• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Muziek

De foutste platenhoezen ooit?

De foutste platenhoezen ooit?

by J. Stevens · nov 21, 2020

Wij zochten én vonden voor jou de foutste platenhoezen ooit gemaakt. Talloze platenwinkels, platenbeurzen, rommelmarkten en veilingen struinden we voor je af, zodat jij het zelf niet hoeft te doen. Het resultaat mag er zijn. Een glimlach of puur afgrijzen valt haast niet te onderdrukken.

Opvallend zijn de bijdragen van Gggggristelijke muziekmakers. Hun esthetiek is in ieder geval vaak verre van goddelijk… Om nog maar te zwijgen over de albumtitels. Sommigen zijn ronduit verontrustend…!

Ook vonden wij enkele Nederlandse huiveringwekkende exemplaren, zoals van Zwarte Lola. Die zijn soms zo fout dat ze op een vreemde manier juist weer aantrekkelijk worden. De albumtitels doen ook hier weer je haren ten berge rijzen. O ja en wát te denken van de albumhoes van alleen al een Stevie Stiletto? Woorden schieten tekort! Zijn we platenhoezen vergeten die echt in deze verzameling opgenomen moeten worden? Welke albums ‘raken’ je het meest? Laat het ons weten in de commentaren!

Categorie: Cultuur, diversen, Muziek

September

September

by J. Stevens · aug 30, 2020

Het wordt weer september. En wellicht kan alleen muziek over september spreken. Misschien wel onderstaande muziek. De zomer gaat, de herfst komt… Laat je meevoeren op de bijzondere, tot mijmering stemmende klanken van de ‘September Tapes’ van Twincities.



TRACKLIJST:

1. Studies Of A Small Island 04:14


2. In The Light Of The Carolina Hills 03:04


3. Harbor:hush 02:02


4. Harbor: hums 05:41


Over ‘September Tapes’

‘September Tapes’ is een reeks tedere, gebroken en ‘beschadigde’ stukken die de grens bewandelen tussen de afnemende warmte van de zomer en het begin van de winter. Het moment dat bladeren hun herfstkleuren aannemen.

De vier nummers op deze EP, zijn samengesteld door Fletcher McDermott in samenwerking met Jesse Asch. Beide artiesten komen uit Long Island, New York en hebben de afgelopen drie en een half jaar samen veel opnames gemaakt. Normaal gesproken is Twincities het soloproject van Fletcher, maar voor deze EP heeft hij samengewerkt met Jesse, die de gitaarstukken leverde die de ruggengraat van dit gezamenlijke oeuvre vormden.

Het typische Twincities-geluid wordt gemaakt met behulp van zelfgemaakte samples of opnames, zoals geluiden van een akoestisch of elektronisch instrument. Deze worden vervolgens uitgebreid tot geluidsepisodes door loops in lagen op te bouwen en opnieuw te versterken met externe analoge studioapparatuur zoals een 50 jaar oude buizenversterker of te bewerken met elektronische apparatuur zoals loopers, pedalen en laptopmanipulatie.

Fletcher heeft onder de naam Twincities eerder muziek uitgebracht op labels als: Eilean, Game Of Life, Future Recordings en eind 2014 heeft hij een album op het label Unknown Tone van Mark Kuykendall uitgebracht.

Credits

Releasedatum: 1 oktober 2014. Muziek uitgevoerd door:

  • Fletcher McDermott – toetsen, elektronica, productie
  • Jesse Asch – gitaar, extra toetsen

Thuis opgenomen en gemixt door Fletcher McDermott, september 2014

Cover artwork door: Jesse Asch

Meer info: twincitiesny.bandcamp.com /// www.facebook.com/twincities666


  • Coverfoto Fernweh Magazine: [Copyright] Thurman ‘Sparky’ Maddox
  • Bron: https://audiogourmet.bandcamp.com/album/september-tapes

ALS JE HET BOVENSTAANDE INTERESSANT VOND, DAN VIND JE WAARSCHIJNLIJK OOK INTERESSANT:

Helaas, helaas, helaas, de zomer ging

Categorie: Cultuur, diversen, Muziek

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

by J. Stevens · okt 28, 2018

We moesten er even op wachten maar de herfst is nu echt begonnen. Met deze albumtips van nieuwe releases, stap je zonder enige moeite van de zomer in de wereld van verkleurende bladeren die van bomen afdwarrelen, van mist en motregen en natuurlijk van knapperige haardvuren. Soms smokkelen we een beetje. Het debuut van Tomberlin verscheen bijvoorbeeld al in augustus… We hebben dit keer ook gekozen voor relatief veel Americana (van Roots, Country tot Folkachtige albums) – op een of andere manier past dat zo lekker bij de herfst, vinden we – andere is ook niet geheel afwezig, zo tippen we bijvoorbeeld Somalische funky discomuziek en muziek van een experimentele minimalist uit Estland. Maar goed, de herfst is dus eindelijk hier. Laat je meevoeren!


Overzicht Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

  1. Empire – Brad Armstrong
  2. Pink Air – Elysian Fields
  3. The art of pretending to swim – Villagers
  4. Songs of the plains – Colter Wall
  5. At weddings – Tomberlin

Bonustips:

  • C’est la vie – Phosphorescent
  • I’m a suspect – Lonny Holley
  • Abyskiss – Adrianne Lenker
  • Dur Dur of Somalia vol. 1 & 2 – Dur Dur Band
  • In the shadows (again) – Garrett T. Caps
  • >>> – Beak>
  • Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

1. Empire – Brad Armstrong

Natuurlijk dien je als serieuze americanaliefhebber naar Empire (Cornelius Chapel Records) van Brad Armstrong te luisteren. Zeker als je ook van Matt Woods, Patterson Hood, Adam Faucett of Josh Nolan houdt. Rauwe, eerlijke, melodieuze gitaargeorienteerde singersongwriterrock dus. Maar dan wel rauw zonder dat het punky wordt. Armstrong is ook te vinden in de line-up van The Dexateens; Empire is echter het eerste album dat hij als soloartiest uitbrengt. Hij kreeg daarbij hulp van onder meer Maria Taylor die in de achtergrond zingt. Op het schitterde Deep Water zingt Taylor (zelf een begenadigd singer-songwriter, maar ook actief in Azure Ray) zelfs de lead vocals. Het gaat nooit goed met de bezongen levens op Empire. In het openings- (en titel)nummer gaat het al over de moeilijkheden om de endjes aan elkaar te knopen. The gas bill’s comin and that fuckin rent/Them liquor bottles are all mostly spent. Het daaropvolgende No Vain Apology gaat het over vrienden die geen vrienden meer zijn en een vrouw die hem verlaat met een geweer in haar handen. Het waarlijk schitterende nummer kent een zogenaamd verlosmomentje wanneer de na 30 seconden ingevallen drumcomputer 20 seconden later wordt vervangen door echte drums. Het wordt allemaal nog erger in Cherokee Nose Job, waarin de oude traditie van het opensnijden van het gezicht van je ontrouwe vrouw wordt beschreven. Nee, het is allemaal verre van okee wat Armstrong aansnijdt. Maar de wijze waarop hij dat doet is dan weer juist zeer okee. Emotionaal geladen nummers, snijdende solo’s en een scherp oog voor detail. Empire is een indrukwekkende plaat.
Tekst: Altcountry.nl​

 

2. Pink Air – Elysian Fields

Elysian Fields – Pink Air

Het nieuwe album van Elysian Fields bevat 11 tracks en heet Pink Air. Deze cult-rock band (geformeerd door co-componisten Jennifer Charles en Oren Bloedow) behoudt zijn integriteit qua sound en levert gelijk ook geduchte maatschappijkritiek en sociaal commentaar. Het album opent met “Storm Cellar” dat klinkt als een eenvoudig rocknummer, maar de tekst bestaat uit een bijdrage aan het maatschappelijk bevat over het milieu met metaforische zinnen als: “I don’t need to hear the forecast / but it’s coming for me.” Andere nummers als “Philistine Jackknife” zijn meer politiek getint, en tussen de regels door kun je precies horen waar dat over gaat. Met deze plaat brengt Elysian Fields zijn 11e album uit. Je hoort hoe ervaren de band is door het gemak waarmee gespeeld wordt en men op elkaar ingespeeld is. Een heerlijke plaat die soms doet denken aan het betere werk van PJ Harvey.

 

3. The art of pretending to swim – Villagers

The art of pretending to swim – Villagers

Villagers revancheert zich na twee wat zwakkere platen met misschien wel de beste plaat tot dusver.
Er gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar ondertussen strooit de Ier ook driftig met geweldige popliedjes, met prachtige muziek en met heel veel avontuur en melancholie. Villagers maakt popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn, maar die je vervolgens volledig wilt ontrafelen. Prachtige plaat.

Villagers manoeuvreerde op haar vorige platen tussen folk, pop en rock en dat zijn genres die ook op The Art Of Pretending To Swim terugkeren. Conor J. O’Brien beperkt zich echter zeker niet tot de gebaande Villagers paden en flirt ook met 80s pop (ik hoor geregeld wat van Aztec Camera), jazz en zelfs R&B en soul. Het levert een serie heerlijk melodieuze songs op en het zijn songs die zowel lekker in het gehoor liggen als de fantasie prikkelen.

Veel songs op The Art Of Pretending To Swim klinken loom en dromerig, maar de plaat heeft ook een wat melancholische ondertoon. Zeker als de zon onder is komt de muziek van Villagers uitstekend tot zijn recht en verwarmt en verlicht het de avond en de nacht.

De plaat verdient het ook zeker om met de koptelefoon beluisterd te worden, want dan hoor je pas echt hoe uitvoerig Conor J. O’Brien heeft gesleuteld aan zijn nieuwe songs en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Nieuwe geluiden duiken op en verdwijnen weer en elektronische klanken kunnen zomaar evolueren in echte strijkers of andersom.

Ik was echt goed uitgekeken op de muziek van Villagers, maar The Art Of Pretending To Swim is in alle opzichten een prachtplaat en misschien zelfs wel de beste die Conor J. O’Brien tot dusver heeft gemaakt. Tekst: E. Zijleman, De krenten uit de Pop. [Tekst is flink ingekort door Fernweh red.]

 

4. Songs of the plains – Colter Wall

Songs of the Plains – Colter Wall

Steve Earle en Lucinda Williams lieten zich al lovend over hem uit en dat wekt geen verbazing bij het beluisteren van zijn tweede album. Wat wel verbazing wekt is het feit dat de donkerbruine stem die klinkt op deze sterke countryplaat toebehoort aan een slechts 23-jarige jongeman uit Canada. Zoals de titel al aangeeft, gaat Songs Of The Plains over de prairies. Een van die liedjes, Calgary Round-Up, is bekend van zijn landgenoot Wilf Carter, maar hoewel hij alle andere zelf schreef, klinken ook die alsof ze uit vervlogen tijden stammen. Soms jodelt hij zelfs als was hij Jimmie Rodgers of Hank Snow! Saskatchewan in 1881, Night Herding Song, Wild Bill Hickok, The Trains Are Gone, het zijn titels waaruit blijkt dat hij zijn klassiekers kent. Toch klinkt Songs Of The Plains zeker niet gedateerd, wat wellicht mede te danken is aan de sobere productie van Dave Cobb, die recentelijk nog werkte met onder meer John Prine, Chris Stapleton en Jason Isbell. Een akoestische gitaar, mondharmonica, af en toe een steel gitaar, een bijzondere stem, en, vooral, hele sterke liedjes maken van Songs Of The Plains een zeer opvallend album. Tekst: M. van Ravenhorst.

 

5. At weddings – Tomberlin

At weddings – Tomberlin

At Weddings is het eerst wapenfeit van de Amerikaanse singer-songwriter Tomberlin (volledige naam: Sarah Beth Tomberlin). Op haar debuutalbum presenteert ze tien sobere en nederige liedjes die van tijd tot tijd erg krachtig over komen en zelfs ontroerend durven te zijn.

Tomberlin is opgegroeid in de schaduw van de kerk, zo is haar vader een baptistendominee en zat ze op een streng christelijke school. Dat zorgt voor een gemengde erfenis. Aan de ene kant zingt ze ‘funny thing is that I always hated church’ in “I’m not Scared”, aan de andere kant stopt ze de invloed die de kerkdiensten op haar hebben gehad niet weg. De hymnen die ze daar vroeger hoorde hebben een grote invloed gehad op de plechtige en mystieke sfeer die in haar nummers hangt.

Een ding staat vast, mensen die genieten van ingetogen singer-songwriter doen er goed aan deze plaat een kans te geven, want er zijn zonder meer uitstekende nummers op terug te vinden. “Seventeen” is er zo een waarbij de sfeer perfect klopt, de emotionele lading sterk genoeg is om bij weg te dromen maar er niet zo dik op ligt dat het stroperig en melig wordt. Het hoogtepunt van de plaat heet “You Are Here”, dat vooral door de knappe tekst een heel droef en nostalgische kleed over zich heen krijgt.  Achter de somberheid die haar stem, de muziek en de tekst uitstralen zit een prachtig nummer verscholen.

Sarah Beth Tomberlin debuteert

De teksten gaan vaak over behoorlijk clichés: onbeantwoorde liefde, eenzaamheid en zoeken naar eenzaamheid en stabiliteit; er zijn al boeken over volgeschreven. Toch gaat ze er op een originele manier mee om en voelen haar teksten nergens afgezaagd aan. ‘I Wish I was a hero, with something beautiful to say’ klinkt het in “A Video Game”. Die wens is alvast uitgekomen. Waar het album op instrumentaal vlak soms wat kan inzakken, blijft het tekstueel niveau constant aanwezig.

Sommige nummers dwarrelen helaas voorbij zonder dat ze indruk maken. De instrumentatie op At Weddings is vaak nogal generisch. Wat rustiek getokkel, een akkoordenwisseling hier en daar, een vluchtige piano, een vleugje strijkers. Als je At Weddings beschouwt als een meditatiesessie past het allemaal perfect, maar is het genoeg om er een mens drie kwartier in ondergedompeld te houden? Volgens sommige recensenten wel, volgens anderen niet.

‘My life has always been a kind of secret, can you keep it?’ Tomberlin stelt de vraag tijdens het nummer “Seventeen” (clip hierboven). Voorlopig is haar muzikaal project slechts bekend bij een kleine groep liefhebbers van melancholische mijmermuziek en we hebben geen idee hoe dat in de toekomst zal evolueren. Wel zeker is dat Sarah Beth Tomberlin op haar debuutalbum een hele hoop talent etaleert en in staat is om prachtige nummers te schrijven. Wie weet vult ze er in de toekomst wel een volledige plaat mee.


B O N U S T I P S

  • C’est la vie – Phosphorescent

C’est la vie – Phosphorescent

Zo is het leven, aldus liedjesschrijver Matthew Houck van eenmansband Phosphorescent. Houck verliet New York, bouwde zijn eigen muziekstudio, kreeg twee kinderen en overleed bijna aan een hersenvliesontsteking. C’est La Vie gaat over de laatste ingrijpende periode in zijn nog relatief jonge leven. Negen liedjes komen voorbij. Soms somber, vaker opgewekt. Indiefolk op z’n best, zoals je van Phosphorescent mag verwachten. Een ode aan het leven, met New Birth In New England als fraaie belichaming van de plaat. Tekst: J. Teitsma

  • I’m a suspect – Lonny Holley

I’m a suspect – Lonnie Holley

Adembenemende Afro-Amerikaanse multi-media artiest uit New York. Tot 2012 was Holley bekend om z’n kunstwerken, z’n installaties en z’n geëngageerde politieke mening. In 2012 bracht hij z’n eerste plaat uit, ‘Just Before Music’ en die sloeg in als een bom, net zoals ‘Mith’, zijn derde album, dat nu weer doet. Lonnie Holley leerde zichzelf pianospelen. Z’n zang is hyperzelfbewust en wint aan zeggingskracht met iedere luisterbeurt. ‘Mith’ is een plaat die voor de huidige wereld valt te begrijpen. Hij is gemaakt van beton en tranen, vuiligheid en bloed, onrechtvaardigheid en hoop. Holley bedient zich van een soort impressionistische poëzie, super persoonlijk. Hij neemt een overduidelijk standpunt in (Black Lives Matter) en staat stil bij de hedendaagse Amerikaanse politiek. Je moet denken aan Bob Dylan, Joni Mitchell, Joanna Newsom en vooral Gil Scott-Heron. Tekst: Konkurrent

  • Abyskiss – Adrianne Lenker

Abyskiss – Adrianne Lenker

Met Big Thief bracht Adrianne Lenker twee prachtige albums uit met zeer persoonlijke songs die, ook vanwege schitterende concerten (o.a. Paradiso, Amsterdam) , alleen maar aan zeggingskracht hebben gewonnen. Solo zet ze de stijgende lijn gewoon door. Puur en ingetogen, warm en adembenemend zoals de mooiste Big Thief Ballads.

  • Dur Dur Of Somalia Volume 1 & 2 – Dur-Dur Band

Dur Dur Band – Somalia vol. 1 & 2

Absolute parel uit de Afrikaanse archieven, op het onvolprezen Analog Africa label. Ontstaan in 1980 werden ze al snel de populairste band in hun land, en terecht. De combinatie van traditionele Somalische muziek, funk en disco is onweerstaanbaar goed. En de wat roestige sound is heerlijk. De meest funky band uit Somalië!

  • In the shadows (again) – Garrett T. Caps

In the shadows (again) – Garrett T. Caps

Nieuwkomer Garrett T. Capps blaast je van je sokken met zijn space country
Een goed begin is het halve werk moet Garrett T. Capps gedacht hebben, want na de weergaloze openingstrack speelt de Texaanse muzikant een gewonnen wedstrijd. Op zijn nieuwe plaat kan de Amerikaan uit de voeten met countryrock die herinnert aan vervlogen tijden, maar in zijn  beste songs creëert Garrett T. Capps zijn eigen space country en maakt hij diepe indruk met een wonderschone instrumentatie, doorleefde vocalen en muziek die nadrukkelijk buiten de lijntjes van de traditionele countryrock kleurt. Het schaart In The Shadows (Again) onder de interessantere rootsplaten van het jaar. Tekst: E. Zijleman – De krenten uit de Pop

  • >>> – Beak>

>>> – Beak>

Slowly and unassumingly, BEAK> have built up a pretty remarkable catalogue of sludgy motorik, bleak psychedelia, and low-slung oddities. Their latest album, >>>, is perhaps their most melodic and crisply defined work yet – maybe, as their label Invada Records suggest, in response to “the infinite cut & paste fuzz pedal kraut bands on the planet.”

Lead single Brean Down is sullen but strangely anthemic, a two note bassline and gently squalling guitars sitting underneath a wistful vocal melody. Birthday Suit nods to the soundtrack aesthetic that has (explicitly or implicitly) informed much of BEAK> member Geoff Barrow’s post Portishead output. RSI has the same jittery, washed out, sensuality that reverberates through Dutch producer Dollkraut’s excellently unsettling output. And Where We Fall is a vocal-led, rhythmic piece of folk-noir, and is an evocative and striking conclusion to the album, drawing on the oddball occultism that DIY labels like Devon Folklore Tapes shine a murky light on. Tekst: A. Corner, Crack Magazine

  • Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

Taal kan wel eens afleiden van de muziek. Daar zal bij het debuutalbum “Muunduja” van Maarja Nuut & Ruum geen sprake van zijn. Want na al die jaren heb ik het Ests nog altijd niet onder de knie. Er zit dus niets anders op dan naar de zang van Nuut te luisteren als een extra instrument.Dat komt goed uit. Ze staat namelijk ook te boek als stemkunstenaar. Niet alle negen composities bevatten overigens haar stem. Op ‘Muutuja’ is bijvoorbeeld een hoofdrol weggelegd voor haar vioolspel. Door Ruum met een duistere soundscape omsingeld.

Extra emotionele lading van Maarja Nuut & Ruum: Op ‘Hamed kadunud’ is wel de stem van Nuut te horen. Het zorgt direct voor een extra emotionele lading. Samen met het vioolspel en het electronische arrangement verandert het nummer langzaam in een mantra. Op ‘Mahe’ horen we Nuut haar stem weer tot kunst verheffen. Het vioolspel lijkt haar roep te beantwoorden.

Radiohead: Op ‘Kuud kuulami’ keert haar stem gesampled à la Radiohead weer terug. Het instrumentarium op ‘Miniature C’ houdt het midden tussen een kerk- en draaiorgel, langzaam verworden tot chaos. Die ook opeens weer verdwenen is.

Schaarse momenten: Sfeervol en knap is de muziek van Maarja Nuut & Ruum zeker. Maar de momenten waarbij je dit album kunt opzetten zullen denk ik wel schaars zijn. Bij voorkeur aan het einde van de nacht als het eerste zonlicht de schemering verdrijft. Tekst: In de ban van


Alle albumtips hebben we hieronder integraal in een handige Spotify-lijst gezet. Beluister ze allemaal!

Onze regelmatig ververste Fernweh Magazine-lijst volgen op Spotify kan natuurlijk ook [gebruikersnaam: fernweh-magazine, Naam playlist: ‘FERNWEH albums vd week TIP’]. Daarin zetten we steevast de meest interessante nieuwe albumreleases van de week.

[De eerste 2 nummers overslaan. Die staan erin vanwege een bug in Spotify. Onze Minions krijgen die nummers maar niet verwijderd… De lijst begint dus op #3]


–

 

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

by J. Stevens · mrt 20, 2017

Wat kwam er deze twee weken veeeeeel muziek uit die de moeite waard is! En wat wordt er in Nederland veel geweldige muziek gemaakt. In de albumtips van weeknummer 11 en 12 raden we maar liefst zes (!) nieuwe albumreleases aan van Nederlandse bodem. Zelfs voor ons doen is dat heul veul. Geniet!


Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

  • Jeb Loy Nichols – Country Hustle
  • Real Estate – In Mind -O-CARD-
  • Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press
  • Dollkraut – Holy Ghost People [Nederlands]
  • Conor Oberst – Salutations
  • Tamikrest – Kidal
  • Shins – Heartworms
  • My Baby – Prehistoric Rhythm [Nederlands]
  • Spoon – Hot Thoughts
  • Valerie June – The Order of Time
  • Fink – Sunday Night Blues Club Vol. 1
  • Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo
  • Nouveau Vélo – Reflections [Nederlands]
  • Lucas Hamming – Luck is for Suckers [Nederlands]
  • Laura Marling – Semper Femina
  • Elementary Penguins – Charge of the Light Brigade [Nederlands]
  • Stavast – Stavast [Nederlands]
  • Shobaleader one – Elektrac
  • Cameron Avery – Ripe Dreams Pipe Dreams
  • Dayme Arocena – Cubafonia
  • Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29

Jeb Loy Nichols – Country Hustle

COUNTRY HUSTLE, NICHOLS, JEB LOY, CD, 5056032306844Jeb Loy Nichols leeft al jaren afgezonderd in de heuvels van Wales, waar hij het houthakken en onderhouden van de moestuin af en toe aan anderen overlaat om muziek te gaan maken. Na een reggae uitstapje keert hij nu terug naar zijn oude liefde, de muziek die op de grens van Country en Soul gemaakt wordt. Dan Penn, Bobby Womack en Joe Simon heten zijn grote voorbeelden en aan die muziek is Country Hustle ook af te meten. Geschreven en opgenomen in nauwe samenwerking met Andrew Hale, de voormalige toetsenman van Sade, en Nostalgia 77 . Nichols weet de traditionele vorm van Country Soul middels wat genuanceerde dub en hiphop invloeden naar de 21e eeuw te brengen. Daarmee weet hij de ontbrekende schakel tussen Dan Penn en Massive Attack in te vullen, voorwaar geen slechte prestatie van wat dan ook een uitstekend album is. [Recensie: J. Vreugdenhil (Mania)]

Real Estate – In Mind -O-CARD-

IN MIND -O-CARD-, REAL ESTATE, CD, 0887828037827Bij de soundtrack van de lente denk je misschien aan Byrds of Yo La Tengo. Daar hoort al een hele tijd ook Real Estate bij, ook nu weer op hun vierde album. Hun vorige ge-wel-dige plaat Atlas werd al gedomineerd door een dromerige heldere gitaarsound. Er vonden personele wisselingen plaats: Gitarist Matt Mondanile (Ducktails) stapte op en zanger Martin Courtney en bassist Alex Bleeker richten zich op overigens prachtige solo-albums. Julian Lynch kwam bij de band en ook hij blijkt op verdienstelijke wijze aan de dagdroom-, mijmer- en dwaalsound bij te dragen. Denk aan meanderende melodieen, meerstemmige samenzang gecompleteerd met verfijnde gitaarlijnen en synths.  Een album van grote schoonheid.

Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press

ROLLING BLACKOUTS COASTAL FEVER - THE FRENCH PRESSSpin, Stereogum en Pitchfork prezen de Rolling Blackouts Coastal Fever uit Melbourne de hemel in. Hun songs zitten vol snappy riffs, spritely drumming en quick-witted wordplay. ‘The French Press’ is net zo krachtig, puntig en verslavend als hun debuut ‘Talk Tight’. Een van de meest opwindende Australische bands van het moment.

 

Dollkraut – Holy Ghost People [Nederlands]

HOLY GHOST PEOPLE, DOLLKRAUT, CD, 4012957550121Achter de naam Dollkraut vinden we de geboren Hengeloër Pascal Pinkert. Inmiddels woonachtig in Amsterdam is hij eigenlijk DJ, maar het werken met een band vindt hij zo leuk, dat dat nu zijn voornaamste bezigheid is geworden. Er verschenen al wat EPtjes en ook een volledig album. Pinkert werkt al vele jaren aan zijn projecten. Hij stond al op vele podia en viel op door zijn bescheidenheid. Dat wil hij ook uitstralen. Hij zegt zelf een hekel te hebben aan mensen die haantje de voorste willen zijn. Zijn muziek is op een afstandelijke manier intiem. Hij mixt stijlen als soul, jazz en elektronica en komt op iets totaal eigens uit. Het doet denken aan Portishead, heel in de verte. De zang klinkt bezwerend uit de verte tussen de hypnotiserende instrumenten. Een galmend klankbeeld, waaraan je even moet wennen maar dat je daarna niet meer los laat. Hypnotiserend psychedelisch soundtrack album. [Recensie: E. Mundt]

Conor Oberst – Salutations

SALUTATIONS, OBERST, CONOR, CD, 0075597940176Conor Oberst (Bright Eyes, Desaparecidos, Monsters of Folk) is een gelauwerd Amerikaanse muzikant. Denk bij zijn muziek bijvoorbeeld aan: Dylan, The Band en soms The Pogues. Oberst werd door een fan ten onrechte (compleet verzonnen verhaal) beschuldigd van verkrachting.  De diepe littekens die die gebeurtenis op zijn ziel achterliet, vertaalde hij muzikaal tot het vorig jaar verschenen Ruminations, een sobere plaat, zwart als koffie, die zeer de moeite van het beluisteren waard was. Salutations lijkt het waardevolle vervolg op die plaat, waarop de songs van de vorige plaat in een bandsetting worden uitgevoerd. En niet de minsten werkten aan deze plaat mee: The Felice Brothers, Jim Keltner, Jim James, Gillian Welch, Blake Mills, Maria Taylor en Jonathan Wilson. Deze rondere sound klinkt een stuk meer ‘glas half vol’ dan het ‘glas is half leeg’-album Ruminations, maar de pijn blijft, zo is te horen.

Tamikrest – Kidal

KIDAL, TAMIKREST, CD, 4030433604328Denk bij de muziek van Tamikrest aan de hypnotiserende woestijnbluestraditie van bijvoorbeeld Tinariwen en Toumast. Dit keer wordt dit wel aangevuld met andere muzieksoorten zoals, verrassend, flamenco. Dit is hun vierde album.

Kidal is een Malinese woestijnstad in de Sahara van waaruit de nomadische Toearegs diverse keren in opstand kwamen om te vechten voor hun recht op zelfbeschikking. In juist die plaats zag Tamikrest het levenslicht. Wederom een beladen en interessante plaat.

The Shins – Heartworms

HEARTWORMS, SHINS, LP, 0889854120313The Shins ken je waarschijnlijk vooral van het nummer New Slang van debuutplaat Oh, Inverted World (2001). Het was een alternatief volkslied (zelfs de Belastingdienst gebruikte het nummer in een spotje) en ook Chutes Too Narrow (2004) en Wincing The Night Away (2007) zijn klassiekers in het genre van de melodieuze indierock. Voorman James Mercer liet een tijd niks van zich horen al leverden The Shins vijf jaar geleden nog het fraaie Port Of Morrow af. Heartworms bevat veel meer electronica (toetsen, drumcomputers) dan je van ze gewend bent. Sommige nummers doen een beetje denken aan een soort poppy Depeche Mode. In een paar andere nummers herken je de aloude Shins waar je altijd al gek op was. De hoofdzaak is dat The Shins nieuwe avontuurlijke wegen ingeslagen zijn en dat pakt goed uit. The Shins staan overigens op 30 maart 2017 in Paradiso Amsterdam.

My Baby – Prehistoric Rhythm [Nederlands]

PREHISTORIC RHYTHM, MY BABY, CD, 5051083118187My Baby is de band van de Nederlanders Cato (zang, viool) en  haar broer Joost van Dijck (drums) en Daniel ‘Dafreez’ Johnston (Nieuw-Zeeland). Hun debuutalbum Loves Voodoo! en opvolger Shamanaid gooide in binnen- en buitenland al hoge ogen. De band ontwikkelt zich nu verder met Prehistoric Rhythm, wederom een sterke plaat waarin de band laat zien de eigen kindertijd ontgroeid te zijn. Er worden uitstapjes naar Afrikaanse en Aziatische ritmes gemaakt. Dat klinkt soms nog wel wat braafjes. We horen in ieder geval tribale invloeden en zelfs wat eerste pogingen tot elektronica. De voodoo blues blijft gelukkig behouden. Een recensent verwoordde het treffend: “Daarmee creëren ze een eigen sound die zowel op een trance-party als in een blues bar op de nodige bijval zal kunnen rekenen.” Voor sommigen klinkt het – in vergelijking met hun vorige albums – misschien wat te ‘Buddha Bar’. Oordeel zelf. Wij zijn heel benieuwd hoe My Baby, gezien de enorme potentie en het talent, zich verder ontwikkelt. Trouwens: Op 30 maart live te zien in Doornroosje, Nijmegen.

Spoon – Hot Thoughts

HOT THOUGHTS, SPOON, CD, 0744861112822De band bestaat al sinds 1993 maar helaas is de band uit Texas nauwelijks bekend bij het grote publiek. Hot Thoughts is het negende studioalbum van de Amerikanen. Een hoogtepuntje in een lange reeks. Zanger en gitarist Britt Daniel naaide het genie weer in deze onmiskenbare Spoon-plaat die, misschien vanwege wat wijzigingen in de personele bezetting van de band, dit keer toch ook anders is: ritmisch, vol soul, diep en relaxt is. Fijne plaat!

–

–

 

Valerie June – The Order of Time

THE ORDER OF TIME, JUNE, VALERIE, CD, 0888072377127Valerie June bracht eerder drie albums uit in eigen beheer. Haar doorbrak kwam toen Dan Auerbach (The Black Keys) het album Pushin’ Against a Stone co-produceerde in 2013. Nu is ze gelukkig weer terug na vier jaar afwezigheid. Wie is Valerie June? Een singer/songwriter uit Tennessee met opvallende haardos. Ze speelt blues, gospel en folk in een mix die ze zelf ‘organic moonshine roots music’ noemt: dromerige liedjes met virtuoze gitaar-, banjo en ukulelepartijen, vergezeld van haar markante stemgeluid. Ze is op 30 april live te zien in BIRD, Rotterdam.

Fink – Sunday Night Blues Club Vol. 1

FINK SUNDAY NIGHT BLUES CLUB VOL 1, FINK, CD, 5054429007855Als je Fink nóg niet kent dan moeten we ons misschien afvragen of je wel echt van muziek houdt. Maar oké dan. Fin Greenall, beter bekend als Fink, is een in Bristol geboren Brit die op 23-jarige leeftijd een techno-album uitbracht. Hij begon zijn carrière als (dance)producer, maar werd vooral bekend in een totaal ander genre… namelijk als soulvolle singer-songwriter (ofwel: man met gitaar) en heeft inmiddels zeven prachtige albums gemaakt. Op 27 april 2017 speelt Fink in Rotown, Rotterdam.

Fink’s Sunday Night Blues Club Tour is een unieke en exclusieve reeks liveoptredens waarmee de veelzijdige artiest laat zien – of het al niet genoeg was – dat ook de blues door zijn aderen stroomt. Overigens kan je op de openingstrack horen dat het album niet alleen blues bevat. Elk liedje op dit album is direct live ingespeeld met slechts een vintage microfoon en een oude gitaarversterker. Een geweldige nieuwe van Fink.

Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo

STUCK IN THE STATUS QUO, CARLENS, STEF KAMIL, CD, 5414939954825Waar ken je Stef Kamil Carlens ook alweer van? Van Deus, Zita Swoon en van zijn prachtige stemgeluid natuurlijk. We horen een album met wat vleugjes country, samenzang en gitaarsolo’s die op de acht tracks hele verschillende sferen weten op te roepen. 20 april 2017 treedt hij op in De Singer in Rijkevorsel.

 

Nouveau Vélo – Reflections [Nederlands]

REFLECTIONS, NOUVEAU VELO, CD, 8714374964807Denk muzikaal aan: REM, Feelies en Real Estate (laatstgenoemde band: zie elders in deze albumtips). Dit is het tweede album van de Brabantse band Nouveau Vélo. Niet meteen na de (te?) brave opener afhaken maar doorluisteren, is ons advies. De vierkoppige band debuteerde in 2014 en wekte meteen belangstelling: lovende recensies en veelbelovende optredens. Na twee jaar verschijnt deze proeve van Nederpop-bekwaamheid. Erg fijn.

Op 20 april 2017 spelen Homesick & Nouveau Vélo in Het Patronaat te Haarlem.

 

Lucas Hamming – Luck is for Suckers [Nederlands]

LUCK IS FOR SUCKERS, HAMMING, LUCAS, CD, 5414939954580Waar ken je Lucas Hamming ook alweer van? Waarschijnlijk van De Wereld Draait Door (DWDD) waar hij de huisband voor vormde of misschien uit het clubcircuit waar hij behoorlijk actief was. Dit is zijn tweede album, na zijn geweldige debuut. Denk rock & blues. Muzikanten die seks, drugs en rock ’n roll aantrekkelijk vinden maar daar ook de risico’s van onderkennen en daar op dit album ook taal aan geven. Energieke plaat.

Op 30 maart speelt Lucas Hamming & YOKKO in de kleine zaal van het Paard van Troje, Den Haag.

Laura Marling – Semper Femina

SEMPER FEMINA, MARLING, LAURA, CD, 5060454944751De Romeinse dichter Vergilius ‘leverde’ de titel van het album. Qua muziek liet Marling zich onmiskenbaar door Joni Mitchell inspireren. Laura Marling is een 27-jarige tengere blondine. Op dit album klinkt ze wijzer dan je op basis van haar leeftijd wellicht zou vermoeden. Ze zingt op wijze, intieme en breekbare wijze over vrouwelijkheid in brede zin. Met een duidelijk Brits accent, haar vlijmscherpe teksten en haar getokkel maakt ze dit album weer tot een pareltje. Hoewel niet iedereen deze muziek zal kunnen waarderen, zullen anderen hem karakteriseren als wonderschoon. Waar de openingstrack Soothing wat jazzy klinkt klinkt Nouel vooral breekbaar en verfijnd. Luister naar deze tere plaat.

Elementary Penguins – Charge of the Light Brigade [Nederlands]

CHARGE OF THE LIGHT BRIGADE, ELEMENTARY PENGUINS, CD, 8717931329682De bandnaam werd ontleend aan The Beatles (I Am The Walrus). Muzikaal vindt de band naast die godenzonen uit Liverpool zijn roots bij Big Star en de eerste albums van Tom Petty. De powerpop doet denken aan het ter ziele gegane Nederlandse Go Back To The Zoo. Dit is het tweede album van de Engels/Nederlandse band en de sound daarop is breder en voller dan op het debuut. De band: zang, bas, drum en gitaar. Dale Wathey is de energieke zanger-bassist. Op 10 mei 2017 te zien als voorprogramma van Fischer-Z in het Paard van Troje, Den Haag.

Stavast – Stavast [Nederlands]

STAVAST, STAVAST, CD, 8717931330381Het is alweer zes jaar geleiden dat de Nederlandse punkrockband Heideroosjes met Tot Hier stopten. Het bloed van frontman Marco Roelofs kruipt waar het niet gaan kan. Ziedaar zijn initiatief: Stavast, een Nederlandstalige rockband. Rock wel te verstaan. Rustiger dan punk dus. Melodieën, gitaarsolo’s, koortjes en meer rust. Marco’s maatschappelijk engagement bleef even wel. Luister naar het actuele thema op Open Zee over een vader en zoon die naar Europa vluchten. We zijn gelukkig deze lekkere Nederlandstalige gitaarband rijker.

Te beluisteren op 22 april in de kleine zaal van Paradiso, Amsterdam.

Shobaleader one – Elektrac

ELEKTRAC, SHOBALEADER ONE, CD, 0801061028428De kenner weet al hoe laat het is, want Shobaleader One is een van de vele pseudoniemien van Tom Jenkinson die de electronica-kenner weer kent onder o.m. de naam van pionier Squarepusher. We hebben het hier over een multitalent ‘de meest meedogenloze jazzmuzikant achter een computer’ maar ook een uitzonderlijk begaafd bassist. Nu laat hij zich vergezellen door een paar capabele… metalmuzikanten! Samen vormen ze de band Shobaleader One die al eerder een album uitbracht, Die plaat was een soort gelikte, spacy r&b-achtige elektronica met vocoder-stemmen en moddervette bassen.

En fijn voor liefhebbers: Op de concertregistratie Elektrac spelen ze slecht Squarepusher-classics zoals The Swifty, Coopers World en Squarepusher Theme (van het onvolprezen en baanbrekende aloude Squarepusher-album Feed Me Weird Things). We horen beats die sneller gaan dan het geluid, riffs die de lichtsnelheid evenaren en van de pot gepleu… baspartijen. Er wordt liefhebbers een aanstekelijk feest der herkenning geboden, dat ook live heel goed te pruimen is. Dit album is niet voor iedereen prettig te beuisteren, denken wij.

Cameron Avery – Ripe Dreams Pipe Dreams

RIPE DREAMS PIPE DREAMS, AVERY, CAMERON, CD, 8714092750928Camron ‘Cam’ Avery is de bassist van Tame Impala, Australische neopsychedelische rockers. Avery kan ook prima zelf liedjes schrijven, zoals hij deed met zijn eigen band The Growl en nu alweer op zijn eerste soloalbum. Denk: sixties maar anders dan je gewend band van de bands waarin hij actief was. Sommigen zien hem op deze plaat ‘Ripe Dreams, Pipe Dreams’ als een soort crooner. Denk aan: Walker Brothers, Elbow en Tindersticks. Genieten dus.

Cam gaat in concert op 18 april 2017 in Paradiso Noord, ofwel: Tolhuistuin in Amsterdam.

Dayme Arocena – Cubafonia

CUBAFONIA, AROCENA, DAYME, CD, 5060180322991Dayme Arocena is een uitzonderlijk getalenteerde Cubaanse zangeres met een fantastische stem én met aangeboren Cubaanse ritmes. Als je dan weet dat labelbaas, DJ en promoter Gilles Peterson haar onder haar hoede nam (ze nam samen met hem deel aan het Havana Cultura-project, waar hedendaags talent een podium krijgt) dan weet je het wel. Na een eerder EP’tje (2015) is dit haar debuutalbum vol elektronische maar ook akoestische nummers. Haast een muzikale verbeelding van Cuba zélf: vele stijlen, talen, dansen, ritmes en gevoelens zijn te horen. Natuurlijk kent de plaat een geweldige productie en… dansbaarheid gegarandeerd!

Op 5 april 2017 is zij te beluisteren in De Roma in Borgerhout.

Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29

ROOM 29, GONZALES, CHILLY/COCKER, JARVIS, CD, 0028947970101Dan nu de uitsmijter van deze muziektiplijst. Wie had gedacht dat Jarvis Cocker (zanger van Pulp) en pianist Chilly Gonzales zouden gaan samenwerken? Cocker is vrij bekend en voor degenen die hem nog niet kennen is Gonzales (check zijn andere platen! Aanrader!)  een uit Canada afkomstige maar in Duitsland woonachtige pianist, producer en songwriter die ook een aantal elektronische albums maakte. Geinspireerd door de vele beroemde artiesten, fotografen, schrijvers en vooral mensen uit de filmwereld die tijdelijk in kamer 29 van het beroemde en historische Chateau Marmont hotel, gelegen op Sunset Boulevard, West Hollywood woonden. In het bijzonder de verhalen van filmhistoricus David Thompson vormden de directe inspiratie. De hotel- en muzieksfeer is haast magisch of spookachtig. We horen minimale begeleiding door Gonzales op piano, lijnen van fluitist Nathalie Hauptman, begeleiding door Franse hoornspeler Hasko Kroeger en zang van zangeres Maud Techa.


Bovenstaande playlist is deze week ook weer te beluisteren via onze Spotify-weeklijst:

Categorie: Cultuur, diversen, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 10 | 2017

Albumtips week Nr. 10 | 2017

by J. Stevens · mrt 5, 2017

Het is tijd om weer eens op reis te gaan. Zo gaan we naar het Oosten, namelijk: Drenthe. Daarvandaan komt weer een prachtig bezield album van Daniël Lohues. Zijn en onze landgenoten Chef’ Special (Haarlem) en Blaudzun (Amersfoort) vergezellen hem in onze albumtips. Net als vorige week dus wéér veel goede nieuwe muziek uit eigen land. Verder reizen we nog naar het Zuid-Oosten. Het Oosten van Afrika welteverstaan. Daar komt weer een heerlijke ‘Ethiopiques’-plaat vandaan gemaakt door Girma Beyene & Akalé Wubé. Nadia Reid woont aan de andere kant van de wereld, namelijk in Nieuw Zeeland en om geluidsknutselaar Jason Lytle te bereiken die Grandaddy nieuw leven inblaast, moeten we naar de V.S. waar we ook Otis Taylor vinden die aan het fantaseren is. O ja, en er is natuurlijk nog de interessante nieuwe van Temples uit Groot-Brexitannië. Onze albumtips van weeknummer 10, 2017 op een rijtje:

  • Daniël Lohues – Moi
  • Girma Beyene & Akalé Wubé – Mistakes On Purpose [Ethiopiques 30]
  • Nadia Reid – Preservation
  • Grandaddy – Last Place
  • Otis Taylor – Fantasizing About Being Black
  • Chef’ Special – Amigo
  • Temples – Volcano
  • Blaudzun – Jupiter (part II)

Daniel Lohues – Moi

LOHUES, DANIEL - MOIDaniël Lohues kreeg voor zijn werk tot nu toe onder meer onderscheidingen als een Zilveren Harp, Edison, Annie MG Schmidt prijs, hij werd Ere-Burger van de gemeente Emmen, ontving de Dagblad van het Noorden prijs, de H.T. Buiskool trofee en de Culturele Prijs van Oost-Nederland. Waar het geluid op voorganger Aosem (2016) soms deed vermoeden dat Lohues stiekem wel weer eens verlangde naar het spelen in een volledige band, heeft hij zich op Moi weer teruggetrokken in zijn eigen huiskamer. De liedjes zijn weer kleiner van opzet, maar zoals we na tien soloalbums inmiddels weten schuilt daarin ook een indrukwekkende kracht. Dat hij daarin nog altijd een even onverbeterlijke romanticus als nuchtere Drent is, laat openingsnummer “Loat Mij Maar Lekker Dit Doen” direct prachtig horen. De titel klinkt in het refrein als een oprechte dank voor zijn muzikale talent, om vervolgens direct weer te relativeren met “… wordt d’r zowat gelukkig van.” Iets scherper wordt het soms ook, bijvoorbeeld met het voor deze tijden goed geplaatste “Maak Joe Woar”. Daarnaast is Lohues weer even ontroerend als subtiel confronterend als voorheen, maar een “Gewoon Een Dag Op ’N Dorp” verdient als prachtig muzikaal stilleven van een doodgewone dag op het dorp nog een extra eervolle vermelding. [Recensie: o.a. M. Koetsier]

CONCERTTIP: Op donderdag 9 maart 2017 treedt Daniel Lohues op in Schouwburg Ogterop te Meppel. Het kost €25 en daarvoor krijg je ook een drankje in de pauze. Adres: Zuideinde 70, 7941 GK, Meppel, Tel. 0522 – 254242. Of check ff: www.meppel.nl/ogterop

Girma Beyene & Akalé Wubé – Mistakes On Purpose [Ethiopiques 30]

BEYENE, Girma/AKALE WUBE - Ethiopiques 30: Mistakes On PurposeLaten we wel wezen: elke plaat uit deze langlopende Ethiopiques-serie is ont-zet-tend goed. Sommige albums ervan hebben zelfs een aparte kamer in mijn ziel – zóóó fijn. Niet voor niks is het Parijse label Heavenly Sweetness trots op dit album, hun 30ste in de reeks. Aan de orde is een samenwerking die generaties verbindt: de legendarische Ethiopische zanger en toetsenist Girma Beyene, die bekend is van zijn jazzwerk in de late Jaren 60 en de contemporaine band uit de Franse hoofdstad: Akalé Wubé. Ook die band brengt muziek die zwaar geïnspireerd is op de Ethiopische muziek uit de Jaren ’60 en ’70. Toch is het Ethiopiques gehalte op deze plaat helaas vrij laag. Ik mis het ritme van de kameel en de Ethiojazz en ontwaar vooral het ritme van een Amerikaans vette Cadillac met weliswaar een Ethopiër achter het stuur maar dat is toch niet hetzelfde. Op grote delen van dit album klinken Beyene en zeker Akalé Wubé vooral Dap-Kingsachtig. Er wordt Ethiopisch gezongen op Westerse soul, maar het Ethiopische pentatonische qenet systeem wordt door mij node gemist. Een versie van en eerbetoon aan ‘Musicawi Silt’, oorspronkelijk van het wereldwijd bekendste Ethiopische album ooit ‘Tche Belew’ uit de Zestiger Jaren van Hailu Mergia & The Walias met Mulatu Estatke, etc. ontbreekt echter niet [Zie hier ons artikel daarover op Fernweh Magazine]. Ze kennen hun roots. Ondanks het gemis van de exotique op het album Mistakes on Pupose, kun je er als muziekliefhebber eigenlijk alleen maar genieten. De authentiek klinkende set (vette funk, soul en jazz met een [te] kleine Oost-Afrikaanse draai) werd geproduceerd door nota bene Ethiopiques-oprichter en Oost-Afrikaanse muziekspecialist Francis Falceto. Weer een heerlijke tijdloze plaat in deze bij fijnproevers – en gelukkig een steeds breder publiek – als legendarisch bekend staande albumreeks. [Recensie: J. Stevens | Fernweh // Juno]

Nadia Reid – Preservation

De uit Nieuw Zeeland afkomstige singer-songwriter Nadia Reid maakte ruim een jaar geleden diepe indruk met haar debuut Listen To Formation, Look For The Signs. Haar tweede plaat is nog veel beter. Op Preservation overtuigt Nadia Reid met prachtige, voornamelijk ingetogen folksongs.

 

Grandaddy – Last Place

GRANDADDY - LAST PLACEGeluidsknutselaar Jason Lytle blaast Grandaddy nieuw leven in. Oei, dát was even muzieknieuws van de bovenste plank, een paar jaar geleden. In 2006 trok hij de stekker er eigenhandig uit omdat er ‘een gebrek aan inkomen was ontstaan en daardoor de noodzaak van de band verdween’. Tja, als geldkwesties je creativiteit verdoven, dan is het einde zoek. Wel volgden er soloalbums en alternatieve collectieven (samen met Grandaddydrummer Aaron Burtch formeerde hij Admiral Radley), maar ‘t werd nergens meer zo relevant als voorheen.

En toch, en toch… In 2012 was daar het bericht dat Grandaddy weer bij elkaar kwam. Enkele live-shows volgden. Een jaar daarna meldt de geluidskunstenaar zelf dat hij het ‘erg leuk’ zou vinden om een nieuwe Grandaddyplaat te maken. Het duurde nog jaren voordat dit daadwerkelijk gebeurde. In september 2015 volgt inderdaad het bandbericht dat ze ‘werken aan een nieuw album’. Niets is zeker totdat het tegendeel bewezen is, denk je dan.

En nu is daar dan toch het vijfde studioalbum van de band: Last Place. Met Burtch, met Kevin Garcia (bas) met Tim Dryden (keyboards), met Jim Fairchild (gitaar). Grote vraag: kunnen ze het nog, dit illustere vijftal? Kort antwoord: jazeker! De ijzersterke single Way We Won’t werd een paar maanden al (check die hilarische, surrealistische clip) uitgebracht, maar daar blijft het qua genialiteit niet bij. De twaalf nummers (fijne, karakteristieke Lytle-teksten incluis!) behoren met gemak bij het beste wat de band in al die jaren maakte. Er zit eigenlijk geen misser tussen. Enkele absolute hoogtepunten? Het eigenwijs stuiterende Check Injin, de hit Brush With The Wild, het emotionele This Is The Part en de stuwende song I Don’t Wanna Live Here Anymore. Het jaar is nog zo jong, toch lijkt één van de medaillekandidaten voor het jaarlijstje al bekend te zijn. [Recensie: D. Dekker | Mania]

Otis Taylor – Fantasizing About Being Black

TAYLOR, OTIS - FANTASIZING ABOUT BEING BLACKIeder jaar brengt Otis Taylor wel een nieuw album uit en de kwaliteit blijft onverminderd hoog, een mix van blues, rock en jazz. Er is ruimte voor akoestische nummers, en ook wordt alles uit de kast gehaald om een ongekend powerhouse op te bouwen. Uiteraard zijn de kenmerkende pulserende drones niet weg te denken. Ze lopen dan ook op dit nieuwe album als een rode draad door het repertoire.

Chef’ Special – Amigo

CHEF'S SPECIAL - AMIGODe Haarlemse formatie Chef’ Special is al enkele jaren bezig aan een stevige opmars en gaat daar nu ook een internationaal vervolg aan geven. De band tekende in 2015 bij het vermaarde Atlantic Records, waarmee hun ambities bepaald niet onder stoelen of banken werden geschoven. Ook mocht de band mee als supportact voor het superpopulaire duo Twenty One Pilots tijdens hun Amerikaanse tournee. Hierdoor betraden de Cheffies al menig groot podium, wat te denken van Madison Square Garden… Amigo is voor, tijdens en na deze tour tot stand gekomen. Diverse jonge en getalenteerde producers zijn in de arm genomen om met het aangeleverde materiaal aan de slag te gaan, maar mede dankzij gitarist Guido Joseph zijn de songs om geproduceerd naar de eigen wensen en identiteit. Amigo is een consistente, frisse en krachtige plaat geworden waarmee hoge ogen kan worden gegooid. Plaatopener Because I Love You tekent de nieuwe motto’s van het volwassener geworden Chef’ Special: geen wantrouwen en achterdocht, maar met een open blik naar de wereld kijken. Dat de band is doorgegroeid valt ook af te leiden uit de diverse levenswijsheden die voorbij komen. ‘Money Is The Root Of Our Evil’, uit het über-aanstekelijke Money is daar een mooi voorbeeld van. Maar verder laten ze zich horen zoals we de Cheffies inmiddels kennen: veel energie (Amigo), veel hitpotentie (Into The Future) en ruimte voor ingetogenheid (Nicotine). Chef’ Special is er meer dan klaar voor om door de landsgrenzen heen door te beuken naar de echte grote podia. Maar dan met de eigen bandnaam als headliner. [Recensie: L. van Gaans | Mania]

CONCERTTIP: Ga Chef’ Special beluisteren in hun thuisstad. Dat kan op donderdag 9 maart 2017 in poptempel Patronaat, Zijlsingel 2, 2013 Haarlem. Tel. 023 – 517 58 50. Of check: www.patronaat.nl/. Maar je zult wel superrrrrsnel moeten zijn want het gaat hard met de kaarten.

Temples – Volcano

TEMPLES - VOLCANODe Britse band Temples leverde iets meer dan drie jaar geleden met Sun Structures een zeer memorabel debuut af. Opvolger Volcano heeft lang op zich laten wachten, maar maakt de belofte van het debuut meer dan waar. Temples heeft niet gekozen voor een herhalingsoefening, maar slaat op haar tweede plaat net wat andere wegen in. Ook op Volcano maakt de band muziek die in het hokje psychedelica past, maar waar de band op haar debuut voornamelijk putte uit de archieven van de psychedelica uit de jaren 60, klinkt de band op Volcano net wat moderner. Vergeleken met het debuut klinkt Volcano elektronischer en zijn veel meer invloeden uit de neo psychedelica (en hier en daar de progrock) te horen, maar gelukkig ontbreken de invloeden uit de jaren 60 niet volledig en benevelt Temples ook dit keer heerlijk met zweverige popsongs die uitnodigen tot wegdromen en die de fantasie eindeloos prikkelen. Temples vist hiermee in een overvolle vijver, maar blijft dankzij de geweldige songs en de avontuurlijke accenten de concurrentie uiteindelijk makkelijk voor. [Recensie: E. Zijleman | Mania]

CONCERTTIP: Op vrijdag 14 april treedt Temples op in Doornroosje, Nijmegen. Adres: Stationsplein 11, 6512 AB Nijmegen. De zaal gaat daar om 19.30 uur open. Surf voor kaartjes naar: www.doornroosje.nl/

Blaudzun – Jupiter (part II)

BLAUDZUN - JUPITER (PART II)In oktober 2016 bracht Blaudzun het eerste deel van zijn trilogie Jupiter uit. Een voltreffer. Vergelijkbaar met eerder werk. Geen drastische koerswijzigingen, wel andere accenten (zoals destijds hier omschreven). Deel 1 telde 9 liedjes. Deel 2 evenzo. Geen 1 tot met 9 ditmaal, maar simpelweg 10 tot en met 18. Met beide delen kan ie een avond vullen. De reden van het drieluik? De vluchtigheid tegenaan. Uit dat vaste stramien ontsnappen van een album creëren en op tournee gaan. En dat trucje herhalen, om de zoveel jaar. Deel II is energiek en herbergt sfeervolle arrangementen met sporen van krautrock, intieme indiepop en een linkje naar Bruce & Bowie in de jaren ’80. Opgenomen in de Mailmen Studio in Utrecht, met vaste gast Martijn Groeneveld en broer Jakob, spelen drums en bariton sax wederom een belangrijke rol, op dit deel aangevuld met nadrukkelijk aanwezige analoge synths. Het wordt eentonig: sterk album! [Recensie: J. Teitsma | Mania]


Onze wekelijkse albumtips zijn te beluisteren en te volgen via onze Spotify-playlist:

Categorie: Cultuur, Muziek

Albumtips week Nr. 9 | 2017

Albumtips week Nr. 9 | 2017

by J. Stevens · mrt 4, 2017

Tussen alle albums die deze week verschenen zaten maar liefst drie (heel verschillende) pareltjes uit Nederland. Daarnaast is er deze week ook weer heel wat lekkers uit de V.S. Onze albumtips zijn allemaal te beluisteren via onze Spotify-playlist. Enjoy!

Albumtips week nr. 9, 2007:

  • Duke Garwood – Garden Of Ashes
  • Jo Goes Hunting – Come, Future
  • Dirty Projectors – Dirty Projectors
  • Feelies – In Between
  • Black Marble Selection – Greener than the other side
  • Vreemde kostgangers – Vreemde kostgangers

 


Duke Garwood – Garden Of Ashes

DUKE GARWOOD - GARDEN OF ASHESMark Lanegan noemt hem een van zijn all-time favoriete artiesten en ook andere artiesten met wie Duke Garwood samenwerkte (Kurt Vile, Seasick Steve, Savages) zijn erg enthousiast over deze Londense bluesman, die al meer dan tien jaar geleden debuteerde, maar pas sinds kort bredere erkenning begint te krijgen. Twee jaar na het zeer lovend ontvangen Heavy Love en vier na Black Pudding, zijn duoplaat met Mark Lanegan, komt deze muzikale duizendpoot met een fraai nieuw werkstuk, Garden Of Ashes. Een hoopvolle en actuele plaat in onzekere tijden. “I make beautiful music, because we don’t need angry music right now”, zegt hij. “Everyone can turn on the TV and see the horror show, they don’t need to hear it coming out the stereo.” Dat wil niet zeggen dat dit een vrolijke plaat is geworden, maar de donkere bluesy klanken klinken eerder louterend dan desolaat. Een aanrader voor de liefhebbers van Mark Lanegan en aanverwanten. [Recensie: M. van Ravenhorst]

 

Jo Goes Hunting – Come, Future

COME, FUTURE, JO GOES HUNTING, CD, 8717931330435Jo Goes Hunting is de spannendste indieband die momenteel in dit land rondloopt. Zo, dat is eruit. Het veelkleurig voertuig van multi-instrumentalist, producer en geschoold muzikaal meesterbrein Jimmi Jo Hueting imponeerde vorig jaar al menig clubzaaltje en festival. Toen had de band, waarin Hueting zelf de honneurs op zang en drums waarneemt, eigenlijk enkel de grillige hitsingle Act Of Leaving nog op zak. Dat er naar debuutplaat Come, Future zo reikhalzend uit werd gekeken blijkt, met de kennis van nu, al die tijd volkomen terecht te zijn geweest. Want wat is dit een ambitieus, progressief en eigenzinnig debuut voor iemand die pas halverwege de twintig is! De invloed van Menomena, zo’n andere onorthodoxe popgroep, is onmiskenbaar, maar evengoed wordt er geflirt met genres als dub, jazz, en synthpop. Openingstrack Winner, het beste nummer dat Animal Collective nooit geschreven heeft, zet de toon. Het moest er uit. Wat volgt is een onnavolgbare wervelwind die aanmaant tot sonisch tornadospotten. [Recensie: M. Majorana]

 

Dirty Projectors – Dirty Projectors
DIRTY PROJECTORS, DIRTY PROJECTORS, CD, 0887828032525Terug na vijf jaar te zijn weggeweest. Dirty Projectors, de balsturige band uit Brooklyn. De groep rondom muzikaal wonderkind Dave Longstreth kenmerkt zich door complexe arrangementen en harmonieën in combinatie met hoekige en tegendraadse ritmes. Markante indie. Vernieuwend, anders, experimenteel. In 2009 brak de band definitief door met hun spannende overgangsplaat Bitte Orca, opgevolgd door het mooie Swing Lo Magellan waar arrangementen ineens échte liedjes werden. De verwachtingen richting deze titelloze plaat zijn, en terecht, hooggespannen. Amber Coffman, de evenknie van Longstreth, verliet de band. Betreft dit een break-up album? Liefdesverdriet is hoorbaar. En verrassende wendingen zijn er genoeg, zoals ballad Little Bubble. Een raar soort ballad. Zo hoorden we Longstreth niet eerder. En wat te denken van de ongrijpbare low fidelity openingsplaat Keep Your Name en het percussieve, onstuimige Up In Hudson? Zoals eerder worden verschillende technische, elektronische snufjes en diverse zang(ver)vorm(ing)en ingezet om te imponeren. Met succes. Uiteraard. [Recensie: J.Teitsma]

 

Feelies – In Between

IN BETWEEN, FEELIES, CD, 0032862025020Tijd verstrijkt. Aan de tracktitels op het nieuwste plaatwerk af te leiden, is het voorbijgaan een thema dat The Feelies flink bezighoudt: Turn Back Time, Pass the Time, Time Will Tell, Flag Days, Gone, Gone, Gone, When to Go en In Between. Deze volstrekt eigenzinnige Amerikaanse indie-band (gestart in 1976, tijdelijk gestopt: 1992-2008) vindt zijn muzikale oorsprong in bands als The Velvet Underground, zijdelings met Talking Heads en R.E.M. anno nu misschien met Yo La Tengo. Mooie plaat.

 

Black Marble Selection – Greener than the other side

GREENER THAN THE OTHER SIDE, BLACK MARBLE SELECTION, CD, 8717931330312Na het sterke debuut van deze band uit Tilburg, verliet Jean-Paul Lilipaly de band. Gezien zijn kwaliteiten had dit het einde van de band kunnen betekenen. In plaats daarvan nemen de vijf bandleden die achterbleven de zangpartijen nu om de beurt voor hun rekening. En dat klinkt lekker. Denk gitaarmuziek, Britse psychedelica uit de Sixties en hele fijne arrangementen. Dave Von Raven (The Kik) en Marcel Fakkers (The Madd) produceerden de plaat.

 

Vreemde kostgangers – Vreemde kostgangers

VREEMDE KOSTGANGERS, VREEMDE KOSTGANGERS, CD, 0602557305845Supergroepen. Een titel die maar al te vaak wordt gegeven aan een aantal beroemdheden die samen gaan werken in de hoop dat de som van de talenten de genialiteit van de individuele sterren overstijgt en tot een meesterwerk leidt. Op papier werken die combinaties vaak beter dan in de werkelijkheid. Vaak een kwesties van ego’s. Er zijn uiteraard uitzonderingen, waarbij The Traveling Wilbury’s een goed voorbeeld was. Een spontaan idee leidde tot een ongedwongen samenzijn en prachtige muziek. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen Boudewijn de Groot, Hennie Vrienten en George Kooijmans na een gezamenlijk optreden besloten samen de samenwerking voort te zetten. Helemaal vreemd was de samenwerking ook niet: Boudewijn de Groot werkte al eerder met beide heren afzonderlijk samen. Het leidde tot een succesvolle tournee en een semi-live-in-de-studio opgenomen album onder de naam Vreemde Kostgangers. Bij de door George Kooijmans openingstrack Ik Ben Op Weg Naar Jou worden alle twijfels weggenomen. Een catchy melodie en gitaarriff. En ook een Nederlands zingende Kooijmans blijkt prima te voegen. Het is ook een verademing om Boudewijn De Groot weer eens lekker funky en uptempo te horen in De Roeiboot En Ik. De catchy koortjes van Kooijmans en Vrienten maken het nummer af. De zalvende nummers, Hoop en met name Vergeet de Pijn worden gezongen door Vrienten. De ontroerende tekst van laatstgenoemde song schreef Vrienten voor zijn echtgenote. Andere hoogtepunten zijn de single Touwtje Uit De Deur, prachtig Haags gezongen door Kooijmans en het eveneens door hem gezongen Nat en Roxy, dat evengoed in 1964 gemaakt had kunnen worden. Boudewijn De Groot schittert in ballads als Paulus Potterlaan en de grappige scheidingssong Scheiding met een aanstekelijk reaggaeachtig ritme. Hier spelen drie mannen die afzonderlijk al een enorm muzikaal erfgoed hebben opgebouwd. Vreemde Kostgangers bewijst dat puur speelplezier tot mooie dingen kan leiden. [Recensie: R. Buiters]

Categorie: Cultuur, Muziek

Albumtips week Nr. 8 | 2017

Albumtips week Nr. 8 | 2017

by J. Stevens · feb 19, 2017

Onze albumtips van deze week komen van ver en dichtbij (veel NL); gemaakt door vrouwen en mannen; gespeeld door zwarten, gelen en blanken; akoestisch en elektronisch; mainstream en obscuur; van Ambient tot Zuid-Koreaanse jazz; van oudgedienden tot debutanten; Soms voor elk, soms voor liefhebbers. Geniet van of huiver bij:

  • Tinariwen – Elwan
  • Artefakt – Kinship
  • Moss – Strike
  • Julie Byrne – Not Even Happiness
  • Jonwayne – Rap Album Two
  • Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life
  • Black String – Mask Dance
  • Ron Gallo – Heavy Meta
  • Son Volt – Notes of Blue

Tinariwen – Elwan

Elwan artworkIn Noord-Mali duurt de oorlog tussen regeringsleger en de Toeareg-opstandelingen voort. Daardoor kan de Malinees-Berberse band Tinariwen dat in het Tamasheq, de taal van de Toeareg, ‘Woestijnen’ betekent (De naam is een afkorting van de oorspronkelijke naam Taghreft Tinariwen: ontwikkeling van de woestijnen), net als de vorige keer, niet in eigen land opgenomen worden. De nieuwe plaat Elwan werd opgenomen in het in muzikaal opzicht al zeker van U2 beroemd geworden Joshua Tree, Californië. Maar men nam ook dichter bij huis op in M’Hamid El Ghizlane in Zuid-Marokko in een bedoeïenentent.

Tinariwen vermengt traditionele muziek met westerse rock- en popmuziek. De taal die gebezigd wordt is voornamelijk Frans en Tamasheq. Anders dan bijvoorbeeld op de geweldige albums Tassili (2011) en Emmaar (2014) wordt er minder hard gerockt op elektrische gitaren maar slaat men meer het pad in van wat je woestijnblues zou kunnen noemen. Hoe mooi is bijvoorbeeld het introverte Nizzagh Ijbal? De doorleefde stem van eerste zanger Ibrahim Ag Alhabib maakt de sound intens. De teksten blijven politiek geëngageerd. Stevige tracks zijn er overigens gelukkig nog steeds wel hoor, zoals: Imidiwàn N-Àkall-In.

Op dit album krijgt men hulp van niet de minsten. Zo gaven Kurt Vile, Matt Sweeney en Mark Lanegan in de Californische woestijn acte de présence. Hoewel te waarderen is hun inbreng niet echt nodig. Tinariwen betovert de luisteraar met een heel eigen hypnotiserende beat die het kenmerkende gitaarwerk voortstuwt. In de Toeareg gitaarbandscene is Tinariwen nog steeds toonaangevend en temidden van gelijkgestemde topbands als Tamikrest, Bombino en Imarhan is dat heel erg knap. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

CONCERTTIP: Op dinsdag 2 mei 2017 treedt Tinariwen op in Doornroosje te Nijmegen. Adres: Stationsplein 116512 AB Nijmegen. Kaarten via: www.doornroosje.nl/

Artefakt – Kinship

KinshipNederlandse live-act en DJ-duo Artefakt brengt hun atmosferische debuutalbum uit op het roemruchte Nederlandse label Delsin. Achter Artefakt gaan Robin Koek en Nick Lapien schuil. Het duo kwam eerder met tracks op Field Records en vervolgens Prologue, Delsin en Konstrukt. Nick heeft eerder solowerk gemaakt onder de naam Lapien via Fred P’s Soul People Music, Finale Sessions, Rekids en DVS1’s Mistress Recordings, en Koek’s intrigerende sound design was eerder te horen in Toronto, Viseu, New York, Ohio, Berlin en natuurlijk Amsterdam.

Hun herkenbaar afwijkende en betoverende esthetiek, is te horen in de spannende opener ‘Kinship’ die volgens label Delsin “sweeping pads” combineert met “ominous tones”. Drumpatronen vormen de opmaat voor ‘Tapestry’ waarna er tonen door de track gaan spoken hetgeen uiteindelijk leidt tot ‘Entering The City’ met zijn “rumbling low-end and soaring harmonies”.

‘Somatic Dreams’ dat hortend en stotend begint vol vlagen “distorted” geluid, stuwt tot een explosief ‘Fernweh’ (!) vol etherische synths en raggende sci-fi sounds. ‘Return To Reason’ belichaamt acid maar dan met hypnotiserende tape delays voordat weelderige akkoorden het geheel tot een einde brengen in een ambient finale getiteld ‘Tapeloop 1’. Kinship behelst een meeslepend muzikaal verhaal dat luisteraars van begin tot einde zal boeien [beschrijving vrij naar: Delsin Records. Vert. J. Stevens | Fernweh Mag].

Moss – Strike

MOSS - STRIKEHet Amsterdamse Moss bestaat inmiddels zo’n 13 jaar. Ken jij de heren nog? Terug van nooit weggeweest hoor. Ze bliezen eind 2016 – na wederom enkele verschuivingen binnen de band – nog 3 popzalen omver. En nu is daar Strike. Hoe anders is het geluid van deze vijfde in vergelijking met debuut The Long Way Back uit 2007 en Never Be Scared / Don’t Be A Hero uit 2009 met het buitengewoon fraaie I Apologise (Dear Simon)? Het geluid werd steeds voller, ook op Ornaments (2012) en We Both Know The Rest Is Noise (2014). Op Strike komt al het goede van het oude terug. Opener The Promise is zó typisch Moss. Een subtiel gitaarliedje met een infectieus refrein. Klein van stuk, groot qua aanstekelijkheid. Die lijn wordt doorgetrokken tijdens Bored To Death, With You en erna. Tot ’t eind. De baslijnen, een echoënde Marien Dorleijn, drijvende drums, roffeltjes, haakjes. We dansen, we rocken. Moss is terug. Herboren!

CONCERTTIP: Moss treedt samen met Echosonic op zaterdag 1 april 2017 op in Bibelot te Dordrecht. Adres: Noordendijk 14, 83311 RR  Dordrecht. Kijk voor kaartjes ff op: www.Bibelot.net

Julie Byrne – Not Even Happiness

BYRNE, JULIE - NOT EVEN HAPPINESSBreekt Julie Byrne nu door? Dat moet toch haast wel. Haar vorige album: ‘Rooms With Walls And Windows’ eindigde op nr. 4 in MOJO’s Best Albums 2014 en de Huffington Post was ook al lyrisch. Byrne is het soort bijzondere, pure en oorspronkelijke artiest zoals maar eens in de paar jaar komt bovendrijven. Lyrische kracht en expressie zijn bij haar diep geworteld en verweven met haar persoonlijkheid. ‘Not Even Happiness’ gaat over propvolle diners, de sterrenhemel boven de hoogvlakte, de pijnlijke druilerigheid van verandering, wilde bloemen langs de Californische kust maar bovenal over de onoplosbare mysteries van de liefde. Niet vaak hoor je zulke gedempte, intieme, persoonlijke psychedelische folksongs van deze kwaliteit. [Geert | Sounds]

–

–

–

–

 

Jonwayne – Rap Album Two

Maar liefst vier jaar hoorden we niks van hem, maar hij is terug en hoe. Met »Rap Album One« gaf hij zijn visitekaartje af toen hij op het onvolprezen label Stones’ Throw debuteerde als bebaarde jongeman. Als beatbouwer en MC was hij al sinds zijn tienerjaren niet onverdienstelijk actief in de zogenaamde Low-End-Theory-Scene van Los Angeles. Dat zou een voorbode vormen voor zijn ster die vanuit de HipHop-Underground van de V.S. steeds meer zou gaan schitteren. Met »Rap Album Two« schittert zijn ster, muzikaal gezien zeker, fel aan het fijnproevershiphop-firmament. In december 2016 schreef de toen 26-jarige rapper in een open brief over zijn (uiteindelijk succesvolle) gevecht tegen zijn alcohol-verslaving. Hij was, zo schreef hij: »Dangerously overweight, drunk every night, anxiety ridden«. Dichter bij de afgrond dan bij succes, hield hij toch (net) zijn hoofd boven water. De vergooide kansen en verbrande bruggen liet hij achter zich. De muziek bood hem de benodigde troost en diende als verwerkingsmiddel, zoals te horen is op »Rap Album Two« waarop hij over zijn ervaringen rapt. Toch zijn de teksten minder zwart dan je op basis van deze voorgeschiedenis zou denken. Fluit-, viool- en orgelsamples geven kleur aan de puur en eenvoudig klinkende beats waarover Jonwayne in een fijne flow, zijn met humor doorspekte teksten met volop dubbele bodems, legt. De a-typische rapper met de baard is gelukkig terug. En hoe! [Intro / Fernweh]

CONCERTTIP: Op vrijdag 3 maart 2017 treedt Jonwayne op in Bitterzoet te Amsterdam. Adres: Spuistraat 2, 1012 Amsterdam. Voor kaartjes en info bel: 020-5213001 of check: www.bitterzoet.com/

 

Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life

Image result for iguana death cult the first stirrings of insectsVoor een band die garage met psychedelica en surf mixt is er altijd tijd. Het Rotterdams Iguana Death Cult is een nieuwe Nederlandse band, die je terug in de tijd voert. Maar met de energie van punk en ook helemaal van nu. Ze worden vergeleken met Ty Segall en Thee Oh Sees, Amerikaanse bands die een vergelijkbare soort van muziek maken. Toch is dit enthousiasme aanstekelijk, op de hoogste versnelling worden de pakkende nummers erdoorheen gejaagd. In Amerika houden ze ook erg van dit rauwe geweld en terecht. Goed tegen alledaagse sleur en frustraties. De vier leden hebben al wat goed bekeken optredens achter de rug, maar nu is er het rauwe, energieke debuut en dit zou bij optredens spannend kunnen gaan worden, als ze de hier getoonde rauwe energie ook op het podium kunnen laten zien. Fraai analoog door Chris van Velde intens en spontaan opgenomen album, voor liefhebbers. [Recensie: E. Mundt]

CONCERTTIP: Op donderdag 23 februari 2017 treedt Audacity met… Iguana Death Cult op in het Stroomhuis te Eindhoven. Adres: Eindje 1, Eindhoven. De deuren gaan daar om 20.00 uur open en en de tournaam is: Gruismeel.

 

Black String – Mask Dance

Image result for Black String - Mask DanceDan is het nu toch echt even tijd om je muzikale grenzen wat op te rekken voor zover dat overigens met bovenstaande platen niet al gebeurd is. Black String is een hedendaagse Zuid-Koreaanse (!) band die weliswaar traditionele instrumenten gebruikt maar op een volstrekt nieuwe manier. De band debuteert met dit album op het prestigieuze Duitse Jazzlabel ACT. Voor zover dat je belangstelling nog niet wekt, zal het heilige vuur van de improvisatie dat bij de bandleden hevig brand, dat zeker wél doen. Even over de naam van de groep: dit betreft een letterlijke vertaling van ‘Geomungo‘. Waarschijnlijk zegt je dat nog niets, maar het betreft hier de Koreaanse sitar, jawel, die meesterlijk bespeeld wordt door bandleidster Yoon Jeong Heo. Het kwartet bestaat verder uit de daegeum (Koreaanse fluit), electrische gitaar en janggu (Koreaanse drum). In opwindende dialogen en solo’s zijn de bandleden afwisselend in solo’s en samenspel te horen. Zet je masker op en doe je dans. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

Ron Gallo – Heavy Meta

RON GALLO - HEAVY METAIn NRC Handelsblad wordt Heavy Meta van Ron Gallo “het eerste briljante rockalbum van 2017″ genoemd! En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en All The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.

Son Volt – Notes of Blue

NOTES OF BLUE -HQ-, SON VOLT, LP, 0653341885494Toen Uncle Tupelo in 1994 uiteenviel, gingen voormannen Jay Farrar en Jeff Tweedy elk hun eigen weg. Tweedy formeerde Wilco, Farrar stond aan de wieg van Son Volt. Waar Wilco meerdere malen het experiment opzocht, is Son Volt de door Uncle Tupelo op de kaart gezette alt-country altijd trouw gebleven. Op Notes Of Blue legt de band uit Chicago net wat andere accenten, al zijn de door Uncle Tupelo omarmde invloeden van Neil Young en Gram Parsons nog altijd hoorbaar. Jay Farrar liet zich de afgelopen jaren inspireren door de folk van Nick Drake en de blues van Mississippi Fred McDowell en Skip James en dat is hoorbaar op de nieuwe plaat van Son Volt. Veel songs op de plaat klinken bluesy en zijn hier en daar voorzien van lekker rauw gitaarwerk, maar Notes of Blue bevat ook een aantal meer ingetogen tracks waarin invloeden uit de blues fraai samensmelten met de indringende folk van Nick Drake en de vertrouwde invloeden uit de countryrock van weleer. Prima plaat weer. [Recensie: E. Zijleman]


Onze wekelijkse albumtiplijst is te beluisteren via onze playlist. Volg en beluister ons op Spotify:

 

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 9
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2023 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief