We moesten er even op wachten maar de herfst is nu echt begonnen. Met deze albumtips van nieuwe releases, stap je zonder enige moeite van de zomer in de wereld van verkleurende bladeren die van bomen afdwarrelen, van mist en motregen en natuurlijk van knapperige haardvuren. Soms smokkelen we een beetje. Het debuut van Tomberlin verscheen bijvoorbeeld al in augustus… We hebben dit keer ook gekozen voor relatief veel Americana (van Roots, Country tot Folkachtige albums) – op een of andere manier past dat zo lekker bij de herfst, vinden we – andere is ook niet geheel afwezig, zo tippen we bijvoorbeeld Somalische funky discomuziek en muziek van een experimentele minimalist uit Estland. Maar goed, de herfst is dus eindelijk hier. Laat je meevoeren!
Overzicht Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)
- Empire – Brad Armstrong
- Pink Air – Elysian Fields
- The art of pretending to swim – Villagers
- Songs of the plains – Colter Wall
- At weddings – Tomberlin
Bonustips:
- C’est la vie – Phosphorescent
- I’m a suspect – Lonny Holley
- Abyskiss – Adrianne Lenker
- Dur Dur of Somalia vol. 1 & 2 – Dur Dur Band
- In the shadows (again) – Garrett T. Caps
- >>> – Beak>
- Muunduja – Maarja Nuut & Ruum
1. Empire – Brad Armstrong
Natuurlijk dien je als serieuze americanaliefhebber naar Empire (Cornelius Chapel Records) van Brad Armstrong te luisteren. Zeker als je ook van Matt Woods, Patterson Hood, Adam Faucett of Josh Nolan houdt. Rauwe, eerlijke, melodieuze gitaargeorienteerde singersongwriterrock dus. Maar dan wel rauw zonder dat het punky wordt. Armstrong is ook te vinden in de line-up van The Dexateens; Empire is echter het eerste album dat hij als soloartiest uitbrengt. Hij kreeg daarbij hulp van onder meer Maria Taylor die in de achtergrond zingt. Op het schitterde Deep Water zingt Taylor (zelf een begenadigd singer-songwriter, maar ook actief in Azure Ray) zelfs de lead vocals. Het gaat nooit goed met de bezongen levens op Empire. In het openings- (en titel)nummer gaat het al over de moeilijkheden om de endjes aan elkaar te knopen. The gas bill’s comin and that fuckin rent/Them liquor bottles are all mostly spent. Het daaropvolgende No Vain Apology gaat het over vrienden die geen vrienden meer zijn en een vrouw die hem verlaat met een geweer in haar handen. Het waarlijk schitterende nummer kent een zogenaamd verlosmomentje wanneer de na 30 seconden ingevallen drumcomputer 20 seconden later wordt vervangen door echte drums. Het wordt allemaal nog erger in Cherokee Nose Job, waarin de oude traditie van het opensnijden van het gezicht van je ontrouwe vrouw wordt beschreven. Nee, het is allemaal verre van okee wat Armstrong aansnijdt. Maar de wijze waarop hij dat doet is dan weer juist zeer okee. Emotionaal geladen nummers, snijdende solo’s en een scherp oog voor detail. Empire is een indrukwekkende plaat.
Tekst: Altcountry.nl
2. Pink Air – Elysian Fields
Het nieuwe album van Elysian Fields bevat 11 tracks en heet Pink Air. Deze cult-rock band (geformeerd door co-componisten Jennifer Charles en Oren Bloedow) behoudt zijn integriteit qua sound en levert gelijk ook geduchte maatschappijkritiek en sociaal commentaar. Het album opent met “Storm Cellar” dat klinkt als een eenvoudig rocknummer, maar de tekst bestaat uit een bijdrage aan het maatschappelijk bevat over het milieu met metaforische zinnen als: “I don’t need to hear the forecast / but it’s coming for me.” Andere nummers als “Philistine Jackknife” zijn meer politiek getint, en tussen de regels door kun je precies horen waar dat over gaat. Met deze plaat brengt Elysian Fields zijn 11e album uit. Je hoort hoe ervaren de band is door het gemak waarmee gespeeld wordt en men op elkaar ingespeeld is. Een heerlijke plaat die soms doet denken aan het betere werk van PJ Harvey.
3. The art of pretending to swim – Villagers
Villagers revancheert zich na twee wat zwakkere platen met misschien wel de beste plaat tot dusver.
Er gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar ondertussen strooit de Ier ook driftig met geweldige popliedjes, met prachtige muziek en met heel veel avontuur en melancholie. Villagers maakt popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn, maar die je vervolgens volledig wilt ontrafelen. Prachtige plaat.
Villagers manoeuvreerde op haar vorige platen tussen folk, pop en rock en dat zijn genres die ook op The Art Of Pretending To Swim terugkeren. Conor J. O’Brien beperkt zich echter zeker niet tot de gebaande Villagers paden en flirt ook met 80s pop (ik hoor geregeld wat van Aztec Camera), jazz en zelfs R&B en soul. Het levert een serie heerlijk melodieuze songs op en het zijn songs die zowel lekker in het gehoor liggen als de fantasie prikkelen.
Veel songs op The Art Of Pretending To Swim klinken loom en dromerig, maar de plaat heeft ook een wat melancholische ondertoon. Zeker als de zon onder is komt de muziek van Villagers uitstekend tot zijn recht en verwarmt en verlicht het de avond en de nacht.
De plaat verdient het ook zeker om met de koptelefoon beluisterd te worden, want dan hoor je pas echt hoe uitvoerig Conor J. O’Brien heeft gesleuteld aan zijn nieuwe songs en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Nieuwe geluiden duiken op en verdwijnen weer en elektronische klanken kunnen zomaar evolueren in echte strijkers of andersom.
Ik was echt goed uitgekeken op de muziek van Villagers, maar The Art Of Pretending To Swim is in alle opzichten een prachtplaat en misschien zelfs wel de beste die Conor J. O’Brien tot dusver heeft gemaakt. Tekst: E. Zijleman, De krenten uit de Pop. [Tekst is flink ingekort door Fernweh red.]
4. Songs of the plains – Colter Wall
Steve Earle en Lucinda Williams lieten zich al lovend over hem uit en dat wekt geen verbazing bij het beluisteren van zijn tweede album. Wat wel verbazing wekt is het feit dat de donkerbruine stem die klinkt op deze sterke countryplaat toebehoort aan een slechts 23-jarige jongeman uit Canada. Zoals de titel al aangeeft, gaat Songs Of The Plains over de prairies. Een van die liedjes, Calgary Round-Up, is bekend van zijn landgenoot Wilf Carter, maar hoewel hij alle andere zelf schreef, klinken ook die alsof ze uit vervlogen tijden stammen. Soms jodelt hij zelfs als was hij Jimmie Rodgers of Hank Snow! Saskatchewan in 1881, Night Herding Song, Wild Bill Hickok, The Trains Are Gone, het zijn titels waaruit blijkt dat hij zijn klassiekers kent. Toch klinkt Songs Of The Plains zeker niet gedateerd, wat wellicht mede te danken is aan de sobere productie van Dave Cobb, die recentelijk nog werkte met onder meer John Prine, Chris Stapleton en Jason Isbell. Een akoestische gitaar, mondharmonica, af en toe een steel gitaar, een bijzondere stem, en, vooral, hele sterke liedjes maken van Songs Of The Plains een zeer opvallend album. Tekst: M. van Ravenhorst.
5. At weddings – Tomberlin
At Weddings is het eerst wapenfeit van de Amerikaanse singer-songwriter Tomberlin (volledige naam: Sarah Beth Tomberlin). Op haar debuutalbum presenteert ze tien sobere en nederige liedjes die van tijd tot tijd erg krachtig over komen en zelfs ontroerend durven te zijn.
Tomberlin is opgegroeid in de schaduw van de kerk, zo is haar vader een baptistendominee en zat ze op een streng christelijke school. Dat zorgt voor een gemengde erfenis. Aan de ene kant zingt ze ‘funny thing is that I always hated church’ in “I’m not Scared”, aan de andere kant stopt ze de invloed die de kerkdiensten op haar hebben gehad niet weg. De hymnen die ze daar vroeger hoorde hebben een grote invloed gehad op de plechtige en mystieke sfeer die in haar nummers hangt.
Een ding staat vast, mensen die genieten van ingetogen singer-songwriter doen er goed aan deze plaat een kans te geven, want er zijn zonder meer uitstekende nummers op terug te vinden. “Seventeen” is er zo een waarbij de sfeer perfect klopt, de emotionele lading sterk genoeg is om bij weg te dromen maar er niet zo dik op ligt dat het stroperig en melig wordt. Het hoogtepunt van de plaat heet “You Are Here”, dat vooral door de knappe tekst een heel droef en nostalgische kleed over zich heen krijgt. Achter de somberheid die haar stem, de muziek en de tekst uitstralen zit een prachtig nummer verscholen.
De teksten gaan vaak over behoorlijk clichés: onbeantwoorde liefde, eenzaamheid en zoeken naar eenzaamheid en stabiliteit; er zijn al boeken over volgeschreven. Toch gaat ze er op een originele manier mee om en voelen haar teksten nergens afgezaagd aan. ‘I Wish I was a hero, with something beautiful to say’ klinkt het in “A Video Game”. Die wens is alvast uitgekomen. Waar het album op instrumentaal vlak soms wat kan inzakken, blijft het tekstueel niveau constant aanwezig.
Sommige nummers dwarrelen helaas voorbij zonder dat ze indruk maken. De instrumentatie op At Weddings is vaak nogal generisch. Wat rustiek getokkel, een akkoordenwisseling hier en daar, een vluchtige piano, een vleugje strijkers. Als je At Weddings beschouwt als een meditatiesessie past het allemaal perfect, maar is het genoeg om er een mens drie kwartier in ondergedompeld te houden? Volgens sommige recensenten wel, volgens anderen niet.
‘My life has always been a kind of secret, can you keep it?’ Tomberlin stelt de vraag tijdens het nummer “Seventeen” (clip hierboven). Voorlopig is haar muzikaal project slechts bekend bij een kleine groep liefhebbers van melancholische mijmermuziek en we hebben geen idee hoe dat in de toekomst zal evolueren. Wel zeker is dat Sarah Beth Tomberlin op haar debuutalbum een hele hoop talent etaleert en in staat is om prachtige nummers te schrijven. Wie weet vult ze er in de toekomst wel een volledige plaat mee.
