• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

kunst

Neon Gods and The Last Rites Strippers: Een hypnotiserende nachtreis met Driftin’

Neon Gods and The Last Rites Strippers: Een hypnotiserende nachtreis met Driftin’

by Redactie Fernweh Magazine · sep 3, 2024

Over de debuutsingle van Neon Gods and The Last Rites Strippers, van hun komende albumrelease: ‘The Noir Album’ kunnen we kort zijn: een intrigerende aanrader, maar niet zomaar voor iedereen…

De muziek van Neon Gods and The Last Rites Strippers ademt mysterie. In een tijdperk waar iedere artiest zich letterlijk en figuurlijk lijkt bloot te geven via sociale media, blijft dit collectief gehuld in een aura van anonimiteit. Geen persoonlijke beelden, geen overdaad aan informatie—slechts geluid en sfeer. Hun muziek is als een zeldzame film noir, waarin elk nummer voelt als een scènewisseling die je onderdompelt in een wereld van schaduwen en flikkerende neonlichten.

https://open.spotify.com/playlist/3blOBCtdgZtDKNPjGNZMA6?si=918f8a7ae31d4ff4

Met hun eerste single, “Driftin'”, weten ze deze sfeer perfect te vangen. Vanaf de eerste tonen word je meegezogen in een duistere, hypnotische reis door een onwerkelijk landschap van geluiden. Het nummer roept beelden op van het onbekende grootstedelijke, van verlaten straten, de geur van regen op warme asfaltwegen, en het gevoel van verloren zijn, maar op een manier die vreemd genoeg troost biedt. De lo-fi sound versterkt dit alles: niets is gepolijst, alles klinkt rauw en authentiek, alsof het zo uit een vergeten kelderclub komt.

Een treffende omschrijving van hun geluid: Stel je voor: Elvis en Kraftwerk die jammen in Tarantino’s Titty Twister. Dan heb je Neon Gods and The Last Rites Strippers. Driftin’ voelt als een duistere, hypnotiserende rit door een droomlandschap van neonlichten en schaduwen. Het is rauw, het is lo-fi, en het laat een indruk achter.

“Imagine Elvis and Kraftwerk jamming in Tarantino’s Titty Twister. Then you have Neon Gods and The Last Rites Strippers. Driftin’ feels like—a dark, hypnotic ride through a dreamscape of neon lights and shadows. It’s raw, it’s lo-fi, and it leaves a mark.” En dit is precies wat het nummer doet — het laat onbetwist een ‘diepe’ indruk achter.

“Driftin'” is een samensmelting van verschillende invloeden, waarin de spanning tussen de vintage Rock-‘n-Roll-sound, Post-Rockabilly en Detroit techno geïnspireerde Ambient-invloeden op een natuurlijke manier samenkomt. De stem doet denken aan het rauwe, nonchalante charisma van een jaren ’50 crooner, maar de elektronische voortrollende vreemde beat, trekt het nummer diep de 21ste eeuw in. Dit contrast werkt wonderwel. Het is alsof je naar een verloren opnamesessie luistert van een muzikale ontmoeting die nooit had kunnen plaatsvinden, maar die nu, door een mysterieus toeval, toch uit je speakers klinkt.

Wat Neon Gods and The Last Rites Strippers echter onderscheidt van veel andere hedendaagse artiesten, is hun vermogen om je volledig op te slokken in een bepaalde sfeer of sound. Ze vertellen geen verhalen met woorden, maar met geluiden, texturen en subtiele stemmingswisselingen. “Driftin'” voelt alsof je door een film over een vervlogen grootstedelijk, nachtelijk droomlandschap zwerft, in een glorieuze uitgaansnacht zonder vastomlijnde bestemming, maar met de zekerheid dat de reis belangrijker is dan de aankomst. Misschien verbeeldt de track een heus muzikaal delirium tremens?

Dit logo draagt alleen maar bij aan het mysterie rond de band

Neon Gods and The Last Rites Strippers zijn geen band voor iedereen. Ze eisen dat je je overgeeft aan hun geluid, dat je je laat verdwalen in de klanken. Maar voor wie zich durft open te stellen, biedt “Driftin'” een diepgaande, bijna filmische ervaring. Wij mochten het hele album alvast luisteren en vinden het een aanrader. Deze muziek en sound kom je op dit moment nergens anders tegen en dat is heel bijzonder. Het is muziek die de late uren van de nacht verbeeldt, momenten waarop je op zoek bent naar iets meer dan alleen een catchy refrein. Dit is muziek die leeft in de schaduw, en die je als luisteraar mee het nachtleven in trekt, in een of andere opwindende, onbekende en exotische metropool van je dromen.

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies Tags: kunst, muziek

Afvallandschap

Afvallandschap

by J. Stevens · aug 5, 2011

Waste Landscape

 

 

Architect Clémence Eliard en kunstenaar Elise Morin gebruikten voor hun installatie ‘Waste Landscape’ 65.000 ongewilde en onverkochte CD’s. Zij naaiden deze met de hand aan elkaar en zo ontstonden er glimmende discobal-achtige vlekken in de ruimte, die zij zelf overigens met olie(v)lekken vergelijken. Het is een statement tegen verspilling. Na afloop van de tentoonstelling worden de CD’s gerecycled. Op het filmpje kun je zien hoe de installatie gemaakt werd en het resultaat daarvan (zie ook foto).


 

Categorie: Cultuur, Uncategorized Tags: creativiteit, kunst

Graafmachines zullen nooit meer hetzelfde zijn

Graafmachines zullen nooit meer hetzelfde zijn

by J. Stevens · jun 17, 2010

Pretty Big Dig – Anne Troake

Pretty Big Dig is een grappige, opvallende en korte film die de manier waarop je naar bouwplaatsen, machines en kraanmachinisten met veiligheidshelm kijkt, voor altijd verandert. Toen de Canadese choreografe en filmmaakster Anne Troake ooit langs een bouwplaats liep, verwonderde zij zich over de bewegingen van de graafmachines. Er kwam een zinnetje bij haar op: Grote machines die dansen. De rest is geschiedenis.


De vier minuten durende wals voor drie enorm zware hydrolische graafmachines ontroert door zijn onverwachte schoonheid, precisie en sierlijkheid. ‘Ik geloof dat iedereen kan dansen’, zegt ze. ‘Ik heb nooit meegedaan aan het elitaire dat je soms aantreft in het danswereldje, namelijk de gedachte dat alleen speciale, zeer getalenteerde mensen kunnen dansen. Natuurlijk is er zoiets als talent, maar veel vaker heeft het te maken met mogelijkheden en vertrouwen in plaats van de vraag of jou talent is toebedeeld.’ Na het kijken van de voorstelling, kun je het nauwelijks niet met haar eens zijn: haar dansgroep met veiligheidshelmen en grote machines ontroert en inspireert!

 

Categorie: Artikelen, artikelen derden, Cultuur, Dans Tags: kunst, pret, verwondering

Creativiteit in vormgeving en techniek: strandbeesten van Theo Jansen

Creativiteit in vormgeving en techniek: strandbeesten van Theo Jansen

by J. Stevens · jun 16, 2010

Creativiteit in vormgeving en techniek: strandbeesten van Theo Jansen.

Al ongeveer 20 jaar is Theo Jansen, als kunstenaar-uitvinder / kinetic-sculptor, bezig met het maken van Strandbeesten. Deze hem bedachte en geconstrueerde Strandbeesten leven op het strand, tussen duinen en zee, en worden voortbewogen door de wind. Iemand zonder fantasie zou zeggen: het zijn complexe, ingenieuze skeletstaketsels, gemaakt van kilometers gele elektriciteitsbuis. Dat is een wat fantasieloze manier om deze prachtige zwaaiende, lopende en kloppende beesten te beschrijven. Het is de droom van Theo dat in de (nabije) toekomst hele kudden Strandbeesten, geheel zelfstandig, de Nederlandse stranden zullen bevolken. Een voorproefje van die toekomst is te zien in het bovenstaande bijgevoegde filmpje. Zie ook zijn site: www.Strandbeest.com

Ook automerk BMW is enthousiast over het werk van Jansen. Zij maakten een reclamefilmpje met hem waarin enkele van zijn Strandbeesten te zien zijn:

 

Categorie: Artikelen, Beeldende kunst, Cultuur Tags: creativiteit, kunst, techniek, verwondering

Sublieme soundtrack bij mijn mijmeringen

Sublieme soundtrack bij mijn mijmeringen

by J. Stevens · jun 13, 2010

Zoroaster-vj-2010-digi

Vandaag, zondag 13 juni 2010, naar een concert van strijkorkest Zoroaster in Utrecht geweest. Zoroaster legt zich toe op hedendaagse (20e en 21e eeuwse) muziek. Enorm genoten van dit sublieme concert. Het strijkorkest onder leiding van Herman Draaisma bracht vandaag de volgende muziek ten gehore [cijfer is volgorde]:

  • Frank Bridge – Suite [4];
  • Frank Bridge, arr. Paul Hindmarsh -?? 4 pieces for string orchestra [1];
  • Dag Wiren – Serenade [5];
  • Franz Schreker – Intermezzo [3];
  • Willem van Otterloo – Suite [2].


Wat een prachtige, haast filmische, muziek. Ik bevond mij in het concert slechts met het publiek, het orkest en mijn eigen mijmeringen. Als ik bij dit laatste een soundtrack zou mogen kiezen dan zou het dit programma zijn. Zonder af te doen aan de overige stukken, was het eerste deel van Frank Bridges’ Suite echt weergaloos te noemen (jammer dat hem dit soort commentaren tijdens zijn leven nauwelijks ten deel vielen – hij werd destijds nauwelijks gespeeld). Wow! Het energieke en vrolijke thema (mars) van Wiren’s Serenade neem ik nog even, fluitend, met me mee [luister zelf naar dit thema – waarschuwing: het heeft het ‘Frans Bauer-Heb je even voor mij’-effect… Ofwel: het zit de rest van de dag in je hoofd!] Graag tot het volgende concert van ‘Zorro’, zoals de kenners het orkest liefkozend noemen. Hedendaags klassiek inspireert!

Op 18 en 19 december 2010 zijn de volgende concerten, zoals altijd in Amsterdam en Utrecht. Komt u ook? Zie: www.Zoroaster.nl

Luister naar:

Dag Wiren – Serenade for Strings, Op. 11 deel 4 (mars),

(ik weet niet wie de uitvoerende van deze opname is. In ieder geval niet Zoroaster):

04_Serenade_for_strings,_Op_11.mp3

Categorie: Uncategorized Tags: kunst, muziek

Copyright © 2025 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief