Albumtips week Nr. 35 | 2016

Albumtips week Nr. 35 | 2016

1. Jett Rebel – Don’t Die On Me Now

2. Hailu Mergia & Dahlak Band – Wede Harer Guzo

3. Cass McCombs – Mangy Love

4. Veils – Total Depravity

5. Morgan Delt – Phase Zero

BONUSTIPS:

>. The Bad Plus – It’s Hard

>. De La Soul – And The Anonymous Nobody

1. Jett Rebel – Don’t Die On Me Now

Jett Rebel, het Nederlandse muzikale wonderkind, pakt met Don’t Die On Me Now weer uit met een onvervalste rockplaat. Het is moeilijk om bij de opener Devious Child, een door gitaar en drums gedreven rocker, stil te zitten. Let vooral op het middenstuk waarin zowel gitaar als bas excelleren. Het gesproken deel lijkt een echo van Radar Love. Het tempo blijft met de single Lucky Boy, inclusief blazers, en Tracks of your tears onverminderd hoog. Een eerste rustpunt vinden we in het prachtige uitgesponnen Jeff Buckley-achtige It’s Real. Op Nothing Turns Me On Like A Good Rock ‘n’ Roll Song en Blonde Like You wordt meer teruggegrepen op de powerpop van begin jaren ’70 a la Big Star. Present Like You is een van de bijzondere tracks, Low-Fi, slechts zichzelf op een honky tonkpiano begeleidend gooit Jelte Tuinstra’s alter ego Jett Rebel zijn ziel en zaligheid in de track, om zingend in de verte te verdwijnen, weer terug te lopen naar de piano om het nummer ten tweede male af te maken. Jett’s experimentendrang komt ook naar voren in Look at me now, waarna nog een keer alle registers opengetrokken worden voor You Can Get Your Rock and Roll On. De bijna 9 minuten ballad Green die het album afsluit mag als een hoogtepunt van het oeuvre van Jett Rebel gezien worden, met name door het lange coda van het nummer. Is het album vernieuwend? Nee. Maar met een dergelijk octaangehalte is de nieuwe Jett Rebel uitstekend voer voor een lange autorit! Recensie: Ron Bulters – gerev. FW.

2. Hailu Mergia & Dahlak Band – Wede Harer Guzo

Het gaat hier om een heruitgave van een superzeldzame cassette-opname uit 1978 van een jamsessie van de Ethopische Hailu Mergia en zijn kompanen van de Dahlak Band in het Ghion Hotel, Addis Abbeba, die hij maakte toen hij even vrijaf genomen had van zijn andere band: de Walias.

Van Mergia werden al twee heruitgaven geproduceerd in het kader van Awesome Tapes From Africa. Deze swingt meer, heeft meer soul, ritme en de sound waar het destijds jonge hippe publiek zo van hield in hete rokerige clubs waar je niet vandaan ging voor het ochtendgloren. Deels vanwege de door de autoriteiten ingestelde avondklok maar natuurlijk ook vanwege de heerlijke muziek.

Op Wede Harer Guzo ofwel: Reis naar Harer – een stad in Oost-Ethiopie, is Mergia’s opvallende orgelspel te horen met een subtiele, opvallende achtergrond van losse rollende drums, soepele gitaarlijntjes en harmonische samenzang. Het album is levendiger dan de lichtere manier waarop hij met The Walias in het hotel aan de andere kant van de straat zou spelen voor de rijke Ethopiers of diplomaten die daar logeerden.

“In that sense it’s got more of a bluesy funk and soul feel, the kind that we’d imagine could pace stylish younger audiences all night in more intimate, smoky nightclub locations, out with pals or on the pull.

The tape’s fidelity is generally worn down and frayed, but thanks to some deft remastering it stands tall and seductive as window onto a nightclub ritual soundtrack that mirrors, in its own way, what was going on in clubs from Detroit to Manchester at the same time, but with its own, ineffably debonaire style.” – Recensie: Boomkat gerev. JS/Fernweh Magazine

Een interview met Hailu Mergia:

CONCERTTIP: Zaterdag 8 oktober 2016 speelt Hailu Mergia met Mike Majkowski, die ook voor Han Bennink speelde, op (contra)bas en met Tony Buck op drums in Rasa, Pauwstraat 13a, 3512 TG, Utrecht. Kaartjes regel je via RASA tel. 030 -02316040 of via www.Rasa.nl – makkelijker kunnen we het niet maken!

HIER vind je een concertrecensie van bovengenoemd concert op en door Fernweh Magazine.

3. Cass McCombs – Mangy Love

Pas op want u zou zomaar fan van deze alternatieve rocker kunnen worden die nu de mainstream wat meer opzoekt. U zou niet de eerste zijn. In de loop van acht vorige albums, kreeg hij steeds meer fans. En deze Californier slaagt wederom in het tonen van de mensheid in al zijn lelijkheid. Dat lijkt altijd zijn motief. Een plaat die je raakt.

4. Veils – Total Depravity

De schreeuw van klassieke West-Coast psychedelica die klinkt als een zonsopgang die maar doorgaat en doorgaat. Als dat geen zonnige sound is. De muziek van Morgan Delt is als kijken door een vervormde lens die nooit helemaal scherp stelt en ook een beetje duisternis brengt in de uithoeken. ‘Phase Zero’ is anders dan zijn releases tot dusver op Trouble In Mind. De sound is opener en toegankelijker, toch fris en met een overduidelijke Californische visie… somewhat reflects a realist take on the flower power fantasy of 1967. Je hebt een creatieve geest nodig om op deze manier psychedelische rockmuziek te maken: tabla’s, drones en hallucinerende stemeffecten bijvoorbeeld. Dit zou zo maar eens de verrassing van de 2016 nazomer kunnen worden. Recensie: De Konkurrent

BONUSTIPS:

• The Bad Plus – It’s Hard

The Bad Plus is volgens Fernweh Magazine één van de, zo niet hét meest opwindende jazz-supertrio sinds het Nederlandse Corneille / Roelofs Trio (luister bijv. hun plaat ‘And that’s Why’) met de helaas veel te vroeg overleden (verongelukte) geniale pianist Glenn Corneille. Luister vooral ook even naar de vorige platen van The Bad Plus. Ge-wel-dig. En dan nu naar een recensie van hun nieuwe It’s Hard | JS – Fernweh Magazine

Wat is de overeenkomst tussen Johnny Cash, Ornette Coleman, Kraftwerk en Cyndi Lauper? Dit is geen flauwe mop. Ze worden namelijk allen gecoverd op deze elfde plaat van The Bad Plus. Net zoals The Yeah Yeah Yeahs, Crowded House, Barry Manilow en Peter Gabriel trouwens. Op deze plaat verkent dit trio (piano, bas, drums) dus nadrukkelijk de grenzen tussen rock en jazz, wat ze eigenlijk al hun hele carrière doen. De ruwheid van rock gecombineerd met de vrijheid van jazz, de vrijheid om zachtaardig te zijn incluis. In handen van The Bad Plus blijft Don’t Dream It’s Over dus gevoelig maar wordt sentimentele draak Mandy ineens een subtiele ballad. In I Walk The Line wordt er vrolijk op los gestruikeld en Games Without Frontiers is gewoon weer verontrustend. Zo verfrissend te werk gaan met zulke verschillende nummers is maar weinigen gegeven; The Bad Plus doet het zeer overtuigend. Recensie: L. Vanderschuren

• De La Soul – And The Anonymous Nobody

Na twaalf jaar wachten is hier dan eindelijk het achtste album van het hiphoptrio De La Soul. De plaat die met crowdfunding tot stand is gekomen, heeft als titel: And The Anonymous Nobody. Door deze manier van financiering hadden de rappers vrij spel en dat is te horen. Zo gaan er bij het nummer Drawn vijf minuten voorbij, voordat iemand daadwerkelijk rapt en Genesis doet eerder aan als een godsdienstige preek dan een lied. Het bekende positieve en swingende geluid van De La Soul klinkt in Pain, met Snoop Dogg. Het hele album wordt overigens gevuld met bekende gastartiesten. Onder andere: Usher, Estelle, 2 Chainz en David Byrne doen mee. De plaat gaat alle kanten op: van serieuze rap naar elektronische beats en zwoele zang. De La Soul bewijst dat creativiteit geen grenzen kent en zegt met dit album vooral: alles kan, alles mag en laat je door niets beperken. Recensie: S. den Toom

De wekelijks vernieuwde playlist van albumtips: