Albumtips week Nr. 7 | 2017 | Fernweh Magazine
Rag ‘n’ bone Man – Human
Op zijn vijftiende begon Rory Graham, beter bekend als Rag ‘N’ Bone Man, in de Britse hiphopscene en later op aandringen van zijn vader als zanger op lokale bluesjamsessies. Deze afwisselende invloeden komen goed tot zijn recht in de eerste twee EPs, die hij heeft uitgebracht, zijn krachtige bluesstem wisselt moeiteloos af met de raps van Vince Staples. Het werd tijd voor een volledig album en als voorproefje kwam vorig jaar de hitsingle Human uit. Het nummer opent met een strakke baslijn en bouwt langzaam op tot een explosieve mix van warme soul en klassieke blues. Rory laat horen dat hij met zijn authentieke stem een fenomenale powerballad neer kan zetten. Het tweede nummer Innocent Man heeft een subtiele begeleiding van een funky blazerssectie. Het is dan ook een enorm gevarieerd album met vele muzikale uitstapjes. Zo horen we in de intieme pianoballad Grace zelfs invloeden uit de gospel. Uiteraard laat hij ook zijn roots niet achterwege en op Ego horen we dan zelfs dat hij uitstekend kan rappen. De vlekkeloze omschakelingen zijn de kracht van debuutalbum Human dat, ondanks de vele verschillende stijlen, als één geheel heerlijk luistert. Rag’N’Bone Man laat horen dat hij terecht één van de meest veelbelovende nieuwe artiesten is. [Recensie T. Jansen | Mania]
N.B. Wij vinden, met uitzondering van ‘Human’ dit langverwachte en enorm gehypte album, muzikaal gezien, helaas nogal tegenvallen. De arrangementen, muziek en vooral de sound hadden een Idols-winnares ook niet misstaan. De meer dan weergaloze stem, zang en indrukwekkende uiterlijk van Rag ‘n’ Bone Man maken dat niet goed. Maar (ver)oordeel vooral zelf. Over smaak moet men twisten! 🙂 [Fernweh Magazine]
Michael Chapman – 50
Sinds zijn werk werd uitgebracht door Tompkins Square en vooral Light In The Attic, met een mooie essentiële reissue van Fully Qualified Survivor als hoogtepunt, is Michael Chapman weer helemaal in beeld. Zijn eerste album in jaren met een volledige band is hierop een schitterend vervolg. Bij label Paradise of Bachelors huist een set gelijkgestemden die we op dit album terug horen, zoals oud-labelgenoot Steve Gunn die de productie op zich nam, net als Nathan Bowles en James Elkington. Een organisch en meeslepend werk waarmee de Britse folkheld en meestergitarist het gehoor opnieuw weet te kietelen. [Recensie: C. Ooijman]
Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later
Sonny Knight in actie…
–
–
–
–
–
–
–
–
–
Chuck Prophet – Bobby Fuller Died For Your Sins
Chuck Prophet heeft sinds de jaren 80 een imposant oeuvre op zijn naam staan. De eerste successen waren er met Green On Red. Daarna volgden 13 fraaie solo-albums. Tussen het maken van muziek voor HBO-series, het produceren en schrijven van nummers voor muzikanten als Ruthie Foster, Alejandro Escovedo en vele anderen speelt hij sinds jaren met zijn eigen band: The Mission Expres. Nu is Bobby Fuller Died For Your Sins verschenen. Wederom een eigenzinnig rock-album, waar ook omschrijvingen als indie, alt-country en rock ‘n’ roll bij passen. Zijn stem en zijn manier van zingen zijn uit duizenden herkenbaar en het geluid van het album is eerlijk en direct. Humor wordt niet geschuwd (Jesus Was A Social Drinker), maar zijn ernstige kijk op het leven en zijn zorgen over de tijd waarin we leven, voeren de boventoon. De liefde wordt trouwens niet vergeten. Een gedreven album van een eigenzinnige muzikant. [Recensie: F. Delamarre]
Courtney Marie Andrews – Honest Life
Courtney Marie Andrews is een momenteel vanuit Seattle opererende singer-songwriter die al een aantal jaren platen maakt. Dit deed de Amerikaanse tot vorig jaar met niet al teveel succes, maar het vorig jaar al in de Verenigde Staten uitgebrachte Honest Life werd daar zeer warm onthaald en wist het zelfs tot een aantal countryjaarlijstjes te schoppen. Honest Life is nu ook in Europa uitgebracht en verdient ook hier absoluut aandacht. Courtney Marie Andrews laat op haar nieuwe plaat immers horen dat ze een geweldige zangeres is. Haar expressieve en emotievolle stem herinnert aan de groten uit de folk en de country en ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een opvallend hoog niveau. Honest Life weet zich hierdoor vrij makkelijk te onderscheiden van de meeste andere releases uit de overvolle vijver van de folk en de country en maakt van de nog piepjonge Courtney Marie Andrews een grote belofte voor de toekomst. [Recensie: E. Zijleman]
The Molochs – America’s Velvet Glory
Belangrijkste man van The Molochs is Lucas Fitzsimons, een in Argentinië geboren muzikant, die de Amerikaanse band in 2012 oprichtte. Hij begon op een gevonden gitaar, die belangrijk werd tijdens een reis naar Argentinië. Samen met zijn oude metgezel Ryan Foster, begon hij muziek te maken en een debuut volgde in 2013. Het album deed niet veel, en Fitzsimons wilde meer. Het duurde een kleine drie jaar, maar nu is er toch een nieuw album. En het is opnieuw rafelige en ruwe popmuziek, denk Modern Lovers en Velvet Underground, met sterke wortels in de jaren zestig. Mooi, lekker ongepolijst album. [Recensie: E. Mundt]
Aurelio – Darandi
Na het overlijden van Andy Palacio is Aurelio Martinez de belangrijkste man van de Garifuna muziek, de muziek van de erfgenamen van zwarte slaven uit Belize. Om zijn 30-jarig muzikanten jubileum te vieren dook hij de Real World studio’s in om samen met zijn band een aantal oude songs live op te nemen. Darandi is daarmee een geslaagde combinatie van Live LP en Best Of compilatie. [Recensie: J. Vreugdenhil]
Volg ons op Spotify:
Geef een antwoord