Tussen alle albums die deze week verschenen zaten maar liefst drie (heel verschillende) pareltjes uit Nederland. Daarnaast is er deze week ook weer heel wat lekkers uit de V.S. Onze albumtips zijn allemaal te beluisteren via onze Spotify-playlist. Enjoy!
Albumtips week nr. 9, 2007:
- Duke Garwood – Garden Of Ashes
- Jo Goes Hunting – Come, Future
- Dirty Projectors – Dirty Projectors
- Feelies – In Between
- Black Marble Selection – Greener than the other side
- Vreemde kostgangers – Vreemde kostgangers
Duke Garwood – Garden Of Ashes
Mark Lanegan noemt hem een van zijn all-time favoriete artiesten en ook andere artiesten met wie Duke Garwood samenwerkte (Kurt Vile, Seasick Steve, Savages) zijn erg enthousiast over deze Londense bluesman, die al meer dan tien jaar geleden debuteerde, maar pas sinds kort bredere erkenning begint te krijgen. Twee jaar na het zeer lovend ontvangen Heavy Love en vier na Black Pudding, zijn duoplaat met Mark Lanegan, komt deze muzikale duizendpoot met een fraai nieuw werkstuk, Garden Of Ashes. Een hoopvolle en actuele plaat in onzekere tijden. “I make beautiful music, because we don’t need angry music right now”, zegt hij. “Everyone can turn on the TV and see the horror show, they don’t need to hear it coming out the stereo.” Dat wil niet zeggen dat dit een vrolijke plaat is geworden, maar de donkere bluesy klanken klinken eerder louterend dan desolaat. Een aanrader voor de liefhebbers van Mark Lanegan en aanverwanten. [Recensie: M. van Ravenhorst]
Jo Goes Hunting – Come, Future
Jo Goes Hunting is de spannendste indieband die momenteel in dit land rondloopt. Zo, dat is eruit. Het veelkleurig voertuig van multi-instrumentalist, producer en geschoold muzikaal meesterbrein Jimmi Jo Hueting imponeerde vorig jaar al menig clubzaaltje en festival. Toen had de band, waarin Hueting zelf de honneurs op zang en drums waarneemt, eigenlijk enkel de grillige hitsingle Act Of Leaving nog op zak. Dat er naar debuutplaat Come, Future zo reikhalzend uit werd gekeken blijkt, met de kennis van nu, al die tijd volkomen terecht te zijn geweest. Want wat is dit een ambitieus, progressief en eigenzinnig debuut voor iemand die pas halverwege de twintig is! De invloed van Menomena, zo’n andere onorthodoxe popgroep, is onmiskenbaar, maar evengoed wordt er geflirt met genres als dub, jazz, en synthpop. Openingstrack Winner, het beste nummer dat Animal Collective nooit geschreven heeft, zet de toon. Het moest er uit. Wat volgt is een onnavolgbare wervelwind die aanmaant tot sonisch tornadospotten. [Recensie: M. Majorana]
Feelies – In Between
Tijd verstrijkt. Aan de tracktitels op het nieuwste plaatwerk af te leiden, is het voorbijgaan een thema dat The Feelies flink bezighoudt: Turn Back Time, Pass the Time, Time Will Tell, Flag Days, Gone, Gone, Gone, When to Go en In Between. Deze volstrekt eigenzinnige Amerikaanse indie-band (gestart in 1976, tijdelijk gestopt: 1992-2008) vindt zijn muzikale oorsprong in bands als The Velvet Underground, zijdelings met Talking Heads en R.E.M. anno nu misschien met Yo La Tengo. Mooie plaat.
Black Marble Selection – Greener than the other side
Na het sterke debuut van deze band uit Tilburg, verliet Jean-Paul Lilipaly de band. Gezien zijn kwaliteiten had dit het einde van de band kunnen betekenen. In plaats daarvan nemen de vijf bandleden die achterbleven de zangpartijen nu om de beurt voor hun rekening. En dat klinkt lekker. Denk gitaarmuziek, Britse psychedelica uit de Sixties en hele fijne arrangementen. Dave Von Raven (The Kik) en Marcel Fakkers (The Madd) produceerden de plaat.
Vreemde kostgangers – Vreemde kostgangers
Supergroepen. Een titel die maar al te vaak wordt gegeven aan een aantal beroemdheden die samen gaan werken in de hoop dat de som van de talenten de genialiteit van de individuele sterren overstijgt en tot een meesterwerk leidt. Op papier werken die combinaties vaak beter dan in de werkelijkheid. Vaak een kwesties van ego’s. Er zijn uiteraard uitzonderingen, waarbij The Traveling Wilbury’s een goed voorbeeld was. Een spontaan idee leidde tot een ongedwongen samenzijn en prachtige muziek. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen toen Boudewijn de Groot, Hennie Vrienten en George Kooijmans na een gezamenlijk optreden besloten samen de samenwerking voort te zetten. Helemaal vreemd was de samenwerking ook niet: Boudewijn de Groot werkte al eerder met beide heren afzonderlijk samen. Het leidde tot een succesvolle tournee en een semi-live-in-de-studio opgenomen album onder de naam Vreemde Kostgangers. Bij de door George Kooijmans openingstrack Ik Ben Op Weg Naar Jou worden alle twijfels weggenomen. Een catchy melodie en gitaarriff. En ook een Nederlands zingende Kooijmans blijkt prima te voegen. Het is ook een verademing om Boudewijn De Groot weer eens lekker funky en uptempo te horen in De Roeiboot En Ik. De catchy koortjes van Kooijmans en Vrienten maken het nummer af. De zalvende nummers, Hoop en met name Vergeet de Pijn worden gezongen door Vrienten. De ontroerende tekst van laatstgenoemde song schreef Vrienten voor zijn echtgenote. Andere hoogtepunten zijn de single Touwtje Uit De Deur, prachtig Haags gezongen door Kooijmans en het eveneens door hem gezongen Nat en Roxy, dat evengoed in 1964 gemaakt had kunnen worden. Boudewijn De Groot schittert in ballads als Paulus Potterlaan en de grappige scheidingssong Scheiding met een aanstekelijk reaggaeachtig ritme. Hier spelen drie mannen die afzonderlijk al een enorm muzikaal erfgoed hebben opgebouwd. Vreemde Kostgangers bewijst dat puur speelplezier tot mooie dingen kan leiden. [Recensie: R. Buiters]
Geef een antwoord