• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Recensies

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

by J. Stevens · okt 28, 2018

We moesten er even op wachten maar de herfst is nu echt begonnen. Met deze albumtips van nieuwe releases, stap je zonder enige moeite van de zomer in de wereld van verkleurende bladeren die van bomen afdwarrelen, van mist en motregen en natuurlijk van knapperige haardvuren. Soms smokkelen we een beetje. Het debuut van Tomberlin verscheen bijvoorbeeld al in augustus… We hebben dit keer ook gekozen voor relatief veel Americana (van Roots, Country tot Folkachtige albums) – op een of andere manier past dat zo lekker bij de herfst, vinden we – andere is ook niet geheel afwezig, zo tippen we bijvoorbeeld Somalische funky discomuziek en muziek van een experimentele minimalist uit Estland. Maar goed, de herfst is dus eindelijk hier. Laat je meevoeren!


Overzicht Albumtips week Nr. 43 | 2018 (HERFSTEDITIE)

  1. Empire – Brad Armstrong
  2. Pink Air – Elysian Fields
  3. The art of pretending to swim – Villagers
  4. Songs of the plains – Colter Wall
  5. At weddings – Tomberlin

Bonustips:

  • C’est la vie – Phosphorescent
  • I’m a suspect – Lonny Holley
  • Abyskiss – Adrianne Lenker
  • Dur Dur of Somalia vol. 1 & 2 – Dur Dur Band
  • In the shadows (again) – Garrett T. Caps
  • >>> – Beak>
  • Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

1. Empire – Brad Armstrong

Natuurlijk dien je als serieuze americanaliefhebber naar Empire (Cornelius Chapel Records) van Brad Armstrong te luisteren. Zeker als je ook van Matt Woods, Patterson Hood, Adam Faucett of Josh Nolan houdt. Rauwe, eerlijke, melodieuze gitaargeorienteerde singersongwriterrock dus. Maar dan wel rauw zonder dat het punky wordt. Armstrong is ook te vinden in de line-up van The Dexateens; Empire is echter het eerste album dat hij als soloartiest uitbrengt. Hij kreeg daarbij hulp van onder meer Maria Taylor die in de achtergrond zingt. Op het schitterde Deep Water zingt Taylor (zelf een begenadigd singer-songwriter, maar ook actief in Azure Ray) zelfs de lead vocals. Het gaat nooit goed met de bezongen levens op Empire. In het openings- (en titel)nummer gaat het al over de moeilijkheden om de endjes aan elkaar te knopen. The gas bill’s comin and that fuckin rent/Them liquor bottles are all mostly spent. Het daaropvolgende No Vain Apology gaat het over vrienden die geen vrienden meer zijn en een vrouw die hem verlaat met een geweer in haar handen. Het waarlijk schitterende nummer kent een zogenaamd verlosmomentje wanneer de na 30 seconden ingevallen drumcomputer 20 seconden later wordt vervangen door echte drums. Het wordt allemaal nog erger in Cherokee Nose Job, waarin de oude traditie van het opensnijden van het gezicht van je ontrouwe vrouw wordt beschreven. Nee, het is allemaal verre van okee wat Armstrong aansnijdt. Maar de wijze waarop hij dat doet is dan weer juist zeer okee. Emotionaal geladen nummers, snijdende solo’s en een scherp oog voor detail. Empire is een indrukwekkende plaat.
Tekst: Altcountry.nl​

 

2. Pink Air – Elysian Fields

Elysian Fields – Pink Air

Het nieuwe album van Elysian Fields bevat 11 tracks en heet Pink Air. Deze cult-rock band (geformeerd door co-componisten Jennifer Charles en Oren Bloedow) behoudt zijn integriteit qua sound en levert gelijk ook geduchte maatschappijkritiek en sociaal commentaar. Het album opent met “Storm Cellar” dat klinkt als een eenvoudig rocknummer, maar de tekst bestaat uit een bijdrage aan het maatschappelijk bevat over het milieu met metaforische zinnen als: “I don’t need to hear the forecast / but it’s coming for me.” Andere nummers als “Philistine Jackknife” zijn meer politiek getint, en tussen de regels door kun je precies horen waar dat over gaat. Met deze plaat brengt Elysian Fields zijn 11e album uit. Je hoort hoe ervaren de band is door het gemak waarmee gespeeld wordt en men op elkaar ingespeeld is. Een heerlijke plaat die soms doet denken aan het betere werk van PJ Harvey.

 

3. The art of pretending to swim – Villagers

The art of pretending to swim – Villagers

Villagers revancheert zich na twee wat zwakkere platen met misschien wel de beste plaat tot dusver.
Er gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar ondertussen strooit de Ier ook driftig met geweldige popliedjes, met prachtige muziek en met heel veel avontuur en melancholie. Villagers maakt popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn, maar die je vervolgens volledig wilt ontrafelen. Prachtige plaat.

Villagers manoeuvreerde op haar vorige platen tussen folk, pop en rock en dat zijn genres die ook op The Art Of Pretending To Swim terugkeren. Conor J. O’Brien beperkt zich echter zeker niet tot de gebaande Villagers paden en flirt ook met 80s pop (ik hoor geregeld wat van Aztec Camera), jazz en zelfs R&B en soul. Het levert een serie heerlijk melodieuze songs op en het zijn songs die zowel lekker in het gehoor liggen als de fantasie prikkelen.

Veel songs op The Art Of Pretending To Swim klinken loom en dromerig, maar de plaat heeft ook een wat melancholische ondertoon. Zeker als de zon onder is komt de muziek van Villagers uitstekend tot zijn recht en verwarmt en verlicht het de avond en de nacht.

De plaat verdient het ook zeker om met de koptelefoon beluisterd te worden, want dan hoor je pas echt hoe uitvoerig Conor J. O’Brien heeft gesleuteld aan zijn nieuwe songs en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Nieuwe geluiden duiken op en verdwijnen weer en elektronische klanken kunnen zomaar evolueren in echte strijkers of andersom.

Ik was echt goed uitgekeken op de muziek van Villagers, maar The Art Of Pretending To Swim is in alle opzichten een prachtplaat en misschien zelfs wel de beste die Conor J. O’Brien tot dusver heeft gemaakt. Tekst: E. Zijleman, De krenten uit de Pop. [Tekst is flink ingekort door Fernweh red.]

 

4. Songs of the plains – Colter Wall

Songs of the Plains – Colter Wall

Steve Earle en Lucinda Williams lieten zich al lovend over hem uit en dat wekt geen verbazing bij het beluisteren van zijn tweede album. Wat wel verbazing wekt is het feit dat de donkerbruine stem die klinkt op deze sterke countryplaat toebehoort aan een slechts 23-jarige jongeman uit Canada. Zoals de titel al aangeeft, gaat Songs Of The Plains over de prairies. Een van die liedjes, Calgary Round-Up, is bekend van zijn landgenoot Wilf Carter, maar hoewel hij alle andere zelf schreef, klinken ook die alsof ze uit vervlogen tijden stammen. Soms jodelt hij zelfs als was hij Jimmie Rodgers of Hank Snow! Saskatchewan in 1881, Night Herding Song, Wild Bill Hickok, The Trains Are Gone, het zijn titels waaruit blijkt dat hij zijn klassiekers kent. Toch klinkt Songs Of The Plains zeker niet gedateerd, wat wellicht mede te danken is aan de sobere productie van Dave Cobb, die recentelijk nog werkte met onder meer John Prine, Chris Stapleton en Jason Isbell. Een akoestische gitaar, mondharmonica, af en toe een steel gitaar, een bijzondere stem, en, vooral, hele sterke liedjes maken van Songs Of The Plains een zeer opvallend album. Tekst: M. van Ravenhorst.

 

5. At weddings – Tomberlin

At weddings – Tomberlin

At Weddings is het eerst wapenfeit van de Amerikaanse singer-songwriter Tomberlin (volledige naam: Sarah Beth Tomberlin). Op haar debuutalbum presenteert ze tien sobere en nederige liedjes die van tijd tot tijd erg krachtig over komen en zelfs ontroerend durven te zijn.

Tomberlin is opgegroeid in de schaduw van de kerk, zo is haar vader een baptistendominee en zat ze op een streng christelijke school. Dat zorgt voor een gemengde erfenis. Aan de ene kant zingt ze ‘funny thing is that I always hated church’ in “I’m not Scared”, aan de andere kant stopt ze de invloed die de kerkdiensten op haar hebben gehad niet weg. De hymnen die ze daar vroeger hoorde hebben een grote invloed gehad op de plechtige en mystieke sfeer die in haar nummers hangt.

Een ding staat vast, mensen die genieten van ingetogen singer-songwriter doen er goed aan deze plaat een kans te geven, want er zijn zonder meer uitstekende nummers op terug te vinden. “Seventeen” is er zo een waarbij de sfeer perfect klopt, de emotionele lading sterk genoeg is om bij weg te dromen maar er niet zo dik op ligt dat het stroperig en melig wordt. Het hoogtepunt van de plaat heet “You Are Here”, dat vooral door de knappe tekst een heel droef en nostalgische kleed over zich heen krijgt.  Achter de somberheid die haar stem, de muziek en de tekst uitstralen zit een prachtig nummer verscholen.

Sarah Beth Tomberlin debuteert

De teksten gaan vaak over behoorlijk clichés: onbeantwoorde liefde, eenzaamheid en zoeken naar eenzaamheid en stabiliteit; er zijn al boeken over volgeschreven. Toch gaat ze er op een originele manier mee om en voelen haar teksten nergens afgezaagd aan. ‘I Wish I was a hero, with something beautiful to say’ klinkt het in “A Video Game”. Die wens is alvast uitgekomen. Waar het album op instrumentaal vlak soms wat kan inzakken, blijft het tekstueel niveau constant aanwezig.

Sommige nummers dwarrelen helaas voorbij zonder dat ze indruk maken. De instrumentatie op At Weddings is vaak nogal generisch. Wat rustiek getokkel, een akkoordenwisseling hier en daar, een vluchtige piano, een vleugje strijkers. Als je At Weddings beschouwt als een meditatiesessie past het allemaal perfect, maar is het genoeg om er een mens drie kwartier in ondergedompeld te houden? Volgens sommige recensenten wel, volgens anderen niet.

‘My life has always been a kind of secret, can you keep it?’ Tomberlin stelt de vraag tijdens het nummer “Seventeen” (clip hierboven). Voorlopig is haar muzikaal project slechts bekend bij een kleine groep liefhebbers van melancholische mijmermuziek en we hebben geen idee hoe dat in de toekomst zal evolueren. Wel zeker is dat Sarah Beth Tomberlin op haar debuutalbum een hele hoop talent etaleert en in staat is om prachtige nummers te schrijven. Wie weet vult ze er in de toekomst wel een volledige plaat mee.


B O N U S T I P S

  • C’est la vie – Phosphorescent
C’est la vie – Phosphorescent

Zo is het leven, aldus liedjesschrijver Matthew Houck van eenmansband Phosphorescent. Houck verliet New York, bouwde zijn eigen muziekstudio, kreeg twee kinderen en overleed bijna aan een hersenvliesontsteking. C’est La Vie gaat over de laatste ingrijpende periode in zijn nog relatief jonge leven. Negen liedjes komen voorbij. Soms somber, vaker opgewekt. Indiefolk op z’n best, zoals je van Phosphorescent mag verwachten. Een ode aan het leven, met New Birth In New England als fraaie belichaming van de plaat. Tekst: J. Teitsma

  • I’m a suspect – Lonny Holley
I’m a suspect – Lonnie Holley

Adembenemende Afro-Amerikaanse multi-media artiest uit New York. Tot 2012 was Holley bekend om z’n kunstwerken, z’n installaties en z’n geëngageerde politieke mening. In 2012 bracht hij z’n eerste plaat uit, ‘Just Before Music’ en die sloeg in als een bom, net zoals ‘Mith’, zijn derde album, dat nu weer doet. Lonnie Holley leerde zichzelf pianospelen. Z’n zang is hyperzelfbewust en wint aan zeggingskracht met iedere luisterbeurt. ‘Mith’ is een plaat die voor de huidige wereld valt te begrijpen. Hij is gemaakt van beton en tranen, vuiligheid en bloed, onrechtvaardigheid en hoop. Holley bedient zich van een soort impressionistische poëzie, super persoonlijk. Hij neemt een overduidelijk standpunt in (Black Lives Matter) en staat stil bij de hedendaagse Amerikaanse politiek. Je moet denken aan Bob Dylan, Joni Mitchell, Joanna Newsom en vooral Gil Scott-Heron. Tekst: Konkurrent

  • Abyskiss – Adrianne Lenker
Abyskiss – Adrianne Lenker

Met Big Thief bracht Adrianne Lenker twee prachtige albums uit met zeer persoonlijke songs die, ook vanwege schitterende concerten (o.a. Paradiso, Amsterdam) , alleen maar aan zeggingskracht hebben gewonnen. Solo zet ze de stijgende lijn gewoon door. Puur en ingetogen, warm en adembenemend zoals de mooiste Big Thief Ballads.

  • Dur Dur Of Somalia Volume 1 & 2 – Dur-Dur Band
Dur Dur Band – Somalia vol. 1 & 2

Absolute parel uit de Afrikaanse archieven, op het onvolprezen Analog Africa label. Ontstaan in 1980 werden ze al snel de populairste band in hun land, en terecht. De combinatie van traditionele Somalische muziek, funk en disco is onweerstaanbaar goed. En de wat roestige sound is heerlijk. De meest funky band uit Somalië!

  • In the shadows (again) – Garrett T. Caps
In the shadows (again) – Garrett T. Caps

Nieuwkomer Garrett T. Capps blaast je van je sokken met zijn space country
Een goed begin is het halve werk moet Garrett T. Capps gedacht hebben, want na de weergaloze openingstrack speelt de Texaanse muzikant een gewonnen wedstrijd. Op zijn nieuwe plaat kan de Amerikaan uit de voeten met countryrock die herinnert aan vervlogen tijden, maar in zijn  beste songs creëert Garrett T. Capps zijn eigen space country en maakt hij diepe indruk met een wonderschone instrumentatie, doorleefde vocalen en muziek die nadrukkelijk buiten de lijntjes van de traditionele countryrock kleurt. Het schaart In The Shadows (Again) onder de interessantere rootsplaten van het jaar. Tekst: E. Zijleman – De krenten uit de Pop

  • >>> – Beak>
>>> – Beak>

Slowly and unassumingly, BEAK> have built up a pretty remarkable catalogue of sludgy motorik, bleak psychedelia, and low-slung oddities. Their latest album, >>>, is perhaps their most melodic and crisply defined work yet – maybe, as their label Invada Records suggest, in response to “the infinite cut & paste fuzz pedal kraut bands on the planet.”

Lead single Brean Down is sullen but strangely anthemic, a two note bassline and gently squalling guitars sitting underneath a wistful vocal melody. Birthday Suit nods to the soundtrack aesthetic that has (explicitly or implicitly) informed much of BEAK> member Geoff Barrow’s post Portishead output. RSI has the same jittery, washed out, sensuality that reverberates through Dutch producer Dollkraut’s excellently unsettling output. And Where We Fall is a vocal-led, rhythmic piece of folk-noir, and is an evocative and striking conclusion to the album, drawing on the oddball occultism that DIY labels like Devon Folklore Tapes shine a murky light on. Tekst: A. Corner, Crack Magazine

  • Muunduja – Maarja Nuut & Ruum
Muunduja – Maarja Nuut & Ruum

Taal kan wel eens afleiden van de muziek. Daar zal bij het debuutalbum “Muunduja” van Maarja Nuut & Ruum geen sprake van zijn. Want na al die jaren heb ik het Ests nog altijd niet onder de knie. Er zit dus niets anders op dan naar de zang van Nuut te luisteren als een extra instrument.Dat komt goed uit. Ze staat namelijk ook te boek als stemkunstenaar. Niet alle negen composities bevatten overigens haar stem. Op ‘Muutuja’ is bijvoorbeeld een hoofdrol weggelegd voor haar vioolspel. Door Ruum met een duistere soundscape omsingeld.

Extra emotionele lading van Maarja Nuut & Ruum: Op ‘Hamed kadunud’ is wel de stem van Nuut te horen. Het zorgt direct voor een extra emotionele lading. Samen met het vioolspel en het electronische arrangement verandert het nummer langzaam in een mantra. Op ‘Mahe’ horen we Nuut haar stem weer tot kunst verheffen. Het vioolspel lijkt haar roep te beantwoorden.

Radiohead: Op ‘Kuud kuulami’ keert haar stem gesampled à la Radiohead weer terug. Het instrumentarium op ‘Miniature C’ houdt het midden tussen een kerk- en draaiorgel, langzaam verworden tot chaos. Die ook opeens weer verdwenen is.

Schaarse momenten: Sfeervol en knap is de muziek van Maarja Nuut & Ruum zeker. Maar de momenten waarbij je dit album kunt opzetten zullen denk ik wel schaars zijn. Bij voorkeur aan het einde van de nacht als het eerste zonlicht de schemering verdrijft. Tekst: In de ban van


Alle albumtips hebben we hieronder integraal in een handige Spotify-lijst gezet. Beluister ze allemaal!

Onze regelmatig ververste Fernweh Magazine-lijst volgen op Spotify kan natuurlijk ook [gebruikersnaam: fernweh-magazine, Naam playlist: ‘FERNWEH albums vd week TIP’]. Daarin zetten we steevast de meest interessante nieuwe albumreleases van de week.

[De eerste 2 nummers overslaan. Die staan erin vanwege een bug in Spotify. Onze Minions krijgen die nummers maar niet verwijderd… De lijst begint dus op #3]


–

 

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

by J. Stevens · mrt 20, 2017

Wat kwam er deze twee weken veeeeeel muziek uit die de moeite waard is! En wat wordt er in Nederland veel geweldige muziek gemaakt. In de albumtips van weeknummer 11 en 12 raden we maar liefst zes (!) nieuwe albumreleases aan van Nederlandse bodem. Zelfs voor ons doen is dat heul veul. Geniet!


Albumtips week Nr. 11 & 12 | 2017

  • Jeb Loy Nichols – Country Hustle
  • Real Estate – In Mind -O-CARD-
  • Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press
  • Dollkraut – Holy Ghost People [Nederlands]
  • Conor Oberst – Salutations
  • Tamikrest – Kidal
  • Shins – Heartworms
  • My Baby – Prehistoric Rhythm [Nederlands]
  • Spoon – Hot Thoughts
  • Valerie June – The Order of Time
  • Fink – Sunday Night Blues Club Vol. 1
  • Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo
  • Nouveau Vélo – Reflections [Nederlands]
  • Lucas Hamming – Luck is for Suckers [Nederlands]
  • Laura Marling – Semper Femina
  • Elementary Penguins – Charge of the Light Brigade [Nederlands]
  • Stavast – Stavast [Nederlands]
  • Shobaleader one – Elektrac
  • Cameron Avery – Ripe Dreams Pipe Dreams
  • Dayme Arocena – Cubafonia
  • Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29

Jeb Loy Nichols – Country Hustle

COUNTRY HUSTLE, NICHOLS, JEB LOY, CD, 5056032306844Jeb Loy Nichols leeft al jaren afgezonderd in de heuvels van Wales, waar hij het houthakken en onderhouden van de moestuin af en toe aan anderen overlaat om muziek te gaan maken. Na een reggae uitstapje keert hij nu terug naar zijn oude liefde, de muziek die op de grens van Country en Soul gemaakt wordt. Dan Penn, Bobby Womack en Joe Simon heten zijn grote voorbeelden en aan die muziek is Country Hustle ook af te meten. Geschreven en opgenomen in nauwe samenwerking met Andrew Hale, de voormalige toetsenman van Sade, en Nostalgia 77 . Nichols weet de traditionele vorm van Country Soul middels wat genuanceerde dub en hiphop invloeden naar de 21e eeuw te brengen. Daarmee weet hij de ontbrekende schakel tussen Dan Penn en Massive Attack in te vullen, voorwaar geen slechte prestatie van wat dan ook een uitstekend album is. [Recensie: J. Vreugdenhil (Mania)]

Real Estate – In Mind -O-CARD-

IN MIND -O-CARD-, REAL ESTATE, CD, 0887828037827Bij de soundtrack van de lente denk je misschien aan Byrds of Yo La Tengo. Daar hoort al een hele tijd ook Real Estate bij, ook nu weer op hun vierde album. Hun vorige ge-wel-dige plaat Atlas werd al gedomineerd door een dromerige heldere gitaarsound. Er vonden personele wisselingen plaats: Gitarist Matt Mondanile (Ducktails) stapte op en zanger Martin Courtney en bassist Alex Bleeker richten zich op overigens prachtige solo-albums. Julian Lynch kwam bij de band en ook hij blijkt op verdienstelijke wijze aan de dagdroom-, mijmer- en dwaalsound bij te dragen. Denk aan meanderende melodieen, meerstemmige samenzang gecompleteerd met verfijnde gitaarlijnen en synths.  Een album van grote schoonheid.

Rolling Blackouts Coastal Fever – The French Press

ROLLING BLACKOUTS COASTAL FEVER - THE FRENCH PRESSSpin, Stereogum en Pitchfork prezen de Rolling Blackouts Coastal Fever uit Melbourne de hemel in. Hun songs zitten vol snappy riffs, spritely drumming en quick-witted wordplay. ‘The French Press’ is net zo krachtig, puntig en verslavend als hun debuut ‘Talk Tight’. Een van de meest opwindende Australische bands van het moment.

 

Dollkraut – Holy Ghost People [Nederlands]

HOLY GHOST PEOPLE, DOLLKRAUT, CD, 4012957550121Achter de naam Dollkraut vinden we de geboren Hengeloër Pascal Pinkert. Inmiddels woonachtig in Amsterdam is hij eigenlijk DJ, maar het werken met een band vindt hij zo leuk, dat dat nu zijn voornaamste bezigheid is geworden. Er verschenen al wat EPtjes en ook een volledig album. Pinkert werkt al vele jaren aan zijn projecten. Hij stond al op vele podia en viel op door zijn bescheidenheid. Dat wil hij ook uitstralen. Hij zegt zelf een hekel te hebben aan mensen die haantje de voorste willen zijn. Zijn muziek is op een afstandelijke manier intiem. Hij mixt stijlen als soul, jazz en elektronica en komt op iets totaal eigens uit. Het doet denken aan Portishead, heel in de verte. De zang klinkt bezwerend uit de verte tussen de hypnotiserende instrumenten. Een galmend klankbeeld, waaraan je even moet wennen maar dat je daarna niet meer los laat. Hypnotiserend psychedelisch soundtrack album. [Recensie: E. Mundt]

Conor Oberst – Salutations

SALUTATIONS, OBERST, CONOR, CD, 0075597940176Conor Oberst (Bright Eyes, Desaparecidos, Monsters of Folk) is een gelauwerd Amerikaanse muzikant. Denk bij zijn muziek bijvoorbeeld aan: Dylan, The Band en soms The Pogues. Oberst werd door een fan ten onrechte (compleet verzonnen verhaal) beschuldigd van verkrachting.  De diepe littekens die die gebeurtenis op zijn ziel achterliet, vertaalde hij muzikaal tot het vorig jaar verschenen Ruminations, een sobere plaat, zwart als koffie, die zeer de moeite van het beluisteren waard was. Salutations lijkt het waardevolle vervolg op die plaat, waarop de songs van de vorige plaat in een bandsetting worden uitgevoerd. En niet de minsten werkten aan deze plaat mee: The Felice Brothers, Jim Keltner, Jim James, Gillian Welch, Blake Mills, Maria Taylor en Jonathan Wilson. Deze rondere sound klinkt een stuk meer ‘glas half vol’ dan het ‘glas is half leeg’-album Ruminations, maar de pijn blijft, zo is te horen.

Tamikrest – Kidal

KIDAL, TAMIKREST, CD, 4030433604328Denk bij de muziek van Tamikrest aan de hypnotiserende woestijnbluestraditie van bijvoorbeeld Tinariwen en Toumast. Dit keer wordt dit wel aangevuld met andere muzieksoorten zoals, verrassend, flamenco. Dit is hun vierde album.

Kidal is een Malinese woestijnstad in de Sahara van waaruit de nomadische Toearegs diverse keren in opstand kwamen om te vechten voor hun recht op zelfbeschikking. In juist die plaats zag Tamikrest het levenslicht. Wederom een beladen en interessante plaat.

The Shins – Heartworms

HEARTWORMS, SHINS, LP, 0889854120313The Shins ken je waarschijnlijk vooral van het nummer New Slang van debuutplaat Oh, Inverted World (2001). Het was een alternatief volkslied (zelfs de Belastingdienst gebruikte het nummer in een spotje) en ook Chutes Too Narrow (2004) en Wincing The Night Away (2007) zijn klassiekers in het genre van de melodieuze indierock. Voorman James Mercer liet een tijd niks van zich horen al leverden The Shins vijf jaar geleden nog het fraaie Port Of Morrow af. Heartworms bevat veel meer electronica (toetsen, drumcomputers) dan je van ze gewend bent. Sommige nummers doen een beetje denken aan een soort poppy Depeche Mode. In een paar andere nummers herken je de aloude Shins waar je altijd al gek op was. De hoofdzaak is dat The Shins nieuwe avontuurlijke wegen ingeslagen zijn en dat pakt goed uit. The Shins staan overigens op 30 maart 2017 in Paradiso Amsterdam.

My Baby – Prehistoric Rhythm [Nederlands]

PREHISTORIC RHYTHM, MY BABY, CD, 5051083118187My Baby is de band van de Nederlanders Cato (zang, viool) en  haar broer Joost van Dijck (drums) en Daniel ‘Dafreez’ Johnston (Nieuw-Zeeland). Hun debuutalbum Loves Voodoo! en opvolger Shamanaid gooide in binnen- en buitenland al hoge ogen. De band ontwikkelt zich nu verder met Prehistoric Rhythm, wederom een sterke plaat waarin de band laat zien de eigen kindertijd ontgroeid te zijn. Er worden uitstapjes naar Afrikaanse en Aziatische ritmes gemaakt. Dat klinkt soms nog wel wat braafjes. We horen in ieder geval tribale invloeden en zelfs wat eerste pogingen tot elektronica. De voodoo blues blijft gelukkig behouden. Een recensent verwoordde het treffend: “Daarmee creëren ze een eigen sound die zowel op een trance-party als in een blues bar op de nodige bijval zal kunnen rekenen.” Voor sommigen klinkt het – in vergelijking met hun vorige albums – misschien wat te ‘Buddha Bar’. Oordeel zelf. Wij zijn heel benieuwd hoe My Baby, gezien de enorme potentie en het talent, zich verder ontwikkelt. Trouwens: Op 30 maart live te zien in Doornroosje, Nijmegen.

Spoon – Hot Thoughts

HOT THOUGHTS, SPOON, CD, 0744861112822De band bestaat al sinds 1993 maar helaas is de band uit Texas nauwelijks bekend bij het grote publiek. Hot Thoughts is het negende studioalbum van de Amerikanen. Een hoogtepuntje in een lange reeks. Zanger en gitarist Britt Daniel naaide het genie weer in deze onmiskenbare Spoon-plaat die, misschien vanwege wat wijzigingen in de personele bezetting van de band, dit keer toch ook anders is: ritmisch, vol soul, diep en relaxt is. Fijne plaat!

–

–

 

Valerie June – The Order of Time

THE ORDER OF TIME, JUNE, VALERIE, CD, 0888072377127Valerie June bracht eerder drie albums uit in eigen beheer. Haar doorbrak kwam toen Dan Auerbach (The Black Keys) het album Pushin’ Against a Stone co-produceerde in 2013. Nu is ze gelukkig weer terug na vier jaar afwezigheid. Wie is Valerie June? Een singer/songwriter uit Tennessee met opvallende haardos. Ze speelt blues, gospel en folk in een mix die ze zelf ‘organic moonshine roots music’ noemt: dromerige liedjes met virtuoze gitaar-, banjo en ukulelepartijen, vergezeld van haar markante stemgeluid. Ze is op 30 april live te zien in BIRD, Rotterdam.

Fink – Sunday Night Blues Club Vol. 1

FINK SUNDAY NIGHT BLUES CLUB VOL 1, FINK, CD, 5054429007855Als je Fink nóg niet kent dan moeten we ons misschien afvragen of je wel echt van muziek houdt. Maar oké dan. Fin Greenall, beter bekend als Fink, is een in Bristol geboren Brit die op 23-jarige leeftijd een techno-album uitbracht. Hij begon zijn carrière als (dance)producer, maar werd vooral bekend in een totaal ander genre… namelijk als soulvolle singer-songwriter (ofwel: man met gitaar) en heeft inmiddels zeven prachtige albums gemaakt. Op 27 april 2017 speelt Fink in Rotown, Rotterdam.

Fink’s Sunday Night Blues Club Tour is een unieke en exclusieve reeks liveoptredens waarmee de veelzijdige artiest laat zien – of het al niet genoeg was – dat ook de blues door zijn aderen stroomt. Overigens kan je op de openingstrack horen dat het album niet alleen blues bevat. Elk liedje op dit album is direct live ingespeeld met slechts een vintage microfoon en een oude gitaarversterker. Een geweldige nieuwe van Fink.

Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo

STUCK IN THE STATUS QUO, CARLENS, STEF KAMIL, CD, 5414939954825Waar ken je Stef Kamil Carlens ook alweer van? Van Deus, Zita Swoon en van zijn prachtige stemgeluid natuurlijk. We horen een album met wat vleugjes country, samenzang en gitaarsolo’s die op de acht tracks hele verschillende sferen weten op te roepen. 20 april 2017 treedt hij op in De Singer in Rijkevorsel.

 

Nouveau Vélo – Reflections [Nederlands]

REFLECTIONS, NOUVEAU VELO, CD, 8714374964807Denk muzikaal aan: REM, Feelies en Real Estate (laatstgenoemde band: zie elders in deze albumtips). Dit is het tweede album van de Brabantse band Nouveau Vélo. Niet meteen na de (te?) brave opener afhaken maar doorluisteren, is ons advies. De vierkoppige band debuteerde in 2014 en wekte meteen belangstelling: lovende recensies en veelbelovende optredens. Na twee jaar verschijnt deze proeve van Nederpop-bekwaamheid. Erg fijn.

Op 20 april 2017 spelen Homesick & Nouveau Vélo in Het Patronaat te Haarlem.

 

Lucas Hamming – Luck is for Suckers [Nederlands]

LUCK IS FOR SUCKERS, HAMMING, LUCAS, CD, 5414939954580Waar ken je Lucas Hamming ook alweer van? Waarschijnlijk van De Wereld Draait Door (DWDD) waar hij de huisband voor vormde of misschien uit het clubcircuit waar hij behoorlijk actief was. Dit is zijn tweede album, na zijn geweldige debuut. Denk rock & blues. Muzikanten die seks, drugs en rock ’n roll aantrekkelijk vinden maar daar ook de risico’s van onderkennen en daar op dit album ook taal aan geven. Energieke plaat.

Op 30 maart speelt Lucas Hamming & YOKKO in de kleine zaal van het Paard van Troje, Den Haag.

Laura Marling – Semper Femina

SEMPER FEMINA, MARLING, LAURA, CD, 5060454944751De Romeinse dichter Vergilius ‘leverde’ de titel van het album. Qua muziek liet Marling zich onmiskenbaar door Joni Mitchell inspireren. Laura Marling is een 27-jarige tengere blondine. Op dit album klinkt ze wijzer dan je op basis van haar leeftijd wellicht zou vermoeden. Ze zingt op wijze, intieme en breekbare wijze over vrouwelijkheid in brede zin. Met een duidelijk Brits accent, haar vlijmscherpe teksten en haar getokkel maakt ze dit album weer tot een pareltje. Hoewel niet iedereen deze muziek zal kunnen waarderen, zullen anderen hem karakteriseren als wonderschoon. Waar de openingstrack Soothing wat jazzy klinkt klinkt Nouel vooral breekbaar en verfijnd. Luister naar deze tere plaat.

Elementary Penguins – Charge of the Light Brigade [Nederlands]

CHARGE OF THE LIGHT BRIGADE, ELEMENTARY PENGUINS, CD, 8717931329682De bandnaam werd ontleend aan The Beatles (I Am The Walrus). Muzikaal vindt de band naast die godenzonen uit Liverpool zijn roots bij Big Star en de eerste albums van Tom Petty. De powerpop doet denken aan het ter ziele gegane Nederlandse Go Back To The Zoo. Dit is het tweede album van de Engels/Nederlandse band en de sound daarop is breder en voller dan op het debuut. De band: zang, bas, drum en gitaar. Dale Wathey is de energieke zanger-bassist. Op 10 mei 2017 te zien als voorprogramma van Fischer-Z in het Paard van Troje, Den Haag.

Stavast – Stavast [Nederlands]

STAVAST, STAVAST, CD, 8717931330381Het is alweer zes jaar geleiden dat de Nederlandse punkrockband Heideroosjes met Tot Hier stopten. Het bloed van frontman Marco Roelofs kruipt waar het niet gaan kan. Ziedaar zijn initiatief: Stavast, een Nederlandstalige rockband. Rock wel te verstaan. Rustiger dan punk dus. Melodieën, gitaarsolo’s, koortjes en meer rust. Marco’s maatschappelijk engagement bleef even wel. Luister naar het actuele thema op Open Zee over een vader en zoon die naar Europa vluchten. We zijn gelukkig deze lekkere Nederlandstalige gitaarband rijker.

Te beluisteren op 22 april in de kleine zaal van Paradiso, Amsterdam.

Shobaleader one – Elektrac

ELEKTRAC, SHOBALEADER ONE, CD, 0801061028428De kenner weet al hoe laat het is, want Shobaleader One is een van de vele pseudoniemien van Tom Jenkinson die de electronica-kenner weer kent onder o.m. de naam van pionier Squarepusher. We hebben het hier over een multitalent ‘de meest meedogenloze jazzmuzikant achter een computer’ maar ook een uitzonderlijk begaafd bassist. Nu laat hij zich vergezellen door een paar capabele… metalmuzikanten! Samen vormen ze de band Shobaleader One die al eerder een album uitbracht, Die plaat was een soort gelikte, spacy r&b-achtige elektronica met vocoder-stemmen en moddervette bassen.

En fijn voor liefhebbers: Op de concertregistratie Elektrac spelen ze slecht Squarepusher-classics zoals The Swifty, Coopers World en Squarepusher Theme (van het onvolprezen en baanbrekende aloude Squarepusher-album Feed Me Weird Things). We horen beats die sneller gaan dan het geluid, riffs die de lichtsnelheid evenaren en van de pot gepleu… baspartijen. Er wordt liefhebbers een aanstekelijk feest der herkenning geboden, dat ook live heel goed te pruimen is. Dit album is niet voor iedereen prettig te beuisteren, denken wij.

Cameron Avery – Ripe Dreams Pipe Dreams

RIPE DREAMS PIPE DREAMS, AVERY, CAMERON, CD, 8714092750928Camron ‘Cam’ Avery is de bassist van Tame Impala, Australische neopsychedelische rockers. Avery kan ook prima zelf liedjes schrijven, zoals hij deed met zijn eigen band The Growl en nu alweer op zijn eerste soloalbum. Denk: sixties maar anders dan je gewend band van de bands waarin hij actief was. Sommigen zien hem op deze plaat ‘Ripe Dreams, Pipe Dreams’ als een soort crooner. Denk aan: Walker Brothers, Elbow en Tindersticks. Genieten dus.

Cam gaat in concert op 18 april 2017 in Paradiso Noord, ofwel: Tolhuistuin in Amsterdam.

Dayme Arocena – Cubafonia

CUBAFONIA, AROCENA, DAYME, CD, 5060180322991Dayme Arocena is een uitzonderlijk getalenteerde Cubaanse zangeres met een fantastische stem én met aangeboren Cubaanse ritmes. Als je dan weet dat labelbaas, DJ en promoter Gilles Peterson haar onder haar hoede nam (ze nam samen met hem deel aan het Havana Cultura-project, waar hedendaags talent een podium krijgt) dan weet je het wel. Na een eerder EP’tje (2015) is dit haar debuutalbum vol elektronische maar ook akoestische nummers. Haast een muzikale verbeelding van Cuba zélf: vele stijlen, talen, dansen, ritmes en gevoelens zijn te horen. Natuurlijk kent de plaat een geweldige productie en… dansbaarheid gegarandeerd!

Op 5 april 2017 is zij te beluisteren in De Roma in Borgerhout.

Jarvis Cocker & Chilly Gonzales – Room 29

ROOM 29, GONZALES, CHILLY/COCKER, JARVIS, CD, 0028947970101Dan nu de uitsmijter van deze muziektiplijst. Wie had gedacht dat Jarvis Cocker (zanger van Pulp) en pianist Chilly Gonzales zouden gaan samenwerken? Cocker is vrij bekend en voor degenen die hem nog niet kennen is Gonzales (check zijn andere platen! Aanrader!)  een uit Canada afkomstige maar in Duitsland woonachtige pianist, producer en songwriter die ook een aantal elektronische albums maakte. Geinspireerd door de vele beroemde artiesten, fotografen, schrijvers en vooral mensen uit de filmwereld die tijdelijk in kamer 29 van het beroemde en historische Chateau Marmont hotel, gelegen op Sunset Boulevard, West Hollywood woonden. In het bijzonder de verhalen van filmhistoricus David Thompson vormden de directe inspiratie. De hotel- en muzieksfeer is haast magisch of spookachtig. We horen minimale begeleiding door Gonzales op piano, lijnen van fluitist Nathalie Hauptman, begeleiding door Franse hoornspeler Hasko Kroeger en zang van zangeres Maud Techa.


Bovenstaande playlist is deze week ook weer te beluisteren via onze Spotify-weeklijst:

Categorie: Cultuur, diversen, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 8 | 2017

Albumtips week Nr. 8 | 2017

by J. Stevens · feb 19, 2017

Onze albumtips van deze week komen van ver en dichtbij (veel NL); gemaakt door vrouwen en mannen; gespeeld door zwarten, gelen en blanken; akoestisch en elektronisch; mainstream en obscuur; van Ambient tot Zuid-Koreaanse jazz; van oudgedienden tot debutanten; Soms voor elk, soms voor liefhebbers. Geniet van of huiver bij:

  • Tinariwen – Elwan
  • Artefakt – Kinship
  • Moss – Strike
  • Julie Byrne – Not Even Happiness
  • Jonwayne – Rap Album Two
  • Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life
  • Black String – Mask Dance
  • Ron Gallo – Heavy Meta
  • Son Volt – Notes of Blue

Tinariwen – Elwan

Elwan artworkIn Noord-Mali duurt de oorlog tussen regeringsleger en de Toeareg-opstandelingen voort. Daardoor kan de Malinees-Berberse band Tinariwen dat in het Tamasheq, de taal van de Toeareg, ‘Woestijnen’ betekent (De naam is een afkorting van de oorspronkelijke naam Taghreft Tinariwen: ontwikkeling van de woestijnen), net als de vorige keer, niet in eigen land opgenomen worden. De nieuwe plaat Elwan werd opgenomen in het in muzikaal opzicht al zeker van U2 beroemd geworden Joshua Tree, Californië. Maar men nam ook dichter bij huis op in M’Hamid El Ghizlane in Zuid-Marokko in een bedoeïenentent.

Tinariwen vermengt traditionele muziek met westerse rock- en popmuziek. De taal die gebezigd wordt is voornamelijk Frans en Tamasheq. Anders dan bijvoorbeeld op de geweldige albums Tassili (2011) en Emmaar (2014) wordt er minder hard gerockt op elektrische gitaren maar slaat men meer het pad in van wat je woestijnblues zou kunnen noemen. Hoe mooi is bijvoorbeeld het introverte Nizzagh Ijbal? De doorleefde stem van eerste zanger Ibrahim Ag Alhabib maakt de sound intens. De teksten blijven politiek geëngageerd. Stevige tracks zijn er overigens gelukkig nog steeds wel hoor, zoals: Imidiwàn N-Àkall-In.

Op dit album krijgt men hulp van niet de minsten. Zo gaven Kurt Vile, Matt Sweeney en Mark Lanegan in de Californische woestijn acte de présence. Hoewel te waarderen is hun inbreng niet echt nodig. Tinariwen betovert de luisteraar met een heel eigen hypnotiserende beat die het kenmerkende gitaarwerk voortstuwt. In de Toeareg gitaarbandscene is Tinariwen nog steeds toonaangevend en temidden van gelijkgestemde topbands als Tamikrest, Bombino en Imarhan is dat heel erg knap. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

CONCERTTIP: Op dinsdag 2 mei 2017 treedt Tinariwen op in Doornroosje te Nijmegen. Adres: Stationsplein 116512 AB Nijmegen. Kaarten via: www.doornroosje.nl/

Artefakt – Kinship

KinshipNederlandse live-act en DJ-duo Artefakt brengt hun atmosferische debuutalbum uit op het roemruchte Nederlandse label Delsin. Achter Artefakt gaan Robin Koek en Nick Lapien schuil. Het duo kwam eerder met tracks op Field Records en vervolgens Prologue, Delsin en Konstrukt. Nick heeft eerder solowerk gemaakt onder de naam Lapien via Fred P’s Soul People Music, Finale Sessions, Rekids en DVS1’s Mistress Recordings, en Koek’s intrigerende sound design was eerder te horen in Toronto, Viseu, New York, Ohio, Berlin en natuurlijk Amsterdam.

Hun herkenbaar afwijkende en betoverende esthetiek, is te horen in de spannende opener ‘Kinship’ die volgens label Delsin “sweeping pads” combineert met “ominous tones”. Drumpatronen vormen de opmaat voor ‘Tapestry’ waarna er tonen door de track gaan spoken hetgeen uiteindelijk leidt tot ‘Entering The City’ met zijn “rumbling low-end and soaring harmonies”.

‘Somatic Dreams’ dat hortend en stotend begint vol vlagen “distorted” geluid, stuwt tot een explosief ‘Fernweh’ (!) vol etherische synths en raggende sci-fi sounds. ‘Return To Reason’ belichaamt acid maar dan met hypnotiserende tape delays voordat weelderige akkoorden het geheel tot een einde brengen in een ambient finale getiteld ‘Tapeloop 1’. Kinship behelst een meeslepend muzikaal verhaal dat luisteraars van begin tot einde zal boeien [beschrijving vrij naar: Delsin Records. Vert. J. Stevens | Fernweh Mag].

Moss – Strike

MOSS - STRIKEHet Amsterdamse Moss bestaat inmiddels zo’n 13 jaar. Ken jij de heren nog? Terug van nooit weggeweest hoor. Ze bliezen eind 2016 – na wederom enkele verschuivingen binnen de band – nog 3 popzalen omver. En nu is daar Strike. Hoe anders is het geluid van deze vijfde in vergelijking met debuut The Long Way Back uit 2007 en Never Be Scared / Don’t Be A Hero uit 2009 met het buitengewoon fraaie I Apologise (Dear Simon)? Het geluid werd steeds voller, ook op Ornaments (2012) en We Both Know The Rest Is Noise (2014). Op Strike komt al het goede van het oude terug. Opener The Promise is zó typisch Moss. Een subtiel gitaarliedje met een infectieus refrein. Klein van stuk, groot qua aanstekelijkheid. Die lijn wordt doorgetrokken tijdens Bored To Death, With You en erna. Tot ’t eind. De baslijnen, een echoënde Marien Dorleijn, drijvende drums, roffeltjes, haakjes. We dansen, we rocken. Moss is terug. Herboren!

CONCERTTIP: Moss treedt samen met Echosonic op zaterdag 1 april 2017 op in Bibelot te Dordrecht. Adres: Noordendijk 14, 83311 RR  Dordrecht. Kijk voor kaartjes ff op: www.Bibelot.net

Julie Byrne – Not Even Happiness

BYRNE, JULIE - NOT EVEN HAPPINESSBreekt Julie Byrne nu door? Dat moet toch haast wel. Haar vorige album: ‘Rooms With Walls And Windows’ eindigde op nr. 4 in MOJO’s Best Albums 2014 en de Huffington Post was ook al lyrisch. Byrne is het soort bijzondere, pure en oorspronkelijke artiest zoals maar eens in de paar jaar komt bovendrijven. Lyrische kracht en expressie zijn bij haar diep geworteld en verweven met haar persoonlijkheid. ‘Not Even Happiness’ gaat over propvolle diners, de sterrenhemel boven de hoogvlakte, de pijnlijke druilerigheid van verandering, wilde bloemen langs de Californische kust maar bovenal over de onoplosbare mysteries van de liefde. Niet vaak hoor je zulke gedempte, intieme, persoonlijke psychedelische folksongs van deze kwaliteit. [Geert | Sounds]

–

–

–

–

 

Jonwayne – Rap Album Two

Maar liefst vier jaar hoorden we niks van hem, maar hij is terug en hoe. Met »Rap Album One« gaf hij zijn visitekaartje af toen hij op het onvolprezen label Stones’ Throw debuteerde als bebaarde jongeman. Als beatbouwer en MC was hij al sinds zijn tienerjaren niet onverdienstelijk actief in de zogenaamde Low-End-Theory-Scene van Los Angeles. Dat zou een voorbode vormen voor zijn ster die vanuit de HipHop-Underground van de V.S. steeds meer zou gaan schitteren. Met »Rap Album Two« schittert zijn ster, muzikaal gezien zeker, fel aan het fijnproevershiphop-firmament. In december 2016 schreef de toen 26-jarige rapper in een open brief over zijn (uiteindelijk succesvolle) gevecht tegen zijn alcohol-verslaving. Hij was, zo schreef hij: »Dangerously overweight, drunk every night, anxiety ridden«. Dichter bij de afgrond dan bij succes, hield hij toch (net) zijn hoofd boven water. De vergooide kansen en verbrande bruggen liet hij achter zich. De muziek bood hem de benodigde troost en diende als verwerkingsmiddel, zoals te horen is op »Rap Album Two« waarop hij over zijn ervaringen rapt. Toch zijn de teksten minder zwart dan je op basis van deze voorgeschiedenis zou denken. Fluit-, viool- en orgelsamples geven kleur aan de puur en eenvoudig klinkende beats waarover Jonwayne in een fijne flow, zijn met humor doorspekte teksten met volop dubbele bodems, legt. De a-typische rapper met de baard is gelukkig terug. En hoe! [Intro / Fernweh]

CONCERTTIP: Op vrijdag 3 maart 2017 treedt Jonwayne op in Bitterzoet te Amsterdam. Adres: Spuistraat 2, 1012 Amsterdam. Voor kaartjes en info bel: 020-5213001 of check: www.bitterzoet.com/

 

Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life

Image result for iguana death cult the first stirrings of insectsVoor een band die garage met psychedelica en surf mixt is er altijd tijd. Het Rotterdams Iguana Death Cult is een nieuwe Nederlandse band, die je terug in de tijd voert. Maar met de energie van punk en ook helemaal van nu. Ze worden vergeleken met Ty Segall en Thee Oh Sees, Amerikaanse bands die een vergelijkbare soort van muziek maken. Toch is dit enthousiasme aanstekelijk, op de hoogste versnelling worden de pakkende nummers erdoorheen gejaagd. In Amerika houden ze ook erg van dit rauwe geweld en terecht. Goed tegen alledaagse sleur en frustraties. De vier leden hebben al wat goed bekeken optredens achter de rug, maar nu is er het rauwe, energieke debuut en dit zou bij optredens spannend kunnen gaan worden, als ze de hier getoonde rauwe energie ook op het podium kunnen laten zien. Fraai analoog door Chris van Velde intens en spontaan opgenomen album, voor liefhebbers. [Recensie: E. Mundt]

CONCERTTIP: Op donderdag 23 februari 2017 treedt Audacity met… Iguana Death Cult op in het Stroomhuis te Eindhoven. Adres: Eindje 1, Eindhoven. De deuren gaan daar om 20.00 uur open en en de tournaam is: Gruismeel.

 

Black String – Mask Dance

Image result for Black String - Mask DanceDan is het nu toch echt even tijd om je muzikale grenzen wat op te rekken voor zover dat overigens met bovenstaande platen niet al gebeurd is. Black String is een hedendaagse Zuid-Koreaanse (!) band die weliswaar traditionele instrumenten gebruikt maar op een volstrekt nieuwe manier. De band debuteert met dit album op het prestigieuze Duitse Jazzlabel ACT. Voor zover dat je belangstelling nog niet wekt, zal het heilige vuur van de improvisatie dat bij de bandleden hevig brand, dat zeker wél doen. Even over de naam van de groep: dit betreft een letterlijke vertaling van ‘Geomungo‘. Waarschijnlijk zegt je dat nog niets, maar het betreft hier de Koreaanse sitar, jawel, die meesterlijk bespeeld wordt door bandleidster Yoon Jeong Heo. Het kwartet bestaat verder uit de daegeum (Koreaanse fluit), electrische gitaar en janggu (Koreaanse drum). In opwindende dialogen en solo’s zijn de bandleden afwisselend in solo’s en samenspel te horen. Zet je masker op en doe je dans. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

Ron Gallo – Heavy Meta

RON GALLO - HEAVY METAIn NRC Handelsblad wordt Heavy Meta van Ron Gallo “het eerste briljante rockalbum van 2017″ genoemd! En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en All The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.

Son Volt – Notes of Blue

NOTES OF BLUE -HQ-, SON VOLT, LP, 0653341885494Toen Uncle Tupelo in 1994 uiteenviel, gingen voormannen Jay Farrar en Jeff Tweedy elk hun eigen weg. Tweedy formeerde Wilco, Farrar stond aan de wieg van Son Volt. Waar Wilco meerdere malen het experiment opzocht, is Son Volt de door Uncle Tupelo op de kaart gezette alt-country altijd trouw gebleven. Op Notes Of Blue legt de band uit Chicago net wat andere accenten, al zijn de door Uncle Tupelo omarmde invloeden van Neil Young en Gram Parsons nog altijd hoorbaar. Jay Farrar liet zich de afgelopen jaren inspireren door de folk van Nick Drake en de blues van Mississippi Fred McDowell en Skip James en dat is hoorbaar op de nieuwe plaat van Son Volt. Veel songs op de plaat klinken bluesy en zijn hier en daar voorzien van lekker rauw gitaarwerk, maar Notes of Blue bevat ook een aantal meer ingetogen tracks waarin invloeden uit de blues fraai samensmelten met de indringende folk van Nick Drake en de vertrouwde invloeden uit de countryrock van weleer. Prima plaat weer. [Recensie: E. Zijleman]


Onze wekelijkse albumtiplijst is te beluisteren via onze playlist. Volg en beluister ons op Spotify:

 

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 7 | 2017

Albumtips week Nr. 7 | 2017

by J. Stevens · feb 12, 2017

Albumtips week Nr. 7 | 2017 | Fernweh Magazine

 

Rag ‘n’ bone Man – Human

Op zijn vijftiende begon Rory Graham, beter bekend als Rag ‘N’ Bone Man, in de Britse hiphopscene en later op aandringen van zijn vader als zanger op lokale bluesjamsessies. Deze afwisselende invloeden komen goed tot zijn recht in de eerste twee EPs, die hij heeft uitgebracht, zijn krachtige bluesstem wisselt RAG'N'BONE MAN - HUMAN -DELUXE-moeiteloos af met de raps van Vince Staples. Het werd tijd voor een volledig album en als voorproefje kwam vorig jaar de hitsingle Human uit. Het nummer opent met een strakke baslijn en bouwt langzaam op tot een explosieve mix van warme soul en klassieke blues. Rory laat horen dat hij met zijn authentieke stem een fenomenale powerballad neer kan zetten. Het tweede nummer Innocent Man heeft een subtiele begeleiding van een funky blazerssectie. Het is dan ook een enorm gevarieerd album met vele muzikale uitstapjes. Zo horen we in de intieme pianoballad Grace zelfs invloeden uit de gospel. Uiteraard laat hij ook zijn roots niet achterwege en op Ego horen we dan zelfs dat hij uitstekend kan rappen. De vlekkeloze omschakelingen zijn de kracht van debuutalbum Human dat, ondanks de vele verschillende stijlen, als één geheel heerlijk luistert. Rag’N’Bone Man laat horen dat hij terecht één van de meest veelbelovende nieuwe artiesten is. [Recensie T. Jansen | Mania]

N.B. Wij vinden, met uitzondering van ‘Human’ dit langverwachte en enorm gehypte album, muzikaal gezien, helaas nogal tegenvallen. De arrangementen, muziek en vooral de sound hadden een Idols-winnares ook niet misstaan. De meer dan weergaloze stem, zang en indrukwekkende uiterlijk van Rag ‘n’ Bone Man maken dat niet goed. Maar (ver)oordeel vooral zelf. Over smaak moet men twisten! 🙂 [Fernweh Magazine]

 

Michael Chapman – 50

CHAPMAN, MICHAEL - 50Sinds zijn werk werd uitgebracht door Tompkins Square en vooral Light In The Attic, met een mooie essentiële reissue van Fully Qualified Survivor als hoogtepunt, is Michael Chapman weer helemaal in beeld. Zijn eerste album in jaren met een volledige band is hierop een schitterend vervolg. Bij label Paradise of Bachelors huist een set gelijkgestemden die we op dit album terug horen, zoals oud-labelgenoot Steve Gunn die de productie op zich nam, net als Nathan Bowles en James Elkington. Een organisch en meeslepend werk waarmee de Britse folkheld en meestergitarist het gehoor opnieuw weet te kietelen. [Recensie: C. Ooijman]

 

Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later

KNIGHT, SONNY & THE LAKER - SOONER OR LATEROké, oké deze plaat kwam al uit op het randje van december 2016 en januari 2017 maar het is zeker nooit te laat om dit gloedvolle soulalbum, met vitale uptempo stompers en pracht ballads onder de aandacht van de luisteraar te brengen. Als je van (retro) soul houdt én van hele hele goede songs… luister dan even naar deze nieuwe van Sonny. Je moet van hele goede huize komen om dit jaar nog met een betere soulplaat te komen. Een heel goed muzikaal begin van het nieuwe jaar. Wellicht zelfs, zo zal nog blijken, onovertroffen. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]

Image result for Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later

Sonny Knight in actie…


–

–

–

–

–

–

–

–

–

 

Chuck Prophet – Bobby Fuller Died For Your Sins

Chuck Prophet heeft sinds de jaren 80 een imposant oeuvre op zijn naam staan. De eerste successen waren er met Green On Red. Daarna volgden 13 fraaie solo-albums. Tussen het maken van muziek voor PROPHET, CHUCK - BOBBY FULLER DIED FOR YOUR SINSHBO-series, het produceren en schrijven van nummers voor muzikanten als Ruthie Foster, Alejandro Escovedo en vele anderen speelt hij sinds jaren met zijn eigen band: The Mission Expres. Nu is Bobby Fuller Died For Your Sins verschenen. Wederom een eigenzinnig rock-album, waar ook omschrijvingen als indie, alt-country en rock ‘n’ roll bij passen. Zijn stem en zijn manier van zingen zijn uit duizenden herkenbaar en het geluid van het album is eerlijk en direct. Humor wordt niet geschuwd (Jesus Was A Social Drinker), maar zijn ernstige kijk op het leven en zijn zorgen over de tijd waarin we leven, voeren de boventoon. De liefde wordt trouwens niet vergeten. Een gedreven album van een eigenzinnige muzikant. [Recensie: F. Delamarre]

 

Courtney Marie Andrews – Honest Life

ANDREWS, COURTNEY MARIE - HONEST LIFECourtney Marie Andrews is een momenteel vanuit Seattle opererende singer-songwriter die al een aantal jaren platen maakt. Dit deed de Amerikaanse tot vorig jaar met niet al teveel succes, maar het vorig jaar al in de Verenigde Staten uitgebrachte Honest Life werd daar zeer warm onthaald en wist het zelfs tot een aantal countryjaarlijstjes te schoppen. Honest Life is nu ook in Europa uitgebracht en verdient ook hier absoluut aandacht. Courtney Marie Andrews laat op haar nieuwe plaat immers horen dat ze een geweldige zangeres is. Haar expressieve en emotievolle stem herinnert aan de groten uit de folk en de country en ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een opvallend hoog niveau. Honest Life weet zich hierdoor vrij makkelijk te onderscheiden van de meeste andere releases uit de overvolle vijver van de folk en de country en maakt van de nog piepjonge Courtney Marie Andrews een grote belofte voor de toekomst. [Recensie: E. Zijleman]

The Molochs – America’s Velvet Glory

Belangrijkste man van The Molochs is Lucas Fitzsimons, een in Argentinië geboren muzikant, die de Amerikaanse band in 2012 oprichtte. Hij begon op een gevonden gitaar, die belangrijk werd tijdens een MOLOCHS - AMERICA'S VELVET GLORYreis naar Argentinië. Samen met zijn oude metgezel Ryan Foster, begon hij muziek te maken en een debuut volgde in 2013. Het album deed niet veel, en Fitzsimons wilde meer. Het duurde een kleine drie jaar, maar nu is er toch een nieuw album. En het is opnieuw rafelige en ruwe popmuziek, denk Modern Lovers en Velvet Underground, met sterke wortels in de jaren zestig. Mooi, lekker ongepolijst album. [Recensie: E. Mundt]

 

Aurelio – Darandi

AURELIO - DARANDINa het overlijden van Andy Palacio is Aurelio Martinez de belangrijkste man van de Garifuna muziek, de muziek van de erfgenamen van zwarte slaven uit Belize. Om zijn 30-jarig muzikanten jubileum te vieren dook hij de Real World studio’s in om samen met zijn band een aantal oude songs live op te nemen. Darandi is daarmee een geslaagde combinatie van Live LP en Best Of compilatie. [Recensie: J. Vreugdenhil]

Volg ons op Spotify:

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Foto’s hors catégorie

Foto’s hors catégorie

by Hans Jansen · okt 21, 2016

‘Op een berg kan een wielrenner in een ritme komen waarbij hij opgaat in zijn gedachten. Hij kan zijn adem zijn tempo laten bepalen met een gelijkmatige intensiteit, en rust vinden in de inspanning.’

Zo verwoordt Michael Barry, ex beroepswielrenner, in het dit jaar verschenen boek COLS, de mooiste beklimmingen in Europa, zijn liefde voor de bergen. Het prachtig vormgegeven boek omvat tientallen foto’s van bergen in Europa. De foto’s zijn van fotograaf en ex profrenner Michael Blann en gemaakt vanuit het perspectief van de wielrenner. En dat zie je niet alleen, dat voel je, als wielertoerist met een voorliefde voor het hooggebergte, ook.

Bij foto’s van cols als de Galibier, Mont Ventoux, Gavia en Stelvio beleef ik opnieuw de spanning voorafgaande aan de klim, voel ik de pijn van de stijgingspercentages en de voldoening van het bereiken van de top. De in het boek opgenomen persoonlijke getuigenissen van oud wielrenners als Ivan Basso, Maurizio Fondriest, Andy Hampsten, Sean Kelly en Stephen Roche, versterken de beleving en maken het gevoel van ‘wannabe-klimgeit’ alleen maar groter.

–

–

Naast een feest van herkenning maakt het boek ook ‘lekker’. Ik verheug mij op de Grossglockner, de Passo Pordoi en de Passo Giau. Om, zoals Michael Barry schrijft, op te gaan in mijn gedachten en rust te vinden. Want, zo stelt hij verder:

In het fietsen kan niets tippen aan klimmen.”

cols1


COLS is uitgegeven door Uitgeverij THOTH.

Categorie: Artikelen, Boeken, Recensies

Buxiaans minimalisme met vaart

Buxiaans minimalisme met vaart

by Hans Jansen · okt 21, 2016

Een politieke thriller, een strandroman of een sportief eerbetoon? Het meisje dat Het Kanaal overzwom, het tweede boek van Willem Bux (over onder andere Willem Bux), heeft van alles wat – op z’n Buxiaans. Bux is bepaald geen gevierd schrijver, en in Het meisje verwijst hij dan ook een enkele keer naar zijn debuut, Het elftal dat de mist inging. Dat boek liep voor geen meter, zo laat de auteur met aanstekelijke zelfspot weten. Terwijl dat toch een heel aardig boek is. Met Het meisje laat Bux zien dat hij is gegroeid. Het boek is beter van compositie, de dialogen zijn sterker en het heeft een mooi en verrassend plot. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar waarvan je gedurende de rit afvraagt of die wel ooit bij elkaar zullen komen.

Ook in dit boek is Bux de uitgerangeerde sportjournalist die nog één keer een kunstje flikt voordat hij in de vergetelheid verdwijnt. Zijn werkgever, een regionaal dagblad, heeft hem op straat gezet en bij toeval wordt hij gevraagd de PR te verzorgen van een 18-jarig meisje dat het plan heeft opgevat Het Kanaal over te zwemmen – en op dezelfde dag weer terug. Het boek gaat minder over de zwemprestatie, maar vooral om de reden waarom dit meisje dit wil gaan doen. Het boek gaat ook niet over de PR want daar doet Bux niets aan, ook al is hij daarvoor ingehuurd. Hij wil begrijpen én ingrijpen.

Bux kan een mooi verhaal neerzetten. Met gemak springt hij van politiek gekonkel naar een verscheurd gezin, en van zijn voormalige krantenredactie naar de stranden van Dover. Niet de hoofdpersonen spelen de hoofdrol, maar het verhaal. Bux is niet de auteur die de diepe lagen beschrijft onder de mensen in zijn boek. Het gaan hem om de gebeurtenissen. Daarin mag hij wel iets meer uitweiden. Dat de (enige) seksscène in het boek tien regels duurt, waarin het hem zelfs lukt om in dat tijdsbestek twee orgasmes neer te zetten, is dan niet eens zo onlogisch want de details mag je er bij Bux’ minimalisme gelukkig zelf bij verzinnen.

Een boek zonder al te veel uitweidingen heeft een groot voordeel: de vaart zit er goed in. Je wordt direct in het boek gezogen en je wilt vanaf het begin weten hoe het afloopt: haalt het meisje de overkant of verdrinkt zij, net als haar moeder jaren geleden? De verrassing van dit boek zit niet in die ontknoping, maar in een andere. En die is niet bepaald smakelijk maar voelt wel goed. Daarom is dit boek een echte aanrader voor wie deze zomer op het strand zit en twijfelt of hij een stukje gaat zwemmen of een stukje gaat lezen in Het meisje. Tip: doe het laatste. En dan maar wachten op – na Het elftal dat en Het meisje dat – een volgende Bux in de ‘dat’-serie.


♣ Michel Knapen, tekst | Fernweh Magazine


Nieuwsgierig geworden naar het boek? Zie onze productpagina.

Categorie: Artikelen, artikelen derden, Boeken, Cultuur, Recensies

De heerlijke herontdekking van Hailu Mergia

De heerlijke herontdekking van Hailu Mergia

by J. Stevens · okt 20, 2016

Er hing een gemoedelijke sfeer in de Utrechtse Pauwstraat nummer 11. Jongeheer Zerfu overhandigde ons de menukaart van zijn Ethiopisch restaurant Sunshine. We bestelden op zijn aanraden een bananenbiertje en later een kokosbiertje die geserveerd werden in een halve plastic kokosnoot. Voor we de menukaart konden openen, vroeg hij: ‘Willen jullie het verrassingsmenu, zoals iedereen in het restaurant?’ ‘Ja hoor, prima’ antwoorden wij, om vervolgens het restaurant te inspecteren met onze blik om te doorgronden of dit wel een goede keuze was. Het eethuis was voor de helft gevuld met Ethiopische gezinnen, blanke Nederlandse groepjes en een enkel verliefd stelletje. ‘Nu komt er natuurlijk wel een heleboel druk op je schouders te liggen om met een goed gerecht te komen, dat begrijp je hè?’ grapte ik. ‘Helemaal geen druk hoor’ antwoordde hij onverstoorbaar. ‘Hoezo niet?’ ‘Nou,’ zei hij en gaf een antwoord dat vragen over de kwaliteit van het eten verder overbodig maakte: ‘Mijn moeder kookt vanavond’.

mongozo-banana-beer-hailu-mergia-fernweh-magazine
‘Mongozo: The Exotic Beer’

En inderdaad stelden haar kookkunsten, net als die van vaste kokkin, Yehabareka Achenefe, zeer zeker niet teleur. Als dit geen goede voorbereiding was op het Ethiopisch avontuur dat ging komen… Na gastheer Zeleke Zerfu gedag gezwaaid te hebben, liepen we naar het naastgelegen RASA, het Utrechtse podium voor muziek en dans uit alle werelddelen.

Onbekende Afrikaanse muziek

Veel mensen houden niet van muziek uit Afrika. Onbekend maakt wellicht onbemind. Ik kan me herinneren dat Jack Poels, de zanger van Rowwen Hèze, ooit in antwoord op een vraag van Leon Giesen (Mondo Leone) verklaarde van veel muziek te houden maar niet van Afrikaanse. Daarop riep Giesen haast verontwaardigd uit: ‘Hoe kan je dat nou zeggen? Uit Afrika komt misschien wel de spannendste muziek die er is.’ Hij voegde daaraan toe dat hij het prachtige album Holland America Lijn dat hij nota bene met Poels maakte, juist muzikaal volledig op Afrikaanse leest had geschoeid. Hoe had dit Poels kunnen ontgaan? Als Neneh Cherry met Youssou N’Dour de track ‘7 seconds’ opneemt dan zijn er hele Westerse volksstammen die – terecht – diep onder de indruk zijn van deze kennismaking met de Senegalese nachtegaal maar verder blijven Afrikaanse artiesten veelal onbekend en dat is jammer. Giesen heeft, wat mij betreft, groot gelijk als hij Afrikaanse muziek tot de spannendste, meest virtuoze en muzikale ter wereld bestempelt.

Het nachtleven in Addis

Wij bezochten RASA om de Ethiopische Hailu Mergia live te beluisteren. Een buitenkansje. Mahmoud Ahmed, Alemayehu Esheté en zeker mijn persoonlijke held Mulatu Astatke (ሙላቱ አስታጥቄ) zijn legenden uit de Ethiopische muziek, in het bijzonder de zogenaamde Ethiojazz, een soort zeer sfeervolle, futuristische funky en soulvolle jazz uit dat land. De naam Hailu Mergia zegt minder mensen iets, maar hij was daar wel degelijk net zo’n held in de zogenoemde ‘Ethiopische Gouden 60’er en 70’er Jaren’. Hij was namelijk de leider van de legendarische Walias Band. Inderdaad: mét bandlid Mulatu Astatke. De band leverde de soundtrack van het nachtleven van Addis Abeba in die jaren. De beroemdste track uit Mergia’s carrière is zonder twijfel ‘Musicawi Silt’ van het album ‘Tche Belew’, tevens is het één van de meest geliefde en populaire Ethiopische popliedjes wereldwijd. Dit is (en was) muziek die je nog nooit hoorde.

Hete rokerige clubs waar je niet vandaan ging voor het ochtendgloren

The Walias speelden vooral in het hoofdstedelijke Ethiopische Hilton Hotel, waar het een internationale scene van diplomaten, rijke buitenlanders en vermogende lokalo’s behaagde om te vertoeven.

Toen Mergia eens een periode vrijaf had van The Walias Band, stak hij de straat over om daar met zijn kompanen van de Dahlak Band in het tegenovergelegen Ghion Hotel te spelen. The Dahlak band swingt wellicht meer, heeft meer soul, ritme en vormde de sound waar het destijds jonge hippe publiek zo van hield in hete rokerige clubs waar je niet vandaan ging voor het ochtendgloren. Deels vanwege de door de autoriteiten ingestelde avondklok maar natuurlijk ook vanwege de heerlijke muziek.

De herontdekking van Hailu Mergia

Toen The Walias Band ooit voor een tour in de V.S. was, weigerde een groot deel van de bandleden nog terug te keren naar Ethiopië, mede vanwege de politieke situatie in hun eigen land; zo ook Hailu Mergia. Hij werd taxichauffeur in Washington D.C. Bij zijn collega’s was het bekend dat elk vrij momentje dat hij op zijn beurt moest wachten om weer klanten te vervoeren, hij op een keyboard dat op twee AA-batterijtjes werkte, Ethiojazz studeerde. Hij ging dan op de achterbank zitten, zodat het stuur niet in de weg zat. Collega-taxichauffeurs van over de hele wereld kwamen soms naar hem luisteren. Zoiets hadden ze nog nooit gehoord. Optreden deed Mergia niet meer, maar hij bleef dagelijks aan zijn talent schaven.

Terwijl de Ethiopiër in zijn Amerikaanse taxi zat te pingelen, was er een voor hem onbekende Duitser, genaamd Brian Shimkovitz, aan de andere kant van de wereld die door Ethiopië reisde.

Brian:

Ik was op reis in Ethiopië, en ik hou ervan om verschillende steden te bezoeken om naar cassettes te zoeken en ik vond interessante cassettes waaronder die van hem.

Ik ging terug naar Berlijn waar ik destijds woonde en ik beluisterde het bandje twee keer achter elkaar en mijn mind was completely blown. Zoiets geweldigs had ik nog nooit gehoord. Ik ben heel Ethiopië doorgereisd maar ik hoorde nooit iets dat maar in de verste verte hierbij in de buurt komt en ik moest en zou deze gast vinden’.

Dat gebeurde. De rest is geschiedenis. Diverse heruitgaven zagen het licht. Sinds ‘Awesome Tapes From Africa’ zijn er twee heruitgaves van Hailu Mergia uitbracht: Shemonmuanaye (2013) en Tche Belew (2014). Gelukkig komt Hailu Mergia daardoor weer meer in het vizier. Inmiddels is net de derde uit: Wede Harer Guzo (vert.: Reis naar Harer – een stad in Oost-Ethiopië), die sferische ethiojazz afwisselt met meer funky, dansbare nummers. Fernweh Magazine tipte laatstgenoemde re-release eerder dit jaar in onze Albumtips week Nr. 35 | 2016 incl. interview-podcast!

Het ritme van het schip van de woestijn

Mergia liet zich dit keer muzikaal bijstaan door twee muzikanten uit de Berlijnse jazzscene: Mike Majkowski, die ook voor Peter Brötzmann en Han Bennink speelde, op contrabas en Tony Buck op drums.

Drummer Tony Buck
Tony Buck in Utrecht

Daarbij is het misschien het beste om je het trio voor te stellen als een tweetal dat zich soms sjokkend, in draf en soms in galop te paard voortbeweegt of dat zelfs in een snelle en strakke Duitse bolide over de onberispelijke Deutsche Autobahn racet. Reisgenoot Hailu Mergia beweegt zich daarentegen, muzikaal gezien, per kameel voort op alles wat toetsen heeft: piano, Fender Rhodes, Moog synthesizer, Melodica (mondorgel) en accordeon ofwel penspiano, zoals Poels het zou noemen. Hij heeft een ander ritme. Het ritme van de Afrikaanse kameel, niet van het westerse paard. Soms blijkt het schip van de woestijn toch een electrische aandrijving te hebben als hij zich op electronisch keyboard en synth voortbeweegt. De superstrakke drum en bas blijkt een geweldig fundament te bieden voor de onnavolgbare Ethiopiques van Mergia waarbij stilzitten onmogelijk is. Samen spelen ze de sterren van de hemel.

Concert Hailu Mergia in RASA Utrecht

Het wereldmuziekpodium RASA kent vóór het podium een (dans)vloer en daarachter een zittribune. De tribune is voor de helft gevuld en op de vloer voor het podium bevinden zich zo’n 35 mensen, waaronder naast de dertig normalo’s een paar Biodanza-types, wat aanstellerige types die kennelijk de beginnerscursus Afrikaanse Dans 1 gevolgd hebben en het geleerde helaas al te nadrukkelijk willen tonen en een verdwaalde blanke Ras Tafarian met dreadlocks. Het is jammer dat RASA die zittribune openstelt. Had men dat niet gedaan dan was de vloer gezellig gevuld geweest en had de tent wat meer geswingd. Nu zitten mensen statisch op een stoel naar dit concert te luisteren en is de (dans)vloer voor het podium ook maar matig gevuld en dat verhoogt de feestvreugde bepaald niet.

Het trio komt op. Geen applaus. De set wordt rustig opgebouwd. Hailu Mergia toont meteen zijn toetsenvirtuositeit die je wel 1001 nachten lang zou willen horen en gaandeweg blijkt dat de bassist en drummer muzikaal zeker niet voor hem onderdoen. Zij gaan, zoals gezegd, wat meer op de westerse jazztoer waar Mergia de exotische Ethio aan toevoegt. We horen een indrukwekkende bassolo. De drummer laat zich niet kennen, verdubbelt het tempo en dan gaat het los. Hier wordt een heuse improvisatieoorlog tussen drummer en Mergia ontketend met in het midden (ook letterlijk qua podiumsetting) de jonge bassist die partijen als een scheidsrechter en meewerkend voorman uit elkaar houdt, wat hem, tot tevredenheid van het publiek, soms maar gedeeltelijk lukt omdat hij zichzelf ook in het strijdgewoel stort. Partijen gaan mooi tegen elkaar op en in elkaar over. Gesyncopeerde ritmes die de zaal opjutten en dan weer tot kalmte manen, men kiest dan eens voor sferische Ethioswing en op een enkel nummer zelfs voor een wat bluesachtig schema.

Bassist Mike Majkowski (l.) en Hailu Mergia (r.)
Mike Majkowski (l.) & Hailu Mergia (r.) in Utrecht

Hailu waagt zich aan een paar zanglijntjes. Vals. Maar dat hindert niet. Wel mist er iets: muzikale vulling. Soms klinkt het wat leeg met slechts drie mensen. Zeker als Mergia wegloopt bij zijn keyboard om even zijn accordeon om te hangen: dan zijn er in de tussentijd nog maar twee musici te horen die de tijd moeten overbruggen en dat is muzikaal te karig. Een gitarist, misschien wat blazers, wat percussie een xylofoon en / of een zangeres was / waren welkom geweest.

Mergia blijkt een virtuoos op alles wat toetsen heeft. Hij wisselt tussen keyboard en accordeon. Dan is hij weer te horen op een rammelend, beetje vals (en nee, ik bedoel niet het Ethiopische pentatonische qenet systeem) mondorgel waarop hij flink losgaat. De setopbouw is erg goed. Zo zit er een

Hailu Mergia in Utrecht - foto: Jorrit Stevens
Hailu Mergia in Utrecht

duidelijke opbouw in en is er een duidelijk middenstuk waar hij midden op het podium staat met slechts 1 spot aan, die op hem gericht is. In de spotlight laat hij een aantal haast ambient-achtige uithalen horen, goed gedoseerd. Die uithaal wordt keihard beantwoord door het losgaan van drummer en later ook van de bassist. Dit is een vrij spannend intermezzo.

Toch gaat het uiteindelijk pas echt (letterlijk) los(ser) bij de toegift. Dan ontspant de drummer zich namelijk. En de bassist speelt de sterren van de toch al rijkelijk gevulde Afrikaanse sterrenhemel. Mergia en drummer doen haast een wedstrijdje wie het hardst kan slaan. Mergia soms als een bezetene met vlakke hand op de toetsen. Buck idem dito op zijn drums. Vlagen van techno, swing, hiphop-breakbeats in de (ethio)jazz passeerden de revue. Hailu Mergia betovert je met zijn heerlijke muziek.


♣ Jorrit Stevens, tekst & concertfoto’s | Fernweh Magazine

Categorie: Artikelen, Cultuur, Muziek, Recensies

  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2023 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief