Albumtips week Nr. 41 | 2016
–
1. Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee
2. Drugdealer – End Of Comedy
3. Orkesta Mendoza – ¡Vamos a Guarachar!
4. Blaudzun – Jupiter (part 1)
5. Seasick Steve – Keepin’ The Horse Between Me And The Ground
BONUSTIPS
>. Bazart – Echo
>. Goat – Requiem
>. C. Duncan – The Midnight Sun
1. Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee
Taylor lijkt in gedachten tegen zijn gezin te praten. Duidelijk wordt hoe hij zich innerlijk verscheurd voelt door zijn liefde voor muziek, familie en verantwoordelijkheden. Songs van ongekende kwaliteit, mellow tempo, de kenmerkende slepende zang en teksten die je weg laten dromen, kortom een heel fijn nieuw album. De muziek is te mooi om niet gemaakt te worden: indie-folk-blues-country-rock-rhythm and blues-gospel-jazz-bluegrass.
2. Drugdealer – End Of Comedy
Dat serieuze muziek met humor gemaakt kan worden, bewijst de uit Los Angeles afkomstige alleskunner Michael Collins. Collins schuwde eerder vreemde artiestennamen al niet, toen hij platen uitbracht als Run DMT en Salvia Plath. ‘Drugdealer’ is dit keer de voernaam. In Drugsdealer doet hij het niet in zijn eentje, maar werkt hij samen met gelijkgestemde vrienden als Weyes Blood en Ariel Pink en dat laatste verbaast natuurlijk niet. Ook laatstgenoemde maakt (overigens geweldige) muziek met een humoristische en soms een creepy knipoog – luister bijvoorbeeld eens naar zijn ‘Kinski Assassin’, maar dit terzijde. Ook prominente bandleden van Mac DeMarco’s band (die niet lang geleden nog in Ekko te Utrecht optrad met zijn rammelende gitaar) en van Mild High Club, Mr. Twin Sister enz. spelen mee. The Guardian schrijft: “The End of Comedy turns out to be a lovely, brief record, like sunlight through leaves, all brightness and shadow intermingled.” Collins biedt je op dit album instantklassiekers zoals de opener Suddenly, The End Of Comedy. Daarmee begint, vinden wij ook, een heel erg leuk album dat zich kenmerkt door de interessante en positieve vibe die je bereikt op golven van psychedelische folk, rammelende West Coast glam ballades, wat obscure East Coast jazz en intelligente conceptpop. Wij wensen u vrolijke tijden toe! [Recensie: J. Stevens, Fernweh Magazine]
3. Orkesta Mendoza – ¡Vamos a Guarachar!
Orkestra Mendoza breekt muzikaal en tekstueel alvast de muur af die Trump zegt te willen bouwen. Zowel in de VS als in Mexico leeft men immers op hetzelfde continent, namelijk met de naam Amerika. Zanger / gitarist / toetsenist Sergio Mendoza maakt dat nog eens duidelijk. Hem kennen we vooral van Calexico (en Devotchka) dat ook al de muziek van beide Amerika’s combineert en dat trouwens deze week samen met ons eigen Nederlandse Tangarine deze week een nieuw album uitbrengt. Sowieso had ons eigen Rowwen Heze ons al duidelijk gemaakt dat deze muziek uberhaupt grenzeloos is, met nota bene hun Limburgse (!) TexMex, onder meer.
We horen bij Orkestra Mendoza mariachi blazers en country cowboys, frisse surf, hete cumbia op de opener, zwoele indiemambo en eerlijke rock zoals op Caramelos. En de Tangarine-broers zullen het prettig vinden dat men muzikaal op het nummer Shadows of the Mind weer richting Calexico reist. Wij wensen u een fijne expeditie in het gebied, zo tussen Zuid en Noord-Amerika. [Recensie: J. Stevens, Fernweh Magazine]
CONCERTTIP: Op zondag 30 oktober 2016 treedt Orkesta Mendoza op in TivoliVredenburg te Utrecht. Adres: Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht. Tel. 030-2314544 Of check: www.tivolivredenburg.nl
4. Blaudzun – Jupiter (part 1)
Geen betere track om mee te openen dan het bombastische en in alle opzichten verslavende Everything Stops. Arcade Fire van eigen bodem. Wat een hoopvolle start van Jupiter I, het vijfde album van de bebrilde reus Johannes Sigmond, beter bekend als Blaudzun. In 2008 begon zijn avontuur met een titelloos debuut, om de twee jaar opgevolgd met een nieuw succesverhaal. Seadrift Soundmachine, Heavy Flowers en Promises Of No Man’s Land waren allen noemenswaardige platen, met diverse nummers die zelfs na tientallen luisterbeurten niet vervelen. Denk aan Midnight Room, Quiet German Girls, Elephants, Flame On My Head, Euphoria en Hollow People. Toch was Sigmond het zelf een tikkeltje zat. Hij liet Blaudzun even voor wat het was en sleutelde samen met de Utrechtse producer David Douglas aan het enigszins experimentele zijproject HATY HATY. De partieel elektronische ritmiek op Everything Stops en Here’s To Now, aangevuld met de dominante synths op Don’t Waste The Shadow duiden erop dat de samenwerking met eerdergenoemde Douglas is overgeslagen op Jupiter I. Opmerkelijk is het feit dat het album uit drie losse delen bestaat. Jupiter I herbergt negen nummers, is groots qua geluid, typisch Blaudzun, doch anders dan voorganger Promises Of No Man’s Land. De plaat kent weinig rustmomenten, staat bol van bombastiek en is eigenlijk vanaf de eerste luisterbeurt een voltreffer. Geen drastische koerswijzigingen, wel andere accenten. Het moge duidelijk zijn dat Blaudzun, met deels nieuwe band, alle randvoorwaarden heeft weten te creëren voor een boeiend nieuw hoofdstuk van zijn muzikale carrière. [Recensie: J. Teitsma]
CONCERTTIP: Op vrijdag 4 november 2016 treedt Blaudzun op in de Oude Zaal in de Melkweg te Amsterdam. Adres: Lijnbaansgracht 234a, 1017 PH Amsterdam. Tel. 020-531 8181. Of check: www.melkweg.nl om 19.30 uur gaan de deuren open.
5. Seasick Steve – Keepin The Horse Between Me And The Ground
Steve heeft gekozen voor een swamp-achtig bluesgeluid: sober, bijna uitgebeend, maar zeer to the point ingekleurd. Thema’s en riffs verraden invloeden van de bluessound zoals bijvoorbeeld Tony Joe White die liet horen in zijn vroege dagen. Maar zelfs Muddy Waters en John Lee Hooker klinken door op deze zeer geslaagde dubbel-cd. ‘Melodieus’ is niet het eerste woord dat je te binnen schiet bij de songs van Seasick Steve, maar Bullseye en het folkachtige Grass Is Greener (met viool!) verdienen zeker die kwalificatie. Gelukkig is Steve’s rafelrandje niet helemaal verdwenen, maar over het algemeen is gewoon een eerlijke en heerlijke, merendeels ingetogen bluescd geworden van een bejaarde met schijnbaar onuitputtelijke energie. De kwaliteiten van de drummer zijn helaas wat beperkt, maar zo ver in de mix naar achteren gezet dat het niet storend is. Steve zou er goed aan doen de drummer van My Baby, de band die met hem in Engeland getourd heeft, te vragen mee te spelen op zijn volgende album. De invloed van My baby is trouwens meer dan duidelijk aanwezig op dit album. Luister maar naar de uptempo hypnotiserende beat van Gypsy Blood en de Bo Diddleybeat van Don’t Take It Away, inclusief heerlijk chaotisch einde. Keepin’ The Horse Between Me And The Ground is een verrassende en boeiende cd, die zich laat beluisteren als de kroniek van een muzikant die het heerlijk vindt peace of mind gevonden te hebben. En zo nu en dan toch even lekker mag raggen op zijn oude gitaar… [Recensie: F. Delamarre]
CONCERTTIP: Op dinsdag 11 oktober 2016 treedt Seasick Steve na een jaar weer eens op in de Grote Zaal van Paradiso (Amsterdam). Het voorprogramma wordt dit keer niet door My Baby maar door The Black Box Revelation verzorgd. Dat is een Belgische garage rockband die sinds 2005 bestaat van zanger-gitarist Jay Paternoster en Dries Van Dijck op de drums. Adres: Weteringschans 6-8, 1017 SG Amsterdam. Of check gewoon ff: www.paradiso.nl/web/Agenda.htm
BONUSTIPS
>. Bazart – Echo
In Nederland kennen we Spinvis. En Eefje de Visser. Singer-songwriters die zich – geflankeerd door een band – uitmuntend weten te redden in ons fraaie taaltje. Poëtische arrangementen die op het laatste album van beide tevens elektronische omlijstingen kregen. Spinvis op Tot Ziens, Justine Keller met Club Insomnia en Kom Terug. Eefje recentelijk op het bloedmooie Nachtlicht.
Onze zuiderburen hebben er op dat vlak een nieuwe speler bij: Bazart. Niet één, maar drie zangers. Opgericht door Mathieu Terryn en Simon Nuytten maakt het vijftal donkere indiepop in de Vlaamse taal, met een internationale sound. Vergelijkbaar met Oscar & The Wolf. Een trage bas, aanstekelijke synths, hier en daar een beat, sterke samenzang en de prominente toon van aanjager Terryn maken van Echo een krachtig geheel. Het album kent weinig wendingen, maar wordt op het juiste moment omhooggestuwd door pareltjes als Echo, Lux, Goud en Zonder. Na een succesvolle festivalzomer is dit de bekroning op het werk. Heerlijke plaat. [Recensie: J. Teitsma]
CONCERTTIP: Op donderdag 27 oktober 2016 treedt het Belgische Bazart op in Paradiso Noord. Dat is dus de Tolhuistuin te Amsterdam. Adres: IJpromenade 2, 1031 KT Amsterdam. Zie: www.paradiso.nl De zaal gaat open om 20.30 uur.
>. Goat – Requiem
Hoe gaan we deze uitleggen? Smijt Led Zeppelin, Group Doueh, Funkadelic, een voodoosjamaan en twaalf zakken van de beste lsd samen in een kamer en wat er weer uitkomt, dát is Goat.
Goat komt uit Zweden, uit het kleine dorp Korpilombolo, waar voodoopraktijken en muzikale tradities worden doorgegeven van generatie op generatie. Het is een los-vast collectief waar identiteit geen rol speelt en dat alleen optreedt met traditionele maskers. Mysterie! Dat, óf het is allemaal quatsch natuurlijk, en Goat heeft gewoon een gezond aangescherpte voorliefde voor pranks.
Veel blabla terwijl het toch om de tamtam te doen is: wat Goat op de mat legt, is eindeloos veel interessanter dan waar ze over lullen. Zoals de titel van hun debuutplaat aangeeft, maken ze ‘World Music’. Gedementeerde, psychedelische, zweterige wereldmuziek – zónder panfluiten – maar toch. [Recensie: De Morgen, België]
>. C. Duncan – The Midnight Sun
De Schotse muzikant C(hristopher) Duncan maakte vorig jaar veel indruk met het fraaie, op zijn slaapkamer in elkaar geknutselde, Architect. De prachtige popliedjes en het dromerige klankentapijt wisten uiteindelijk zelfs meerdere jaarlijstjes te halen en daar viel niets op af te dingen. Op The Midnight Sun herhaalt C Duncan het kunstje van Architect en zet de muzikant uit Glasgow bovendien een volgende stap. Ook The Midnight Sun werd bij C Duncan thuis gemaakt en valt op door fraaie en dromerige popliedjes met lome vocalen. C Duncan kiest dit keer voor een net wat uitbundiger klankentapijt, maar het blijven klanken die uitnodigen tot uitrusten en wegdromen. Architect bleek uiteindelijk een plaat vol toverkracht en ook The Midnight Sun beschikt over bijzondere vermogens. C Duncan zorgt niet alleen voor ontspanning en mooie beelden, maar maakt ook muziek die je van de eerste tot de laatste noot wilt ontrafelen en die anders klinkt dan alles dat je dit jaar hoorde. Indrukwekkend. [Recensie: E. Zijleman]
Wekelijks verversen we onze playlist op Spotify zodat je onze albumtips van de week kunt beluisteren:
Aan bovenstaande info op www.Fernweh.nu kunnen geen rechten worden ontleend.