Snijboon heette hij. Weinig mensen wisten eigenlijk zijn echte naam. Het deed er ook niet toe, hij had er vrede mee. De magere slungel woonde in het kleine bakhuisje, de enige stapel stenen die overeind was gebleven na de sloop van een oud kasteeltje op het landgoed Croy. Het bakhuisje staat er nu ook niet meer. Op de plek waar het kasteeltje stond, ligt nu een klein natuurgebied met retentievijvers voor opvang van het regenwater van de nieuwbouw die in het Brabantse Aarle-Rixtel uit de grond is gestampt. Het zijn statige witte huizen, gebouwd in een stijl die wel wat doet denken aan het eind van de negentiende eeuw of het begin van de twintigste eeuw, uit de tijd van Snijboon en freule Constance, de laatste adellijke bewoonster van het nabijgelegen Kasteel van Croy.
Dat markante kasteel staat er nog. In volle glorie, hoewel het een allegaartje lijkt van bouwstijlen, doemt het ineens op in het boerenlandschap. Freule Constance, als protestantse in Utrecht geboren en gedoopt, leefde een groot deel van haar leven op het kasteel en liet zich twee jaar voor haar dood nog een keer dopen, maar dan tot katholiek. Ze gunde haar protestantse familie niets en liet het kasteel na als een tehuis voor oudjes uit Aarle-Rixtel en Stiphout. Tegenwoordig is het een kantoorpand en dat is jammer, want daarom is het voor de geïnteresseerde reiziger niet te bezoeken.
Afgezien van de auto’s die zo nu en dan iets te hard over de landweggetjes rijden, ademt het landgoed een diepe rust uit. Hier is in de afgelopen honderdvijftig jaar niet veel veranderd. Met een klein beetje verbeelding kun je freule Constance in de kasteeltuin zien zitten schilderen of lezen, want dat waren haar grote hobby’s. Ook Snijboon kun je hier zo zien lopen, langs de streekproductenwinkel en de oude boerderij waar ze eetbare pompoenen verkopen, want pompoenen zijn er niet alleen voor om buiten op een bankje onder het raam te leggen; je kunt ze ook eten.
Snijboon was altijd op zoek naar klusjes op de vele boerderijen die dit gebied rijk is. Als hij klaar was met het vegen van het erf of het uitmesten van de stal, stuurde de boer hem naar zijn vrouw. De boerin stopte wat kwartjes in zijn hand. ‘Koop er maar brood en melk voor,’ zei ze erbij, maar ze wist dat ze tegen dovenmansoren sprak. Snijboon ging linea recta naar de Croyse Hoeve, het café dat op steenworpafstand ligt van het kasteel, en bestelde er een biertje.
En dat kan nu nog steeds. Want de Croyse Hoeve brouwt zijn eigen bier, een traditie die op het landgoed al eeuwen teruggaat. De brouwerij, waar vier verschillende bieren worden gebrouwen, staat naast het restaurant. Het blond bier laat zich goed smaken, heeft qua smaak wat weg van de blonde Chouffe, het kabouterbier uit de Belgische Ardennen. De donkere dubbel is buitengewoon zacht van karakter. Als je na een paar biertjes naar buiten kijkt, waan je je in het verleden en kun je de oude freule arm in arm met slungel snijboon naar het kasteel zien lopen. Op landgoed Croy kan dat, want daar heeft de tijd stil gestaan.
♣ Door: Herman Jansen | Fernweh Magazine
[…] Landgoed Croy: snijboon, de freule en het bier […]