Albumtips week Nr. 45 | 2016
- Lambchop – Flotus
- Jim James – Eternally Even
- Lee Fields & The Expressions – Special Night
- Palace – So Long Forever
- Trembling Bells & Bonnie – Bonnie Bells Of Oxford
BONUSTIPS:
- Hope Sandoval And The Warm Inventions – Until The Hunter
- Thisell – II
1. Lambchop – FLOTUS
2. Jim James – Eternally Even
My Morning Jacket voorman Jim James maakte zich zo’n zorgen om de huidige toestand van de USA dat hij zijn sterkste wapen, zijn songwriter talent, pakte om weerstand te gaan bieden. Met een moderne sound, voorzien van meer elektronica dan hij ooit eerder gebruikte, begon hij met Same Old Lie, rechtstreeks gericht aan iedereen die Donald Trump’s boodschap een warm hart toedraagt, daarbij oproepend tot reflectie en naastenliefde. De tragedie in Orlando, waar bij een schietpartij in een nachtclub tientallen doden vielen, was de inspiratiebron voor Here In Spirit. Bijzonder is dat James niet direct zijn bekendste kenmerk, zijn enorme stembereik, inzet, maar vooral de song en het arrangement het werk laat doen. Dat de zeggingskracht van de nummers snoeihard bij de luisteraar naar binnen dringt zegt veel over de kracht van het zeer sterke materiaal. De dreiging van de totale ondergang is nooit ver weg, de boodschap van hoop is er nog, maar nog slechts zichtbaar in de verte. Een zeer indrukwekkend tijdsbeeld. [Recensie: J. Vreugdenhil]
3. Lee Fields & The Expressions – Special Night
Net als Sharon Jones en Charles Bradley is Lee Fields pas op latere leeftijd echt ontdekt als soulzanger. De man was al actief sinds 1969, maar brak pas door toen hij ging samenwerken met The Expressions. Zij vormen de ideale basis voor de lenige stem van Fields die zowel qua geluid als uiterlijk lijkt op de grootmeester zelf: James Brown. Twee jaar geleden verscheen Emma Jean – min of meer een tribute aan zijn moeder, de opvolger Special Night is speciaal gericht aan de vrouw. Alles komt bij Fields uit het hart en de diepe emotie die hij daarin legt doet de concurrentie wederom in het stof bijten. [Recensie: B. Dijkman]
4. Palace – So Long Forever
Het is bepaald niet de eerste keer dat de Britse muziekpers over elkaar heen struikelt met superlatieven over hun nieuwste ontdekking. Een hype is weer geboren en het zal ook niet de eerste keer zijn dat een band dat niet overleeft. Laten we hopen dat dit niet gebeurd met Palace, een kwartet uit Londen dat nu eens echt opvalt met hun relaxte geluid. De band woont en werkt in een kraakpand en laat zich vooral niet opfokken om de gebeurtenissen om hun heen. Gestaag bleven ze aan hun sound schaven toen iedereen lyrisch was over hun eerste EP Lost In The Night. De band is verwant aan bands als Foals en Bombay Bicycle Club maar heeft in gitarist Rupert Turner een geheim wapen. Hij weet het zo typische Britste gitaargeluid dat druipt van de galm en ontstond ten tijde van Echo & The Bunnymen en door The Verve geperfectioneerd werd, aan te scherpen met een venijnige slide. Het groepsgeluid trekt daarmee wat naar Amerikaanse bands als The Doors toe, maar blijft heerlijk Brits dankzij zanger Leo Wyndham. Wie ze op Into The Great Wide Open zag is al overtuigd, wie So Long Forever hoort zal volgen. [Recensie: B. Dijkman]
–
CONCERTTIP: Op 9 november 2016 gaan om 19.00 uur de deuren open van Bitterzoet in Amsterdam. Daar treedt Palace op met als voorprogramma Beach Baby. Adres: Spuistraat 2, Amsterdam. Tel. 020-521 3001. Of surf naar: www.bitterzoet.com/
5. Trembling Bells & Bonnie – Bonnie Bells Of Oxford
De Engelse eclectric rockband Trembling Bells en Will Oldham, de man achter Bonnie Prince Billy, reisden in 2012 samen de wereld rond in hun concerttour. Het klikte tussen beiden. Resultaat: The Bonnie Bells of Oxford. Zet Trembling Bells voorman Alex Neilson en Will Oldham, beide tevens songwriters, bij elkaar en je krijgt een explosief mengsel die de hele energie van de sixties en seventies in 9 live-nummers tot een nauwelijks gecontroleerde ontploffing laat komen. Stevige rauwe gitaren raggen er op los en verkennen nieuwe horizonten van de psyche. Dan weer wordt er een acapella nummer live gezongen en is het even wachten tot de band invalt. Deze liveplaat is spannend, krachtig en heel interessant. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
BONUSTIPS:
>. Hope Sandoval And The Warm Inventions – Until The Hunter
Mazzy Star zangeres Hope Sandoval vormde in 2000 samen met My Bloody Valentine drummer Colm O’Ciosoig Hope Sandoval & The Warm Inventions. Het leverde in 2001 en 2009 twee bijzonder fraaie platen op, maar sindsdien was het stil. De afgelopen jaren kwamen zowel Mazzy Star als My Bloody Valentine weer tot leven, maar gelukkig is ook het andere project van Hope Sandoval nog altijd springlevend. Until The Hunter laat een zich bijzonder langzaam voortslepend geluid horen, waarin invloeden uit de psychedelica belangrijker zijn dan bij Mazzy Star. Vergeleken met Mazzy Star is het geluid van dit project van Hope Sandoval ook veelzijdiger. Until The Hunter laat lang uitgesponnen psychedelische tracks horen, maar ook zweverige folksongs, een fris gitaarliedje of toch opeens weer songs die aan Mazzy Star doen denken. Zoals we van Hope Sandoval gewend zijn domineren de lome en dromerige songs en dat zijn ook de songs waarin haar verleidelijke vocalen het best tot zijn recht komen. Heerlijke plaat om bij weg te dromen. [Recensie: E. Zijleman]
>. Thisell – II
“In de zomer van 2010 besluit de Zweedse singer-songwriter Peter Thisell om met een aantal bevriende muzikanten een plaat op te nemen. De muzikanten strijken, samen met vrienden, kinderen en huisdieren, neer in een leeg schoolgebouw in Lur, in het bosrijke zuiden van Zweden. Het is een prachtige zomer. Zweden is groener dan groen, de dagen zijn zonnig en lang, de avonden loom en broeierig. Het klinkt als een hele mooie vakantie, maar er wordt ook hard gewerkt door Peter Thisell en zijn muzikale vrienden. De songs voor de plaat krijgen stuk voor stuk vorm, worden geperfectioneerd en vervolgens live opgenomen in de tot een studio omgebouwde school. Aan het einde van de zomer van 2010 is er uiteindelijk genoeg materiaal voor een plaat en het is een prachtplaat”.
Met deze zinnen begon ik bijna tweeënhalf jaar geleden mijn recensie van I; het in de lente van 2014 dan eindelijk volop verkrijgbare debuut van Thisell. Kort geleden verscheen, bijna uit het niets, de tweede plaat van Thisell en ook II is een prachtige plaat.
Ook op de tweede plaat van Thisell grossieren Peter Thisell en zijn medemuzikanten in bijzonder stemmige Americana. Het is muziek die direct opvalt door de bijzondere klankkleuren. Thisell kiest ook op haar tweede plaat voor betrekkelijk ingetogen akoestische muziek, die vervolgens fraai wordt ingekleurd door melancholisch klinkende violen, voorzichtig tegendraadse gitaren, sfeervolle accordeon klanken en andere trefzekere accenten. Het kleurt prachtig bij de eveneens van melancholie overlopende stem van Peter Thisell, die zoveel emotie in zijn stem legt dat kippenvel niet uit kan blijven.
Net als het debuut van Thisell doet ook de tweede plaat van de band me af en toe denken aan Neil Young en My Morning Jacket, maar II heeft soms ook het sprookjesachtige van de muziek van Mercury Rev of verruilt de groene Zweedse zomer voor de koude en donkere Scandinavische winter. Tenslotte heeft de muziek van Thisell iets ongrijpbaars door subtiele invloeden uit stokoude folk, de psychedelica of zelfs de progrock.
Het debuut van de band vond ik in 2014 sensationeel goed. Dit keer is de verrassing natuurlijk wat minder groot, want II ligt duidelijk in het verlengde van zijn voorganger. Aan de andere kant heeft de muziek van Thisell zeker aan schoonheid en kracht gewonnen, waardoor het een plaat is die kan concurreren met het beste dat dit jaar is verschenen.
Het debuut van Thisell kreeg in 2014 veel te weinig aandacht, maar dat moet nu echt anders zijn. Je doet jezelf in elk geval flink tekort als je deze prachtplaat laat liggen. [Recensie: E. Zijleman]
Volg ons en beluister onze wekelijkse albumtips op Spotify (nr. 1 en 2 overslaan – is een foutje):
Geef een antwoord