Wekelijks de 5 beste albumreleases als playlist op Spotify:
1. Colin Stetson – presents: SORROW – A reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony
2. Terry Lee Hale – Bound, Chained, Fettered
3. Lucy Dacus – No Burden
4. Parquet Courts – Human Performance
5. Max Meser – Change
BONUSTIP: The Lumineers – Cleopatra
1. Colin Stetson – presents: SORROW – A reimagining of Gorecki’s 3rd Symphony
Op zoek naar een bijzondere luisterervaring? Luister dan naar saxofonist Stetson. Hij is niet binnen een kader te vatten, en in deze bewerking van Henryk Górecki’s 3rd Symphony wordt dat nog eens duidelijk. Invloeden uit de metal, indie pop, jazz en natuurlijk modern klassiek worden samengebald in een onwaarschijnlijke, maar bepaald niet richtingloze, chaos. Colin Stetson is de inspirerende leider van het geheel, maar eist zeker niet constant de hoofdrol op. Met name de scheurende elektrische gitaar geeft een dimensie aan de Symfonie Van Treurliederen die het in eerdere uitvoeringen zeker niet had. De Mezzosopraan is trouwens Stetson’s zus. Een bijzonder album!
VOORPROEFJE:
Concerttip: vrijdag 9 September 2016, Colin Stetson Muziekgebouw, Amsterdam
2. Terry Lee Hale – Bound, Chained, Fettered
Dit album bestaat uit een serie liedjes waarin Lee zijn drie decennia aan muzikantschap samenvat in levenslessen, overkomen obstakels en vergaarde wijsheid. Sobere productie en prachtige tekstuele overpeinzingen. De in Texas geboren muzikant (woont nu in Marseille) maakte de opnames in een 200-jaar oude schuur in Noord-Italie samen met producer Antonio Gramentieri (Hugo Race, Dan Stuart) cum suis. “Antonio is a fantastic arranger, guitarist and lap steel player. It has been years since I’ve worked with another guitar player and the timing really felt right for this new recording.”, aldus Lee. Het album werd gemixt door Matt Emerson (The Walkabouts).
3. Lucy Dacus – No Burden
No Burden is an uncommonly warm indie rock record. Lead guitar lines pour in like slow columns of sunlight, and Dacus’ voice itself is a comforting blur. “I let my mind get turned inside out/ Just to see what the kids were laughing about,” she sings on “Direct Address.” “And it wasn’t worth understanding/ Something I could’ve gone my whole life not knowing.” Her perspective is sober and carefully composed, but the blur in her voice also gives her songs the casual, permissive dimension that usually slips in after two or three drinks. “I thought you’d hit rock bottom, but I’m starting to think that it doesn’t exist,” she sings in “Strange Torpedo.” “You’ve been falling for so long and you haven’t hit anything solid yet.” (Pitchfork)
4. Parquet Courts – Human Performance
“Het Amerikaanse kwartet Parquet Courts lukt het om sinds 2013 elk jaar een album uit te brengen. Telkens anders, steeds weer ijzersterk. Human Performance is album nummer vijf en na het luisteren van opener Dust en opvolger (en titeltrack) Human Performance weet je eigenlijk alweer hoe de vlag erbij hangt. Strak, sterk en gedragen door de wind. Punkrock in optima forma: dramatisch, complex en divers in al haar invloeden.” – J. Teitsma
5. Max Meser – Change
“De geschiedenis van de gitaarrock kent vele hoogtepunten. De experimenteerdrang van The Beatles, de Rhythm & Blues van The Rolling Stones, de drie-stemmige variant van Moby Grape, om over The Byrds, Kinks en Buffalo Springfield nog maar te zwijgen. De Spaans / NEDERLANDSE Max Meser heeft alle varianten gehoord en daar zijn volstrekt eigen geluid uit weten te destilleren. Hoewel vrijelijk citerend uit de oeuvres van bovengenoemden klinkt hij tegelijkertijd als niemand anders en zwermt zijn materiaal van het springerige Weak For Love, naar het melodieuze Richelle. De stem doet denken aan Jake Bugg, en daarmee natuurlijk indirect aan de jonge Dylan. Die laatste wordt ook weer in herinnering geroepen bij de fraaie mondharmonica partijen, waarmee ook de folkrock aangetikt wordt. Toch moet niet de indruk gewekt worden dat hier een retro act aan het werk is, daarvoor sluit zijn werk ook teveel aan bij de huidige gitaarbands, zoals bijvoorbeeld ook geestverwant Lucas Hamming. Veel ruimte voor historie, en tegelijkertijd de blik vooruit.” -J. Vreugdenhil
Concerttip Vrijdag 15-4-2016 in: Annabel, Rotterdam, Schiestraat 20, Line-up: Douwe Bob, Max Meser
BONUSTIP:
The Lumineers – Cleopatra
Bij The Lumineers denkt helaas vrijwel iedereen onmiddellijk aan het niemendalletje Ho Hey, dat in 2012 hoge ogen gooide in de hitlijsten. De band uit Denver liet op haar titelloze debuut uit hetzelfde jaar al horen dat het tot veel meer in staat was dan de single suggereerde en doet dat nog net iets nadrukkelijker op haar tweede plaat Cleopatra. Cleopatra is voorzien van een hier en daar wat steviger en vooral donkerder geluid dan het debuut, maar smeedt nog altijd uiteenlopende invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek aan elkaar. De band creëert hiermee een opvallend eigen geluid dat ook raakvlakken heeft met de meeslepende Britse folk van een band als Mumford & Sons. Cleopatra is zeker niet vies van aanstekelijke songs en zal de hitlijsten vast wel weer gaan halen, maar de diepgang en emotie domineren dit keer. Het levert een knappe plaat op die in brede kring gehoord en gerespecteerd moet worden. – E. Zijleman
Concerttip
Vrijdag 29 april 2016 in: Melkweg, A’dam. Line-up: The Lumineers, Andy Shauf
Geef een antwoord