• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Reizen

Beruchte kajakziekte & De grootste ‘badass’

Beruchte kajakziekte & De grootste ‘badass’

by J. Stevens · okt 23, 2018

Onlangs las ik onderstaande intrigerende passage in het prachtige boek Pilgrim at Tinker Creek van Annie Dillard uit 1974. Het toeval wil dat uitgeverij Atlas Contact heeft aangekondigd om binnenkort (januari 2019) met een Nederlandse vertaling van dit bijzonder mooie boek te komen. En die Peter Freuchen die hieronder geciteerd wordt maar waarvan ik nog nooit gehoord had? Hij blijkt ook nogal bijzonder te zijn: misschien wel de meest bijzondere kerel, tevens grootste ‘badass’ ooit. Zóveel bijzonderheden zijn natuurlijk reden voor een nadere beschouwing.

CITAAT:

“When too much light falls on everything, a special terror results. Peter Freuchen* describes the notorious kayak sickness to which Greenland Eskimos are prone.

‘The Greenland fjords are peculiar for the spells of completely quiet weather, when there is not enough wind to blow out a match and the water is like a sheet of glass. The kayak hunter must sit in his boat without stirring a finger so as not to scare the shy seals away… The sun, low in the sky, sends a glare into his eyes, and the landscape around moves into the realm of the unreal. The reflex from the mirrorlike water hypnotizes him, he seems to be unable to move, and all of a sudden it is as if he were floating in a bottomless void, sinking, sinking, and sinking… Horror-stricken, he tries to stir, to cry out, but he cannot, he is completely paralyzed, he just falls and falls.’ ”

— Annie Dillard, Pilgrim at Tinker Creek [1974]

‘[…] he just falls and falls.’
Inuit in een kajak op een bijna windstil Lake Harbour, (CAN) [± 1920]

Pelgrim langs Tinker Creek – Annie Dillard

Bovenstaande passage komt uit een boek van Annie Dillard. Zij verhuisde in 1971 naar Tinker Creek, een vallei in de Amerikaanse staat Virginia. Daar woonde ze vier seizoenen, alleen, in een huis aan de rand van het dal. Tijdens haar verblijf houdt Dillard een dagboek bij waarin ze over haar dagelijkse omzwervingen langs de oevers van het riviertje Tinker Creek schrijft.

De lucht boven Tinker Creek

Energiek en bezield vertelt ze over de vaak genadeloze natuur in en rond de rivier en hoe gedurende de seizoenen het leven onophoudelijk aan verandering onderhevig is. Annie Dillard dwingt je voortdurend naar details te kijken, waardoor je je aldoor omringd voelt door het mysterie, de dood, de schoonheid, en het geweld van de natuur. En dat is meteen de grootste les van Dillards proza: dat we niet los van de natuurlijke wereld leven, maar er deel van uitmaken.

Tinker Creek: mooie bossen, riviertjes en watervallen

Pelgrim langs Tinker Creek is een subliem poëtisch dagboek, een kroniek van een zoektocht naar niets minder dan de betekenis van het leven, een natuurklassieker van jewelste. Het wordt niet voor niets altijd in één adem genoemd met Walden van Henry David Thoreau of de boeken van John Muir. In dat rijtje past ook de, wat Fernweh Magazine betreft, onvolprezen hedendaagse Franse schrijver Sylvain Tesson, waarover wij onder meer hier (=passage uit één van zijn boeken) en hier (=aankondiging en samenvatting nieuw te verschijnen boek) eerder schreven.

De Nederlandse versie

In januari 2019 verschijnt het boek Pelgrim langst Tinker Creek van Annie Dillard in Nederlandse vertaling bij uitgeverij Atlas Contact.


* Over Peter Freuchen, mogelijk de interessantste man ter wereld…

Wie is die man die Annie Dillard in haar boek citeert? Dat is niet zomaar iemand. Lorenz Peter Elfred Freuchen (1886 – 1957) was een Deense ontdekkingsreiziger, auteur, journalist, arts, antropoloog en sowieso een héééle vette Badass (met hoofdletter ‘B’). Hij is onder meer beroemd vanwege zijn Arctic exploration, in het bijzonder de Thule Expedities waarvoor hij met een hondenslee 2000 kilometer (!) sneeuw, ijs en vrieskou trotseerde.

Eén van vele avonturen

Omdat hij het, eenmaal aangekomen in Groenland, wel naar zijn zin had, bleef hij twee decennia bij de “Eskimo’s” (tegenwoordig worden de inheemse bewoners van Groenland ‘Inuit’ genoemd). Hieronder zie je hem afgebeeld in een jas gemaakt van… de ijsbeer die hem aanviel. Een wolf die hem ooit aanviel, viel hetzelfde lot ten deel.

Ook had hij eens te kampen met bevroren ledematen. Zijn voeten waren al helemaal zwart van het koudvuur. Wat doet een man als Freuchen dan? Met een tang en een hamer zette hij vervolgens zélf maar even de aangetaste delen van zijn eigen voeten af, waaronder al zijn tenen. Chuck Norris is een pussy als je dat leest, nietwaar?

Oké Rambo nam het in de film weliswaar op tegen de Russen in Afhanistan maar Peter Freuchen was op zijn beurt in het echte leven een heuse ‘Nazi-slayer’. Bovendien gaf Freuchen natuurlijk ondergronds leiding aan het Deense Verzet. Toen hij onverhoopt in de handen van de Nazi’s viel – die vanwege zijn enorme slagkracht jacht op hem maakten – veroordeelden ze hem tot de doodstraf. Deze werd niet voltrokken omdat… onze held Rambojaans wist te ontsnappen. In zijn geval naar Zweden.

Peter Freuchen [1906]
Na de oorlog ondernam hij en passant ook nog expedities naar Zuid-Afrika en het immer plezierige Siberië. O ja, hij speelde ook nog in speelfilms waarvan er één natuurlijk een Oscar won. Hij trouwde drie keer. Alledrie de keren met bijzondere vrouwen: eerst een Inuit-mevrouw en na haar dood een miljonairsdochter bijvoorbeeld.

En wat deed hij toen hij eens in het Arctische gebied levend begraven werd in een soort van sneeuw- en ijssarcofaag, veroorzaakt door een lawine tijdens een zware storm? Van zijn eigen bevroren uitwerpselen maakte hij een mes waarmee hij zich een weg naar de oppervlakte bikte. Dat heb ik zelfs McGyver himself nooit zien doen. Zijn vele unieke etnologische, literaire en overige bijzondere verrichtingen laat ik zelfs nog buiten beschouwing. Wel stel ik de vraag: is Peter Freuchen, de ultieme Badass? Wie durft daarover nog te twijfelen?

Peter Freuchen – een beer van een vent

♥  Fernweh Magazine belicht regelmatig voortreffelijke,

    vrij onbekende en / of in de vergetelheid geraakte, boeken.



Als je bovenstaand artikel interessant vond, lees dan ook:

Biografieën van obscure figuren / helden

  • Wie wil niet ook een beetje Martin zijn?
  • ‘Jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar?’ (over Ben Ali Libi, goochelaar)
  • Het fabuleuze verhaal van Xepsiss Klerglemoss, uitvinder
  • Het bos in – 27 jaar alleen in de wildernis
  • Held Havel is heengegaan – in memoriam
  • De heerlijke herontdekking van Hailu Mergia

Prachtige passages uit (obscure) literatuur e.d.

  • Ongebaande paden | Sylvain Tesson
  • De samenzwering der fietsers | Svetislav Basara
  • Meervoudig afwezig – Verrukelijke poëzie  | Ester Naomi Perquin
  • De hopeloze kunst een goede hotelkamer te boeken | Hermann Hesse
  • De eerste koude nacht | Michael Löffler
  • Helaas, helaas, helaas, de zomer ging | Willem de Mérode

–

–

–

 

Categorie: Boeken, Cultuur, Reizen

Fernweh in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld

Fernweh in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld

by J. Stevens · nov 21, 2016

In de Fernweh Magazine-serie:
De Nieuwe Digitale Wondere Wereld

This New View Of Google Earth Is A Love Letter To Cities

I.

Op vakantie gaan, globetrotten en ronduit toegeven aan je Fernweh kan vanaf nu definitief vanuit je luie stoel. Want Google Earth in Virtual Reality (VR) is zonder twijfel een van de meest fantastische digitale kaart-toepassingen van Google ooit.
Ik vlieg boven de aarde. De zwaartekracht trekt me als het ware naar beneden. Ik vlieg razendsnel op de aarde af. Ik herinner me ineens de slogan van Microsoft toen ik nog Windows 95 had: ‘Where Do You Want To Go, Today?’ Dat is ineens een goede vraag. Ik grijp ergens de aarde vast en draai de aarde rond. Letterlijk en figuurlijk opent een wereld aan mogelijkheden zich. Ik vlieg verder rond de aarde. Dit is Google Earth zoals nooit tevoren. Ik gebruik een VR-bril en headset. Slepen met zware bagage is gelukkig niet meer nodig.
Google streetview
Waarom niet? Ga met Google Streetview eens op zoek naar het einde van de wereld…

Google biedt je een ervaring die ongekend is. Het heeft satellietbeelden omgezet in driedimensionale beelden van steden en gebouwen. Het is alsof een supervakman de miniatuurwereld van zijn Märklin of Fleischmann-hobbytreintjes tot de hele wereld heeft uitgebreid. De details zijn niet fotorealistisch en soms nog een beetje vaag maar de schaal en beleving is spot on. Loop eens door het Colosseum, ren als een paard door Circus Maximus, bezoek de Champs–Élysées en Parijse achterafstraatjes, als een toerist. Kijk, als je een monument bezoekt, ook eens naar de horizon. Die is indrukwekkend correct. Het voelt even alsof ik er daadwerkelijk weer terug ben. Ik herinner me een reis die ik ooit maakte. Dat biedt Google je dus ook al. Je kunt het perspectief ook veranderen van dat van een mens naar dat van een reus en zo bijvoorbeeld op Empire State Building-hoogte door New York City wandelen.

Een tip van Fastcodesign:
Google Earth turns off a few features by default to cut down on nausea. I’d recommend turning them back on. One option blurs the sides of your vision as you move. The other prevents you from zooming all the way down to a ground view, to make yourself the size of a mere mortal walking the streets. Google was right—these factors will contribute to nausea, but it’s worth it.”

Eerlijk is eerlijk, het is natuurlijk geen vervanging voor het kopen van een ticket naar Johannesburg maar veel dichterbij vanuit je luie stoel kan je niet komen qua ervaring. Ik loop door een straatje in Bamako. Misschien bezoek ik later Addis Abbeba nog wel even om te kijken waar Hailu Mergia & The Wahlia’s vroeger optraden in het Hilton en in rokerige clubs? Ik sta onder het beeld van Jesus de Verlosser in Rio de Janeiro om later nog even langs het strand, de stad in te lopen.

Waar ga jij heen vandaag?

___

Bron gifs: Fastcodesign


II.

Address Is Approximate (korte Google Streetview-film)
Regisseur Tom Jenkins maakte, als privé-project, in 2011 al deze korte stop motion-animatie met… Google Street View!

Verhaal [spoiler alert]: Een eenzaam bureauspeeltje verlangt ernaar om het kantoor te ontvluchten. Daarom gaat hij op een roadtrip dwars door de V.S., naar de Pacific Coast, op de enige manier dat dat voor hem mogelijk is: door een speelgoedauto en Google Maps Street View te gebruiken…
___
Verantwoording: Alle beelden werden geanimeerd, geproduceerd, gefilmd, belicht en ge-edit door Tom Jenkins (theoryfilms.co.uk / facebook.com/theoryfilms / Twitter: @thetheoryUK). Gemaakt met een Canon 5d MkII, Dragonframe Stop Motion software en een customised slider. De muziek is van de hand van het Cinematic Orchestra (cinematicorchestra.com) en de naam van deze mooie muziektrack: ‘Arrival of the Birds’.

III.

Hapert je computer weleens? Is hij weer eens te lang aan het ‘nadenken’? Geeft Google een Streetview-beeld niet goed weer? Juist dat laatste levert een hele nieuwe kunstvorm op die bestaat uit louter Google Streetview ‘glitches’, zie hieronder. Hoe gaaf is dat?

Google Streetview glitches


IV.

Als je het bovenstaande interessant vindt, dan vind je wellicht ook de Fernweh Magazine-serie: KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld interessant?

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 1

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 2: Carmen – Bizet

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 3

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 4: Google Streetart

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 5: Crowddocumentatie

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 6: Hyperreality & Augmented Reality

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 7

 

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 8

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 9: Tijdverstoren

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 10: Alternatieve werkelijkheid

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 11

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 12

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 13

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 14

 

Categorie: Beeldende kunst, Cultuur, Film, Innovatie, Muziek, Reizen

Floddergats — in de voetsporen van de Keizer

Floddergats — in de voetsporen van de Keizer

by J. Stevens · nov 13, 2016

We schrijven het jaar des Keizers 1804. Een jaar waarin Frankrijk de Code Civil als Frans burgerlijk wetboek invoert en grote invloed gaat hebben op de wereld en de Europese landsgrenzen. De huidige beschaving lijkt voor de deur te staan. Lijkt, want bedenk dat dit ook nog het jaar is waarin, even verderop, de Amerikaanse vicepresident Aaron Burr duelleert met oppositieleider Alexander Hamilton en hem daarbij met een revolver doodschiet.

Keizers

In Europa roept Keizer Frans II van het Heilige Roomse Rijk zichzelf tot keizer van Oostenrijk uit (als Frans I). Hij voert dus twee keizertitels: een erfelijke en een toegekend door de keurvorsten (die hun keizer kiezen). In december van dat jaar, zal ook Napoleon Bonaparte zichzelf, in de Notre-Dame, in bijzijn van Paus Pius VII, kronen tot Napoleon I, Keizer der Fransen.

Venlo, stedje van lol en plezeer
Image result for napoleon 1804
Napoleon zoals hij er toen ongeveer moet hebben uitgezien

In 1804 bezoekt Napoleon de huidige Nederlandse (Noord-Limburgse) grensstad Venlo. Een parade van soldaten van Napoleons Garde trekt het ‘Stedje van lol en plezeer’ zoals de Venlonaren hun stad wel liefkozend noemen, in, via wat sindsdien, ook nu nog, de straatnaam Parade draagt. Een menigte wacht hem verwachtingsvol op, met daarbij de notabelen van de stad. Maar wat doe je als je Napoleon bent, je je allerlei veroveringen en veldslagen in je hoofd gehaald hebt die je het jaar daarop nog uit zult voeren en de notabelen van een stadje als Venlo wachten je op? Dan denk je: ‘Ja da-ag, daar heb ik dus effe geen zin in’. Onverwacht draai je je paard naar links, geeft het de sporen en met enkele kompanen vlucht je een klein modderig steegje in en laat de wachtende bevolking en je vooruitgereden soldaten het nakijken.

Floddergats

Zo ongeveer zal het destijds gegaan zijn in wat in de Venlose volksmond toen (en nu nog) de ‘Floddergats’ werd genoemd. Die naam kreeg het steegje, een onverhard zandweggetje, vanwege de modderpoelen die zich er waarschijnlijk al in de 16e eeuw, na regenval vormden. Het weggetje leidt van de prachtige gietijzeren poort van het Dominicanenklooster Mariaweide, aan de kruising met de Parade en de Keulsepoort, naar de voormalige Kloosterkerk Domani. Domani is nu een fraai cultuurpodium-horecagelegenheid en daarnaast vind je tegenwoordig het museum van Venloosch Vastelaoves Gezelschap Jocus. Het inmiddels beklinkerde steegje is zo smal dat het ooit waarschijnlijk een tijd dienstdeed als kleine begijnengang bij het klooster. De tijd lijkt er te hebben stilgestaan. Dat geldt ook voor het nog smallere zijsteegje van de Keizerstraat, het Ursulastraatje, in 1428 zo genoemd naar St. Ursula, de beschermheilige van het naastgelegen klooster.

Floddergats - historische fotoJa inderdaad, ik schrijf ‘Keizerstraat’, omdat toen Napoleon de afslag naar de ‘Floddergats’ nam, richting de huidige Nieuwstraat, niet alleen zijn paard letterlijk een hoefijzer verloor maar Bonaparte hier ook figuurlijk een nieuwe straatnaam achterliet die het, sinds – op zijn vroegst december 1804 – nu nog heeft. Het pittoreske steegje zou door die gebeurtenis officieel tot ‘Keizerstraat’ gedoopt worden.

Preuf- en praotlokaal ‘de Klep’
Een aantal lekkere bieren in De Klep staan achter slot en grendel

De Keizer gaf toen al het goede voorbeeld, want zeker anno nu is het voor bezoekers aan Venlo aan te raden om even de Keizerstraat of ‘Floddergats’ in te vluchten, in de voetsporen van Napoleon, althans van zijn paard. Anders dan de Keizer destijds, tref je daar halverwege preuf- en praotlokaal ‘de Klep’ aan, uitgebaat door Eef en Louis Klaassens. De Klep is een heel gezellig bruin café waar je terecht kan voor non-alcoholica zoals lekkere koffie van de Maastrichtse branderij Maison Blanche Dael (familieonderneming sinds 1878), per kop gezet met een espressomachine van Italiaanse makelij (Napoleon werd overigens in 1805 ook Koning van het toenmalige Italië). En ook voor tal van Venlose likeuren, voortreffelijke wijnen, whiskeys en vooral voor honderden bieren kun je er terecht. Het is dan ook een officieel ‘proeflokaal’.

Lekker kleppen: gezellig Venloos geroezemoes

Hou je van bovengistend of ondergistend bier of pils? Van spontane of wilde gisting? Van bruin of blond? Degustatie of dorstlessend? De Klep heeft het. En helemaal bijzonder is het Venloos Paeterke (Patertje). Dat is een bier dat naar eigen recept, zelfgebouwen wordt door De Klep en ook alleen daar getapt wordt. Het is er in de variaties Döbbel en Triepel, in de geest van Abdij- en Trappistenbieren.

Amper 4 jaar geleden was hier, zo verwoorden de uitbaters het, een ‘dubieuze disco met een zwerversparkje voor de deur’. Misset’s Horeca Magazine:

[Het is] omgetoverd tot een uniek – en dat woord gebruiken we niet licht – biercafé met een plaatje van een terras. 120 plekken binnen, 120 buiten en een scala aan bieren. Een Café Top 100 zonder De Klep, dát zou pas ongeloofwaardig zijn.”

Niet voor niks komt De Klep vanuit het niets pardoes op plaats 4 de Café Top 100 binnen en dat is niet eerder voorgekomen.

uithangbord-de-klep-keizerstraat-floddegats-fernweh_nu
Treed zelf in de voetsporen van de Keizer

Veel Limburgser wordt het niet. Overal hoor je gezellig geroezemoes van in het Venloos converserende gasten, die hier even samen de dag doornemen, genieten van de kleine kaart die ‘De Klep’ ook kent en allicht proosten op het bourgondische leven.

Image result for floddergats
Een ‘köpke’

Wil je enigszins verstaan wat de Venlonaren zeggen? Dat kan. Aan de overkant van De Klep, wordt de ‘Floddergats’ niet afgesloten door een muur maar door het fraaie gietijzeren hek dat het kloosterterrein van de Dominicanenkerk omzoomt. De Venlose kunstenaar Ger Janssen heeft daar in brons veel schattige ‘köpkes’ (hoofdjes) geplaatst die op humoristische wijze persoonstyperingen en een aantal uitdrukkingen en liedjes uit het Venloos dialect uitbeelden.

Image result for floddergats
‘Köpkes’ in de ‘Floddergats’

Waan je Napoleon, bind je paard vast aan het hek, stap De Klep binnen en vraag daar eens aan de aanwezige Venlonaren wat bijvoorbeeld – een van de Venlose gezegdes, uitgebeeld in brons – ‘Spooje is gauw gedoan’ betekent. Onder het genot van het zelfgebrouwde Paeterke leggen ze je dat ongetwijfeld graag uit. En mocht je er toevallig het originele zoekgeraakte hoefijzer van het paard van de Keizer nog vinden (neenee, niet de kopie die naast de ingang van De Klep hangt!)… Laat het Fernweh Magazine weten en breng het naar het nabijgelegen Limburgs Museum.


Wilt u de Floddergats en de rest van de Venlose binnenstad ontdekken met een gids? Neem dan rechtstreeks contact op met een ervaren VVV-stadsgids binnenstad Venlo: tel. 06-47380566 (Ir. P. Stevens)

Of via: VVV Venlo p/a Boekhandel Koops. Tel. 077-3543800 / Mail: venlo@vvvnoordlimburg.nl


51° 22′ 4″ NB, 6° 10′ 13″ OL

Categorie: Artikelen, Cultuur, Eten & drinken, Reizen

Landgoed Croy: snijboon, de freule en het bier

Landgoed Croy: snijboon, de freule en het bier

by Herman Jansen · okt 16, 2016

Snijboon heette hij. Weinig mensen wisten eigenlijk zijn echte naam. Het deed er ook niet toe, hij had er vrede mee. De magere slungel woonde in het kleine bakhuisje, de enige stapel stenen die overeind was gebleven na de sloop van een oud kasteeltje op het landgoed Croy. Het bakhuisje staat er nu ook niet meer. Op de plek waar het kasteeltje stond, ligt nu een klein natuurgebied met retentievijvers voor opvang van het regenwater van de nieuwbouw die in het Brabantse Aarle-Rixtel uit de grond is gestampt. Het zijn statige witte huizen, gebouwd in een stijl die wel wat doet denken aan het eind van de negentiende eeuw of het begin van de twintigste eeuw, uit de tijd van Snijboon en freule Constance, de laatste adellijke bewoonster van het nabijgelegen Kasteel van Croy.

fullsizerender32

Dat markante kasteel staat er nog. In volle glorie, hoewel het een allegaartje lijkt van bouwstijlen, doemt het ineens op in het boerenlandschap. Freule Constance, als protestantse in Utrecht geboren en gedoopt, leefde een groot deel van haar leven op het kasteel en liet zich twee jaar voor haar dood nog een keer dopen, maar dan tot katholiek. Ze gunde haar protestantse familie niets en liet het kasteel na als een tehuis voor oudjes uit Aarle-Rixtel en Stiphout. Tegenwoordig is het een kantoorpand en dat is jammer, want daarom is het voor de geïnteresseerde reiziger niet te bezoeken.

Afgezien van de auto’s die zo nu en dan iets te hard over de landweggetjes rijden, ademt het landgoed een diepe rust uit. Hier is in de afgelopen honderdvijftig jaar niet veel veranderd. Met een klein beetje verbeelding kun je freule Constance in de kasteeltuin zien zitten schilderen of lezen, want dat waren haar grote hobby’s. Ook Snijboon kun je hier zo zien lopen, langs de streekproductenwinkel en de oude boerderij waar ze eetbare pompoenen verkopen, want pompoenen zijn er niet alleen voor om buiten op een bankje onder het raam te leggen; je kunt ze ook eten.

Snijboon was altijd op zoek naar klusjes op de vele boerderijen die dit gebied rijk is. Als hij klaar was met het vegen van het erf of het uitmesten van de stal, stuurde de boer hem naar zijn vrouw. De boerin stopte wat kwartjes in zijn hand. ‘Koop er maar brood en melk voor,’ zei ze erbij, maar ze wist dat ze tegen dovenmansoren sprak. Snijboon ging linea recta naar de Croyse Hoeve, het café dat op steenworpafstand ligt van het kasteel, en bestelde er een biertje.

En dat kan nu nog steeds. Want de Croyse Hoeve brouwt zijn eigen bier, een traditie die op het landgoed al eeuwen teruggaat. De brouwerij, waar vier verschillende bieren worden gebrouwen, staat naast het restaurant. Het blond bier laat zich goed smaken, heeft qua smaak wat weg van de blonde Chouffe, het kabouterbier uit de Belgische Ardennen. De donkere dubbel is buitengewoon zacht van karakter. Als je na een paar biertjes naar buiten kijkt, waan je je in het verleden en kun je de oude freule arm in arm met slungel snijboon naar het kasteel zien lopen. Op landgoed Croy kan dat, want daar heeft de tijd stil gestaan.


♣ Door: Herman Jansen | Fernweh Magazine

Categorie: Artikelen, Cultuur, Eten & drinken, Reizen

In Weiselstein kan alles

In Weiselstein kan alles

by Suzanne Hakkenberg · jul 3, 2016

Weisenstein---Fernweh-Magazine

— Door: Suzanne Hakkenberg

Terwijl je op de heuvel nog de zon onder kunt zien gaan, ligt Weiselstein al in de schaduw. Dit piepkleine dorpje met twaalf inwoners en zes huizen ligt in een dal in het noordoosten van het Duitse Westerwald, ongeveer 25 km van de dichtstbijzijnde snelweg en zo’n 300 ten zuidoosten van Utrecht. Een bosrijk gebied en toch ook weids door de vele vergezichten over weiden en dorpjes die je hebt in zo’n heuvelachtige landschap. Het Westerwald beslaat zo’n 3000 km², dat is ongeveer zo groot als de provincie Groningen.

In Weiselstein zijn de bomen rimpelig en puur. Soms afgebroken, soms omgehakt. Het vele mos verraadt dat het er vochtig moet zijn. De weilanden zijn uitgestrekt, op het laagste punt van het dorp stroomt een beekje. Telefoons hebben niet overal bereik. En als er sneeuw ligt, wordt de toegangsweg naar het dorp niet door de overheid sneeuwvrij gemaakt. De geasfalteerde, officieel doodlopende weg ligt voor het grootste gedeelte aan prive-grond en dat betekent dat de bewoners zelf moeten sneeuwruimen. Paarden, honden, kippen, geiten, konijnen: er leven meer dieren dan mensen in dit gehucht. ’s Nachts komen die dieren uit het bos tot leven en hoor je de uilen. Vossen brengen een bezoek aan het dorp en eten een kip. Het zou goed kunnen dat er ’s nachts ook wel eens een wild zwijn door Weiselstein trekt.

IMG_2953
‘Hier is geen druk en er zijn geen regels’

 

Jorg Lerner (57) en Heleen van Nierop (46) wonen in het eerste huis rechts na het spoorduct. Door de week dendert er een goederentrein over deze baan, praktisch door hun achtertuin. Jorg heeft hier een drukkerij aan huis. Heleen heeft een klussenbedrijf. Samen runnen ze hun huishouden: groenten en fruit verbouwen, dieren grootbrengen en slachten, de vriezer vullen, hout hakken voor de kachel. Het wil wel eens gebeuren dat er in de gang een geschoten wild zwijn hangt uit te lekken om uiteindelijk verwerkt te worden tot gehakt. Zoveel mogelijk zelfvoorzienend. Op het dak prijken de zonnencellen die ervoor zorgen dat de boiler en de wasmachine warmwater hebben. Het toilet op de tweede verdieping wordt doorgespoeld met regenwater. Ook de drukkerij en de wasmachine draaien op regenwater.

“Hier war ich noch nie” zeggen zijn klanten soms en dat gold ook voor Jorg toen hij halverwege de jaren ’80 het huis kwam bezichtigen. Hij zocht een vrijstaand huis met een bedrijfsruimte en de mogelijkheid om geiten te houden. Weiselstein was geen bewuste keuze, de woonruimte die hij zocht, stond simpelweg daar. Samen met zijn toenmalige vriendin en haar broer ging hij hier wonen. In eerste instantie voelden de ‘ökö’s’ zich niet heel erg welkom in het dorp. De alternatieve levensstijl van de nieuwe dorpelingen vond de rest van het dorp maar raar. Ze waren bang voor wat dat allemaal met zich mee zou kunnen brengen. Hoe anders is dat nu; inmiddels is Jorg de langstzittende bewoner. Hij maakte mee dat Weiselstein twintig inwoners had waarvan zes kinderen. Hij was zelfs een tijdje ‘burgemeester’ en zat namens Weiselstein in de gemeenteraad. De laatste keer haalde hij de kiesdrempel van twintig stemmen niet.

Heleen verruilde in 2010 haar leven in Utrecht voor een leven met Jorg in zijn dorp. “Men is hier conservatiever maar ik weet niet altijd of dat een verschil is tussen Nederland en Duitsland of een verschil tussen stad en platteland. Je kan hier heerlijk rommelen. Ik bedenk iets en ik kan het in mekaar knutselen. Er is zoveel in en rondom het huis. Maar bedenk niet zaterdag om drie uur dat je silikonenkit nodig hebt. De winkels zijn dan gewoon dicht. En fietsen doe je hier ook niet echt. Alles gaat met de auto.”

Weiselstein is uniek zeggen beiden. Een dorp met historie die van niemand is. Geen van de huidige bewoners is geboren in het dorp. Dat maakt dat iedereen kan doen wat ‘ie wil, aldus Jorg en Heleen. Hier is geen druk en er zijn geen regels. En er is nog iets dat het hier zo bijzonder maakt; elk jaar organiseert het dorp in de zomer een eendaagse festival Weiselstein Open Air. Geheel volgens Duitse traditie met bandjes, bratwursten, radlers, bier en mensen uit de wijde omtrek. Familie en vrienden van Heleen kunnen inmiddels ook niet meer zonder hun jaarlijkse dosis Weiselstein en komen maar wat graag precies het weekend van het festival langs.


  • Zie hier een impressie van Weiselstein Open Air 2013
  • De Muehlsteyn (hand)drukkerij.

50° 46′ 00.4″ NB, 7° 50′ 00.5″ OL

Categorie: Artikelen, Artikelen & Interviews, Reizen

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 4: Google Streetart

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 4: Google Streetart

by J. Stevens · okt 22, 2010

KUNST in de Nieuwe Digitale Wondere Wereld 4

Google StreetView-kunst
Bill Guffey, een kunstenaar uit Kentucky gebruikt Google Street View als bron voor zijn schilderijen:

 

Bill Guffey New York painting

Cab on canvas: Bill Guffey schilderde een taxi op 8th Avenue in New York (boven). Daarvoor gebruikte hij Google Street View (zie hieronder) om de stad virtueel te bezoeken.

New York city on Google Street View
En wat dacht je hiervan:
Bill Guffey's painting woman in field in France

Virtuele globetrotter: Guffey heeft honderden uren doorgebracht terwijl hij virtueel ontelbare kilomters aflegde, al reizend over de globe – plaatsen waar hij in zijn echte leven nooit zal komen, zoals deze akker in Frankrijk.

Field in France Google Street View

Meer lezen: https://www.dailymail.co.uk/news/article-1212494/Vincent-Van-Google-Artist-uses-Street-View-website-travel-world-virtually.html#ixzz4MgUVQIEW

Categorie: Beeldende kunst, Cultuur, Innovatie, Reizen, Uncategorized

Copyright © 2025 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief