 0744861112822De band bestaat al sinds 1993 maar helaas is de band uit Texas nauwelijks bekend bij het grote publiek. Hot Thoughts is het negende studioalbum van de Amerikanen. Een hoogtepuntje in een lange reeks. Zanger en gitarist Britt Daniel naaide het genie weer in deze onmiskenbare Spoon-plaat die, misschien vanwege wat wijzigingen in de personele bezetting van de band, dit keer toch ook anders is: ritmisch, vol soul, diep en relaxt is. Fijne plaat!

–

–

 

Valerie June – The Order of Time

THE ORDER OF TIME, JUNE, VALERIE, CD, 0888072377127Valerie June bracht eerder drie albums uit in eigen beheer. Haar doorbrak kwam toen Dan Auerbach (The Black Keys) het album Pushin’ Against a Stone co-produceerde in 2013. Nu is ze gelukkig weer terug na vier jaar afwezigheid. Wie is Valerie June? Een singer/songwriter uit Tennessee met opvallende haardos. Ze speelt blues, gospel en folk in een mix die ze zelf ‘organic moonshine roots music’ noemt: dromerige liedjes met virtuoze gitaar-, banjo en ukulelepartijen, vergezeld van haar markante stemgeluid. Ze is op 30 april live te zien in BIRD, Rotterdam.

Fink – Sunday Night Blues Club Vol. 1

FINK SUNDAY NIGHT BLUES CLUB VOL 1, FINK, CD, 5054429007855Als je Fink nóg niet kent dan moeten we ons misschien afvragen of je wel echt van muziek houdt. Maar oké dan. Fin Greenall, beter bekend als Fink, is een in Bristol geboren Brit die op 23-jarige leeftijd een techno-album uitbracht. Hij begon zijn carrière als (dance)producer, maar werd vooral bekend in een totaal ander genre… namelijk als soulvolle singer-songwriter (ofwel: man met gitaar) en heeft inmiddels zeven prachtige albums gemaakt. Op 27 april 2017 speelt Fink in Rotown, Rotterdam.

Fink’s Sunday Night Blues Club Tour is een unieke en exclusieve reeks liveoptredens waarmee de veelzijdige artiest laat zien – of het al niet genoeg was – dat ook de blues door zijn aderen stroomt. Overigens kan je op de openingstrack horen dat het album niet alleen blues bevat. Elk liedje op dit album is direct live ingespeeld met slechts een vintage microfoon en een oude gitaarversterker. Een geweldige nieuwe van Fink.

Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo

STUCK IN THE STATUS QUO, CARLENS, STEF KAMIL, CD, 5414939954825Waar ken je Stef Kamil Carlens ook alweer van? Van Deus, Zita Swoon en van zijn prachtige stemgeluid natuurlijk. We horen een album met wat vleugjes country, samenzang en gitaarsolo’s die op de acht tracks hele verschillende sferen weten op te roepen. 20 april 2017 treedt hij op in De Singer in Rijkevorsel.

 

Nouveau Vélo – Reflections [Nederlands]

REFLECTIONS, NOUVEAU VELO, CD, 8714374964807Denk muzikaal aan: REM, Feelies en Real Estate (laatstgenoemde band: zie elders in deze albumtips). Dit is het tweede album van de Brabantse band Nouveau Vélo. Niet meteen na de (te?) brave opener afhaken maar doorluisteren, is ons advies. De vierkoppige band debuteerde in 2014 en wekte meteen belangstelling: lovende recensies en veelbelovende optredens. Na twee jaar verschijnt deze proeve van Nederpop-bekwaamheid. Erg fijn.

Op 20 april 2017 spelen Homesick & Nouveau Vélo in Het Patronaat te Haarlem.

 

Lucas Hamming – Luck is for Suckers [Nederlands]

LUCK IS FOR SUCKERS, HAMMING, LUCAS, CD, 5414939954580Waar ken je Lucas Hamming ook alweer van? Waarschijnlijk van De Wereld Draait Door (DWDD) waar hij de huisband voor vormde of misschien uit het clubcircuit waar hij behoorlijk actief was. Dit is zijn tweede album, na zijn geweldige debuut. Denk rock & blues. Muzikanten die seks, drugs en rock ’n roll aantrekkelijk vinden maar daar ook de risico’s van onderkennen en daar op dit album ook taal aan geven. Energieke plaat.

Op 30 maart speelt Lucas Hamming & YOKKO in de kleine zaal van het Paard van Troje, Den Haag.

Laura Marling – Semper Femina

SEMPER FEMINA, MARLING, LAURA, CD, 5060454944751De Romeinse dichter Vergilius ‘leverde’ de titel van het album. Qua muziek liet Marling zich onmiskenbaar door Joni Mitchell inspireren. Laura Marling is een 27-jarige tengere blondine. Op dit album klinkt ze wijzer dan je op basis van haar leeftijd wellicht zou vermoeden. Ze zingt op wijze, intieme en breekbare wijze over vrouwelijkheid in brede zin. Met een duidelijk Brits accent, haar vlijmscherpe teksten en haar getokkel maakt ze dit album weer tot een pareltje. Hoewel niet iedereen deze muziek zal kunnen waarderen, zullen anderen hem karakteriseren als wonderschoon. Waar de openingstrack Soothing wat jazzy klinkt klinkt Nouel vooral breekbaar en verfijnd. Luister naar deze tere plaat.

Elementary Penguins – Charge of the Light Brigade [Nederlands]

CHARGE OF THE LIGHT BRIGADE, ELEMENTARY PENGUINS, CD, 8717931329682De bandnaam werd ontleend aan The Beatles (I Am The Walrus). Muzikaal vindt de band naast die godenzonen uit Liverpool zijn roots bij Big Star en de eerste albums van Tom Petty. De powerpop doet denken aan het ter ziele gegane Nederlandse Go Back To The Zoo. Dit is het tweede album van de Engels/Nederlandse band en de sound daarop is breder en voller dan op het debuut. De band: zang, bas, drum en gitaar. Dale Wathey is de energieke zanger-bassist. Op 10 mei 2017 te zien als voorprogramma van Fischer-Z in het Paard van Troje, Den Haag.

Stavast – Stavast [Nederlands]

STAVAST, STAVAST, CD, 8717931330381Het is alweer zes jaar geleiden dat de Nederlandse punkrockband Heideroosjes met Tot Hier stopten. Het bloed van frontman Marco Roelofs kruipt waar het niet gaan kan. Ziedaar zijn initiatief: Stavast, een Nederlandstalige rockband. Rock wel te verstaan. Rustiger dan punk dus. Melodieën, gitaarsolo’s, koortjes en meer rust. Marco’s maatschappelijk engagement bleef even wel. Luister naar het actuele thema op Open Zee over een vader en zoon die naar Europa vluchten. We zijn gelukkig deze lekkere Nederlandstalige gitaarband rijker.

Te beluisteren op 22 april in de kleine zaal van Paradiso, Amsterdam.

Shobaleader one – Elektrac

ELEKTRAC, SHOBALEADER ONE, CD, 0801061028428De kenner weet al hoe laat het is, want Shobaleader One is een van de vele pseudoniemien van Tom Jenkinson die de electronica-kenner weer kent onder o.m. de naam van pionier Squarepusher. We hebben het hier over een multitalent ‘de meest meedogenloze jazzmuzikant achter een computer’ maar ook een uitzonderlijk begaafd bassist. Nu laat hij zich vergezellen door een paar capabele… metalmuzikanten! Samen vormen ze de band Shobaleader One die al eerder een album uitbracht, Die plaat was een soort gelikte, spacy r&b-achtige elektronica met vocoder-stemmen en moddervette bassen.

En fijn voor liefhebbers: Op de concertregistratie Elektrac spelen ze slecht Squarepusher-classics zoals The Swifty, Coopers World en Squarepusher Theme (van het onvolprezen en baanbrekende aloude Squarepusher-album Feed Me Weird Things). We horen beats die sneller gaan dan het geluid, riffs die de lichtsnelheid evenaren en van de pot gepleu… baspartijen. Er wordt liefhebbers een aanstekelijk feest der herkenning geboden, dat ook live heel goed te pruimen is. Dit album is niet voor iedereen prettig te beuisteren, denken wij.

Cameron Avery – Ripe Dreams Pipe Dreams

RIPE DREAMS PIPE DREAMS, AVERY, CAMERON, CD, 8714092750928Camron ‘Cam’ Avery is de bassist van Tame Impala, Australische neopsychedelische rockers. Avery kan ook prima zelf liedjes schrijven, zoals hij deed met zijn eigen band The Growl en nu alweer op zijn eerste soloalbum. Denk: sixties maar anders dan je gewend band van de bands waarin hij actief was. Sommigen zien hem op deze plaat ‘Ripe Dreams, Pipe Dreams’ als een soort crooner. Denk aan: Walker Brothers, Elbow en Tindersticks. Genieten dus.

Cam gaat in concert op 18 april 2017 in Paradiso Noord, ofwel: Tolhuistuin in Amsterdam.

Dayme Arocena – Cubafonia

CUBAFONIA, AROCENA, DAYME, CD, 5060180322991Dayme Arocena is een uitzonderlijk getalenteerde Cubaanse zangeres met een fantastische stem én met aangeboren Cubaanse ritmes. Als je dan weet dat labelbaas, DJ en promoter Gilles Peterson haar onder haar hoede nam (ze nam samen met hem deel aan het Havana Cultura-project, waar hedendaags talent een podium krijgt) dan weet je het wel. Na een eerder EP’tje (2015) is dit haar debuutalbum vol elektronische maar ook akoestische nummers. Haast een muzikale verbeelding van Cuba zélf: vele stijlen, talen, dansen, ritmes en gevoelens zijn te horen. Natuurlijk kent de plaat een geweldige productie en… dansbaarheid gegarandeerd!

Op 5 april 2017 is zij te beluisteren in De Roma in Borgerhout.

Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29

ROOM 29, GONZALES, CHILLY/COCKER, JARVIS, CD, 0028947970101Dan nu de uitsmijter van deze muziektiplijst. Wie had gedacht dat Jarvis Cocker (zanger van Pulp) en pianist Chilly Gonzales zouden gaan samenwerken? Cocker is vrij bekend en voor degenen die hem nog niet kennen is Gonzales (check zijn andere platen! Aanrader!)  een uit Canada afkomstige maar in Duitsland woonachtige pianist, producer en songwriter die ook een aantal elektronische albums maakte. Geinspireerd door de vele beroemde artiesten, fotografen, schrijvers en vooral mensen uit de filmwereld die tijdelijk in kamer 29 van het beroemde en historische Chateau Marmont hotel, gelegen op Sunset Boulevard, West Hollywood woonden. In het bijzonder de verhalen van filmhistoricus David Thompson vormden de directe inspiratie. De hotel- en muzieksfeer is haast magisch of spookachtig. We horen minimale begeleiding door Gonzales op piano, lijnen van fluitist Nathalie Hauptman, begeleiding door Franse hoornspeler Hasko Kroeger en zang van zangeres Maud Techa.

Bovenstaande playlist is deze week ook weer te beluisteren via onze Spotify-weeklijst: