• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

artikelen derden

Een bijzonder tafereeltje

Een bijzonder tafereeltje

by Redactie Fernweh Magazine · jun 3, 2022

In 1983 stonden drie danseressen terecht voor de rechtbank in Florida. Undercoveragenten zouden hebben geconstateerd dat de vrouwen ’te veel’ lieten zien, terwijl ze in een nachtclub werkten.

De aanklacht was verstoring van de openbare orde (‘indecency’).

De dansers zouden een lokale verordening hebben overtreden die naaktheid verbiedt op plaatsen waar eten en drinken wordt geserveerd. De advocaat van de vrouwen wees de rechter erop dat het damesslipje te groot zou zijn geweest om de lichaamsdelen te onthullen die de undercoveragenten beweerden te hebben gezien.

Dus vroeg de advocaat of zijn cliënten de dans die opgevoerd werd toen de agenten aanwezig waren, mochten laten zien. De rechter weigerde een dansdemonstratie in zijn privé-kantoor toe te staan, uit angst voor zijn vrij jonge carrière, maar stond wel een demonstratie in de rechtszaal toe. Hij zei later dat hij niet had verwacht dat de vrouwen dit in de rechtszaal zouden doorzetten.

De bijzondere foto van de rechtbankfotograaf laat zien wat er die dag gebeurde in de rechtszaal in Florida.

Danseres toont het bewijs
Danseres toont rechter het bewijs

Twee van de drie vrouwen draaiden zich om voor de rechter en lieten hun achterste aan hem zien. De rechter oordeelde toen dat hun slipje inderdaad voldoende groot was. Dit ongebruikelijke, bijzondere stukje bewijs… sprak de dansers vrij. De rechter was overtuigd door de (niet) naakte feiten.


Bron: Quora

Categorie: artikelen derden, diversen

Adem halen

Adem halen

by Redactie Fernweh Magazine · apr 15, 2020

De natuur haalt adem.

In diepe teugen wordt de schone lucht naar binnen gezogen. Vogels hebben het hoogste woord. Er is geen vuiltje aan de lucht.

Ondertussen is de vraag aan de orde hoe we de economie weer aan de praat krijgen. Wanneer kunnen we weer vliegen? Consumeren? Kopen? Met z’n duizenden tegelijk op een weilandje springen op de dreunende beat van DJ Huppelepup.

Als een verstokte roker die net zijn laatste sigaret heeft uitgedrukt verlangen we al weer naar de volgende. We weten heus wel dat het slecht voor ons is. Maar ja.

Symbolisch wel dat het Virus ons de adem beneemt. En de natuur weer wat lucht geeft. Zou het een boodschap zijn?

Maar luisteren we ook?

Kunnen we nog wel stil genoeg zijn om de subtiele boodschap van de natuur te horen? Of zijn we te druk met het redden van de economie en onze eigen kleine handeltje? Druk met zoomen, teamen, skypen… Alles om maar niet stil te vallen, stil te zijn. Want stel je voor dat we nu echt anders zouden moeten leven. Dat ons luxeleventje hier eindigt. Geen weekendjes Barcelona meer. Nooit meer in de file staan in je peperdure bolide. Nooit meer…

Nee, dan liever maar gewoon proberen te redden wat er te redden valt. In elk geval tot de volgende crisis. En de volgende.

Ondertussen haalt de natuur adem. Voor zolang als het duurt.


— Geschreven door: Ben Kuiken. Geplaatst met zijn voorafgaande, vriendelijk toestemming.

Afbeelding boven artikel: Yeh Tzu-Chi, Yan-Ming Mountain in June, 2009 – 2010, Tempera en olie op linnen, (122 x 224 cm). For sale on: Artsnet.com [‘fair use’].

Afbeelding in artikel: maker onbekend.

Categorie: artikelen derden, Filosofie

Stilstand door corona als bron van geluk

Stilstand door corona als bron van geluk

by J. Stevens · mrt 26, 2020

Juist het tot stilstand komen van het maatschappelijk leven vanwege de corona-pandemie, biedt ons misschien – geheel onverwacht – de juiste omstandigheid voor zoiets als… GELUK! In onderstaande geciteerde passage uit het essay van Arnon Grunberg: Het wonder van de stilstand. Het existentialisme van Le conseguenze dell’amore, legt de schrijver uit hoe dat mogelijk is:


Ordnung muss sein is geen typisch Duitse aberratie, maar een menselijk noodzakelijkheid. En die orde vereist een zekere onveranderlijkheid. Regelmaat is vertrouwen op stilstand. De vrijheid mag lonken, maar liefst niet de hele dag. Eigenlijk zo min mogelijk, wanneer zij uitsluitend tijdens de grote vakantie lonkt, is het al zwaar genoeg. De landerigheid die zo typisch is voor de vakantie, is weinig anders dan de vrijheid die werd afgewezen omdat het te warm was voor zoveel inspanning. Boven de 25 graden zou men vrijheid moeten afschaffen.

Goed, het leven is een ritueel. De vrijheid lonkt tijdens de grote vakantie, maar goddank is die zomer snel weer voorbij en kan de bestrijding van de anarchie traditiegetrouw met voortvarendheid ter hand worden genomen. Waar je dan op uitkomt is het wonder van de stilstand.

     Nu heeft stilstand in onze contreien om allerlei redenen een negatieve bijklank. In beweging moet het leven zijn. En de mens dus ook. Werken moet hij, en als hij klaar is met werken moet hij sporten, want werken betekent achter een bureau zitten en dat is zoals bekend ongezond. Stilstand is achteruitgang. Stilstand is onproductief. Stilstand is de dood.

     Ooit hechtte de aristocratie aan deze of gene vorm van stilstand, mede dankzij het door elkaar husselen van de standen, de vrijheid lonkte weer eens, werd productiviteit een moreel imperatief. Stilstand werd de vijand van de economie en daarmee de vijand van de mens. Hoe eigenaardig. Want het jagen op geluk is toch weinig anders dan het jagen op stilstand.

     Het geluk staat stil, zoveel is zeker. Het bed hoeft niet meer verlaten te worden, eindelijk vallen laken en wereld samen. De dienstmaagd verschijnt met de pannenkoeken, de po wordt geleegd, zelfs het weer is gestremd. ‘De ware paradijzen zijn de paradijzen die je hebt verloren,’ schreef Marcel Proust.

    Geluk is de toestand waarin je het verlorene nog even om je heen hebt. Je hebt het al verloren, maar het is er nog even. Het is nog niet weggehaald. Daarom is stilstand ook zo cruciaal voor het geluk. Elke beweging brengt de machine van het verlies op gang. En als die machine eenmaal op gang is gebracht, dan is er geen houden meer aan. Maar tegelijkertijd moet het paradijs om als zodanig herkend te kunnen worden al verloren zijn. Pas op het moment dat je het verliest, herken je het: sodeju, dat was het paradijs.

     Uitzicht op het eigen verlies dat nog net aaibaar is. Zoiets zal ik me dan maar voorstellen bij geluk en nu wordt pijnlijk duidelijk hoe hopeloos het najagen van dat geluk is. Waar iets nagejaagd wordt, verdwijnt de stilstand. Het najagen brengt onherroepelijk de machine van het verlies op gang.


BRONNEN
Citaat

Arnon Grunberg, Het wonder van de stilstand. Het existentialisme van Le conseguenze dell’amore, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2013. (Dit essay maakt ook deel uit van de bundeling ‘Buster Keaton lacht nooit. Arnon Grunberg over film).

Foto

Thurman ‘Sparky’ Maddox 2020. Geplaatst met zijn vriendelijke toestemming.

Categorie: artikelen derden, Boeken, Cultuur, Filosofie

Uit de dood (op)gekrast

Uit de dood (op)gekrast

by J. Stevens · jan 4, 2020

Dit is – in een notendop – het haast ongelofelijke verhaal van Bill Morgan: een verhaal over ups en downs in het leven. Nu ruim twintig jaar geleden, deden de volgende, haast ongelofelijke, gebeurtenissen zich voor.

In 1998 kwam Bill Morgan om het leven bij een auto-ongeluk. Maar liefst veertien minuten lang was hij klinisch dood. Hij werd desalniettemin succesvol gereanimeerd en belandde vervolgens in een coma van maar liefst twaalf dagen. Gedurende die tijd zweefde hij tussen leven en dood. Het ging soms erg slecht met hem. Maar hij ontwaakte weer. Het lot had andere plannen met de schijnbare pechvogel, zo zou blijken.

Binnen één jaar herstelde hij niet alleen volledig, hij verloofde zich met zijn geliefde én won een auto van $17 000 met een kraslot. Het kan verkeren. Maar dat is nog niet alles…

Een TV-ploeg van een nieuwszender die hem interviewde, gaf hem een kraslot en vroeg hem om in beeld na te spelen hoe hij eerder dat jaar, na uit de dood te zijn herrezen, de auto had gewonnen. En het ongelofelijke gebeurde… Live op camera won hij wéér! Nu maar liefst $250 000 en nog wel vol in beeld..!

Zit het jou vandaag ook even niet mee? Gefeliciteerd alvast? Want wie weet wat nog gaat komen..! 😉

 


Bronnen:

  • Bron 1: CNN, Bron 2: BBC, Check ook Youtube. Daar is het bewuste filmpje te zien
  • Coverfoto: Spencer Watson, Vancouver Canada, via Unsplash.com
  • foto: Liam Pozz genomen op de Sugar Pine Walk in Australie, via Unsplash.com

Als je dit verhaal ‘leuk’ vond, dan vind je misschien ook deze (haast) ongelofelijke, ronduit fabuleuze en / of soms hartverwarmende verhalen interessant? LEES VERDER:

Het fabuleuze verhaal van Xepsis Klerglemoss, uitvinder

Wat als een astronaut op de maan zou weigeren om terug te keren naar Aarde?

Wie wil niet ook een beetje Martin zijn?

HET BOS IN – 27 jaar alleen in de wildernis

Buitenwijk

Beruchte kajakziekte & De grootste ‘badass’

Wat zou jij doen als je nog 5 minuten te leven had?

De Samenzwering der Fietsers

Categorie: Artikelen, artikelen derden

Het fabuleuze verhaal van Xepsis Klerglemoss, uitvinder

Het fabuleuze verhaal van Xepsis Klerglemoss, uitvinder

by J. Stevens · apr 12, 2017

Is het mogelijk dat iemand tijdreizen ooit al heeft uitgevonden, besefte hoe gevaarlijk het was en zijn tijdreismachine vernietigd heeft?


Die vraag stelde iemand op de Amerikaanse vraag- en antwoordsite Quora. Een verrassende vraag? Het antwoord is nog veel verrassender! Het werd geformuleerd door Stan Hayward. Ik heb het vertaald in het Nederlands. Lees het en: Be Amazed & Amused! Zijn antwoord:


Ja

Het is niet alleen mogelijk, het heeft ook echt plaatsgevonden

De man die de Tijdmachine uitvond was Xepsis Klerglemoss
en hier zie je hoe hij eruitziet, op basis van foto’s die hij achterliet

De machine zelf bewoog niet, hij vaporiseerde – in essentie – de Tijdreiziger en on-vaporiseerde hem in het tijdperk van bestemming. De machine kon bediend worden van waar hij dan ook was

Uit zijn dagboekaantekeningen weten we dat zijn eerste poging bestond uit het slechts een jaar teruggaan. De machine werkte perfect, behalve dat hij hém wel vaporiseerde maar zijn kleren niet (metalen objecten uitgezonderd), daardoor kwam hij naakt aan.
En het toeval wil dat de locatie waar hij aankwam toentertijd een Victoriaanse manufacturenhandel was en precies ten tijde van zijn aankomst of ‘verschijnen’ helemaal vol stond met vrouwen.

Gelukkig was hij in staat om zichzelf snel weer te vaporiseren maar niet alvorens hij gekiekt werd door een fotograaf die foto’s aan het maken was van de winkel tijdens de uitverkoop.

Deze foto werd gebruikt door de politie in hun jacht op de vreemde indringer.
Helaas had het incident tot gevolg dat de winkel voortaan geboycot werd door dames en daardoor zijn deuren moest sluiten.
Een aantal kranten beweerden dat de winkel de gebeurtenis met opzet in scene had gezet, om er zo hun speciale beschermende kleding voor dames mee te promoten.

Heer Klerglemoss realiseerde zich dat teruggaan in de tijd onbedoelde gevolgen had en dat de kledingwinkel failliet was gegaan als het gevolg van zijn actie, terwijl hij het pand waarin hij zijn experimenten uitvoerde vervolgens goedkoop had kunnen kopen.

