Volg ons op #Spotify en beluister hier onze wekelijkse Top 5:
https://open.spotify.com/…/…/
1. The Goon Sax – Up to anything
2. Matthew and the Atlas – Temple
3. Martha High – Singing For The Good Times
4. Luka Bloom – Frugalisto
5. Venice – Brunch Buffet
BONUSTIP: Joep Beving – Solipsism
—–
1. The Goon Sax – Up to anything
Zeer jonge band uit Brisbane Australie. De zoon van Robert Forster van Go-Between namelijk Louis Foster is de voorman. En dat is te horen. “Send Me A Lullaby” het Go-Betweens debuutalbum uit 1981 krijgt als het ware een opvolger met deze plaat. Diezelfde melancholie, dezelfde eenvoud, en een sound die ergens in de buurt komt van The Pastels en The Velvet Underground. Zie hier hun clip van ‘Boyfriend’ (via YouTube):
2. Matthew and the Atlas – Temple
Diep verscholen in het Atlasgebergte zou je Matthew Hagerty wel tegen willen komen. Samen met zijn band, omringd door fraaie natuur, nummers spelend als Pale Sun Rose en The Fishermans Wife, aangevuld met liefst alles van zijn nieuwe album Temple. Op Matthew And The Atlas’ tweede worden ingetogen liedjes subtiel afgewisseld met nummers waarbij het tempo iets omhooggaat. Of kent de track, zoals op opener Graveyard Parade, een subtiele opbouw waarbij steeds meer geluiden en instrumenten het lied dragen. Matthew is echter niet voor één gat te vangen. De vergelijkingen met het vroege Mumford And Sons zijn begrijpelijk, maar gaan dieper en verder. Weinig banjo, wel veel synths, een drumcomputer, gitaarsolo. Elf arrangementen komen op Temple voorbij. Mooi, harmonieus en vooral origineel. Het dieprauwe stemgeluid van Matthew verveelt nergens en schittert extra als de muzikale omlijsting bescheiden is, zoals tijdens het prachtige Elijah en Can’t You See. Mooie plaat! Recensie: J. Teiting.
CONCERTTIP: Dinsdag 10 mei 2016 Matthew and the Atlas
in: Bitterzoet, Amsterdam (er zijn niet veel kaartjes meer en het gaat hard! Dus opschieten!)
3. Martha High – Singing For The Good Times
Waar James Brown zich graag liet voorstaan als ‘the hardest working man in show business’, is Martha High hoogstwaarschijnlijk zijn vrouwelijke evenknie. Niet voor niets maakte ze 35 jaar lang onderdeel uit van de entourage van ‘the godfather of soul’. Daarin begon ze midden jaren 60 als achtergrondzangeres, daarnaast werkte ze incidenteel met talloze andere grootheden uit de soul, funk en rhythm en blues. Pas de laatste jaren maakt de inmidels 70-jarige Martha High serieus werk van haar sololoopbaan – een titelloos discoalbum uit 1979 daargelaten. Want haar doorleefde en enigszins rauwe stemgeluid lijkt in de loop der tijd alleen maar overtuigender te worden. In 2011 was er al het prima Soul Overdue. En op haar nieuwe album werkt Martha High samen met Luca Sapio, de Italiaanse producer die klassieke southern soul knap laat samengaan met invloeden uit jaren 60-soundtracks uit de Italiaanse cinema. Een moeilijk te weerstane combinatie. Recensie: W J van Essen
4. Luka Bloom – Frugalisto
De Ierse singer/songwriter Luka Blook levert met Frugalisto wederom sterk album af. Opgenomen in Lettercollum House in Timoleague (naar eigen zeggen, zijn mooiste studioervaring) bezingt Bloom 12 sketches van het leven. Het titelstuk gaat over de Ierse surfer Fergal Smith, die vindt dat we minder moeten consumeren (een frugalisto is iemand die met de trends meegaat zonder er veel geld aan uit te geven). Oh Sahara verhaalt over verloren liefde. Lowland Brothers is het onroerende verhaal over soldaten die hoopvol de oorlog in Vlaanderen instappen maar uiteraard bedrogen terugkeren. In het vrolijke Jiggy Jig Jig wordt onder andere gerefereerd aan de Japanse vrouw Yoko die een jonge muzikant die vastzat in zijn muziek. De muziek op Frugalisto is spaarzaam maar met zijn teksten weet Luka Bloom de luisteraar mee te voeren in zijn persoonlijke songs. Daarmee bewijst Bloom na vier decennia nog steeds een belangrijk artiest te zijn. Recensie: R. Bulters
5. Venice – Brunch Buffet
Het is alweer achttien jaar geleden dat Kipp, Mark, Michael en Pat Lennon voor het eerst optraden in Jan Douwe Kroeske’s 2 Meter Sessies. Vanaf dat moment is Venice eigenlijk altijd populairder geweest in Nederland dan in thuisland Amerika. Dat de heren hun liefde voor de klassieke Westcoast sound van Crosby, Stills & Nash en de Eagles nooit onder stoelen of banken hebben gestoken is een understatement van jewelste, want er zijn weinig bands die zo goed kunnen kopiëren als Venice. Dat de heren een bredere smaak hebben, wordt echter duidelijk op Brunch Buffet, een verzameling covers van artiesten waardoor de Lennons zich laten inspireren. En dat zijn niet alleen usual suspects als Poco en Dan Fogelberg, maar vooral ook verrassende keuzes als Earth, Wind & Fire, Stevie Wonder, Hall & Oates en Keane. Vrijwel alleen maar sterke liedjes die de heren zich soms haast onherkenbaar volledig eigen hebben gemaakt. Veel smaakvolle akoestische klanken dus en bovenal natuurlijk die fantastische samenzang, nog altijd het belangrijkste handelsmerk van Venice. Recensie: M. van Ravenhorst.
BONUSTIP: Joep Beving – Solipsism
Je zou kunnen zeggen dat Joep Beving de Nederlandse Ludovic Einaudi is. Denk qua sfeer ook aan: Greg Haines en Ólafur Arnalds. Joep Beving debuteert met Solipsism. Hij was al succesvol componist van muziek voor reclame. Met dit album start hij zijn solocarrière als pianist. De grafische vormgeving die het album subliem ondersteunt, werd verzorgd door Rahi Rezvani. Droom weg met deze muziek. Steeds vaker. En verder.
Geef een antwoord