1. Kings Of Leon – Walls
2. Dawda Jobarteh – Transitional Times
3. Crying Boys Cafe – Keys Not The People
4. Conor Oberst – Ruminations
5. Jamie Lidell – Building A Beginning
BONUSTIPS
- Lemon Twigs – Do Hollywood
- Rats on Rafts & De Kift
- Takuya Kuroda – Zigzagger
- Beth Hart – Fire On The Floor
1. Kings Of Leon – Walls
De familie Followill voegt weer een nieuw hoofdstuk toe aan hun boeiende oeuvre. Begonnen als de zuidelijke broertjes van The Strokes met hun dampende southern boogie, zijn ze met ieder album verder gegroeid en hun New Yorkse tegenpolen al lang voorbij. Doorbraakalbum Only By The Night maakte van de band een stadion act inclusief de dikke hit. De druk nam toe en de band nam een rustpauze om in 2013 terug te keren met Mechanical Bull. Het album bevatte sterke singles in een strakke productie, al leek het tussen de heren onderling niet meer zo te boteren. Toch is er weer nieuw werk waarin meteen de vernieuwingsdrang opvalt. Opgenomen in Los Angeles met Markus Dravs (Florence + the Machine, Arcade Fire, Mumford & Sons), heeft de plaat in single in Waste a Moment een nieuwe stadionmeezinger. Titeltrack en tevens albumafsluiter Walls heeft echter een totaal andere sfeer met een breekbare Caleb in een akoestische setting. Zo hoorden we de band zelden en wat klinken ze dan goed. Walls is wederom een uitstekende en indrukwekkende plaat geworden waar vooral het hervonden speelplezier vanaf druipt. Recensie: B. Dijkman.
2. Dawda Jobarteh – Transitional Times
Dawda heeft zijn huisje-boompje-beestje in Denemarken. Zijn roots liggen op het boerenland van Gambia. Nu reist hij met bassist Moussa Diallo en drummer Stefan Pasborg heel Scandinavie rond om er free jazz optredens te verzorgen. Met zijn eigen groep met wie hij actief is op deze plaat, zijn tweede op label Sterns Africa, was hij te horen op popfestivals als Roskilde maar ook in Oost-Afrika en in de clubs van hoofdstedelijk India.
Jobarteh is maatschappelijk nogal geëngageerd. Hij is tegen vrouwenbesnijdenis, iets wat door ooms in zijn familie nog ceremonieel voltrokken werd in Gambia, hij maakt zich zorgen over de impact van globalisering op ons allen, hij schreef een theaterproductie tegen ‘blood diamonds’ en op Efo gaat het over de impact die de huidige grenspolitiek op individuen heeft. Toch is hij nergens echt opruiend. Hij blijft genuanceerd. Zo is hij weliswaar tegen polygamie maar Mba Sina is een hommage aan de bij-vrouw van zijn vader en hoe zijn moeder daarmee te dealen had.
Waar we dit soort vraagstukken normaalgesproken veelal horen bij de nieuwe generatie Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse hip hop artiesten, komt deze nu van een Deen met sterke roots in Gambia en muzikaal in de vrijheid van de jazz. De titel verwijst niet voor niks ook naar ‘Transition’ van John Coltrane. Net als de grote meester wordt er volop geimproviseerd. Dat levert bijvoorbeeld een geimproviseerd duet tussen percussie en kora op. Ondanks de verwijzing naar Coltrane is het ook vooral een heel persoonlijk album geworden. Dawda zegt hier zelf over dat, terwijl hij de afgelopen jaren de meeste zang en kora instrumentals thuis opnam: “[this] recording has been the soundtrack of my children and wife’s dreams for many nights.” Een bijzondere plaat.
3. Crying Boys Cafe – Keys Not The People
Uit Rotterdam komt Crying Boys Café, een stad waar de invloeden uit alle windrichtingen komen. Zanger Jasper Hupkens haalt zijn inspiratie uit de kerken van het diepe Zuiden, waar gospel, blues en soul hand in hand gaan. Tegelijkertijd zijn hedendaagse artiesten als Grandaddy en Beck niet onopgemerkt gebleven, ook mensen die de geschiedenis kennen en daarmee hun eigen geluid weten te creëren. Het resultaat is een wonderbaarlijke combinatie van prachtig intense vocalen, begeleidt door strakke ritmes, en bijna minimalistische sounds. Met name Hupkens’ stemgeluid zorgt voor een warmte die prachtig gebalanceerd wordt met de koele instrumentatie, net zoals de hele plaat een balans kent tussen oud en nieuw, traditie en vooruitgang. Standing Around is pure gospel op een bed van elektronica, The Road kan zowel in de modernste dansclub als in de begeleiding van de plaatselijke chain gang. Opnieuw een geweldig debuut op Excelsior, niet alleen veelbelovend, maar meteen meedraaiend op het hoogste niveau. [Recensie: J. Vreugdenhil]
CONCERTTIP: Crying Boys Café treedt op woensdag 2 november 2016 op in de Kleine Zaal van Paradiso te Amsterdam. Daar gaan de deuren open om 22.15 uur. Adres: Paradiso, Weteringschans 6-8, 1017 SG, Amsterdam. Tel. 020 – 626 4521. Web: www.paradiso.nl/
4. Conor Oberst – Ruminations
De in New York woonachtige Conor Oberst verliet de drukte van de-stad-die-nooit-slaapt en trok huiswaarts richting zijn rustieke geboortegrond Omaha. Daar trok hij zich terug in een blokhut. Oberst had niet meer nodig dan een piano en haardvuurtje om een hartverwarmende plaat te maken. Te horen zijn fragiele, ingetogen gitaarliedjes maar ook grootse en meeslepende pianosongs die in slechts twee dagen door Oberst opgenomen werden. Een plaat die de perfecte soundtrack vormt bij dit jaargetijde. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]
5. Jamie Lidell – Building A Beginning
Jamie Lidell maakt met Building a Beginning een heel persoonlijke, prachtige plaat. Mij deed zijn zesde album vooral denken aan Stevie Wonder in zijn Innervisions-tijd, niet alleen qua zang maar ook qua soul. Zelf geeft de zanger aan inderdaad door Wonder en Chaka Khan geinspireerd te zijn. Inderdaad vergeet hij ook de funk niet. Een fijne soul- en funkplaat waarop hij samenwerkt met topmuzikanten. Het album is geproduceerd door Justin Stanley, eerder producer van: Beck en Prince. Met deze plaat bouwt Lidell een nieuw begin ten opzichte van zijn vorige uit 2013 en dat bevalt prima. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]
BONUSTIPS:
-
Lemon Twigs – Do Hollywood
De Lemon Twigs komen uit Long Island NY en zijn vooral het geesteskind van de gebroeders D’Addario, Brian en Michael. Beide spelen ze alle instrumenten die nodig zijn voor het maken van dit rijk geïnstrumenteerde album. In een onwaarschijnlijk tempo komen, zelfs soms binnen één song, allerlei invloeden voorbij. Art rock, Prog rock, musical, vaudeville, de uitersten worden opgezocht in soms complexe, en altijd boeiende songs. I Wanna Prove To You verraadt een grote invloed van de avontuurlijke Engelse bands uit de jaren zestig, The Beatles en The Kinks in hun rockopera periode. De veelzijdigheid spat van het album af, waarbij ook instrument beheersing geen enkele belemmering vormt. Na deze kennismaking wordt het interessant of de Lemon Twigs uit hun enorme kennis van de muziekgeschiedenis en hun enorme muzikale talent, hun eigen sound zullen weten te vinden. [Recensie: J. Vreugdenhil]
CONCERTTIP: Op donderdag 24 november 2016 treden The Lemon Twigs op in Overtoom 301 ofwel OT301 te Amsterdam. Adres: Overtoom 301, 1054 Amsterdam. Web: ot301.nl/
-
Rats on Rafts & De Kift
Twee tegendraadse eigenzinnige bands brengen energieke punk, zo zou je dit album kort kunnen kenschetsen. Op deze plaats vloeien hun eigen liedjes en stijlen echt samen. We horen citaten van ieders muziek en zelfs (delen van) de titels van liederen terug. Een interessante plaat.
CONCERTTIP: Op vrijdag 21 oktober 2016 treden Rats on Rafts, De Kift en Vuurwerk op in BAR te Rotterdam. Om 21.30 gooit men daar de deuren open. Adres: Schiekade 201, Rotterdam. Of check ff op: www.barbar.nu
-
Takuya Kuroda – Zigzagger
Geboren in Kobe, Japan is de trompettist Takuya Kuroda een unieke muzikant met een eigenzinnige visie. Zijn avontuurlijke stijl waarin bop samenkomt met soul maakt hem een van de grote vernieuwers in de jazz. Het in 2014 verschenen album Rising Son maakte een diepe indruk en belande hoog in onze jaarlijstjes. Deze door Jose James geproduceerde plaat op Blue Note liet ook hiphop invloeden toe en die lijn zet Zigzagger door. De souljazz die Kuroda hier presenteert swingt altijd en roept herinneringen op aan Lee Morgans classic The Sidewinder. Morgan is dan ook een grote invloed en Kuroda brengt zijn geluid vijftig jaar later naar het heden. Zigzagger mag dan uiterst modern klinken door de hippe elektronica, het is te danken aan Kuroda’s gevoel voor traditie dat het een uiterst geslaagde jazzplaat is geworden. [Recensie: B. Dijkman]
CONCERTTIP: Op woensdag 9 november 2016 treedt Takuya Kuroda op in BIRD te Rotterdam. Adres: Raampoortstraat 26, 3032 AH Rotterdam. Kijk anders ff op: www.bird-rotterdam.nl O ja, en om 20.00 uur gooit men daar naar verwachting de deuren open.
-
Beth Hart – Fire On The Floor
‘’Pretty frickin’good’’, vindt Beth Hart haar nieuwe studioalbum. Ze is veel te bescheiden. Fire On The Floor is namelijk zelfs een steengoede plaat. Al een aantal jaren heeft ze de juiste flow te pakken, ze maakt geen (grote) fouten, musiceert op een hoog niveau, blijft zich hoewel ze toch alweer 44 jaar is, ontwikkelen, loopt aldoor over van de inspiratie en leverde samen met Joe Bonamassa ook veel vakwerk af, zowel op de plaat als op het podium. Met Fire On The Floor, zonder de gitaarheld en dus volledig op eigen piekt ze het meest, gemeten over haar hele toch al indrukwekkende loopbaan. Er staan twaalf uiterst gevarieerde nummers op en in welke stijl ze ook opereert, ze overtuigt. Haar stem vertoonde niet eerder zo veel klankkleuren. Ze heeft de overigens prima songteksten niet nodig om over te brengen dat ze smacht, cynisch is, de vrolijkheid zelve, bespiegelend of juist verleidelijk wil zijn want ze heeft alle toonsoorten in haar kenmerkende rauwe stem die ze alle kanten op kan buigen. [Recensie: W. Koevoet]
CONCERTTIP: Op Zaterdag 26 november 2016 treedt Beth Hart op in de hoofdstedelijke Heineken Music Hall. Daar gaan de deuren om 20.00 uur open. Het schijnt hard te gaan met de kaartjes, dus opschieten als je erheen wilt! Adres. HMH, Arena Boulevard 590, 1101 DS Amsterdam. Tel. 0900 6874242 of via het web: www.heineken-music-hall.nl/
De Fernweh Albumtips van de Week-lijst wordt wekelijks ge-update op Spotify:
Geef een antwoord