Het werpt een nogal ingewikkelde paradox op en het resulteerde in zijn besluit om afscheid te nemen van zijn Tijdreizen en om zijn apparatuur te vernietigen.
Zijn verhaal is alleen bekend geworden door een toevallige samenloop van omstandigheden, waarbij hij bezig was naar een nieuw huis te verhuizen maar zijn sleutels vergeten was. Hij besloot om terug in de tijd te reizen naar de ochtend waarop hij zijn sleutels voor het laatst gezien had, hetgeen hij deed, en hij vond ze ook.
Maar op terugreis naar de huidige tijd, zou blijken dat de verhuizers zijn kledingkast verplaatst hadden en, hij ongelukkigerwijze terug belandde in zijn afgesloten kledingkast. Vervolgens liet hij zijn ‘Vaporisator’ vallen, maar er was niet genoeg ruimte om te bukken en hem op te rapen.
Het gevolg was dat hij een tijd later gevonden werd; dood en naakt in zijn kledingkast, zonder een verklaring van hoe hij daar terechtgekomen was.
Er werd verslag van gedaan in een lokale krant, waarin een nieuwsgierige journalist de hierboven beschreven reeks van gebeurtenissen ontdekt leek te hebben,  hoewel zijn relaas als ‘onwaar’ van de hand gewezen werd door de politie.

Het is mogelijk dat we de volledige waarheid in deze kwestie nooit te weten komen, maar er is in ieder geval een les te leren als het gaat om het knoeien met de natuur.


Geschreven door: Stan Hayward, voormalig Film/TV scriptwriter

Vertaald door: J. Stevens, Fernweh

Categorie: Artikelen, Artikelen & Interviews, artikelen derden

Ken je de ‘Positiviteitsprins’ nog? (feelgoodfilmpje)

Ken je de ‘Positiviteitsprins’ nog? (feelgoodfilmpje)

by J. Stevens · apr 2, 2017

elden is het menselijk gemoed minder aangenaam dan in de maandagochtendspits. Het is al even geleden dat een in Amerikaanse media als ‘Prince of Positivity’ aangeduide jongeman besloot om daar wat aan te doen. Hij zag dat bij het begin van de werkweek iedereen vooral zo snel mogelijk naar zijn / haar werk spoedt. Dan is er weinig aandacht voor de medemens en de stemming is wel zo’n beetje onder nul. Niemand toont zich van zijn vrolijke of opgewekte kant. Wee je gebeente als je op dat tijdstip tussen salarismensen en hun bestemming komt. Toch?
Daar dacht deze man dus anders over. Hij herinnert forensen aan de vrolijke kant van het leven. Mensen hebben naast haast ook lief, zitten soms vol zelfverwijt en vergeten soms te lachen. Check dit geweldige filmpje (hiernaast) over de queeste van een man naar de glimlach van de Amerikaanse forens. De bekende bestseller-schrijver Dan Pink schrijft er (gekscherend) over:
If it doesn’t make your day, I’ll give you your money back.”
 –
–

Categorie: artikelen derden

HET BOS IN – 27 jaar alleen in de wildernis

HET BOS IN – 27 jaar alleen in de wildernis

by J. Stevens · mrt 21, 2017

Hij was amper 20 jaar oud, had geen vrienden en nauwelijks contact met collega’s. Op een doordeweekse dag keerde hij de samenleving definitief de rug toe om meer dan een kwart eeuw in afgelegen bossen te leven. Hij stelde niemand op de hoogte: noch zijn familie, noch zijn baas. Hij nam niet de moeite zijn gereedschap nog in te leveren. Dit is, in het kort, het bijzondere verhaal van Christopher Knight, ofwel: de ‘North Pond Hermit’.

Hij cashte zijn laatste looncheque en verliet Boston, Massachusetts (VS). Zijn auto voerde hem via de freeways langs de Amerikaanse Oostkust. Hij at goedkoop fast food en sliep in dito motels totdat hij diep in Florida belandde om vervolgens een meer noordelijke richting in te slaan. De autoradio stond aan. De wereld en het asfalt gleed voorbij: Georgia, Noord- en Zuid-Carolina en toen Virginia. We hebben het over 1986, de tijd dat Ronald Reagan president was. Ook het jaar waarin de spaceshuttle Challenger 73 seconden na de lancering explodeerde, Evert van Benthem de veertiende Elfstedentocht won (voor de tweede keer op rij!), Ireen Wüst en Sven Kramer geboren werden en de Tsjernobylramp zich net had voltrokken. Christopher was op weg richting Maine, waar hij opgroeide. Wellicht ook bevangen door jeugdige overmoed en door de muziek en het rijplezier zelf, borrelde een idee in hem op, dat daarna decennialang zijn lot zou worden.

De Nederlandse schrijvers Jan Wolkers en Godfried Bomans brachten ooit ieder een week helemaal alleen, als kluizenaars, door op Rottumerplaat. Bomans vond de eenzaamheid op het afgelegen eilandje een verschrikkelijke ervaring. Hij zwoer zichzelf: dit nooit meer. Wolkers vond het daarentegen heerlijk. Hij wilde eigenlijk nooit meer anders. Hij ging later zelfs op de Wadden wonen. Knight was iemand die, net als Wolkers, zich heel comfortabel voelde in zijn uppie. Hij vond – anders dan Wolkers – de interactie met anderen tot dan toe meestal vooral erg frustrerend. Het leek zo vaak een botsing, vond hij.

Hij koos één van de schaarse wegen in centraal Maine die hem langs zijn ouderlijk huis voerde. “Misschien wel om nog één keer om te kijken door mijn autoruiten,” stoppen deed hij niet. “En om afscheid te nemen”, zou hij later verklaren. Hij reed op de kaart steeds verder omhoog totdat hij de kust van Moosehead Lake bereikte.

Moosehead Lake Region – Maine (VS)

Vanaf dit grootste meer in Maine wordt de Staat pas echt uitgesproken wijds en afgelegen. Toen hij bijna geen benzine meer had, nam hij een zijweggetje. Daarna nam hij zijweggetjes van zijweggetjes, zover de wildernis in, als zijn auto benzine had. Hoewel Christopher was opgevoed met een goed gevoel voor spaarzaamheid, liet hij daar zijn auto met sleutels nog in het contactslot, achter. Doelloos stapte hij het bos in. Steeds verder. Met een rugzak en een tent, maar zonder kompas of kaart. De auto moet daar nog steeds staan, inmiddels deels verzwolgen door het woud.


Image result for holy man in desert
Heilige Man (sadhu) in India

Waarom houdt iemand op te bestaan in de gewone wereld?

Dat doet een normale twintigjarige jongen toch niet? Knight heeft er vaak over nagedacht maar het blijft een mysterie, volgens hem. Zijn familie moet eronder geleden hebben. Wat was er met hem gebeurd? Men had geen idee. Maar de gedachte dat hij weleens dood kon zijn, kon men niet accepteren.

Er zijn in alle culturen, wereldwijd altijd wel kluizenaars geweest, (lokaal) ook wel in de gedaante van: monniken, heremieten, misantropen, asceten, zwervers, sadhu’s en swami’s. Volgens sommigen zijn er drie hoofdredenen waarom mensen de bevolkte wereld verlaten:

  • Religieuze redenen. Denk aan Jezus, Mohammed en Boeddha die alle drie tijd alleen doorbrachten om hun band met een hogere Macht aan te halen en daarna een nieuw geloof aan te kondigen. Ook in het Hindoeïsme dwalen er zo’n vier miljoen Heilige Mannen (sadhu’s), velen op behoorlijke leeftijd, helemaal alleen als heremiet door India. Zij leven van liefdadigheid (voor voedsel, etc.) en hebben alle maritale en familiale banden verbroken.
  • Uit walging of verzet. Sommige kluizenaars zeggen de maatschappij vaarwel omdat zij genoeg hebben van wat de wereld is geworden: vol haat, oorlogen, klimaatvernietiging, misdaad of consumentisme. De Tao Te Ching wordt wel gezien als het eerste grote en grootse literaire werk over eenzaamheid / alleen-zijn. Geschreven in de zesde eeuw voor Chr. door een heremiet, genaamd Laozi die daarmee protesteerde tegen de corrupte samenleving. In de Tao Te Ching staat dat we alleen wijsheid kunnen vergaren door terug te trekken in plaats van na te jagen, door niet-doen (‘wuwei’) in plaats van doen.
  • Artistieke vrijheid, wetenschappelijke inzichten of dieper zelfbegrip. Denk bij deze categorie aan Henry David Thoreau die naar Walden Pond in Massachusetts trok om “the private sea, the Atlantic and Pacific Ocean of one’s being” te ontdekken. De Engelse historicus Edward Gibbon zei het ooit zo: “Solitude was the school for genius”.

Alleen in de woestijn

Knight past echter in geen van deze categorieën: hij hangt geen enkele religie aan noch was hij daarin opgeleid of opgevoed, hij protesteerde niet tegen de hedendaagse maatschappij, hij produceerde geen kunst of wijsgerige geschriften, nooit nam hij een foto of schreef hij een zin. Christopher Knight besloot de mensenwereld zonder aanwijsbare reden plotseling de rug toe te keren om een van de langstdurende perioden in eenzaamheid te verblijven die ooit geregistreerd zijn. Knight daarover:

“I can’t explain my actions, I had no plans when I left, I wasn’t thinking of anything. I just did it.”

De twintigjarige wilde gewoon verdwalen en zo anderen en ook zichzelf verliezen. Hij had wat basale campingdingetjes, weinig kleding en een beetje voedsel. “I had what I had and nothing more.”

Verdwalen is trouwens minder makkelijk dan je zou denken. De zon komt op en gaat onder, dan weet je vaak, of je wil of niet, de windrichtingen al. Ook is er je eigen richtingsgevoel en soms wat basale outdoor-vaardigheden. Knight trok naar het zuiden en wist dat ook, niet vanwege een bewuste beslissing maar instinctief, zoals een postduif op thuisvlucht stal ruikt.

“There was no depth or substance to the idea. It was at the instinctual level. It’s instinct among animals to return to home territory, and my home ground, where I was born and raised, was that way.”

Hij passeerde uitgestrekte valleien, ooit door gletsjers gevormd; bergketens en bergtoppen soms kaal als oude mannen; poelen, vennen en moerassen in de zomerse wetlands van Maine. Hij wist al snel niet meer waar hij was. Soms verbleef hij ergens een weekje, gelukkig met zijn nieuwe leefwijze. Maar over één ding was hij minder blij: zijn enorme hongergevoel. Hij had niet genoeg voedsel. Hij wist niet hoe hij voor de kost moest zorgen. Zijn afscheid van de bewoonde wereld was niet gepland maar puur impulsief tot stand gekomen – eigenschappen die weinig 20-jarigen vreemd zijn. Maar zijn doorzettingsvermogen was onvoorstelbaar. Het was alsof hij even wegging om een boswandeling te maken om pas na 27 jaar weer te verschijnen. Hij kon weliswaar prima jagen en vissen maar zonder geweer en hengel had hij niks aan die vaardigheden. Foerageren was zijn plan. Maar er zijn daar geen fruitbomen. Ook bessen waren zeer zeldzaam. Zijn vooruitzichten waren slecht. Hij was gedoemd om te verhongeren.

Toen hij zuidelijker kwam, eenmaal weer op geplaveide wegen, vond hij naast de weg een doodgereden patrijs. Zonder vuur of oven at hij het beest maar rauw op. Hij passeerde huizen met tuinen. Opgevoed met een goed gevormd gevoel van trots en een sterk ethisch besef, kwam diefstal absoluut nicht im frage. Maar ja, als je tien dagen niet gegeten hebt, vallen alle vormen van voorbehoud beetje bij beetje weg. Honger is moeilijk te negeren. Hij at wat mais in deze tuin en wat groente en opgegraven aardappelen in een aantal andere.

In zijn eerste week sliep hij eens in een verlaten hut, een nare ervaring: “The stress of that, the sleepless worry about getting caught, programmed me not to do that again.” Knight sliep vanaf dat moment nooit meer binnen. Nooit meer. Niet één keer, ongeacht regen of kou.

Zo liep hij verder richting het zuiden. Tenslotte belandde hij in een gebied waar hij zich thuis voelde vanwege de temperatuur, de aard van de vegetatie en de verschillende vogelgeluiden. Knight wist niet waar hij was maar achteraf zou blijken dat hij zich hemelsbreed nog geen vijftig kilometer van zijn geboortehuis bevond.

Door vallen en opstaan leerde hij te overleven. Hij beschikte over een goed stel hersens waarmee hij telkens werkbare oplossingen wist te vinden voor ingewikkelde problemen. Zijn vaardigheid om dekzeilen zo te spannen dat ze een goede schuilplaats vormden, de systemen van de opslag van drinkwater en het doorkruisen van het woud zonder ooit sporen achter te laten, werden continu gereviseerd en verbeterd. Hij beschouwde ze nooit als af. Aan zijn systemen knutselen was één van Christopher’s hobby’s.

De maand daarna probeerde hij verschillende schuilplaatsen uit, maar tot tevredenheid leidde dit niet. Toen stuitte hij op een zeer onherbergzaam stuk bos vol rotsblokken dat veel te onbegaanbaar was voor hikers en er was niet eens één wildspoor te vinden. Het beviel hem meteen. Hij ontdekte een rotsformatie met een verborgen ingang die tot een kleine binnenplaats leidde. Daar zou hij bijna drie decennia verblijven.

Image result for north maine woods hermit
Politiefoto: Knight’s schuilplaats in de North Maine Woods

Maar de honger bleef voortduren. Hij besefte dat het bijna onmogelijk is om helemaal zelfstandig te overleven. Je hebt hulp nodig. Niet voor niets vlochten woestijnvaders of christelijke heremieten in Egypte rieten manden om ze te verkopen. In het oude China waren heremieten tevens in te huren als sjamaan, kruidendokter en handopleggers.

Beeld uit 1795 van een ‘ornamentale heremiet’ in Flottbeck bij Hamburg, Duitsland. Door: Johann Baptist Theobald Schmitt.

Een ‘hermit-fad‘ in het 18e eeuwse aristocratische Groot-Brittannië en in Duitsland maakte dat de adel heremieten zelfs betaalden om op hun landgoed te vertoeven, als een soort van romantisch-mystiek amusement. In kranten kon je advertenties vinden waarin ‘Ornamental Hermits’ die het niet zo nauw namen (of dienden te nemen) met hun fysieke verzorging en die in grotten op de landgoederen van de betreffende edelman wilden wonen, zeer gezocht waren. Zij zouden, zo dacht men, vriendelijkheid en

Advertentie uit de 18e eeuw

wijsheid uitstralen. Het betaalde goed. Honderden heremieten werden ingehuurd, gewoonlijk via zogenaamde zevenjaarcontracten. Sommige kluizenaars moesten dan zelfs acte de présence geven bij etentjes van hun gastheren en daar de gasten begroeten. Daarbij werden ze ‘gestimuleerd’ om zich als een soort van druïdes te kleden. Knight voelde wel aan dat hulp aannemen de bedoeling van zijn hele onderneming zou ondergraven. Hij wilde onvoorwaardelijk alleen zijn. Hij vormde een soort onontdekte stam, met een omvang van slechts één enkele man.

Related image
South Pond (links) en North Pond (rechts) vanaf Buck’s Ledge Mount Abram

Om aan eten te komen, ontkwam hij er niet aan om dat voortaan te stelen. In de omgeving ontdekte hij een meer waar allerlei vakantiehuisjes aan stonden. Soms tijdelijk bewoond, soms verlaten. Hij stal steeds verschillende kano’s die hij ook weer terugbracht. Daarmee vervoerde hij ’s nachts voedsel dat hij uit de huisjes stal, over water – een hachelijke onderneming – en daarna via haast onbegaanbaar land naar zijn schuilplaats. Hij stal uit maar liefst honderd verschillende huisjes, die hij gedoseerd afwisselde. Daarbij besteedde hij ongekend veel tijd om de huisjes zonder braaksporen of welke sporen dan ook, achter te laten. Heel veel mensen hebben nooit geweten dat hij er proviand stal. Zo stal hij bijvoorbeeld een volle gasfles door deze af te koppelen en de lege die ernaast stond weer zorgvuldig aan te sluiten. Als eigenaar denk je dan niet snel aan diefstal. Ook sloot hij alle huisjes na zijn inbraak zeer zorgvuldig af zodat dieven er niet binnen konden komen…

Elke keer dat honger hem tot het dievenpad noopte, waarover hij steevast enorme wroeging voelde, leverde het hem boodschappen voor ongeveer twee weken op. Elke dag in zijn veilige schuilplaats ervoer hij een diep, vredig gevoel. Hij bracht zo jaren door. Knight verklaarde later dat hij niet precies kon beschrijven hoe het doorbrengen van zo’n enorme tijd in je eentje voelt. Het is onmogelijk om stilte te verwoorden:

It’s complicated, solitude bestows an increase in something valuable. I can’t dismiss that idea. Solitude increased my perception. But here’s the tricky thing: when I applied my increased perception to myself, I lost my identity. There was no audience, no one to perform for. There was no need to define myself. I became irrelevant.”

De scheidslijn tussen hemzelf en het bos, zei Knight, leek op te lossen. “My desires dropped away. I didn’t long for anything. I didn’t even have a name. To put it romantically, I was completely free.”

Vrijwel iedereen die getracht heeft dit soort diepe eenzaamheid te beschrijven, zei er iets vergelijkbaars over. “I am nothing; I see all,” schreef Ralph Waldo Emerson. Lord Byron noemde het “The feeling infinite”. En de Amerikaanse mysticus Thomas Merton zei het ooit zo: “The true solitary does not seek himself, but loses himself”.

Voor mensen die er niet vrijwillig voor kiezen om alleen te zijn, zoals gevangenen en gegijzelden, is het verlies van de eigen identiteit als sociaal construct, angstaanjagend en een ervaring van ‘gek worden’. Psychologen noemen het wel ‘ontologische onzekerheid’: grip verliezen op wie je bent. Je hele mens-zijn met al het menselijke op het spel zetten, is niet niks. Knight deed het en genoot. Hij had trouwens niet eens spiegel in zijn kamp. Hij verveelde zich nooit. “I was never lonely”. Echt nooit. Hij wist niet eens, zei hij eens, of hij het concept ‘verveling’ überhaupt wel begreep. Hij was tevreden met ‘het genoeg hebben aan zichzelf’. Op de afwezigheid van anderen richtte hij zijn aandacht niet. “If you like solitude,” zei hij, “you are never alone”.

Image result for north pond maine
Christopher Knight

Na 27 jaar van complete eenzaamheid, werd hij uiteindelijk gearresteerd toen hij weer eens voedsel stal in een zomerkamp aan het meer. Hij werd in de lokale gevangenis gezet, beschuldigd van inbraak en diefstal. Zijn arrestatie veroorzaakte een enorme opwinding: zowel brieven als bezoekers arriveerden in grote getale en maar liefst vijfhonderd journalisten verzochten om een interview. Een documentairemakersteam meldde zich en een voor hem onbekende vrouw vroeg hem ten huwelijk. Desgevraagd liet hij weten wat het belangrijkste is om zó lang solitair te overleven in de bossen: “Zorg dat je genoeg slaap krijgt”. Wijsheid van een ware heremiet, die ongetwijfeld voor ons allen van nut is!

 


Bronnen:

  • MacQuarrie, Brian (May 26, 2013). “North Pond Hermit discovered, arrested after 27 years in Maine woods – The Boston Globe”. Boston Globe. Geprint op 13 mei 2016.
  • Finkel, Michael (September 2014). “The Strange & Curious Tale of the Last True Hermit”. GQ.
  • Jonsson, Patrik. “Eric Frein sightings: How ‘wilderness ninja’ has outfoxed 1,000 cops”. Christian Science Monitor. Geprint op 28 februari 2015.
  • Adams, Betty. “‘North Pond Hermit’ Knight completes specialty court program”. centralmaine.com. Kennebec Journal Morning Sentinel. Geprint op 8 juli 2015.
  • Inside Maine Hermits Lair – The Guardian
  • Citaten: Courtesy The Guardian – Stranger in the woods Christopher Knight – Hermit Maine
  • 27 years a hermit – Reddit.com
  • Vrije bewerking en vertaling van: Finkel, Michael (2017). The Stranger in the Woods The Extraordinary Story of the Last True Hermit. Knopf Doubleday Publishing Group. blz. 297. ISBN 9781101875681.
  • Het beeld uit 1795 van een ‘ornamentale heremiet’ in Flottbeck bij Hamburg, Duitsland werd gemaakt door: Johann Baptist Theobald Schmitt. Bron: Idea – Jahrbuch der Hamburger Kunsthalle. Prestel, München 1991, ISSN 0724-133-X, Bd. 10 (1991), Blz. 197

 

Categorie: Artikelen, Artikelen & Interviews, artikelen derden

  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 13
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2023 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief