Deze week zagen heel veel goede nieuwe albums het licht. Daarom bieden we je een extra lange tiplijst. Wat is er te horen? We gaan van vrolijkmakende country-funk naar een geweldig debuut van het Nederlandse Gosto, soul van Myles Sanko, electronische muziek uit Marseille naar smerige, zweterige en rechttoe rechtaan volvette blues, via shoegaze, neo-psychedelica, folk en raga. Op het laatst gooien we er ook nog wat klassiek tegenaan. Volgende week ook maar weer eens wat reggae, hiphop en jazz? Alsof het niet breed genoeg is deze week. We wensen je een mooie muzikale ontdekkingstocht toe!
Albumtips weeknummer 44 | 2016:
- Southern Culture On The Skids – Electric Pinecones
- Gosto – Memory Ivy
- Myles Sanko – Just Being Me
- Jenny Berkel – Pale Moon Kid
- Abstraxion – She thought she would last forever
BONUSTIPS:
- Giles Robson & The Dirty Aces – For Those Who Need The Blues
- Brian Jonestown Massacre – Third World Pyramid
- Parekh & Singh – Ocean
- Nico Muhly & Teitur – Confessions
1. Southern Culture On The Skids – Electric Pinecones
Southern Culture On The Skids of kortweg SCOTS zoals fans ze aanduiden, is misschien wel de leukste band van het moment. Ze blijven trouw aan zichzelf met hun country funk maar dat we ze inmiddels zeer serieus moeten nemen als band, maakt dit album duidelijk. Al te serieus moet het overigens ook niet worden. De plaat, die al eerder dit jaar uitkwam, blijft muzikaal opbeurend. Maar ‘slechts’ een lollige band zijn ze al lang niet meer. Vrolijk kun je van deze plaat overigens nog steeds wel worden maar jolig wordt het nooit.
De invloeden van Creedence Clearwater Revival, The Byrds, Wanda Jackson en Johnny Cash zijn evident. De geweldige gitarist en wat ondergewaardeerde songwriter die je hoort is Rick Miller. Samen met de rest van de band geeft hij deze persoonlijkheid mee. Het album Electric Pinecones opent met Freak Flag waarbij je zult merken dat je voet onwillekeurig meetikt en daar ga je. Je drijft richting het mooie Slowly Losing My Mind. En alles daartussen? Heel fijn, heel fijn. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Mag]
2. Gosto – Memory Ivy
Dit wordt er eentje! Of is er al eentje? GOSTO. Wauw. Debuutalbum Memory Ivy vraagt na elke luisterbeurt nadrukkelijk om herhaling. En van Nederlandse bodem, ook dat nog! Roel Vermeer is de naam. Geïnspireerd door grootheden als Flying Lotus, James Blake, Thom Yorke en Jeff Buckley weet GOSTO een veelzijdigheid aan stijlen te verenigen tot een geheel eigen sound. Met warme bassen, rauwe beats, diepe synths en onvervalste soul, elektronica en triphop is het geluid indringend, met als rode draad de donkere, bijna hypnotiserende stem van Vermeer. On-Nederlands goed. My Bad werd op Spotify als meer dan één miljoen keer gestreamd, GOSTO kreeg lovende kritieken op Eurosonic Noorderslag, kreeg een groots minuutje in DWDD en stond reeds in het voorprogramma van Thomas Azier en Oscar & The Wolf. Tien steengoede tracks volgen elkaar op, met enkele absolute sterkhouders als Tell Me What You’re Made Of, Ivy, My Bad en Time For Me. Om trots op te zijn! [Recensie: J. Teitsma]
3. Myles Sanko – Just Being Me
Als je koosnaampje The Lovechild Of Soul Music is en je zoveel believers hebt dat je via crowdfunding je debuut (Forever Dreaming) van de grond krijgt, dan spreken wij over Talent met een hoofdletter. Inspiratie haalt Myles Sanko weliswaar uit de klassiekers van James Brown, Al Green, Otis Redding en Bill Withers maar smelt dat om naar zijn eigen idioom in de tijd waarin hij leeft zonder ouderwets te klinken of het moet ouderwets goed zijn. Voorprogramma van Gregory Porter word je echt niet zomaar. Precies dat wat Porter voor de jazz doet, doet Sanko voor hedendaagse soul. Sanko was dan ook een graag geziene gast bij Radio 6 Soul & Jazz, zowel in de playlist alswel in hun Live Lounge. Myles’ nieuwe single, het titelnummer Just Being Me, heel gewoon gebleven dus, hoorden wij deze week op Radio 2 bij Stefan Stasse en Corné Klijn, mannen met goede oren aan de kop. Dat belooft weer extra airplay naast het inmiddels invalide Radio 6! Plus negen clubshows in november/december alhier! [Recensie: A. Jonker]
FERNWEH CONCERTTIP: Op vrijdag 11 november 2016 (zaal open om 20u) treedt Myles Sanko op in het Patronaat te Haarlem. Adres: Zijlsingel 2, 2013, Haarlem. Tel. 023 – 517 58 50. Web: www.patronaat.nl/
4. Jenny Berkel – Pale Moon Kid
Jenny Berkel is een Canadese singer-songwriter die de afgelopen jaren in de band van Daniel Romano speelde. Als tegenprestatie heeft Daniel Romano de tweede plaat van Jenny Berkel voorzien van een werkelijk prachtige productie. Het is slechts een van de vele sterke wapens van Pale Moon Kid. Jenny Berkel beschikt over een mooie heldere stem en beschikt over het vermogen om met haar zang verhalen te vertellen. Het zorgt er voor dat Pale Moon Kid zich makkelijk opdringt, waarna de andere schoonheden van de plaat een voor een opduiken. Zo is er de stemmige instrumentatie vol fraaie en bijzondere accenten, zijn er de knap in elkaar stekende songs, is er de mooie mix van diverse genres binnen de Amerikaanse rootsmuziek en is er constant de emotie in de bijzonder mooie stem van Jenny Berkel. Het is een stem die Pale Moon Kid uiteindelijk naar grote hoogten tilt, waardoor Jenny Berkels’ eigen plekje in de spotlights terecht lonkt. [Recensie: E. Zijleman]
5. Abstraxion – She thought she would last forever
Soms wil je uit de drukte van het stadsleven ontsnappen. Steeds verder. En vaker. Naar de stilte van de afbeelding op de cover van ‘She thought she would last forever’. Even alleen zijn, met rust gelaten worden. Dat kan met het tweede album van de Franse DJ en producer Harold Boué die actief is onder de naam Abstraxion. Zet de plaat, die hij overigens weer uitbrengt op Biologic (BIOLP003), op en je belandt in de surreële, schimmige wereld zoals die te zien is in de videoclip bij ‘Spazieren’ (zie clip hieronder). De mannelijke stem is die van Peter Falk. Het citaat is uit de film ‘Der Himmel über Berlin’ van Wim Wenders. Het nummer vormt zo ongeveer het pièce de résistance van het album.
De eerste helft van het album duiken er af en toe nog vocalen op. Op ‘Needed You’ denk je soms zelfs vlagen Hot Chip of Moderat te herkennen maar dan in een vette trip. Vanaf ‘Just what I’ve always wanted’ zijn er geen verstaanbare woorden meer. Slechts ambiente structuren. Je hoort mistflarden van hallucinaties die de eenzaamheid waarnaar je verlangt, omhullen. We hadden het al even over de titeltrack. Het duurt even voor de groove begint te werken, voordat sfeervolle klanken een onbestemd verlangen in je oproepen. Hier toont zich het vakmanschap van Abstraxion. En dan begint met ‘Blackout’ de abstractere kant van de plaat. De beat met de uitwaaierende spacy synths, die je van Boards of Canada kent, geven de toon aan. Drosophilia kun je hieronder beluisteren via Soundcloud:
In vergelijking met Moderat (vgl. ‘iii’) dat zich meer op (dans)hits richt, is Abstraxion nauwelijks clubgericht. ‘Dansbaarheid? Who cares.’ – zo lijkt het. Terwijl ‘Not far away from you’ in potentie – iets meer aangezet – toch makkelijk een danskraker had kunnen zijn. Maar Boué kiest voor de subtiele route. Hij houdt zijn electronische paardenspan in toom. ‘She thought she would last forever’ zou je in de categorie met minimalmakers als Pantha Du Prince of The Field kunnen plaatsen. Ook hun muziek is geschikt om in je eentje, eenzaam door weidse landschappen te wandelen en je even te bevrijden van de communicatiestress waaraan we in de de hedendaagse samenleving blootstaan. Inmiddels is er ook een remixalbum van dit album verschenen waarop onze eigen Nederlandse held Conforce de afsluiter voor zijn rekening neemt met een krachtige, donkere en diepe interpretatie van ‘Spazieren’. Dit remixalbum is elders op Spotify te beluisteren maar staat niet in onze tiplijst. Overigens staat het album ‘She thought she would last forever’ inmiddels op 1 in de top 10 van oktober van Resident Advisor. [Recensie naar: F. Heinecker | Plattentest /// J. Stevens | Fernweh]
BONUSTIPS:
>. Giles Robson & The Dirty Aces – For Those Who Need The Blues
Heerlijk, zo’n eerlijke kruising tussen The Fabulous Thunderbirds, Jimmie Vaughan, The J. Geilsband en het duo Magic Dick & Jay Geils. Dat is de blues van de Brit Giles Robson, die onlangs voor het Nederlandse label V2 zijn eerste solo-album maakte: For Those Who Need The Blues.
Het album bevat negen smerige, zweterige en rechttoe rechtaan bluestracks, die zeer tot hun recht zullen komen in bluescafés en op bluesfestivals. Robson speelt ruige en vuige, elektrisch versterkte mondharmonica en beheerst het schrijven van catchy bluessongs. Het album is vrijwel live opgenomen in de studio en klinkt zeer fris en energiek.
V2 zegt erover:
“See them live and you’ll witness what the esteemed Bluesmagazine.nl describes as an ‘Awesome Gig’ with a sound that will give you ‘Goosebumps’. Grab a copy of their album and you’ll enjoy what top UK magazine Blues Matters describes the ‘Sound and spontaneous feel of blues done right….when it comes out of the CD player I’ll be putting it on the top shelf alongside the Muddy Waters Band and Lester Butler’s Red Devils’.”
En daar is geen woord van gelogen! [Recensie: F. Delamarre]
FERNWEH CONCERTTIP: Zaterdag 21 januari 2016 treedt Giles Robson op in de North Sea Jazz Club te Amsterdam, tijdens de tour die de naam Blues Harp Explosion heeft gekregen, samen met mondharmonica legendes: Magic Dick (J. Geils band) en James Harman. De zaal gaat om 19.00 uur open. Adres: Pazzanistraat 1, 1014 Amsterdam, tel. 020-7220980. Of check gewoon ff op: www.northseajazzclub.com
>. Brian Jonestown Massacre – Third World Pyramid
Om de gekte van de muziek van Brian Jonestown Massacre uit te leggen, volstaat diens naam: een samentrekking van de vroeg overleden gitarist en Rolling Stones-oprichter Brian Jones en de door sekteleider Jim Jones gestichte nederzetting Jonestown, waar zich in 1974 de collectieve zelfmoord van de volgelingen van de Peoples Temple afspeelde. Niet alleen trekt de waanzin een spoor door de muziek – van shoegaze-groep naar een neo-psychedelische-rockband met invloeden van folk en bluesrock, raga en elektronica – ook aan de bezetting is geen touw vast te knopen. Oprichter en multi-instrumentalist Anton Newcombe heeft meer dan twintig muzikanten deel uit laten maken van de band, onder wie medeoprichter Matt Hollywood, Peter Hayes (Black Rebel Motorcycle Club), Sune Rose Wagner (The Raveonettes), Bobby Hecksher (The Warlocks) en Matt Tow (The Lovetones). Dan weet je het wel. Ook Third World Pyramid onderstreept de niet aflatende dynamiek van BJM; negen tracks met oude en nieuwe geluiden, van het melancholieke ‘Good Mourning’ naar ‘Assignment Song’, een cover van Nina Simone. Nog steeds goed gek. [Recensie: C. Visser]
>. Parekh & Singh – Ocean
Drummer Jivraj Singh en multi-instrumentalist Nischay Parekh komen uit India en brachten daar in 2013 al dit album uit. Langzamerhand slaat hun opmerkelijke sound over naar de US en Europa, en terwijl ze inmiddels bijna hun tweede album gaan uitbrengen kunnen we eerst nog even kennismaken via deze wereldwijde heruitgave. En opmerkelijk is het, want het album opent met I Love You Baby, I Love You Doll, een nummer dat sterk herinnert aan Fred Neil’s Everybody’s Talking (!), terwijl de twee nummers die volgen meer gemeen hebben met Dylan’s Nashville Skyline (!!) dan met muziek die wij, bevooroordeelde westerlingen, meer associëren met de transistorradio muziek die de straten van Mumbay bevolken. Daarna wordt het album zelfs een stuk steviger en eigentijdser om naar het eind van het album weer terug te keren naar de akoestische sound van het begin. En dat alles in 25 minuten. Bijzonder album. [Recensie: J. Vreugdenhil]
>. Nico Muhly & Teitur – Confessions
Nico Muhly verbleef in 2009 geruime tijd in Eindhoven, waar hij in het Muziekgebouw Frits Philips composer-in-residence was. In opdracht van het Cross-Linx festival werkt hij met Holland Baroque Society en singer/songwriter Teitur aan Confessions. Daarin werden persoonlijke filmpjes die, op verzoek ingestuurd waren door YouTubers, door beide heren op muziek gezet. Het resultaat, nu een paar jaar later, is eindelijk op plaat gezet. Het levert een introvert, fraai samengaan van klassiek en pop op. Teitur is van de Faroe Eilanden afkomstig. De laatste keer dat ik hem live zag, was jaren geleden in EKKO te Utrecht. Daar gaf hij als voorprogramma van Ane Brun acte de presence en maakte toen al veel indruk. De teksten op deze plaat, die van zijn hand zijn, zijn nogal platvloers. Daarmee vangen we alsnog een glimp op van hoe de YouTube-clips die bij de liedjes hoorden, eruit moeten hebben gezien (‘I love the smell of my printer in the morning’). Is het pop? Is het klassiek? Het is een mooi album! [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
Onze albumtips zijn wekelijks via onze Spotify-playlist te beluisteren. Hieronder de lijst van deze week:
(eerste twee nummers overslaan).
Geef een antwoord