B O N U S T I P S
- C’est la vie – Phosphorescent
Zo is het leven, aldus liedjesschrijver Matthew Houck van eenmansband Phosphorescent. Houck verliet New York, bouwde zijn eigen muziekstudio, kreeg twee kinderen en overleed bijna aan een hersenvliesontsteking. C’est La Vie gaat over de laatste ingrijpende periode in zijn nog relatief jonge leven. Negen liedjes komen voorbij. Soms somber, vaker opgewekt. Indiefolk op z’n best, zoals je van Phosphorescent mag verwachten. Een ode aan het leven, met New Birth In New England als fraaie belichaming van de plaat. Tekst: J. Teitsma
- I’m a suspect – Lonny Holley
Adembenemende Afro-Amerikaanse multi-media artiest uit New York. Tot 2012 was Holley bekend om z’n kunstwerken, z’n installaties en z’n geëngageerde politieke mening. In 2012 bracht hij z’n eerste plaat uit, ‘Just Before Music’ en die sloeg in als een bom, net zoals ‘Mith’, zijn derde album, dat nu weer doet. Lonnie Holley leerde zichzelf pianospelen. Z’n zang is hyperzelfbewust en wint aan zeggingskracht met iedere luisterbeurt. ‘Mith’ is een plaat die voor de huidige wereld valt te begrijpen. Hij is gemaakt van beton en tranen, vuiligheid en bloed, onrechtvaardigheid en hoop. Holley bedient zich van een soort impressionistische poëzie, super persoonlijk. Hij neemt een overduidelijk standpunt in (Black Lives Matter) en staat stil bij de hedendaagse Amerikaanse politiek. Je moet denken aan Bob Dylan, Joni Mitchell, Joanna Newsom en vooral Gil Scott-Heron. Tekst: Konkurrent
- Abyskiss – Adrianne Lenker
Met Big Thief bracht Adrianne Lenker twee prachtige albums uit met zeer persoonlijke songs die, ook vanwege schitterende concerten (o.a. Paradiso, Amsterdam) , alleen maar aan zeggingskracht hebben gewonnen. Solo zet ze de stijgende lijn gewoon door. Puur en ingetogen, warm en adembenemend zoals de mooiste Big Thief Ballads.
- Dur Dur Of Somalia Volume 1 & 2 – Dur-Dur Band
Absolute parel uit de Afrikaanse archieven, op het onvolprezen Analog Africa label. Ontstaan in 1980 werden ze al snel de populairste band in hun land, en terecht. De combinatie van traditionele Somalische muziek, funk en disco is onweerstaanbaar goed. En de wat roestige sound is heerlijk. De meest funky band uit Somalië!
- In the shadows (again) – Garrett T. Caps
Nieuwkomer Garrett T. Capps blaast je van je sokken met zijn space country
Een goed begin is het halve werk moet Garrett T. Capps gedacht hebben, want na de weergaloze openingstrack speelt de Texaanse muzikant een gewonnen wedstrijd. Op zijn nieuwe plaat kan de Amerikaan uit de voeten met countryrock die herinnert aan vervlogen tijden, maar in zijn beste songs creëert Garrett T. Capps zijn eigen space country en maakt hij diepe indruk met een wonderschone instrumentatie, doorleefde vocalen en muziek die nadrukkelijk buiten de lijntjes van de traditionele countryrock kleurt. Het schaart In The Shadows (Again) onder de interessantere rootsplaten van het jaar. Tekst: E. Zijleman – De krenten uit de Pop
- >>> – Beak>
Slowly and unassumingly, BEAK> have built up a pretty remarkable catalogue of sludgy motorik, bleak psychedelia, and low-slung oddities. Their latest album, >>>, is perhaps their most melodic and crisply defined work yet – maybe, as their label Invada Records suggest, in response to “the infinite cut & paste fuzz pedal kraut bands on the planet.”
Lead single Brean Down is sullen but strangely anthemic, a two note bassline and gently squalling guitars sitting underneath a wistful vocal melody. Birthday Suit nods to the soundtrack aesthetic that has (explicitly or implicitly) informed much of BEAK> member Geoff Barrow’s post Portishead output. RSI has the same jittery, washed out, sensuality that reverberates through Dutch producer Dollkraut’s excellently unsettling output. And Where We Fall is a vocal-led, rhythmic piece of folk-noir, and is an evocative and striking conclusion to the album, drawing on the oddball occultism that DIY labels like Devon Folklore Tapes shine a murky light on. Tekst: A. Corner, Crack Magazine
- Muunduja – Maarja Nuut & Ruum
Taal kan wel eens afleiden van de muziek. Daar zal bij het debuutalbum “Muunduja” van Maarja Nuut & Ruum geen sprake van zijn. Want na al die jaren heb ik het Ests nog altijd niet onder de knie. Er zit dus niets anders op dan naar de zang van Nuut te luisteren als een extra instrument.Dat komt goed uit. Ze staat namelijk ook te boek als stemkunstenaar. Niet alle negen composities bevatten overigens haar stem. Op ‘Muutuja’ is bijvoorbeeld een hoofdrol weggelegd voor haar vioolspel. Door Ruum met een duistere soundscape omsingeld.
Extra emotionele lading van Maarja Nuut & Ruum: Op ‘Hamed kadunud’ is wel de stem van Nuut te horen. Het zorgt direct voor een extra emotionele lading. Samen met het vioolspel en het electronische arrangement verandert het nummer langzaam in een mantra. Op ‘Mahe’ horen we Nuut haar stem weer tot kunst verheffen. Het vioolspel lijkt haar roep te beantwoorden.
Radiohead: Op ‘Kuud kuulami’ keert haar stem gesampled à la Radiohead weer terug. Het instrumentarium op ‘Miniature C’ houdt het midden tussen een kerk- en draaiorgel, langzaam verworden tot chaos. Die ook opeens weer verdwenen is.
Schaarse momenten: Sfeervol en knap is de muziek van Maarja Nuut & Ruum zeker. Maar de momenten waarbij je dit album kunt opzetten zullen denk ik wel schaars zijn. Bij voorkeur aan het einde van de nacht als het eerste zonlicht de schemering verdrijft. Tekst: In de ban van
Alle albumtips hebben we hieronder integraal in een handige Spotify-lijst gezet. Beluister ze allemaal!
Onze regelmatig ververste Fernweh Magazine-lijst volgen op Spotify kan natuurlijk ook [gebruikersnaam: fernweh-magazine, Naam playlist: ‘FERNWEH albums vd week TIP’]. Daarin zetten we steevast de meest interessante nieuwe albumreleases van de week.
[De eerste 2 nummers overslaan. Die staan erin vanwege een bug in Spotify. Onze Minions krijgen die nummers maar niet verwijderd… De lijst begint dus op #3]
–
Jeb Loy Nichols leeft al jaren afgezonderd in de heuvels van Wales, waar hij het houthakken en onderhouden van de moestuin af en toe aan anderen overlaat om muziek te gaan maken. Na een reggae uitstapje keert hij nu terug naar zijn oude liefde, de muziek die op de grens van Country en Soul gemaakt wordt. Dan Penn, Bobby Womack en Joe Simon heten zijn grote voorbeelden en aan die muziek is Country Hustle ook af te meten. Geschreven en opgenomen in nauwe samenwerking met Andrew Hale, de voormalige toetsenman van Sade, en Nostalgia 77 . Nichols weet de traditionele vorm van Country Soul middels wat genuanceerde dub en hiphop invloeden naar de 21e eeuw te brengen. Daarmee weet hij de ontbrekende schakel tussen Dan Penn en Massive Attack in te vullen, voorwaar geen slechte prestatie van wat dan ook een uitstekend album is. [Recensie: J. Vreugdenhil (Mania)]
Bij de soundtrack van de lente denk je misschien aan Byrds of Yo La Tengo. Daar hoort al een hele tijd ook Real Estate bij, ook nu weer op hun vierde album. Hun vorige ge-wel-dige plaat Atlas werd al gedomineerd door een dromerige heldere gitaarsound. Er vonden personele wisselingen plaats: Gitarist Matt Mondanile (Ducktails) stapte op en zanger Martin Courtney en bassist Alex Bleeker richten zich op overigens prachtige solo-albums. Julian Lynch kwam bij de band en ook hij blijkt op verdienstelijke wijze aan de dagdroom-, mijmer- en dwaalsound bij te dragen. Denk aan meanderende melodieen, meerstemmige samenzang gecompleteerd met verfijnde gitaarlijnen en synths. Een album van grote schoonheid.
Spin, Stereogum en Pitchfork prezen de Rolling Blackouts Coastal Fever uit Melbourne de hemel in. Hun songs zitten vol snappy riffs, spritely drumming en quick-witted wordplay. ‘The French Press’ is net zo krachtig, puntig en verslavend als hun debuut ‘Talk Tight’. Een van de meest opwindende Australische bands van het moment.
Achter de naam Dollkraut vinden we de geboren Hengeloër Pascal Pinkert. Inmiddels woonachtig in Amsterdam is hij eigenlijk DJ, maar het werken met een band vindt hij zo leuk, dat dat nu zijn voornaamste bezigheid is geworden. Er verschenen al wat EPtjes en ook een volledig album. Pinkert werkt al vele jaren aan zijn projecten. Hij stond al op vele podia en viel op door zijn bescheidenheid. Dat wil hij ook uitstralen. Hij zegt zelf een hekel te hebben aan mensen die haantje de voorste willen zijn. Zijn muziek is op een afstandelijke manier intiem. Hij mixt stijlen als soul, jazz en elektronica en komt op iets totaal eigens uit. Het doet denken aan Portishead, heel in de verte. De zang klinkt bezwerend uit de verte tussen de hypnotiserende instrumenten. Een galmend klankbeeld, waaraan je even moet wennen maar dat je daarna niet meer los laat. Hypnotiserend psychedelisch soundtrack album. [Recensie: E. Mundt]
Conor Oberst (Bright Eyes, Desaparecidos, Monsters of Folk) is een gelauwerd Amerikaanse muzikant. Denk bij zijn muziek bijvoorbeeld aan: Dylan, The Band en soms The Pogues. Oberst werd door een fan ten onrechte (compleet verzonnen verhaal) beschuldigd van verkrachting. De diepe littekens die die gebeurtenis op zijn ziel achterliet, vertaalde hij muzikaal tot het vorig jaar verschenen Ruminations, een sobere plaat, zwart als koffie, die zeer de moeite van het beluisteren waard was. Salutations lijkt het waardevolle vervolg op die plaat, waarop de songs van de vorige plaat in een bandsetting worden uitgevoerd. En niet de minsten werkten aan deze plaat mee: The Felice Brothers, Jim Keltner, Jim James, Gillian Welch, Blake Mills, Maria Taylor en Jonathan Wilson. Deze rondere sound klinkt een stuk meer ‘glas half vol’ dan het ‘glas is half leeg’-album Ruminations, maar de pijn blijft, zo is te horen.
Denk bij de muziek van Tamikrest aan de hypnotiserende woestijnbluestraditie van bijvoorbeeld Tinariwen en Toumast. Dit keer wordt dit wel aangevuld met andere muzieksoorten zoals, verrassend, flamenco. Dit is hun vierde album.
The Shins ken je waarschijnlijk vooral van het nummer New Slang van debuutplaat Oh, Inverted World (2001). Het was een alternatief volkslied (zelfs de Belastingdienst gebruikte het nummer in een spotje) en ook Chutes Too Narrow (2004) en Wincing The Night Away (2007) zijn klassiekers in het genre van de melodieuze indierock. Voorman James Mercer liet een tijd niks van zich horen al leverden The Shins vijf jaar geleden nog het fraaie Port Of Morrow af. Heartworms bevat veel meer electronica (toetsen, drumcomputers) dan je van ze gewend bent. Sommige nummers doen een beetje denken aan een soort poppy Depeche Mode. In een paar andere nummers herken je de aloude Shins waar je altijd al gek op was. De hoofdzaak is dat The Shins nieuwe avontuurlijke wegen ingeslagen zijn en dat pakt goed uit. The Shins staan overigens op 30 maart 2017 in Paradiso Amsterdam.
My Baby is de band van de Nederlanders Cato (zang, viool) en haar broer Joost van Dijck (drums) en Daniel ‘Dafreez’ Johnston (Nieuw-Zeeland). Hun debuutalbum Loves Voodoo! en opvolger Shamanaid gooide in binnen- en buitenland al hoge ogen. De band ontwikkelt zich nu verder met Prehistoric Rhythm, wederom een sterke plaat waarin de band laat zien de eigen kindertijd ontgroeid te zijn. Er worden uitstapjes naar Afrikaanse en Aziatische ritmes gemaakt. Dat klinkt soms nog wel wat braafjes. We horen in ieder geval tribale invloeden en zelfs wat eerste pogingen tot elektronica. De voodoo blues blijft gelukkig behouden. Een recensent verwoordde het treffend: “Daarmee creëren ze een eigen sound die zowel op een trance-party als in een blues bar op de nodige bijval zal kunnen rekenen.” Voor sommigen klinkt het – in vergelijking met hun vorige albums – misschien wat te ‘Buddha Bar’. Oordeel zelf. Wij zijn heel benieuwd hoe My Baby, gezien de enorme potentie en het talent, zich verder ontwikkelt. Trouwens: Op 30 maart live te zien in Doornroosje, Nijmegen.
De band bestaat al sinds 1993 maar helaas is de band uit Texas nauwelijks bekend bij het grote publiek. Hot Thoughts is het negende studioalbum van de Amerikanen. Een hoogtepuntje in een lange reeks. Zanger en gitarist Britt Daniel naaide het genie weer in deze onmiskenbare Spoon-plaat die, misschien vanwege wat wijzigingen in de personele bezetting van de band, dit keer toch ook anders is: ritmisch, vol soul, diep en relaxt is. Fijne plaat!
Valerie June bracht eerder drie albums uit in eigen beheer. Haar doorbrak kwam toen Dan Auerbach (The Black Keys) het album Pushin’ Against a Stone co-produceerde in 2013. Nu is ze gelukkig weer terug na vier jaar afwezigheid. Wie is Valerie June? Een singer/songwriter uit Tennessee met opvallende haardos. Ze speelt blues, gospel en folk in een mix die ze zelf ‘organic moonshine roots music’ noemt: dromerige liedjes met virtuoze gitaar-, banjo en ukulelepartijen, vergezeld van haar markante stemgeluid. Ze is op 30 april live te zien in BIRD, Rotterdam.
Als je Fink nóg niet kent dan moeten we ons misschien afvragen of je wel echt van muziek houdt. Maar oké dan. Fin Greenall, beter bekend als Fink, is een in Bristol geboren Brit die op 23-jarige leeftijd een techno-album uitbracht. Hij begon zijn carrière als (dance)producer, maar werd vooral bekend in een totaal ander genre… namelijk als soulvolle singer-songwriter (ofwel: man met gitaar) en heeft inmiddels zeven prachtige albums gemaakt. Op 27 april 2017 speelt Fink in Rotown, Rotterdam.
Waar ken je Stef Kamil Carlens ook alweer van? Van Deus, Zita Swoon en van zijn prachtige stemgeluid natuurlijk. We horen een album met wat vleugjes country, samenzang en gitaarsolo’s die op de acht tracks hele verschillende sferen weten op te roepen. 20 april 2017 treedt hij op in De Singer in Rijkevorsel.
Denk muzikaal aan: REM, Feelies en Real Estate (laatstgenoemde band: zie elders in deze albumtips). Dit is het tweede album van de Brabantse band Nouveau Vélo. Niet meteen na de (te?) brave opener afhaken maar doorluisteren, is ons advies. De vierkoppige band debuteerde in 2014 en wekte meteen belangstelling: lovende recensies en veelbelovende optredens. Na twee jaar verschijnt deze proeve van Nederpop-bekwaamheid. Erg fijn.
Waar ken je Lucas Hamming ook alweer van? Waarschijnlijk van De Wereld Draait Door (DWDD) waar hij de huisband voor vormde of misschien uit het clubcircuit waar hij behoorlijk actief was. Dit is zijn tweede album, na zijn geweldige debuut. Denk rock & blues. Muzikanten die seks, drugs en rock ’n roll aantrekkelijk vinden maar daar ook de risico’s van onderkennen en daar op dit album ook taal aan geven. Energieke plaat.
De Romeinse dichter Vergilius ‘leverde’ de titel van het album. Qua muziek liet Marling zich onmiskenbaar door Joni Mitchell inspireren. Laura Marling is een 27-jarige tengere blondine. Op dit album klinkt ze wijzer dan je op basis van haar leeftijd wellicht zou vermoeden. Ze zingt op wijze, intieme en breekbare wijze over vrouwelijkheid in brede zin. Met een duidelijk Brits accent, haar vlijmscherpe teksten en haar getokkel maakt ze dit album weer tot een pareltje. Hoewel niet iedereen deze muziek zal kunnen waarderen, zullen anderen hem karakteriseren als wonderschoon. Waar de openingstrack Soothing wat jazzy klinkt klinkt Nouel vooral breekbaar en verfijnd. Luister naar deze tere plaat.
De bandnaam werd ontleend aan The Beatles (I Am The Walrus). Muzikaal vindt de band naast die godenzonen uit Liverpool zijn roots bij Big Star en de eerste albums van Tom Petty. De powerpop doet denken aan het ter ziele gegane Nederlandse Go Back To The Zoo. Dit is het tweede album van de Engels/Nederlandse band en de sound daarop is breder en voller dan op het debuut. De band: zang, bas, drum en gitaar. Dale Wathey is de energieke zanger-bassist. Op 10 mei 2017 te zien als voorprogramma van Fischer-Z in het Paard van Troje, Den Haag.
Het is alweer zes jaar geleiden dat de Nederlandse punkrockband Heideroosjes met Tot Hier stopten. Het bloed van frontman Marco Roelofs kruipt waar het niet gaan kan. Ziedaar zijn initiatief: Stavast, een Nederlandstalige rockband. Rock wel te verstaan. Rustiger dan punk dus. Melodieën, gitaarsolo’s, koortjes en meer rust. Marco’s maatschappelijk engagement bleef even wel. Luister naar het actuele thema op Open Zee over een vader en zoon die naar Europa vluchten. We zijn gelukkig deze lekkere Nederlandstalige gitaarband rijker.
De kenner weet al hoe laat het is, want Shobaleader One is een van de vele pseudoniemien van Tom Jenkinson die de electronica-kenner weer kent onder o.m. de naam van pionier Squarepusher. We hebben het hier over een multitalent ‘de meest meedogenloze jazzmuzikant achter een computer’ maar ook een uitzonderlijk begaafd bassist. Nu laat hij zich vergezellen door een paar capabele… metalmuzikanten! Samen vormen ze de band Shobaleader One die al eerder een album uitbracht, Die plaat was een soort gelikte, spacy r&b-achtige elektronica met vocoder-stemmen en moddervette bassen.
Camron ‘Cam’ Avery is de bassist van Tame Impala, Australische neopsychedelische rockers. Avery kan ook prima zelf liedjes schrijven, zoals hij deed met zijn eigen band The Growl en nu alweer op zijn eerste soloalbum. Denk: sixties maar anders dan je gewend band van de bands waarin hij actief was. Sommigen zien hem op deze plaat ‘Ripe Dreams, Pipe Dreams’ als een soort crooner. Denk aan: Walker Brothers, Elbow en Tindersticks. Genieten dus.
Dayme Arocena is een uitzonderlijk getalenteerde Cubaanse zangeres met een fantastische stem én met aangeboren Cubaanse ritmes. Als je dan weet dat labelbaas, DJ en promoter Gilles Peterson haar onder haar hoede nam (ze nam samen met hem deel aan het Havana Cultura-project, waar hedendaags talent een podium krijgt) dan weet je het wel. Na een eerder EP’tje (2015) is dit haar debuutalbum vol elektronische maar ook akoestische nummers. Haast een muzikale verbeelding van Cuba zélf: vele stijlen, talen, dansen, ritmes en gevoelens zijn te horen. Natuurlijk kent de plaat een geweldige productie en… dansbaarheid gegarandeerd!
Dan nu de uitsmijter van deze muziektiplijst. Wie had gedacht dat Jarvis Cocker (zanger van Pulp) en pianist Chilly Gonzales zouden gaan samenwerken? Cocker is vrij bekend en voor degenen die hem nog niet kennen is Gonzales (check zijn andere platen! Aanrader!) een uit Canada afkomstige maar in Duitsland woonachtige pianist, producer en songwriter die ook een aantal elektronische albums maakte. Geinspireerd door de vele beroemde artiesten, fotografen, schrijvers en vooral mensen uit de filmwereld die tijdelijk in kamer 29 van het beroemde en historische Chateau Marmont hotel, gelegen op Sunset Boulevard, West Hollywood woonden. In het bijzonder de verhalen van filmhistoricus David Thompson vormden de directe inspiratie. De hotel- en muzieksfeer is haast magisch of spookachtig. We horen minimale begeleiding door Gonzales op piano, lijnen van fluitist Nathalie Hauptman, begeleiding door Franse hoornspeler Hasko Kroeger en zang van zangeres Maud Techa.
In Noord-Mali duurt de oorlog tussen regeringsleger en de Toeareg-opstandelingen voort. Daardoor kan de Malinees-Berberse band Tinariwen dat in het Tamasheq, de taal van de Toeareg, ‘Woestijnen’ betekent (De naam is een afkorting van de oorspronkelijke naam Taghreft Tinariwen: ontwikkeling van de woestijnen), net als de vorige keer, niet in eigen land opgenomen worden. De nieuwe plaat Elwan werd opgenomen in het in muzikaal opzicht al zeker van U2 beroemd geworden Joshua Tree, Californië. Maar men nam ook dichter bij huis op in M’Hamid El Ghizlane in Zuid-Marokko in een bedoeïenentent.
Nederlandse live-act en DJ-duo Artefakt brengt hun atmosferische debuutalbum uit op het roemruchte Nederlandse label Delsin. Achter Artefakt gaan Robin Koek en Nick Lapien schuil. Het duo kwam eerder met tracks op Field Records en vervolgens Prologue, Delsin en Konstrukt. Nick heeft eerder solowerk gemaakt onder de naam Lapien via Fred P’s Soul People Music, Finale Sessions, Rekids en DVS1’s Mistress Recordings, en Koek’s intrigerende sound design was eerder te horen in Toronto, Viseu, New York, Ohio, Berlin en natuurlijk Amsterdam.
Het Amsterdamse Moss bestaat inmiddels zo’n 13 jaar. Ken jij de heren nog? Terug van nooit weggeweest hoor. Ze bliezen eind 2016 – na wederom enkele verschuivingen binnen de band – nog 3 popzalen omver. En nu is daar Strike. Hoe anders is het geluid van deze vijfde in vergelijking met debuut The Long Way Back uit 2007 en Never Be Scared / Don’t Be A Hero uit 2009 met het buitengewoon fraaie I Apologise (Dear Simon)? Het geluid werd steeds voller, ook op Ornaments (2012) en We Both Know The Rest Is Noise (2014). Op Strike komt al het goede van het oude terug. Opener The Promise is zó typisch Moss. Een subtiel gitaarliedje met een infectieus refrein. Klein van stuk, groot qua aanstekelijkheid. Die lijn wordt doorgetrokken tijdens Bored To Death, With You en erna. Tot ’t eind. De baslijnen, een echoënde Marien Dorleijn, drijvende drums, roffeltjes, haakjes. We dansen, we rocken. Moss is terug. Herboren!
Breekt Julie Byrne nu door? Dat moet toch haast wel. Haar vorige album: ‘Rooms With Walls And Windows’ eindigde op nr. 4 in MOJO’s Best Albums 2014 en de Huffington Post was ook al lyrisch. Byrne is het soort bijzondere, pure en oorspronkelijke artiest zoals maar eens in de paar jaar komt bovendrijven. Lyrische kracht en expressie zijn bij haar diep geworteld en verweven met haar persoonlijkheid. ‘Not Even Happiness’ gaat over propvolle diners, de sterrenhemel boven de hoogvlakte, de pijnlijke druilerigheid van verandering, wilde bloemen langs de Californische kust maar bovenal over de onoplosbare mysteries van de liefde. Niet vaak hoor je zulke gedempte, intieme, persoonlijke psychedelische folksongs van deze kwaliteit. [Geert | Sounds]
Maar liefst vier jaar hoorden we niks van hem, maar hij is terug en hoe. Met »Rap Album One« gaf hij zijn visitekaartje af toen hij op het onvolprezen label Stones’ Throw debuteerde als bebaarde jongeman. Als beatbouwer en MC was hij al sinds zijn tienerjaren niet onverdienstelijk actief in de zogenaamde Low-End-Theory-Scene van Los Angeles. Dat zou een voorbode vormen voor zijn ster die vanuit de HipHop-Underground van de V.S. steeds meer zou gaan schitteren. Met »Rap Album Two« schittert zijn ster, muzikaal gezien zeker, fel aan het fijnproevershiphop-firmament. In december 2016 schreef de toen 26-jarige rapper in een open brief over zijn (uiteindelijk succesvolle) gevecht tegen zijn alcohol-verslaving. Hij was, zo schreef hij: »Dangerously overweight, drunk every night, anxiety ridden«. Dichter bij de afgrond dan bij succes, hield hij toch (net) zijn hoofd boven water. De vergooide kansen en verbrande bruggen liet hij achter zich. De muziek bood hem de benodigde troost en diende als verwerkingsmiddel, zoals te horen is op »Rap Album Two« waarop hij over zijn ervaringen rapt. Toch zijn de teksten minder zwart dan je op basis van deze voorgeschiedenis zou denken. Fluit-, viool- en orgelsamples geven kleur aan de puur en eenvoudig klinkende beats waarover Jonwayne in een fijne flow, zijn met humor doorspekte teksten met volop dubbele bodems, legt. De a-typische rapper met de baard is gelukkig terug. En hoe! [Intro / Fernweh]
Voor een band die garage met psychedelica en surf mixt is er altijd tijd. Het Rotterdams Iguana Death Cult is een nieuwe Nederlandse band, die je terug in de tijd voert. Maar met de energie van punk en ook helemaal van nu. Ze worden vergeleken met Ty Segall en Thee Oh Sees, Amerikaanse bands die een vergelijkbare soort van muziek maken. Toch is dit enthousiasme aanstekelijk, op de hoogste versnelling worden de pakkende nummers erdoorheen gejaagd. In Amerika houden ze ook erg van dit rauwe geweld en terecht. Goed tegen alledaagse sleur en frustraties. De vier leden hebben al wat goed bekeken optredens achter de rug, maar nu is er het rauwe, energieke debuut en dit zou bij optredens spannend kunnen gaan worden, als ze de hier getoonde rauwe energie ook op het podium kunnen laten zien. Fraai analoog door Chris van Velde intens en spontaan opgenomen album, voor liefhebbers. [Recensie: E. Mundt]
Dan is het nu toch echt even tijd om je muzikale grenzen wat op te rekken voor zover dat overigens met bovenstaande platen niet al gebeurd is. Black String is een hedendaagse Zuid-Koreaanse (!) band die weliswaar traditionele instrumenten gebruikt maar op een volstrekt nieuwe manier. De band debuteert met dit album op het prestigieuze Duitse Jazzlabel ACT. Voor zover dat je belangstelling nog niet wekt, zal het heilige vuur van de improvisatie dat bij de bandleden hevig brand, dat zeker wél doen. Even over de naam van de groep: dit betreft een letterlijke vertaling van ‘Geomungo‘. Waarschijnlijk zegt je dat nog niets, maar het betreft hier de Koreaanse sitar, jawel, die meesterlijk bespeeld wordt door bandleidster Yoon Jeong Heo. Het kwartet bestaat verder uit de daegeum (Koreaanse fluit), electrische gitaar en janggu (Koreaanse drum). In opwindende dialogen en solo’s zijn de bandleden afwisselend in solo’s en samenspel te horen. Zet je masker op en doe je dans. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
In NRC Handelsblad wordt Heavy Meta van Ron Gallo “het eerste briljante rockalbum van 2017″ genoemd! En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en All The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.
Toen Uncle Tupelo in 1994 uiteenviel, gingen voormannen Jay Farrar en Jeff Tweedy elk hun eigen weg. Tweedy formeerde Wilco, Farrar stond aan de wieg van Son Volt. Waar Wilco meerdere malen het experiment opzocht, is Son Volt de door Uncle Tupelo op de kaart gezette alt-country altijd trouw gebleven. Op Notes Of Blue legt de band uit Chicago net wat andere accenten, al zijn de door Uncle Tupelo omarmde invloeden van Neil Young en Gram Parsons nog altijd hoorbaar. Jay Farrar liet zich de afgelopen jaren inspireren door de folk van Nick Drake en de blues van Mississippi Fred McDowell en Skip James en dat is hoorbaar op de nieuwe plaat van Son Volt. Veel songs op de plaat klinken bluesy en zijn hier en daar voorzien van lekker rauw gitaarwerk, maar Notes of Blue bevat ook een aantal meer ingetogen tracks waarin invloeden uit de blues fraai samensmelten met de indringende folk van Nick Drake en de vertrouwde invloeden uit de countryrock van weleer. Prima plaat weer. [Recensie: E. Zijleman]
moeiteloos af met de raps van Vince Staples. Het werd tijd voor een volledig album en als voorproefje kwam vorig jaar de hitsingle Human uit. Het nummer opent met een strakke baslijn en bouwt langzaam op tot een explosieve mix van warme soul en klassieke blues. Rory laat horen dat hij met zijn authentieke stem een fenomenale powerballad neer kan zetten. Het tweede nummer Innocent Man heeft een subtiele begeleiding van een funky blazerssectie. Het is dan ook een enorm gevarieerd album met vele muzikale uitstapjes. Zo horen we in de intieme pianoballad Grace zelfs invloeden uit de gospel. Uiteraard laat hij ook zijn roots niet achterwege en op Ego horen we dan zelfs dat hij uitstekend kan rappen. De vlekkeloze omschakelingen zijn de kracht van debuutalbum Human dat, ondanks de vele verschillende stijlen, als één geheel heerlijk luistert. Rag’N’Bone Man laat horen dat hij terecht één van de meest veelbelovende nieuwe artiesten is. [Recensie T. Jansen | Mania]
Sinds zijn werk werd uitgebracht door Tompkins Square en vooral Light In The Attic, met een mooie essentiële reissue van Fully Qualified Survivor als hoogtepunt, is Michael Chapman weer helemaal in beeld. Zijn eerste album in jaren met een volledige band is hierop een schitterend vervolg. Bij label Paradise of Bachelors huist een set gelijkgestemden die we op dit album terug horen, zoals oud-labelgenoot Steve Gunn die de productie op zich nam, net als Nathan Bowles en James Elkington. Een organisch en meeslepend werk waarmee de Britse folkheld en meestergitarist het gehoor opnieuw weet te kietelen. [Recensie: C. Ooijman]
Oké, oké deze plaat kwam al uit op het randje van december 2016 en januari 2017 maar het is zeker nooit te laat om dit gloedvolle soulalbum, met vitale uptempo stompers en pracht ballads onder de aandacht van de luisteraar te brengen. Als je van (retro) soul houdt én van hele hele goede songs… luister dan even naar deze nieuwe van Sonny. Je moet van hele goede huize komen om dit jaar nog met een betere soulplaat te komen. Een heel goed muzikaal begin van het nieuwe jaar. Wellicht zelfs, zo zal nog blijken, onovertroffen. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]
HBO-series, het produceren en schrijven van nummers voor muzikanten als Ruthie Foster, Alejandro Escovedo en vele anderen speelt hij sinds jaren met zijn eigen band: The Mission Expres. Nu is Bobby Fuller Died For Your Sins verschenen. Wederom een eigenzinnig rock-album, waar ook omschrijvingen als indie, alt-country en rock ‘n’ roll bij passen. Zijn stem en zijn manier van zingen zijn uit duizenden herkenbaar en het geluid van het album is eerlijk en direct. Humor wordt niet geschuwd (Jesus Was A Social Drinker), maar zijn ernstige kijk op het leven en zijn zorgen over de tijd waarin we leven, voeren de boventoon. De liefde wordt trouwens niet vergeten. Een gedreven album van een eigenzinnige muzikant. [Recensie: F. Delamarre]
Courtney Marie Andrews is een momenteel vanuit Seattle opererende singer-songwriter die al een aantal jaren platen maakt. Dit deed de Amerikaanse tot vorig jaar met niet al teveel succes, maar het vorig jaar al in de Verenigde Staten uitgebrachte Honest Life werd daar zeer warm onthaald en wist het zelfs tot een aantal countryjaarlijstjes te schoppen. Honest Life is nu ook in Europa uitgebracht en verdient ook hier absoluut aandacht. Courtney Marie Andrews laat op haar nieuwe plaat immers horen dat ze een geweldige zangeres is. Haar expressieve en emotievolle stem herinnert aan de groten uit de folk en de country en ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een opvallend hoog niveau. Honest Life weet zich hierdoor vrij makkelijk te onderscheiden van de meeste andere releases uit de overvolle vijver van de folk en de country en maakt van de nog piepjonge Courtney Marie Andrews een grote belofte voor de toekomst. [Recensie: E. Zijleman]
reis naar Argentinië. Samen met zijn oude metgezel Ryan Foster, begon hij muziek te maken en een debuut volgde in 2013. Het album deed niet veel, en Fitzsimons wilde meer. Het duurde een kleine drie jaar, maar nu is er toch een nieuw album. En het is opnieuw rafelige en ruwe popmuziek, denk Modern Lovers en Velvet Underground, met sterke wortels in de jaren zestig. Mooi, lekker ongepolijst album. [Recensie: E. Mundt]
Na het overlijden van Andy Palacio is Aurelio Martinez de belangrijkste man van de Garifuna muziek, de muziek van de erfgenamen van zwarte slaven uit Belize. Om zijn 30-jarig muzikanten jubileum te vieren dook hij de Real World studio’s in om samen met zijn band een aantal oude songs live op te nemen. Darandi is daarmee een geslaagde combinatie van Live LP en Best Of compilatie. [Recensie: J. Vreugdenhil]
