Onze albumtips van deze week komen van ver en dichtbij (veel NL); gemaakt door vrouwen en mannen; gespeeld door zwarten, gelen en blanken; akoestisch en elektronisch; mainstream en obscuur; van Ambient tot Zuid-Koreaanse jazz; van oudgedienden tot debutanten; Soms voor elk, soms voor liefhebbers. Geniet van of huiver bij:
- Tinariwen – Elwan
- Artefakt – Kinship
- Moss – Strike
- Julie Byrne – Not Even Happiness
- Jonwayne – Rap Album Two
- Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life
- Black String – Mask Dance
- Ron Gallo – Heavy Meta
- Son Volt – Notes of Blue
Tinariwen – Elwan
In Noord-Mali duurt de oorlog tussen regeringsleger en de Toeareg-opstandelingen voort. Daardoor kan de Malinees-Berberse band Tinariwen dat in het Tamasheq, de taal van de Toeareg, ‘Woestijnen’ betekent (De naam is een afkorting van de oorspronkelijke naam Taghreft Tinariwen: ontwikkeling van de woestijnen), net als de vorige keer, niet in eigen land opgenomen worden. De nieuwe plaat Elwan werd opgenomen in het in muzikaal opzicht al zeker van U2 beroemd geworden Joshua Tree, Californië. Maar men nam ook dichter bij huis op in M’Hamid El Ghizlane in Zuid-Marokko in een bedoeïenentent.
Tinariwen vermengt traditionele muziek met westerse rock- en popmuziek. De taal die gebezigd wordt is voornamelijk Frans en Tamasheq. Anders dan bijvoorbeeld op de geweldige albums Tassili (2011) en Emmaar (2014) wordt er minder hard gerockt op elektrische gitaren maar slaat men meer het pad in van wat je woestijnblues zou kunnen noemen. Hoe mooi is bijvoorbeeld het introverte Nizzagh Ijbal? De doorleefde stem van eerste zanger Ibrahim Ag Alhabib maakt de sound intens. De teksten blijven politiek geëngageerd. Stevige tracks zijn er overigens gelukkig nog steeds wel hoor, zoals: Imidiwàn N-Àkall-In.
Op dit album krijgt men hulp van niet de minsten. Zo gaven Kurt Vile, Matt Sweeney en Mark Lanegan in de Californische woestijn acte de présence. Hoewel te waarderen is hun inbreng niet echt nodig. Tinariwen betovert de luisteraar met een heel eigen hypnotiserende beat die het kenmerkende gitaarwerk voortstuwt. In de Toeareg gitaarbandscene is Tinariwen nog steeds toonaangevend en temidden van gelijkgestemde topbands als Tamikrest, Bombino en Imarhan is dat heel erg knap. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
CONCERTTIP: Op dinsdag 2 mei 2017 treedt Tinariwen op in Doornroosje te Nijmegen. Adres: Stationsplein 116512 AB Nijmegen. Kaarten via: www.doornroosje.nl/
Artefakt – Kinship
Nederlandse live-act en DJ-duo Artefakt brengt hun atmosferische debuutalbum uit op het roemruchte Nederlandse label Delsin. Achter Artefakt gaan Robin Koek en Nick Lapien schuil. Het duo kwam eerder met tracks op Field Records en vervolgens Prologue, Delsin en Konstrukt. Nick heeft eerder solowerk gemaakt onder de naam Lapien via Fred P’s Soul People Music, Finale Sessions, Rekids en DVS1’s Mistress Recordings, en Koek’s intrigerende sound design was eerder te horen in Toronto, Viseu, New York, Ohio, Berlin en natuurlijk Amsterdam.
Hun herkenbaar afwijkende en betoverende esthetiek, is te horen in de spannende opener ‘Kinship’ die volgens label Delsin “sweeping pads” combineert met “ominous tones”. Drumpatronen vormen de opmaat voor ‘Tapestry’ waarna er tonen door de track gaan spoken hetgeen uiteindelijk leidt tot ‘Entering The City’ met zijn “rumbling low-end and soaring harmonies”.
‘Somatic Dreams’ dat hortend en stotend begint vol vlagen “distorted” geluid, stuwt tot een explosief ‘Fernweh’ (!) vol etherische synths en raggende sci-fi sounds. ‘Return To Reason’ belichaamt acid maar dan met hypnotiserende tape delays voordat weelderige akkoorden het geheel tot een einde brengen in een ambient finale getiteld ‘Tapeloop 1’. Kinship behelst een meeslepend muzikaal verhaal dat luisteraars van begin tot einde zal boeien [beschrijving vrij naar: Delsin Records. Vert. J. Stevens | Fernweh Mag].
Moss – Strike
Het Amsterdamse Moss bestaat inmiddels zo’n 13 jaar. Ken jij de heren nog? Terug van nooit weggeweest hoor. Ze bliezen eind 2016 – na wederom enkele verschuivingen binnen de band – nog 3 popzalen omver. En nu is daar Strike. Hoe anders is het geluid van deze vijfde in vergelijking met debuut The Long Way Back uit 2007 en Never Be Scared / Don’t Be A Hero uit 2009 met het buitengewoon fraaie I Apologise (Dear Simon)? Het geluid werd steeds voller, ook op Ornaments (2012) en We Both Know The Rest Is Noise (2014). Op Strike komt al het goede van het oude terug. Opener The Promise is zó typisch Moss. Een subtiel gitaarliedje met een infectieus refrein. Klein van stuk, groot qua aanstekelijkheid. Die lijn wordt doorgetrokken tijdens Bored To Death, With You en erna. Tot ’t eind. De baslijnen, een echoënde Marien Dorleijn, drijvende drums, roffeltjes, haakjes. We dansen, we rocken. Moss is terug. Herboren!
CONCERTTIP: Moss treedt samen met Echosonic op zaterdag 1 april 2017 op in Bibelot te Dordrecht. Adres: Noordendijk 14, 83311 RR Dordrecht. Kijk voor kaartjes ff op: www.Bibelot.net
Julie Byrne – Not Even Happiness
Breekt Julie Byrne nu door? Dat moet toch haast wel. Haar vorige album: ‘Rooms With Walls And Windows’ eindigde op nr. 4 in MOJO’s Best Albums 2014 en de Huffington Post was ook al lyrisch. Byrne is het soort bijzondere, pure en oorspronkelijke artiest zoals maar eens in de paar jaar komt bovendrijven. Lyrische kracht en expressie zijn bij haar diep geworteld en verweven met haar persoonlijkheid. ‘Not Even Happiness’ gaat over propvolle diners, de sterrenhemel boven de hoogvlakte, de pijnlijke druilerigheid van verandering, wilde bloemen langs de Californische kust maar bovenal over de onoplosbare mysteries van de liefde. Niet vaak hoor je zulke gedempte, intieme, persoonlijke psychedelische folksongs van deze kwaliteit. [Geert | Sounds]
–
–
–
–
Jonwayne – Rap Album Two
Maar liefst vier jaar hoorden we niks van hem, maar hij is terug en hoe. Met »Rap Album One« gaf hij zijn visitekaartje af toen hij op het onvolprezen label Stones’ Throw debuteerde als bebaarde jongeman. Als beatbouwer en MC was hij al sinds zijn tienerjaren niet onverdienstelijk actief in de zogenaamde Low-End-Theory-Scene van Los Angeles. Dat zou een voorbode vormen voor zijn ster die vanuit de HipHop-Underground van de V.S. steeds meer zou gaan schitteren. Met »Rap Album Two« schittert zijn ster, muzikaal gezien zeker, fel aan het fijnproevershiphop-firmament. In december 2016 schreef de toen 26-jarige rapper in een open brief over zijn (uiteindelijk succesvolle) gevecht tegen zijn alcohol-verslaving. Hij was, zo schreef hij: »Dangerously overweight, drunk every night, anxiety ridden«. Dichter bij de afgrond dan bij succes, hield hij toch (net) zijn hoofd boven water. De vergooide kansen en verbrande bruggen liet hij achter zich. De muziek bood hem de benodigde troost en diende als verwerkingsmiddel, zoals te horen is op »Rap Album Two« waarop hij over zijn ervaringen rapt. Toch zijn de teksten minder zwart dan je op basis van deze voorgeschiedenis zou denken. Fluit-, viool- en orgelsamples geven kleur aan de puur en eenvoudig klinkende beats waarover Jonwayne in een fijne flow, zijn met humor doorspekte teksten met volop dubbele bodems, legt. De a-typische rapper met de baard is gelukkig terug. En hoe! [Intro / Fernweh]
CONCERTTIP: Op vrijdag 3 maart 2017 treedt Jonwayne op in Bitterzoet te Amsterdam. Adres: Spuistraat 2, 1012 Amsterdam. Voor kaartjes en info bel: 020-5213001 of check: www.bitterzoet.com/
Iguana Death Cult – The First Stirrings of Hideous Insect Life
Voor een band die garage met psychedelica en surf mixt is er altijd tijd. Het Rotterdams Iguana Death Cult is een nieuwe Nederlandse band, die je terug in de tijd voert. Maar met de energie van punk en ook helemaal van nu. Ze worden vergeleken met Ty Segall en Thee Oh Sees, Amerikaanse bands die een vergelijkbare soort van muziek maken. Toch is dit enthousiasme aanstekelijk, op de hoogste versnelling worden de pakkende nummers erdoorheen gejaagd. In Amerika houden ze ook erg van dit rauwe geweld en terecht. Goed tegen alledaagse sleur en frustraties. De vier leden hebben al wat goed bekeken optredens achter de rug, maar nu is er het rauwe, energieke debuut en dit zou bij optredens spannend kunnen gaan worden, als ze de hier getoonde rauwe energie ook op het podium kunnen laten zien. Fraai analoog door Chris van Velde intens en spontaan opgenomen album, voor liefhebbers. [Recensie: E. Mundt]
CONCERTTIP: Op donderdag 23 februari 2017 treedt Audacity met… Iguana Death Cult op in het Stroomhuis te Eindhoven. Adres: Eindje 1, Eindhoven. De deuren gaan daar om 20.00 uur open en en de tournaam is: Gruismeel.
Black String – Mask Dance
Dan is het nu toch echt even tijd om je muzikale grenzen wat op te rekken voor zover dat overigens met bovenstaande platen niet al gebeurd is. Black String is een hedendaagse Zuid-Koreaanse (!) band die weliswaar traditionele instrumenten gebruikt maar op een volstrekt nieuwe manier. De band debuteert met dit album op het prestigieuze Duitse Jazzlabel ACT. Voor zover dat je belangstelling nog niet wekt, zal het heilige vuur van de improvisatie dat bij de bandleden hevig brand, dat zeker wél doen. Even over de naam van de groep: dit betreft een letterlijke vertaling van ‘Geomungo‘. Waarschijnlijk zegt je dat nog niets, maar het betreft hier de Koreaanse sitar, jawel, die meesterlijk bespeeld wordt door bandleidster Yoon Jeong Heo. Het kwartet bestaat verder uit de daegeum (Koreaanse fluit), electrische gitaar en janggu (Koreaanse drum). In opwindende dialogen en solo’s zijn de bandleden afwisselend in solo’s en samenspel te horen. Zet je masker op en doe je dans. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]
Ron Gallo – Heavy Meta
In NRC Handelsblad wordt Heavy Meta van Ron Gallo “het eerste briljante rockalbum van 2017″ genoemd! En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en All The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.
Son Volt – Notes of Blue
Toen Uncle Tupelo in 1994 uiteenviel, gingen voormannen Jay Farrar en Jeff Tweedy elk hun eigen weg. Tweedy formeerde Wilco, Farrar stond aan de wieg van Son Volt. Waar Wilco meerdere malen het experiment opzocht, is Son Volt de door Uncle Tupelo op de kaart gezette alt-country altijd trouw gebleven. Op Notes Of Blue legt de band uit Chicago net wat andere accenten, al zijn de door Uncle Tupelo omarmde invloeden van Neil Young en Gram Parsons nog altijd hoorbaar. Jay Farrar liet zich de afgelopen jaren inspireren door de folk van Nick Drake en de blues van Mississippi Fred McDowell en Skip James en dat is hoorbaar op de nieuwe plaat van Son Volt. Veel songs op de plaat klinken bluesy en zijn hier en daar voorzien van lekker rauw gitaarwerk, maar Notes of Blue bevat ook een aantal meer ingetogen tracks waarin invloeden uit de blues fraai samensmelten met de indringende folk van Nick Drake en de vertrouwde invloeden uit de countryrock van weleer. Prima plaat weer. [Recensie: E. Zijleman]
Onze wekelijkse albumtiplijst is te beluisteren via onze playlist. Volg en beluister ons op Spotify:
Geef een antwoord