Je kunt het zelf in The Economist nalezen: pay-what-you-want geeft mensen een ongemakkelijk gevoel. Ze voelen zich schuldig als ze minder dan de gepercipieerde waarde voor een product betalen, en besluiten daarom vaak maar helemaal niet tot aankoop over te gaan. Tja, mensen die zich schuldig voelen als ze een keer zelf mogen bepalen wat ze voor een produkt of dienst willen betalen dat moeten we natuurlijk kost-wat-kost voorkomen. Je schuldig voelen dat zou ondragelijk zijn. …Of ligt de uitdaging er juist in dat mensen leren dat hun mening ertoe doet? Dat het prima is dat zijzelf voortaan bepalen wat zij iets waard vinden? En dat het gevoel dat ze zich ‘schuldig’ voelen misschien niets anders betekent dan dat ze zich moeten realiseren dat ‘je schuldig voelen’ soms samenhangt met ‘voor jezelf kiezen’. Anyway, de moraal van het verhaal als je niet failliet wil gaan? Gewoon een goede prijs vragen!
Geef een antwoord