• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Recensies

De heerlijke herontdekking van Hailu Mergia

De heerlijke herontdekking van Hailu Mergia

by J. Stevens · okt 20, 2016

Er hing een gemoedelijke sfeer in de Utrechtse Pauwstraat nummer 11. Jongeheer Zerfu overhandigde ons de menukaart van zijn Ethiopisch restaurant Sunshine. We bestelden op zijn aanraden een bananenbiertje en later een kokosbiertje die geserveerd werden in een halve plastic kokosnoot. Voor we de menukaart konden openen, vroeg hij: ‘Willen jullie het verrassingsmenu, zoals iedereen in het restaurant?’ ‘Ja hoor, prima’ antwoorden wij, om vervolgens het restaurant te inspecteren met onze blik om te doorgronden of dit wel een goede keuze was. Het eethuis was voor de helft gevuld met Ethiopische gezinnen, blanke Nederlandse groepjes en een enkel verliefd stelletje. ‘Nu komt er natuurlijk wel een heleboel druk op je schouders te liggen om met een goed gerecht te komen, dat begrijp je hè?’ grapte ik. ‘Helemaal geen druk hoor’ antwoordde hij onverstoorbaar. ‘Hoezo niet?’ ‘Nou,’ zei hij en gaf een antwoord dat vragen over de kwaliteit van het eten verder overbodig maakte: ‘Mijn moeder kookt vanavond’.

mongozo-banana-beer-hailu-mergia-fernweh-magazine
‘Mongozo: The Exotic Beer’

En inderdaad stelden haar kookkunsten, net als die van vaste kokkin, Yehabareka Achenefe, zeer zeker niet teleur. Als dit geen goede voorbereiding was op het Ethiopisch avontuur dat ging komen… Na gastheer Zeleke Zerfu gedag gezwaaid te hebben, liepen we naar het naastgelegen RASA, het Utrechtse podium voor muziek en dans uit alle werelddelen.

Onbekende Afrikaanse muziek

Veel mensen houden niet van muziek uit Afrika. Onbekend maakt wellicht onbemind. Ik kan me herinneren dat Jack Poels, de zanger van Rowwen Hèze, ooit in antwoord op een vraag van Leon Giesen (Mondo Leone) verklaarde van veel muziek te houden maar niet van Afrikaanse. Daarop riep Giesen haast verontwaardigd uit: ‘Hoe kan je dat nou zeggen? Uit Afrika komt misschien wel de spannendste muziek die er is.’ Hij voegde daaraan toe dat hij het prachtige album Holland America Lijn dat hij nota bene met Poels maakte, juist muzikaal volledig op Afrikaanse leest had geschoeid. Hoe had dit Poels kunnen ontgaan? Als Neneh Cherry met Youssou N’Dour de track ‘7 seconds’ opneemt dan zijn er hele Westerse volksstammen die – terecht – diep onder de indruk zijn van deze kennismaking met de Senegalese nachtegaal maar verder blijven Afrikaanse artiesten veelal onbekend en dat is jammer. Giesen heeft, wat mij betreft, groot gelijk als hij Afrikaanse muziek tot de spannendste, meest virtuoze en muzikale ter wereld bestempelt.

Het nachtleven in Addis

Wij bezochten RASA om de Ethiopische Hailu Mergia live te beluisteren. Een buitenkansje. Mahmoud Ahmed, Alemayehu Esheté en zeker mijn persoonlijke held Mulatu Astatke (ሙላቱ አስታጥቄ) zijn legenden uit de Ethiopische muziek, in het bijzonder de zogenaamde Ethiojazz, een soort zeer sfeervolle, futuristische funky en soulvolle jazz uit dat land. De naam Hailu Mergia zegt minder mensen iets, maar hij was daar wel degelijk net zo’n held in de zogenoemde ‘Ethiopische Gouden 60’er en 70’er Jaren’. Hij was namelijk de leider van de legendarische Walias Band. Inderdaad: mét bandlid Mulatu Astatke. De band leverde de soundtrack van het nachtleven van Addis Abeba in die jaren. De beroemdste track uit Mergia’s carrière is zonder twijfel ‘Musicawi Silt’ van het album ‘Tche Belew’, tevens is het één van de meest geliefde en populaire Ethiopische popliedjes wereldwijd. Dit is (en was) muziek die je nog nooit hoorde.

Hete rokerige clubs waar je niet vandaan ging voor het ochtendgloren

The Walias speelden vooral in het hoofdstedelijke Ethiopische Hilton Hotel, waar het een internationale scene van diplomaten, rijke buitenlanders en vermogende lokalo’s behaagde om te vertoeven.

Toen Mergia eens een periode vrijaf had van The Walias Band, stak hij de straat over om daar met zijn kompanen van de Dahlak Band in het tegenovergelegen Ghion Hotel te spelen. The Dahlak band swingt wellicht meer, heeft meer soul, ritme en vormde de sound waar het destijds jonge hippe publiek zo van hield in hete rokerige clubs waar je niet vandaan ging voor het ochtendgloren. Deels vanwege de door de autoriteiten ingestelde avondklok maar natuurlijk ook vanwege de heerlijke muziek.

De herontdekking van Hailu Mergia

Toen The Walias Band ooit voor een tour in de V.S. was, weigerde een groot deel van de bandleden nog terug te keren naar Ethiopië, mede vanwege de politieke situatie in hun eigen land; zo ook Hailu Mergia. Hij werd taxichauffeur in Washington D.C. Bij zijn collega’s was het bekend dat elk vrij momentje dat hij op zijn beurt moest wachten om weer klanten te vervoeren, hij op een keyboard dat op twee AA-batterijtjes werkte, Ethiojazz studeerde. Hij ging dan op de achterbank zitten, zodat het stuur niet in de weg zat. Collega-taxichauffeurs van over de hele wereld kwamen soms naar hem luisteren. Zoiets hadden ze nog nooit gehoord. Optreden deed Mergia niet meer, maar hij bleef dagelijks aan zijn talent schaven.

Terwijl de Ethiopiër in zijn Amerikaanse taxi zat te pingelen, was er een voor hem onbekende Duitser, genaamd Brian Shimkovitz, aan de andere kant van de wereld die door Ethiopië reisde.

Brian:

Ik was op reis in Ethiopië, en ik hou ervan om verschillende steden te bezoeken om naar cassettes te zoeken en ik vond interessante cassettes waaronder die van hem.

Ik ging terug naar Berlijn waar ik destijds woonde en ik beluisterde het bandje twee keer achter elkaar en mijn mind was completely blown. Zoiets geweldigs had ik nog nooit gehoord. Ik ben heel Ethiopië doorgereisd maar ik hoorde nooit iets dat maar in de verste verte hierbij in de buurt komt en ik moest en zou deze gast vinden’.

Dat gebeurde. De rest is geschiedenis. Diverse heruitgaven zagen het licht. Sinds ‘Awesome Tapes From Africa’ zijn er twee heruitgaves van Hailu Mergia uitbracht: Shemonmuanaye (2013) en Tche Belew (2014). Gelukkig komt Hailu Mergia daardoor weer meer in het vizier. Inmiddels is net de derde uit: Wede Harer Guzo (vert.: Reis naar Harer – een stad in Oost-Ethiopië), die sferische ethiojazz afwisselt met meer funky, dansbare nummers. Fernweh Magazine tipte laatstgenoemde re-release eerder dit jaar in onze Albumtips week Nr. 35 | 2016 incl. interview-podcast!

Het ritme van het schip van de woestijn

Mergia liet zich dit keer muzikaal bijstaan door twee muzikanten uit de Berlijnse jazzscene: Mike Majkowski, die ook voor Peter Brötzmann en Han Bennink speelde, op contrabas en Tony Buck op drums.

Drummer Tony Buck
Tony Buck in Utrecht

Daarbij is het misschien het beste om je het trio voor te stellen als een tweetal dat zich soms sjokkend, in draf en soms in galop te paard voortbeweegt of dat zelfs in een snelle en strakke Duitse bolide over de onberispelijke Deutsche Autobahn racet. Reisgenoot Hailu Mergia beweegt zich daarentegen, muzikaal gezien, per kameel voort op alles wat toetsen heeft: piano, Fender Rhodes, Moog synthesizer, Melodica (mondorgel) en accordeon ofwel penspiano, zoals Poels het zou noemen. Hij heeft een ander ritme. Het ritme van de Afrikaanse kameel, niet van het westerse paard. Soms blijkt het schip van de woestijn toch een electrische aandrijving te hebben als hij zich op electronisch keyboard en synth voortbeweegt. De superstrakke drum en bas blijkt een geweldig fundament te bieden voor de onnavolgbare Ethiopiques van Mergia waarbij stilzitten onmogelijk is. Samen spelen ze de sterren van de hemel.

Concert Hailu Mergia in RASA Utrecht

Het wereldmuziekpodium RASA kent vóór het podium een (dans)vloer en daarachter een zittribune. De tribune is voor de helft gevuld en op de vloer voor het podium bevinden zich zo’n 35 mensen, waaronder naast de dertig normalo’s een paar Biodanza-types, wat aanstellerige types die kennelijk de beginnerscursus Afrikaanse Dans 1 gevolgd hebben en het geleerde helaas al te nadrukkelijk willen tonen en een verdwaalde blanke Ras Tafarian met dreadlocks. Het is jammer dat RASA die zittribune openstelt. Had men dat niet gedaan dan was de vloer gezellig gevuld geweest en had de tent wat meer geswingd. Nu zitten mensen statisch op een stoel naar dit concert te luisteren en is de (dans)vloer voor het podium ook maar matig gevuld en dat verhoogt de feestvreugde bepaald niet.

Het trio komt op. Geen applaus. De set wordt rustig opgebouwd. Hailu Mergia toont meteen zijn toetsenvirtuositeit die je wel 1001 nachten lang zou willen horen en gaandeweg blijkt dat de bassist en drummer muzikaal zeker niet voor hem onderdoen. Zij gaan, zoals gezegd, wat meer op de westerse jazztoer waar Mergia de exotische Ethio aan toevoegt. We horen een indrukwekkende bassolo. De drummer laat zich niet kennen, verdubbelt het tempo en dan gaat het los. Hier wordt een heuse improvisatieoorlog tussen drummer en Mergia ontketend met in het midden (ook letterlijk qua podiumsetting) de jonge bassist die partijen als een scheidsrechter en meewerkend voorman uit elkaar houdt, wat hem, tot tevredenheid van het publiek, soms maar gedeeltelijk lukt omdat hij zichzelf ook in het strijdgewoel stort. Partijen gaan mooi tegen elkaar op en in elkaar over. Gesyncopeerde ritmes die de zaal opjutten en dan weer tot kalmte manen, men kiest dan eens voor sferische Ethioswing en op een enkel nummer zelfs voor een wat bluesachtig schema.

Bassist Mike Majkowski (l.) en Hailu Mergia (r.)
Mike Majkowski (l.) & Hailu Mergia (r.) in Utrecht

Hailu waagt zich aan een paar zanglijntjes. Vals. Maar dat hindert niet. Wel mist er iets: muzikale vulling. Soms klinkt het wat leeg met slechts drie mensen. Zeker als Mergia wegloopt bij zijn keyboard om even zijn accordeon om te hangen: dan zijn er in de tussentijd nog maar twee musici te horen die de tijd moeten overbruggen en dat is muzikaal te karig. Een gitarist, misschien wat blazers, wat percussie een xylofoon en / of een zangeres was / waren welkom geweest.

Mergia blijkt een virtuoos op alles wat toetsen heeft. Hij wisselt tussen keyboard en accordeon. Dan is hij weer te horen op een rammelend, beetje vals (en nee, ik bedoel niet het Ethiopische pentatonische qenet systeem) mondorgel waarop hij flink losgaat. De setopbouw is erg goed. Zo zit er een

Hailu Mergia in Utrecht - foto: Jorrit Stevens
Hailu Mergia in Utrecht

duidelijke opbouw in en is er een duidelijk middenstuk waar hij midden op het podium staat met slechts 1 spot aan, die op hem gericht is. In de spotlight laat hij een aantal haast ambient-achtige uithalen horen, goed gedoseerd. Die uithaal wordt keihard beantwoord door het losgaan van drummer en later ook van de bassist. Dit is een vrij spannend intermezzo.

Toch gaat het uiteindelijk pas echt (letterlijk) los(ser) bij de toegift. Dan ontspant de drummer zich namelijk. En de bassist speelt de sterren van de toch al rijkelijk gevulde Afrikaanse sterrenhemel. Mergia en drummer doen haast een wedstrijdje wie het hardst kan slaan. Mergia soms als een bezetene met vlakke hand op de toetsen. Buck idem dito op zijn drums. Vlagen van techno, swing, hiphop-breakbeats in de (ethio)jazz passeerden de revue. Hailu Mergia betovert je met zijn heerlijke muziek.


♣ Jorrit Stevens, tekst & concertfoto’s | Fernweh Magazine

Categorie: Artikelen, Cultuur, Muziek, Recensies

Centraal Ketelhuis Amersfoort: lekker lunchen in industrieel monument

Centraal Ketelhuis Amersfoort: lekker lunchen in industrieel monument

by J. Stevens · okt 5, 2016

In het voormalige NS-gebied in Amersfoort dat zich ten westen van (de achteruitgang van) het NS Station bevindt, staat bij de Wagenwerkplaats lunchcafé ‘Het Centraal Ketelhuis’. Het gaat hier om een herbestemd industrieel rijksmonument temidden van een gebied vol voormalige NS-loodsen, werkplaatsen, etc. Het hele gebied is en wordt op een esthetisch en kwalitatief hoog niveau herontwikkeld en is het ontdekken meer dan waard. Decennialang werden in dit gebied goederenwagons opgeknapt. De omgeving doet denken aan Strijp-S in Eindhoven en bijvoorbeeld het Westergasfabriekterrein in Amsterdam en is minstens net zo spannend.

Een bijzondere geschiedenis

Op de website lezen we dat het Centraal Ketelhuis, net als de andere panden op de Wagenwerkplaats, van de hand van architect Dirk Margadant is: de huisarchitect van de Hollandsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij (HIJSM). Hij is onder meer bekend van het stationsgebouw van Den Haag Holland Spoor en Haarlem. Margadant ontwierp in de stijl van de Delftse renaissance en van Berlage. Het pand is een levende herinnering aan de rijke geschiedenis van de spoorwegbouw in Nederland en is een karakteristiek voorbeeld van industriële fabrieksbouw uit het begin van de twintigste eeuw. Het Centraal Ketelhuis is centraal-ketelhuis-amersfoort-van-buiten-fernweh-magazinegebouwd in 1904 en 1917. De ruimte bestond uit een accu-laadruimte met rolkraan en een ketelhuis met drie grote ketels. De schoorstenen op het dak van het Centraal Ketelhuis zijn voorzien zijn van zonnecellen. Daardoor krijgt het monumentale pand haar historische functie als energieleverancier ook weer een beetje terug.

Het industriële karakter van het Ketelhuis komt ook op fraaie wijze tot uitdrukking in het interieur. In de bar is staal verwerkt, de eettafeltjes zijn van een Piet Hein Eek-achtig ontwerp (gelakt sloophout) en de originele industrieel uitziende buizenstelsels met rode kranen en afsluiters vullen de achterwand als een sculptuur, die voor de bezoekers de herinnering aan vervlogen tijden levend houdt. Aan de andere kant bevindt zich een open haard met vrij besloten zithoek. Daar moet het in de winter zeker prettig toeven zijn. Maar nu is het (begin oktober!) nog prettig zonnen op het terras dat een prachtig uitzicht biedt op de historische industriële panden van de Wagenwerkplaats. Toch gaan wij binnen zitten om te lunchen. Het publiek tijdens lunchtijd bestaat hoofdzakelijk – maar niet alleen – uit zakelijke gasten, meestal in duo’s. Er wordt gemoedelijk gebabbeld.

Lekker lunchen bij Centraal Ketelhuis Amersfoort

In het lunchcafé hebben we volop keuze uit ambachtelijke gerechten van ‘eerlijke’ ingrediënten. Wat ons aanspreekt is dat men kleine broodjes heeft, waarbij het de bedoeling is dat je er twee besteld met één kopje soep of drie zonder soep. Die keuzes vormen een standaard-luncharrangement. Drie broodjes zijn ruim voldoende voor één persoon. Het prettige is natuurlijk dat je zo, als klant, van meerdere gerechtjes kan proeven.

Mijn lunchpartner kiest voor het eerste: één broodje geitenbrie en één broodje falafel. De soep die ze krijgt, blijkt bloemkoolsoep met amandel. Om de bloemkoolsoep af te maken is er een (flinke) scheut olijfolie in broodjes-en-hartige-taart-centraal-ketelhuis-amersfoort-fernweh-magazine1geschonken. Hij is verder in het geheel niet flauw, zoals bloemkoolsoep weleens kan zijn. De kruiden, onder meer nootmuskaat, en de amandel maken de soep spannend genoeg. ‘Zonder zou het misschien een beetje een flauwe babyvoerhap geweest zijn’, analyseren we hardop.

 

Ik kies voor twee broodjes: eentje met ossenworst geserveerd met ei en piccalilly, een broodje falafel en samen kiezen we ook nog voor de vegetarische hartige taart (quiche) met groene sla. De broodjes bekoren ons zeer. De ingrediënten en de broodjes zijn vers en dat proef je. Overbodige toeters en bellen zitten er gelukkig niet op zodat je de pure smaken van de producten goed proeft.

De hartige taart met courgette, rode ui, tomaatjes en ricotta heeft een lekker stevige deegkorst die goed gaar is. De vulling is lekker hartig en goed gekruid. Punt van kritiek is wel dat hij veel te nat is. En wij vonden hem behoorlijk zout. De groene sla met tomaatjes en komkommerstukjes vonden we nogal (te) saai. Overigens moet je geen haast hebben want de bestellingen laten nogal op zich wachten.

De frisse Vermentino is zoals hij moet zijn. Lekker dus. Zeker met dit prachtige weer in oktober waan je je nog even Italië. Verder valt de lekker koffie op. Er is een heuse barista die ten eerste een pittige Ethiopische uithangbord-centraal-ketelhuis-amersfoort-fernweh-magazineboon voor espresso’s met rijk parfum uitzocht en daarnaast koos voor een zachte, mokka-achtige Brazilliaanse boon voor een gewone koffie, cappuccino of latte macchiato (je krijgt een ruim glas warme melk en de ober komt er de koffie later aan tafel aan toevoegen). De twee blends zijn van het merk Bocca, zo lezen we op de kaart en dat smaakt naar meer. Koffie krijgt, naar onze tevredenheid, de nodige aandacht van het Ketelhuis. Zelf beweert men zelfs de lekkerste koffie van heel Amersfoort te hebben. Het is mogelijk. Wie zal het zeggen? Er is ook een heuse theekaart met verse ‘treksels’ van munt en van bijvoorbeeld gember, maar ook andere theeën zijn voorradig. Je kan hier ook een high tea nuttigen met brownies, macarons, vers fruit, etc. Dit moet wel een dag vantevoren worden gereserveerd.

Naast het Centraal Ketelhuis staat een oud NS-rijtuig, dat te huur is. Het Ketelhuis is ook een officiële trouwlocatie van de gemeente Amersfoort en de wagon schijnt in het bijzonder geliefd te zijn bij bruidsparen.

Tot slot

We rekenen af, lopen buiten naar de auto langs hippe start-ups met atelier, leuke eettentjes, congres- en vergaderlocaties en zelfs een operahuis en constateren tevreden dat we van een heerlijke lunch genoten hebben in een bijzondere ambiance. Parkeerruimte is er overigens meer dan genoeg en nog gratis ook. Dit is een stukje Amersfoort dat een bezoekje zeker waard is.


Zelf het Centraal Ketelhuis bezoeken?
  • Adres: Soesterweg 320, 3812 BH, Amersfoort
  • Contact: Tel. 088 – 000 15 95 /// www.centraalketelhuis.nl

52° 09′ 23.2″ NB, 5° 21′ 49.0″ OL

Categorie: Artikelen, Cultuur, Eten & drinken, Recensies

Albumtips week Nr. 38 | 2016

Albumtips week Nr. 38 | 2016

by J. Stevens · sep 19, 2016

  1. Mendrugo – More Amor
  2. Keaton Henson – Kindly Now
  3. Urgent Jumping! East African Muziki wa Dansi Classics
  4. Madeleine Peyroux – Secular Hymns
  5. Shabaka and The Ancestors – Wisdom of Elders

BONUSTIPS:

  • Noisia – Outer Edges
  • Handsome Family – Unseen

1. Mendrugo – More Amor

Dit album is al uit sinds begin augustus maar gek genoeg hadden we ‘m helemaal gemist. Dat maken we nu goed. Over deze plaat zou je kunnen zeggen: ‘Een beetje vreemd maar wel lekker’. Als je niet meteen te zeer MENDRUGO - MORE AMORafgeschrikt wil worden, kun je track 1 beter overslaan. Tegelijk doet de eerdere aanduiding het het album zeer tekort. De Spaanse zanger, klassieke pianist en gitarist Victor Herrero is iemand wiens interesse al van Gregoriaans gezang tot folk en rock ging. Met zijn vrouw, singer-songwriter Josephine Foster uit Colorado wier carrière al jazz, rock en alt-folk bestreek, neemt hij nu weer eens muziek op. Dat deden ze eerder op een album geïnspireerd op Spaanse volksmuziek en op dichter en toneelschrijver Federico Garciá Lorca.

Nu vormen ze een zeer bijzondere band met Taku, een Japanse houtblazer en José Luis, die tevens de broer van Victor is, op bas. Dit is hun debuutalbum waarop alle nummers zelfgeschreven zijn. Het werd opgenomen in Zuid-Spanje. Het mengt folk en flamenco (!) met onverwachte passages van Foster die prettig losgaat op gitaar, harp en panfluit. De teksten zijn op zijn minst intrigerend: liedjes over ezels, een ragtime-achtig nummer over heiligen en het vrij gore maar praktische lokale gebruik om olijfbomen met ezelvijgen in te smeren zodat ze niet door geiten worden aangevreten. Een vreemde maar o zo charmante plaat. [Recensie: Do Not Fret / JS – Fernweh]

2. Keaton Henson – Kindly Now

De Engelse zanger, componist en kunstenaar Keaton Henson is een uniek artiest. Hij lijdt aan angstaanvallen en treedt daarom maar sporadisch op. Wel slaagde hij erin sinds 2010 al zes albums op te KEATON HENSON - KINDLY NOWnemen. Het laatste, Kindly Now, is net uit en is hopelijk beter verkrijgbaar dan de anderen. Tot nu werden de albums wel voor downloaden beschikbaar gemaakt, maar de distributie is moeizaam. Henson maakt ingetogen folk-pop, voornamelijk gecentreerd rond zijn emotionele stem. De begeleiding is meestal minimaal, een gitaar, wat toetsen, een paar strijkers en soms drums. Hij zingt zijn leed van zich af en probeert zijn demonen te bezweren. In kleine kring is hij zeer geliefd, maar het is moeilijk om hem op te zien treden. Wel trad hij een paar keer in kerken op. Verder is hij ook kunstenaar en daarmee komt hij steeds meer naar buiten. De muziek is aangrijpend emotioneel en bijzonder intiem. Prachtig. Recensie: E. Mundt

CONCERTTIP: Keaton Henson treedt maar zelden op dus dit is je kans: Op 1 november 2016 is hij live te zien en te horen in Koninklijk Theater Carré. Adres: Royal Theatre Carré (Koninklijk Theater Carré), Amstel 115-125, 1018 EM, Amsterdam. Tel. 0900 – 25 25 255. Of ga naar: carre.nl/

3. Urgent Jumping! East African Muziki wa Dansi Classics – verschillende artiesten

Op dit heerlijke album vind je 27 Oost-Afrikaanse ‘gouwe ouwen’ (in het KiSwahilli: “Zilipendwa”) uit de seventies en eighties van de vorige eeuw, samengesteld door de Britse DJ en journo John Armstrong. “Serebuka” schijn je te kunnen vertalen als een “heerlijke expressieve dans”. “Musiki wa dansi” is de algemene term voor “zilipendwa” die dus “serebuka” veroorzaakt – en dat is precies waar dit album over gaat.

In heel Oost-Afrika spreekt men KiSwahilli. Het is de moedertaal voor velen en de lingua franca voor de meeste anderen. Het wordt gezongen in verschillende muziekstijlen die te horen zijn op deze cultureel diverse plaat met muziek uit verschillende culturele regio’s. Zo hoor je ook benga, die voortkomt uit de zeventiger jaren-musici van de etnische groepering Luo uit westelijk Kenya. Je hoort traditionele Image result for Urgent Jumping! East African Muziki wa Dansi Classics recensieritmes en melodieën, voortgeblazen door elektrische gitaren en bassen. Als we verder naar het westen gaan, treffen we rumba en soukous aan, afkomstig van Congolezen die ooit naar Kenya en Tanzania emigreerden en daar bands vormden waarin bandleden uit die drie landen samen musiceerden. Ze zongen in Lingala, KiSwahili en andere lokale talen. Deze muziek is daar sindsdien zeer populair en invloedrijk gebleven sinds de Zestiger Jaren van de vorige eeuw. Je hoort ook de Arabische en Indiase muziek van de taraab uit Zanzibar, Lamu en andere eilanden bij de Oost-Afrikaanse kust, net als de kleurrijke popmuziek uit steden op het vasteland als Mombassa, Nairobi en Dar es Salaam, in het bijzonder met de chakacha drums.

Armstrong schenkt ons met deze compilatie een levendige herinnering aan vervlogen tijden, ook middels het boekje bij het album. Geniet maar liefst 2,5 uur (!) van 21 verrukkelijke Keniaanse, Tanzaniaanse en Congolese bands: L’Orch. Dar International, Afro 70, Kauma Boys Band, Super Mambo Jazz Band “69”, Maquis du Zaire, Victoria Jazz Band, Orchestre Conga Internationale, The Golden Kings Band, Sunburst Band, Urafiki Jazz Band, L’Orchestre Grand Piza, Hafusa Abasi & Slim Ali and the Kikulacho Yahoos Band, L’Orch. Moja One, Sega Sega Band, L’Orchestre Super Mambo, Earthquake Jazz Band, Vijana Jazz Band, Orchestre Special Liwanza, Juwata Jazz Band en Orchestre Super Jambo. [Recensie: Forced Exposure / JS – Fernweh Magazine]

4. Madeleine Peyroux – Secular Hymns

De Amerikaanse zangeres Madeleine Peyroux debuteerde precies twintig jaar geleden en werd onmiddellijk vergeleken met grootheden als Billie Holiday, Bessie Smith en Ella Fitzgerald. Die SECULAR HYMNS, PEYROUX, MADELEINE, CD, 0602557017014debuutplaat is nog steeds een aanrader. Twintig jaar later is de stem van Madeleine Peyroux alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Secular Hymns beweegt zich op hetzelfde terrein als al haar vorige platen, maar klinkt toch net wat anders. Jazz, folk en blues domineren en songs van anderen worden door de weergaloze vocalen ook dit keer songs van Madeleine Peyroux. De instrumentatie (verzorgd door haar vaste combo) klinkt echter net wat subtieler en dit komt de impact van de songs ten goede. Het levert prachtig ingetogen muziek vol vocale passie op. Wederom zal worden gerefereerd aan de grote zangeressen uit het verleden, maar na twintig jaar en de zoveelste mooie plaat, is Madeleine Peyroux zelf inmiddels ook een grootheid. [Recensie: E. Zijleman]

5. Shabaka and The Ancestors – Wisdom of Elders

Alles wat de hedendaagse Britse jazz zo spannend maakt komt samen in de onweerstaanbare, dansbare muziek van Shabaka Hutchings. Deze bandleider, saxofonist en klarinettist , bekend van the Heliocentrics, put uit een rijkdom aan stijlen voor zijn kleurrijke composities. Naast tubaspeler Theon Cross bevat de groep maar liefst twee drummers: Seb Rochford (Polar Bear, Brian Eno) en Tom Skinner (Mulatu Astatke). De band heeft een unieke bezetting en een unieke stijl met drie belangrijke pijlers: jazz, Caribische muziek en Afrikaanse ritmes. Daar tussendoor zweven onder meer fanfaremuziek uit New Orleans, Arabische toonladders en Albert Ayler-achtige, gepassioneerde solo’s, allemaal samengebracht in een overdonderende, dansbare mix. [Recensie: redactie Plato]


BONUSTIPS:

  • Handsome Family – Unseen

Twee en een half jaar geleden ging de HBO-serie True Detective in première en maakte plots een miljoenpubliek voor het eerst kennis met de muziek van de Handsome Family, omdat Far From Any Road (afkomstig van Singing Bones uit 2003) door de makers was gekozen als openingsnummer. UNSEEN -LTD-, HANDSOME FAMILY, CD, 5029432022980Americanaliefhebbers kenden dit unieke echtpaar uiteraard al veel langer, want Brett en Rennie Sparks maakten in de afgelopen twintig jaar al tien platen, waarvan meerdere tot klassiekers in het genre gerekend kunnen worden. Het laatste wapenfeit, het fraaie Wilderness, dateert inmiddels alweer van ruim drie jaar geleden, dus het was inmiddels hoog tijd voor nieuw werk. Unseen heet de studioplaat en die titel verwijst naar een van de favoriete thema’s van dit duo, dat bekend staat om zijn literaire en wonderlijke teksten die vaak gaan dingen die net buiten onze werkelijkheid liggen. Echt nieuwe wegen slaat het duo op deze fijne plaat niet in, maar alle tien de liedjes klinken erg mooi en zijn voorzien van bijzonder fraaie arrangementen, zodat er voor zowel de oude als de nieuwe fan meer dan genoeg te genieten valt. [Recensie: M. van Ravenhorst]

CONCERTTIPS: Donderdag 9 februari 2017 treedt The Handsome Family op in Bitterzoet te Amsterdam. Adres: Spuistraat 2, 1012, Amsterdam. Tel. 020 521 3001. Of zie: www.bitterzoet.com/

  • Noisia – Outer Edges

OUTER EDGES, NOISIA, CD, 8790001190290Noisia bestaat uit Nik, Martijn en Thijs. Ze zijn in de scene inmiddels vrij bekend van hun reizende clubnight Noisia Invites. Ze produceren eigen werk maar ook beats voor andere artiesten, voor films en zelfs games. Je hoort ook nu snerpende electronica en vooral bas. Heel veel bas. Met vette beats. Drum & Bass uit Nederland die er mag zijn.

CONCERTTIP: Op vrijdag 21 oktober 2016 treedt Noisia op in Melkweg The Max in Amsterdam. De zaal gaat om 19.30 uur open. Adres: Lijnbaansgracht 234a, 1017 PH, Amsterdam. Tel. 020 531 8181. Of zie: www.melkweg.nl


Bovenstaande albumtips zijn deze week te beluisteren via onze altijd wekelijks ververste Spotify-playlist:

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 37 | 2016

Albumtips week Nr. 37 | 2016

by J. Stevens · sep 11, 2016

Soms zijn er weken waarin er weinig opmerkelijke, goede albums uitkomen. Dit is niet zo’n week. Integendeel. Deze week viel ons het geluk van de ontdekking van weergaloos goede albumreleases ten deel. We voelden ons kind in een snoepwinkel. Vandaar dat we onze lijst gewoon extra lang gemaakt hebben. Kiezen spreekt immers alleen tandartsen aan. We wensen je veel nieuwe muzikale ontdekkingen toe en een hele prettige hereniging met je oude muzikale bekenden, zoals bijvoorbeeld Nick Cave & The Bad Seeds, Jack White, Wilco, Teenage Fanclub en de Allah-Las.


1. Mark Lotterman – Holland

2. Lucy Dacus – No Burden

3. Allah-Las – Calico Review

4. Okkervil River – Away

5. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

BONUSTIPS:

Wilco – Schmilco

Jack White – Acoustic Recordings

Johnny Dowd – Execute American Folklore

Local Natives – Sunlit Youth

Teenage Fanclub – Here

Ronnie Earl and the Broadcasters – Maxwell Street


1. Mark Lotterman – Holland

Natuurlijk worden de tiplijstjes in alle platenspeciaalzaken en andere muziekrecensiesites deze week aangevoerd door de nieuwe van Nick Cave & The Bad Seeds. Dat is jammer. Natuurlijk tippen wij die plaat van Nick Cave ook maar… stel nou dat er een Nederlander zou zijn die muzikaal enorm aan de weg timmert Image result for mark lotterman hollandmaar het grote publiek nog niet bereikt. Een jonge Rotterdammer met de doorleefde muziek, dito stem en artisticiteit van een Tom Waits, Lou Reed, Leonard Cohen, Johnny Cash of Nick Cave zélf? Dan geloof je je oren niet en tip je de nieuwe plaat van die man. Niet alleen omdat zijn vorige albums ook al zo weergaloos waren maar ook vanwege zijn eigenzinnigheid.

Zijn nieuwe plaat is niet op Spotify te beluisteren. Voor ons is dat normaalgesproken dus een reden om een nieuwe plaat uit te sluiten van onze tips. U als onze lezers en luisteraars moet via Fernweh Magazine zélf op een makkelijke manier kunnen checken wat wij beweren door zelf te luisteren, te ervaren, te beleven. In dit geval maken we graag een uitzondering. Want zijn volledige Album Holland is wel degelijk online te beluisteren en zelfs down te loaden (alleen helaas niet via Spotify). Album Holland is het nieuwe project van Lotterman. Hij heeft kunstenaars, wetenschappers en maatschappelijke organisaties gevraagd bijdragen te leveren met als inspiratie de 9 tracks van zijn nieuwe plaat “Holland”. Schilderijen, gedichten, foto’s, historische documenten, lezingen; alles is mogelijk. Alle bijdragen worden verzameld op www.AlbumHolland.com. Daar is ook het volledige album (gratis) te beluisteren en te downloaden. Ook worden er bijeenkomsten en evenementen georganiseerd, zoals een grote ‘Holland’-expositie van 7 weken in het Quay Arts Centre op Isle of Wight (VK).

Hieronder staat de nieuwe videoclip van Mark Lotterman. De 7 minuten durende video van de track Lou Reed werd gemaakt door Hester Postma, een Rotterdamse fotografe en filmer. De track is Lotterman’s hommage aan de in 2013 overleden Lou Reed. Zowel qua geluid als verhaal (denk aan ‘Berlin’ uit 1973) had het van Reed zelf kunnen zijn. En dat is een groot compliment aan deze jonge man met de oude ziel.

 

2. Lucy Dacus – No Burden

No Burden is een debuutplaat met lekkere rauwe gitaarriffs en een hele pure sound maar het is ook een debuut vol opvallend melodieuze songs. De twintigjarige Lucy Dacus komt uit Richmond, Virginia (VS) en beschikt over een prettig heldere stem. De muziek van de singer-songwriter uit Virginia ligt in het verlengde van Margaret Glaspy, Emma Russack, Frankie Cosmos, maar No Burden ontsnapt ook niet aan de vergelijking met de platen van Sharon van Etten en Courtney Barnett. Het is uiteindelijk meer rock dan folk. Strak, meedogenloos, rammelend en rauw. Al sinds februari uit in de VS. Nu eindelijk ook in NL. Een erg sterk debuut dat aandacht verdient. [Recensie: JS / Fernweh Mag]

CONCERTTIP: Lucy Dacus en Palace Winter zijn onderdeel van DDW Music: een muziekfestival op verschillende locaties in de stad, dat plaatsvindt gedurende Dutch Design Week. Je kunt er wel 60 opkomende bands beluisteren. Een DDW Ticket ( €17,50) kun je hier bestellen => www.ddw.nl/pagina/ddw-tickets Voor meer info en de hele festival line-up, zie: www.ddw.nl/music.

Zaterdag 29 oktober 2016 treedt Lucy Dacus en Palace Winter er op in Altstadt Eindhoven. De deuren gaan om 20.30 uur open. Adres: Stratumseind 71, 5611 RK, Eindhoven. Tel. 040 – 243 23 99. Web: www.altstadt.nl

 

3. Allah-Las – Calico Review

Na twee albums vol heerlijk rammelende surfpop, keken we reikhalzend uit na het nieuwste werk van de Californische band. En die was het wachten meer dan waard. De sixties sound, de sfeer van de Endless Summer zijn allemaal gebleven, maar er zit meer dan voldoende groei in de sound om te blijven boeien en geen herhalingsoefening te worden. Matthew Correia, Miles Michaud en Pedrum Siadatian nemen allemaal vocalen voor hun rekening, het instrumentarium is weer uitgebreid. en de muzikaliteit is vergroot door nieuwe invloeden toe te laten. De Bo Diddley beat van het ijzersterke Roadside Memorial is daar tekenend voor, terwijl in single Famous Phone Figure instrumenten als viool en mellotron hun intrede doen. Over het algemeen klinkt de sound van Allah-Las iets dreigender dan voorheen, alsof ze willen laten horen dat Los Angeles niet alleen het strand, mooie auto’s en vrouwen herbergt, maar ook de thuisbasis is van Raymond Chandler en James Ellroy’s L.A. Confidential. Dromen komen niet altijd uit, en zeker niet in de wereld van glitter en glamour verwachtende zielen op Venice Boulevard. Uiteraard is er ook echt wel tijd voor feest, getuige de schaamteloze beach pop van 200 South La Brea. De sfeer die Allah-Las weten neer te zetten blijft boeien, en toont geen enkele slijtage, een zeer boeiend album van een dito band. [Recensie: J. Vreugdenhil]

 

4. Okkervil River – Away

Away is al weer de achtste studioplaat van de Amerikaanse band Okkervil River. Voorman Wil Sheff kreeg de afgelopen jaren te maken met persoonlijke tegenslagen en zag bovendien bandleden vertrekken, waardoor het einde van de band nabij was. Away opent somber met het voor zichzelf sprekende Okkervil River R.I.P., maar samen met onder andere voormalig bandlid (en Shearwater voorman) Jonathan Meiburg, zangeres Marissa Nadler en muzikant en producer Jonathan Wilson heeft Wil Sheff er toch weer iets moois van gemaakt. Away is een persoonlijke plaat die vooral de wat meer ingetogen kant van Okkervil River laat horen, al is er incidenteel ook ruimte voor wat meer opgewekte momenten. Iedereen die het oeuvre van Okkervil River kent, weet dat Will Sheff in staat is tot grootse daden. Away is weer een wat andere plaat dan de meeste van zijn voorgangers, maar doet er qua schoonheid en emotie zeker niet voor onder. [Recensie: E. Zijleman]

CONCERTTIP: Okkervil River treedt op zaterdag 5 november 2016 op in Paradiso Noord, Tolhuistuin te Amsterdam. Contactgegevens: IJpromenade 2, 1031 KT, Amsterdam. Web: www.paradiso.nl

 

5. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

Ook bij Fernweh konden we er niet omheen. Dit had ook de albumtip nr. 1 kunnen zijn. En omdat deze plaat – terecht – in alle andere lijstjes waar dan ook in de westerse wereld sowieso als nr. 1 album getipt zal worden door muziekkenners, ook zonder onze tip, hebben we hem maar op vijf gezet. Deze plaat komt er sowieso wel. Grote klasse van een muzikale meester cum suis.

Skeleton Tree is het zestiende album van Nick Cave & The Bad Seeds en de opvolger van het in 2013 verschenen Push Away The Sky. Skeleton Tree begon eind 2014 aan haar reis in de Retreat Studios in Brighton en vervolgde haar weg in de herfst van 2015 in de La Frette Studios in Frankrijk. De reis kwam begin van dit jaar ten einde in de AIR Studios in Londen waar het album werd gemixt. De eerste kans om de nummers van Skeleton Tree te horen is via de film One More Time With Feeling die is geregisseerd door Andrew Dominik (Chopper, The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, Killing Them Softly). One More Time With Feeling is op donderdag 8 september eenmalig te zien in achttienhonderd bioscopen wereldwijd, de dag erna verschijnt Skeleton Tree. Oorspronkelijk bedoelt als performance concept, evolueerde One More Time With Feeling in iets veel significanter naarmate Dominik zich meer verdiepte in de tragische achtergrond waartegen het schrijf- en opnameproces van het album zich afspeelde. Door een optreden van de Bad Seeds, die het nieuwe album in zijn geheel spelen, zijn interviews en beelden verweven die door Dominik zijn geschoten en worden begeleid door Cave’s periodieke vertellingen en geïmproviseerde bespiegelingen en overpeinzingen. One More Time With Feeling is gefilmd in zwart-wit en kleur in zowel 2D als 3D. Het resultaat is puur, kwetsbaar en rauw. Een oprechte ode aan een artiest die zijn weg probeert te vinden door de duisternis. (Recensie: red. Mania)

“Hij is nu eenmaal songschrijver. Hij móest. Er is dan ook geen enkel misverstand dat ‘Jesus Alone’ gaat over de dood van zijn zoon, het enige nummer dat zijn platenmaatschappij tot nu toe heeft vrijgegeven, in de vorm van een videoclip. Neem alleen de eerste regels al:

You fell from the sky
Crash landed in a field
Near the river Adur

With my voice I am calling you, zingt Cave bezwerend in het refrein. Vaste sidekick Warren Ellis dirigeert de stoten strijkers, die het verder sobere lied van weldadige accenten voorzien. De film durf ik nog altijd niet goed te bekijken, maar Jesus Alone toont in elk geval het vakmanschap van Nick Cave. Wat een ongewenste inbreuk op het privédomein van hem en zijn familie had kunnen zijn, is een muzikale variant op een ongeluk langs de snelweg, en een schitterend gedragen rocksong geworden die alle twijfel wegneemt.” [Tekst: D. Kleijwegt, VRIJ NEDERLAND]

 

BONUSTIPS:

Wilco – Schmilco

‘Joyously negative’ noemt frontman Jeff Tweedy Schmilco, het tiende album van Wilco. Een regel als ‘A good Armageddon might have made my day that day’ spreekt wat dat betreft boekdelen. De Amerikaanse band voorzag hun americana van een flinke dosis experiment en elektronica op Yankee Hotel Foxtrot (2002) en A Ghost Is Born (2004) en werd daarmee lieveling van critici en publiek. De albums die daarop volgden, lieten een meer conventioneel geluid horen. Voorganger Star Wars, net iets meer dan een jaar geleden verschenen, kenmerkte zich zelfs door een rechttoe rechtaan rockgeluid. Op Schmilco zijn de glamrockgitaren van Star Wars op hun beurt ingeruild voor een ingetogen en meer akoestisch geluid. De plaat telt twaalf nummers, waarvan acht onder de drie minuten klokken en zelfs het langste nummer Cry All Day neemt amper meer dan vier minuten in beslag. ‘Always hated normal American kids’ zingt Tweedy echter meteen veelzeggend in opener Normal American Kids en hoe conventioneel Schmilco op het eerste gehoor ook klinkt, nummers als Common Sense, Nope, Quarters en zeker Locator bevatten wel degelijk dissonante gitaarlijntjes en vreemde geluidseffecten. Hierdoor blijft Schmilco boeien, temeer doordat er genoeg variatie in de zanglijnen van Tweedy zit. In november is de band tweemaal in Nederland te zien. Benieuwd hoe deze nummers live zullen klinken. [Recensie: H. Drost]

CONCERTTIP: Woensdag november 2016 treedt Wilco op in TivoliVredenburg te Utrecht. Adres: Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht. Tel. 030-2314544. Web: www.tivolivredenburg.nl

 

Jack White – Acoustic Recordings

Hoewel Jack White goedbeschouwd pas twee solo albums gemaakt heeft, hoeft het geen betoog dat zijn carrière inmiddels een behoorlijk oeuvre omspant. Met The White Stripes, The Raconteurs, The Dead Weather en solo maakte hij niet alleen albums, maar vooral veel singles, B-kantjes en demo’s. Uit dat geheel destilleerde hij voor dit album een bonte selectie, met als rode draad het feit dat het akoestisch moest zijn. Dat laatste is ruim genomen, er is voldoende elektriciteit gebruikt, maar over het geheel heeft White’s werk in al zijn gedaantes hier een heerlijke rootsy sound. Met de gebruikelijke muur van geluid even aan de kant blijkt wel hoe sterk White ook als componist is, en zich zeer bewust is van de traditie waarin hij zich beweegt. Son House, Hank Williams en Dock Boggs zijn de grondleggers van de sound waar White zijn eigen unieke mix van maakt. Vooral het werk met The Raconteurs en het solo materiaal laten ook horen welke geweldige muzikanten White om zich heen heeft kunnen verzamelen. De akoestische mix van The Raconteurs’ Carolina Drama spreekt daarin boekdelen. Als grootste verrassing is een niet eerder uitgebracht nummer van The White Stripes, City Lights, toegevoegd, maar het is ook bijzonder goed om nog even gewezen te worden op de bijdrage van White aan de Cold Mountain soundtrack, in welke film hij trouwens ook een mooie rol had. Een uitstekende compilatie, die vooral recht doet aan de componist Jack White en aan zijn inmiddels immense oeuvre. [Recensie: J. Vreugdenhil]

 

Johnny Dowd – Execute American Folklore

https://youtu.be/vbs7S5w3iMo

Al bijna twintig jaar is de alternatieve countryzanger Johnny Dowd een imposant oeuvre aan het opbouwen. Zijn rootsmuziek is elke plaat weer net anders, staat bol van de vernieuwingsdrang en zwarte humor. Anna Coogan is opnieuw van de partij en de unieke verteller die Dowd is, heeft dit keer zijn vintage drummachine een grote rol toebedeeld, waardoor Execute American Folklore zijn meest dansbare plaat is geworden. Dit album verdient een cultstatus, vergelijkbaar met het geniale Chocolate & Cheese van Ween. [Recensie: E. Damen]

CONCERTTIP: Op Woensdag 12 oktober 2016 treedt in het Patronaat te Haarlem als hoofdartiest Johnny Dowd op met verder in het voorprogramma Anna Coogan en Skyharbor. Adres: Zijlsingel, 2, 2013 Haarlem. Tel. 023 – 517 58 50. Web: www.patronaat.nl

 

Local Natives – Sunlit Youth

https://youtu.be/f05Szd_reVI

Local Natives, een absolute favoriet van deze recensent. Met Gorilla Manor en Hummingbird op zak werd vrijwel ieder optreden een zeer prettig voortstuwend indiepop-festijn. Ritmische kernplaten als Wide Eyes, Sun Hands, Airplanes en Wide Eyes werden moeiteloos afgewisseld met gevoelige tracks als You & I, Colombia en Mt. Washington, schitterend in eenvoud. Sunlit Youth bouwt voorzichtig verder op beide voorgangers, maar is duidelijk meer divers en met name elektronisch van aard. Extra geknutsel, gelukkig zonder gekunsteld resultaat. Het dynamische Villainy opent het album krachtig, opgevolgd door het instrumentrijke en sterk opgebouwde Past Lives. Na het wat zwakkere Dark Days neemt het opzwepende en politiek geladen Fountain Of Youth de touwtjes in handen, aangevuld met het dansbare Masters. Met het tokkelende Jellyfish, gitaarpopliedjes Ellie Alice en Coins, het enigszins vertrouwd klinkende Mother Emanual en Psycho Lovers is het soms even zoeken naar samenhang, maar als altijd overleeft de band het. Ruimschoots. Als altijd. Een moeilijke, maar mooie derde! [Recensie: Jelle Teitsma]

CONCERTTIP: Heb je woensdag 12 oktober 2016 nog niets gepland? Ga dan naar Paradiso in Amsterdam om de Local Natives te horen en te zien.

 

Teenage Fanclub – Here

Zelden een nieuw album opgezet dat bij de eerste luisterronde direct al zo heerlijk vertrouwd klonk als dit tiende album van de Teenage Fanclub. Zes jaar hebben we op Here moeten wachten, maar de vier Schotten uit Glasgow (plus één) hebben die tijd goed benut om, naast diverse soloprojecten, in alle rust weer twaalf prachtige, melodieuze liedjes te creëren, elk bandlid precies vier. De inspiratiebronnen – van Bigstar tot de Beatles – waren nooit ver weg en zijn ook nu weer prominent aanwezig in compacte, tedere liedjes over het leven en de liefde. Opener I’m In Love, tevens de eerste single van dit album, is meteen vintage Teenage Fanclub. Springerig gitaarintrootje, rustige zang die langzaam opbouwt naar een crescendo. “It feels good when you’re close to me” en zo is het maar net. In deze turbulente tijden is het gewoon heel fijn als een band houvast biedt door zich niet met elk album te vernieuwen, maar gewoon constante hoge kwaliteit te leveren. En dat nu al dertig jaar lang. [Recensie: J. Doense]

 

Ronnie Earl and the Broadcasters – Maxwell Street

Het is best een tijd geleden dat we een bluesalbum tipten. Dit album is heerlijk. Chicago, Illinois heeft een lange en verdiende reputatie als “Home of the Blues.” Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Little Walter en Junior Wells noemden de ‘Windy City’ thuis en dat geldt ook voor hedendaagse grootheden als Nick Moss, Dave Specter en Toronzo Cannon. En geen straat in Chicago hangt meer samen met de blues dan Maxwell Street en de voormalige Maxwell Street Market. Vanaf de Dertiger jaren tot ±2000 kon je het geluid van bijvoorbeeld straatartiesten Big Bill Broonzy en Blind Arvella Gray door de straat horen schallen, gespeeld voor kleingeld. Maxwell Street bevat tien tracks, 6 nieuwe maar ook covers: “Double Trouble” van Otis Rush (Rush was een idool van Earl), Gladys Knight haar “I’ve Got To Use My Imagination,” Eddy Arnold’s “You Don’t Know Me,” en Don Robey’s R&B standard, “As The Years Go Passing By,” dat eerder opgenomen werd door de ‘who’s who’ van de blues- en soulmuziek zoals onder andere Albert King, John Lee Hooker, Gary Moore, Boz Scaggs, George Thorogood, Carlos Santana en Eric Burdon & the Animals.

“This album is dedicated to my big brother David Maxwell”, zegt Ronnie Earl in zijn persverklaring bij Maxwell Street. Hij vervolgt:

We were born on the same day ten years apart. His playing was as deep as the ocean, as high as the sky and as bright as a quasar. When he passed, I felt a huge loss as I still do. David was a Broadcaster and he and I made a few records together. It was always a supreme honor to play with him. He played blues as well as jazz with incredible expression from Otis Spann to Cecil Taylor. He knew and loved it all. He became Otis Spann in the later years. Our pianist David Limina wrote a tune (“Elegy for a Bluesman”) that captures the feeling of the album and we all send our love and respect to David’s family and all of our love and gratitude for David Maxwell.”


Elke week kun je al onze albumtips beluisteren op Spotify (met uitzondering van Mark Lotterman die je alleen kunt beluisteren op zijn website: www.AlbumHolland.nl )

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 36 | 2016

Albumtips week Nr. 36 | 2016

by J. Stevens · sep 4, 2016

Een wat afwijkende albumptipslijst deze week. Met vrij veel ‘moeilijke’ muziek misschien, met veelal de piano in de hoofdrol. Maar o zo mooi. Peter Broderick brengt ons op John Cage geïnspireerde pianomuziek waarin het toeval centraal staat. Alles kan op deze bijzondere plaat. Ook Dear World van de Nederlandse Iris Hond die we als één van de Bonustips hebben bijgevoegd, komt met klassiek getinte werken die zij (te?) virtuoos op piano ten gehore brengt.

Of hadden we toch de nieuwe van Angel Olsen op nr. 1 moeten zetten in dit albumtips-lijstje? Eerlijk is eerlijk: dat had ook gekund. Zóóó goed. Nederlanders komen we ook tegen op nummer 5. Hele fijne liedjes. Op plaats 4 een heruitgave van een plaat waar tot dusver moeilijk aan te komen was. En wat voor een. Voor sommigen is dit hun Heilige Graal. In ieder geval bekoort wijlen Lee Moses ons nog zeer. Let ook even op zijn weergaloos goede band. Een aantal Belgen staan op plaats 3 met het muzikale equivalent van het bruinste bruincafé in Gent waar onze eigen Nederlandse Marc Lotterman zo te horen ook vaak vertoeft – een poëtische film noir die zeer geschikt is voor deze regenachtige zondag (en trouwens alle andere dagen van de week). Mocht je daarna nog een frisse neus willen halen dan raden wij IJsland aan. Ervaar de aantrekkingskracht van de onlogische of ‘aparte’ melodieën van deze beide zusjes van Pascal Pinon. ‘Sundur’ is apart in het IJslands, verwijzend naar de gescheiden levens die de zusjes de laatste jaren leven. Eén van de zusjes studeerde trouwens voorheen in Amsterdam aan het conservatorium… piano.

 

Albumtips week Nr. 36 | 2016

  1. Peter Broderick – Partners
  2. Angel Olson – My Woman
  3. Warhaus – We Fucked A Flame Into Being
  4. Lee Moses – Time and Place [reiss.]
  5. Mozes And The Firstborn – Great Pile Of Nothing

BONUSTIPS

  • James Vincent Mcmorrow – We Move
  • Pascal Pinon – Sundur
  • Iris Hond – Dear World

  1. Peter Broderick – Partners

Al bijna tien jaar bewandelt Peter Broderick uit Portland, Oregon zijn eigen onberekenbare pad door de wereld van de contemporaine muziek. Soloalbums, werk voor films of dansproducties, scores voor documentaires alsmede beeldende kunst installaties. Broderick heeft veel gezien en veel uitgeprobeerd. ‘Partners’ is misschien wel zijn meest onvoorspelbare release. Hij experimenteert met toeval, totale overgave van song en compositie alsof een dobbelsteen het lot heeft bepaald. In de geest van John Cage:

The world is teeming; anything can happen.

Brodericks idee voor het album ontstond toen hij ‘In A Landscape’ van Cage leerde spelen. Door het stuk kreeg hij weer een intense band met de piano en blies hij nieuw leven in zijn eigen pianosongs. Speels, avontuurlijk, tijdloos, sfeervol, melancholisch, inspirerend en schilderachtig.  Toen alles was opgenomen leverde Broderick de tapes in bij de eigengereide Tucker Martine die z’n gang mocht gaan. Broderick heeft het eindresultaat bewust nooit gehoord om het toevalaspect te handhaven. Tot hij de plaat natuurlijk een keer bij toeval hoort, dat valt niet uit te sluiten. (Konkurrent)

 

2. Angel Olson – My Woman

Angel Olsen debuteerde een paar jaar geleden met zeer ingetogen folk, maar heeft inmiddels gekozen voor een wat voller en steviger geluid. Ze verrast op haar nieuwe plaat met gloedvolle songs die citeren uit meerdere decennia popmuziek. Het zijn songs die laten horen dat Angel Olsen is gegroeid als zangeres maar vooral als songwriter. Soms zijn de nummers niet erg toegankelijk als je de eerste keer luistert. Je moet er als luisteraar moeite voor doen, en dat is niet verkeerd want dan valt je de ontdekking toe van een prachtig album. [JS / Fernweh]

CONCERTTIP: Angel Olsen treedt op zondag 6 november 2016 op in Paradiso Noord. Dat is dus de Tolhuistuin te Amsterdam. Line-up: Angel Olsen, Little Wings. Kaarten regel je via: Tolhuistuin, IJpromenade 2, 1031 KT, Amsterdam. Website: www.tolhuistuin.nl

3. Warhaus – We Fucked A Flame Into Being

Maarten Devoldere kennen we als zanger, toetsenist en medeoprichter van de Belgische indie-formatie Balthazar, nu solo actief als Warhaus. Zijn soloalbum heet We Fucked A Flame Into Being, bevat tien nummers en combineert zijn warme stemgeluid met onder meer gitaar, xylofoon en accordeon. Met I’m Not Him en The Good Lie kregen we recentelijk twee voorproefjes van het voltallige album voor de kiezen. Het geluid is als de essentie van Balthazar. Ritmisch, poëtisch, af en toe cynisch, telkens puur. Na de sterke, donkere opener I’m Not Him is The Good Lie waarschijnlijk de meest verslavende track van de tien. Een nummer als film noir. Waarop je kan dansen, maar waarin je net zo goed kunt verdwalen. Een ode aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan, zo voelt de plaat. Devoldere: ‘Het is een lierdicht aan de decadentie en de diepte die het leven biedt.’ Gevoed door Cohen en Gainsbourg, gerijpt in het bruinste bruincafé in Gent. Mooi! Recensie: J. Teitsma.

CONCERTTIP: Op dinsdag 1 november 2016 kun je Warhaus beluisteren in het Utrechtse TivoliVredenburg. Adres: Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht. Tel. 030-2314544. Kijk vooral effe op www.tivolivredenburg.nl  De deuren van de Grote Zaal gaan open om 19:45 uur en een kaartje kost €14,- Gaat dat beleven!

 

4. Lee Moses – Time and Place [dit is een reissue]

In hetzelfde jaar dat de enigmatische soulzanger Lee Moses overleed (1997) leerden wij hem juist net kennen via Dave Godin’s eerste Deep Soul Treasures (Kent/ Ace) waarop Moses’ gruizige How Much Longer (Must I Wait) zelfs nog opvalt tussen de 24 andere, toch ook minimaal hartverscheurende, diepste zieleroerselen aller tijden. Meer gaf Godin helaas niet prijs, ook niet op de magnifieke delen die hierop volgden. Plotsklaps verscheen in 2007, met grote dank aan reissue label Castle Communications, dé definitieve Heilige Graal van de soulmuziek op cd én vinyl, uitgebreid met gelijk maar alles wat deze typische unsung hero Moses aan stomende singles opnam, zoals met zijn vurige Disciples Reach Out, I’ll Be There/ Day Tripper. Wauw! Of probeer Bad Girl te weerstaan. Ha! Ook helpen leden van de Ohio Players op de langspeler. Ene Jimi Hendrix was zijn collega als funky sessiegitarist in het New York van 1965 bij ritselaar Johnny Brauntley. Afijn, nóg sneller verdween Time And Place weer gedurende 2007, om vervolgens her en der voor astronomische bedragen op te duiken, zelfs evenredig aan eerste uitgave in 1971. Wij, domoren, grepen er zelfs naast! Mosesloos doorsukkelend tot heden (een onofficiële release op Maple in 2015 daargelaten) is al ons zuchten (van spijt, opletten dus, geïnteresseerden!) en wachten uiteindelijk rijkelijk beloond door Future Days, een dochterlabel van Light In The Attic, zij die het heruitgeven tot kunst verheven. Met onder meer een interview met de zus van Moses en nieuwe liner notes.(Na Time And Place dook Moses nog op bij olifantensmokkelaar The Mighty Hannibal op diens album Truth uit 1973. Bij wijze van object of desire onze nieuwe Heilige Graal!) Recensie: A. Jonker.

5. Mozes And The Firstborn – Great Pile Of Nothing

Met hun titelloze debuutplaat wist het Eindhovense Mozes & The First Born zich behoorlijk in de belangstelling te spelen. De frisse garagerock van de band bleek ook buiten ons land aan te slaan en de band tekende bij Burger Records. Diverse tournees volgden met als voorlopige kroon de Europese tour met Together PANGEA. In totaal hebben ze meer dan 500 shows (!) op de meter staan en dat is te horen aan het volgroeide geluid dat de band nu heeft. Er werd een nieuwe EP uitgebracht, Power Ranger, die al een verschuiving naar de nieuwe sound liet horen. Dat komt nu op de opvolger nog duidelijker naar voren. Frontman Melle Dielesen verklaarde zich fan van Guided By Voices en Sebadoh en dat horen we teug in de veelal korte en allen zeer pakkende, nieuwe nummers. Mozes & The Firstborn laat hiermee andermaal horen een blijvertje te zijn, want wie zulke goeie liedjes schijft en ze zo fris op de band weet te leggen, heeft de toekomst. Recensie: B. Dijkman

CONCERTTIP: Mozes and the Firstborn is op zaterdag 8 oktober te bezoeken in het charmante Ekko. Adres: Bemuurde Weerd Westzijde 3 te Utrecht. Handiger is het om ff op www.ekko.nl te kijken. Line-up: Mozes and the Firstborn met als voorprogramma: Robbing Millions. Gaat dat horen en zien!

 


BONUSTIPS

  • James Vincent Mcmorrow – We Move

James Vincent McMorrow is zo’n singer-songwriter waar je niet om heen kan. Debuut Early In The Morning was met If I Had A Boat, Sparrow And The Wolf en We Don’t Eat van grote schoonheid, opgevolgd door het meer R&B-achtige Post Tropical. Het hagelnieuwe We Move is derhalve absoluut zijn meest expansieve, genereuze en ambitieuze werk tot nu toe. Hij pendelde tussen steden als Dublin, Toronto en Londen en werkte samen met onder andere Frank Dukes (bekend van Kanye West), Nineteen85 (Drake) en Two Inch Punch (Sam Smith). Het geluid is vol en bijkans allesomvattend, maar toont tekstueel gezien kwetsbaarheid. Waar sta je? Waar wil je naartoe? Welke weg wil je bewandelen? Van opener Rising Water tot afluister Lost Angles biedt We Move een prachtige, meespelende reis door de tijd. Een kijkje in de ziel van een kunstenaar. Recensent J. Teitsma geeft vijf van vijf sterren. Dat vinden we bij Fernweh Magazine wat te positief – zo opmerkelijk en vernieuwend, om eens wat te noemen, is deze plaat nou ook weer niet – maar een plaats in onze Wekelijkse Albumtips Top 5 verdient hij zeker wel, deze week.

CONCERTTIP: Op woensdag 19 oktober 2016 (treden James Vincent McMorrow en Kevin Garrett op in de Grote Zaal (zaal opent om 19.00 uur) in TivoliVredenburg te Utrecht. Kaarten bestellen: TivoliVredenburg, Vredenburgkade 11, 3511 WC, Utrecht, Tel. 030-2314544 of kijk op: www.tivolivredenburg.nl

 

  • Pascal Pinon – Sundur

Pascal Pinon - Sundur [CD]Derde album van de zusjes van het IJslandse duo Asthildur en Jofridur Akadottir. De laatste maakt ook deel uit van Samaris. De elf  folk songs van ‘Sundur’ zijn rauwer en minimalistischer dan de vorige Pascal Pinon albums. Veelal schaars georkestreerde songs die sterk neigen naar maffe experimentele lo-fi. De ritmes zijn rudimentair, bijna als een metronoom. Een synthesizer zet een vage lijn neer en pianoakkoorden zijn de drijvende kracht achter de onlogische melodieën. ‘Sundur’ is apart in het IJslands, verwijzend naar de gescheiden levens die de zusjes de laatste jaren leven. De één piano studerend in Amsterdam en weer terug in IJsland, de ander als Samaris wereld reiziger. [Konkurrent]

 

  • Iris Hond – Dear World

Iris Hond (1987) kiest op jonge leeftijd voor de piano. Op haar veertiende gaat zij naar het Conservatorium, waar ze in 2011 cum laude afstudeert. Een jaar later verschijnt bij Decca haar soloalbum Iris met werken van Chopin, Janacek, Rachmaninov, Scriabin en Yann Tiersen. Als huispianiste bij de Tiende van Tijl verwerft ze landelijke bekendheid. Na vele concerten besluit Iris Hond om een eigen weg in te slaan. Samen met de legendarische componist en producer Patrick Leonard (bekend van Madonna en Leonard Cohen) werkt Iris aan eigen composities. Deze negen werken zijn een persoonlijke brief van Iris aan de wereld, waarin ze haar diepste gevoelens en emoties uit. Bijzondere composities die qua karakter en sfeer van elkaar verschillen. Naast klassiek getinte werken met ondersteuning van een strijkkwartet, zijn er ritmische werken met moderne popelementen en percussie. Het meest bijzondere is dat Iris een uitstekende zangeres blijkt te zijn. Zij zingt in diverse nummers zoals Dear World. Een uniek album, dat u beslist moet beluisteren! Recensie: W. Zenhorst


De Albumtips van de week & Bonustips zijn hier te beluisteren via Spotify:

 

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 35 | 2016

Albumtips week Nr. 35 | 2016

by J. Stevens · aug 28, 2016

Albumtips week Nr. 35 | 2016

 

1. Jett Rebel – Don’t Die On Me Now

2. Hailu Mergia & Dahlak Band – Wede Harer Guzo

3. Cass McCombs – Mangy Love

4. Veils – Total Depravity

5. Morgan Delt – Phase Zero

BONUSTIPS:

>. The Bad Plus – It’s Hard

>. De La Soul – And The Anonymous Nobody


1. Jett Rebel – Don’t Die On Me Now

Jett Rebel, het Nederlandse muzikale wonderkind, pakt met Don’t Die On Me Now weer uit met een onvervalste rockplaat. Het is moeilijk om bij de opener Devious Child, een door gitaar en drums gedreven rocker, stil te zitten. Let vooral op het middenstuk waarin zowel gitaar als bas excelleren. Het gesproken Image result for jett rebel don't die on me nowdeel lijkt een echo van Radar Love. Het tempo blijft met de single Lucky Boy, inclusief blazers, en Tracks of your tears onverminderd hoog. Een eerste rustpunt vinden we in het prachtige uitgesponnen Jeff Buckley-achtige It’s Real. Op Nothing Turns Me On Like A Good Rock ‘n’ Roll Song en Blonde Like You wordt meer teruggegrepen op de powerpop van begin jaren ’70 a la Big Star. Present Like You is een van de bijzondere tracks, Low-Fi, slechts zichzelf op een honky tonkpiano begeleidend gooit Jelte Tuinstra’s alter ego Jett Rebel zijn ziel en zaligheid in de track, om zingend in de verte te verdwijnen, weer terug te lopen naar de piano om het nummer ten tweede male af te maken. Jett’s experimentendrang komt ook naar voren in Look at me now, waarna nog een keer alle registers opengetrokken worden voor You Can Get Your Rock and Roll On. De bijna 9 minuten ballad Green die het album afsluit mag als een hoogtepunt van het oeuvre van Jett Rebel gezien worden, met name door het lange coda van het nummer. Is het album vernieuwend? Nee. Maar met een dergelijk octaangehalte is de nieuwe Jett Rebel uitstekend voer voor een lange autorit! Recensie: Ron Bulters – gerev. FW.

 

2. Hailu Mergia & Dahlak Band – Wede Harer Guzo

Het gaat hier om een heruitgave van een superzeldzame cassette-opname uit 1978 van een jamsessie van de Ethopische Hailu Mergia en zijn kompanen van de Dahlak Band in het Ghion Hotel, Addis Abbeba, die Dahlak Bandhij maakte toen hij even vrijaf genomen had van zijn andere band: de Walias.

Van Mergia werden al twee heruitgaven geproduceerd in het kader van Awesome Tapes From Africa. Deze swingt meer, heeft meer soul, ritme en de sound waar het destijds jonge hippe publiek zo van hield in hete rokerige clubs waar je niet vandaan ging voor het ochtendgloren. Deels vanwege de door de autoriteiten ingestelde avondklok maar natuurlijk ook vanwege de heerlijke muziek.

Op Wede Harer Guzo ofwel: Reis naar Harer – een stad in Oost-Ethiopie, is Mergia’s opvallende orgelspel te horen met een subtiele, opvallende achtergrond van losse rollende drums, soepele gitaarlijntjes en harmonische samenzang. Het album is levendiger dan de lichtere manier waarop hij met The Walias in het hotel aan de andere kant van de straat zou spelen voor de rijke Ethopiers of diplomaten die daar logeerden.

“In that sense it’s got more of a bluesy funk and soul feel, the kind that we’d imagine could pace stylish younger audiences all night in more intimate, smoky nightclub locations, out with pals or on the pull.

The tape’s fidelity is generally worn down and frayed, but thanks to some deft remastering it stands tall and seductive as window onto a nightclub ritual soundtrack that mirrors, in its own way, what was going on in clubs from Detroit to Manchester at the same time, but with its own, ineffably debonaire style.” – Recensie: Boomkat gerev. JS/Fernweh Magazine

Een interview met Hailu Mergia:

https://play.publicradio.org/api-2.0.1/o/dinnerpartydownload/segments/2016/06/17/0617_hailu_mergia_128.mp3

CONCERTTIP: Zaterdag 8 oktober 2016 speelt Hailu Mergia met Mike Majkowski, die ook voor Han Bennink speelde, op (contra)bas en met Tony Buck op drums in Rasa, Pauwstraat 13a, 3512 TG, Utrecht. Kaartjes regel je via RASA tel. 030 -02316040 of via www.Rasa.nl – makkelijker kunnen we het niet maken!

HIER vind je een concertrecensie van bovengenoemd concert op en door Fernweh Magazine.

3. Cass McCombs – Mangy Love

Pas op want u zou zomaar fan van deze alternatieve rocker kunnen worden die nu de mainstream wat meer opzoekt. U zou niet de eerste zijn. In de loop van acht vorige albums, kreeg hij steeds meer fans. En deze Image result for Cass McCombs - Mangy LoveCalifornier slaagt wederom in het tonen van de mensheid in al zijn lelijkheid. Dat lijkt altijd zijn motief. Een plaat die je raakt.
—
Cass McCombs loopt een steegje door en vindt een dood meisje in een ijskist; naakt. Hij loopt door door donkere wolken van uitputting, voorbij stomerijen waar hij Brigid aantreft die moeite doet om warm te blijven. Ze drinken groene thee en mijmeren over het kwaad voordat ze elkaar goedenacht wensen. Dat is een samenvatting van ‘In a Chinese Alley’, een van 12 tracks op het 9e album van deze (cult-)muzikant.
Mangy Love is een plaat die je beetpakt als een goede filmklassieker en je geest gijzelt als een van je favoriete thrillerschrijvers. Poëzie, soms met surreële kanten, soms humoristisch en met een diepgaande melodische folk-rock omlijsting. Laat je meevoeren door de teksten van deze songwriter. Overigens zou Mangy Love zonder de teksten ook slagen. Muzikaal ontroert het ook. Geproduceerd door Rob Schnapf (Elliot Smith) en Dan Horne en met 21 extra musici is dit McCombs meest rijke opname ooit. “Sublime flourishes abound: fluttering piano on ‘Low Flyin’ Bird’, brass on ‘Laughter Is The Best Medicine’, ‘Cry’’s bassline and countless McCombs solos. This is another classic McCombs album – get it and it’ll stay under your skin forever.” – Zegt B. Homewood in een recensie voor NME.
—
—

4. Veils – Total Depravity

Het vijfde album van The Veils is een hernieuwde samenwerking met Adam Greenspan, bekend van o.a. Nick Cave en Arcade Fire. Het is ook een album met theatrale kwaliteiten, die soms grenzen aan het angstaanjagende. Er werd gewerkt met lagen en er werd opgenomen op vier verschillende locaties. Het draagt bij aan het bijzondere resultaat. Zanger Finn Andrews, die de band in Nieuw Zeeland oprichtte, klinkt indrukwekkender dan ooit, en de band gaat hard richting duisternis. De titel van het album is zeer goed gekozen, want die dekt de lading volledig. We hebben hier te maken met een indrukwekkend album. Recensie: E. Mundt
—
—
5. Morgan Delt – Phase Zero

De schreeuw van klassieke West-Coast psychedelica die klinkt als een zonsopgang die maar doorgaat en doorgaat. Als dat geen zonnige sound is. De muziek van Morgan Delt is als kijken door een vervormdehttps://store.acousticsounds.com/images/medium/XWAR113587F44__117716__08252016094103-9069.jpg lens die nooit helemaal scherp stelt en ook een beetje duisternis brengt in de uithoeken. ‘Phase Zero’ is anders dan zijn releases tot dusver op Trouble In Mind. De sound is opener en toegankelijker, toch fris en met een overduidelijke Californische visie… somewhat reflects a realist take on the flower power fantasy of 1967. Je hebt een creatieve geest nodig om op deze manier psychedelische rockmuziek te maken: tabla’s, drones en hallucinerende stemeffecten bijvoorbeeld. Dit zou zo maar eens de verrassing van de 2016 nazomer kunnen worden. Recensie: De Konkurrent


BONUSTIPS:

  • The Bad Plus – It’s Hard

The Bad Plus is volgens Fernweh Magazine één van de, zo niet hét meest opwindende jazz-supertrio sinds het Nederlandse Corneille / Roelofs Trio (luister bijv. hun plaat ‘And that’s Why’) met de helaas veel te vroeg overleden (verongelukte) geniale pianist Glenn Corneille. Luister vooral ook even naar de vorige platen van The Bad Plus. Ge-wel-dig. En dan nu naar een recensie van hun nieuwe It’s Hard | JS – Fernweh Magazine

Wat is de overeenkomst tussen Johnny Cash, Ornette Coleman, Kraftwerk en Cyndi Lauper? Dit is geen Image result for the bad plus it's hardflauwe mop. Ze worden namelijk allen gecoverd op deze elfde plaat van The Bad Plus. Net zoals The Yeah Yeah Yeahs, Crowded House, Barry Manilow en Peter Gabriel trouwens. Op deze plaat verkent dit trio (piano, bas, drums) dus nadrukkelijk de grenzen tussen rock en jazz, wat ze eigenlijk al hun hele carrière doen. De ruwheid van rock gecombineerd met de vrijheid van jazz, de vrijheid om zachtaardig te zijn incluis. In handen van The Bad Plus blijft Don’t Dream It’s Over dus gevoelig maar wordt sentimentele draak Mandy ineens een subtiele ballad. In I Walk The Line wordt er vrolijk op los gestruikeld en Games Without Frontiers is gewoon weer verontrustend. Zo verfrissend te werk gaan met zulke verschillende nummers is maar weinigen gegeven; The Bad Plus doet het zeer overtuigend. Recensie: L. Vanderschuren

  • De La Soul – And The Anonymous Nobody

Na twaalf jaar wachten is hier dan eindelijk het achtste album van het hiphoptrio De La Soul. De plaat die met crowdfunding tot stand is gekomen, heeft als titel: And The Anonymous Nobody. Door deze AND THE ANONYMOUS NOBODY, DE LA SOUL, CD, 5060454942436manier van financiering hadden de rappers vrij spel en dat is te horen. Zo gaan er bij het nummer Drawn vijf minuten voorbij, voordat iemand daadwerkelijk rapt en Genesis doet eerder aan als een godsdienstige preek dan een lied. Het bekende positieve en swingende geluid van De La Soul klinkt in Pain, met Snoop Dogg. Het hele album wordt overigens gevuld met bekende gastartiesten. Onder andere: Usher, Estelle, 2 Chainz en David Byrne doen mee. De plaat gaat alle kanten op: van serieuze rap naar elektronische beats en zwoele zang. De La Soul bewijst dat creativiteit geen grenzen kent en zegt met dit album vooral: alles kan, alles mag en laat je door niets beperken. Recensie: S. den Toom


De wekelijks vernieuwde playlist van albumtips:

Categorie: Cultuur, Muziek, Recensies

Albumtips week Nr. 33 & 34 | 2016

Albumtips week Nr. 33 & 34 | 2016

by J. Stevens · aug 21, 2016

We zijn even op vakantie. Daarom hebben we in week 33 en 34 geen recensies van de afzonderlijke releases voor je geschreven. Dat zal je deze week in je luie hangmat zelf moeten doen: de muziek recenseren in deze uitgebreide albumtiplijst. Een heerlijke vakantiebezigheid om naar deze nieuwe releases te luisteren, lijkt ons. Ook wij liggen in onze hangmat en genieten. Dus zet je Spotify aan en gaaaan! Geschikt voor alle weertypen..!

Albumtips week Nr. 33 & 34 | 2016

  1.  Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (Deep Cuts Edition)
  2.  Lisa Hannigan – At Swim
  3.  Benjamin Francis Leftwich – After The Rain
  4.  Ed Harcourt – Furnaces
  5.  Let’s Eat Grandma – I, Gemini
  •  Thom Sonny Green – High Anxiety
  •  John Paul White – Beulah
  •  Blood Orange – Freetown Sound
  •  V. A. – Soul Jazz Records Presents: Studio One Dub Fire Special
  •  The Earls of Leicester – Rattle & Roar

LUISTERTIP:

Let’s Eat Grandma – I, Gemini

Jenny Hollingworth en Rosa Walton uit Norwich, nagenoeg identiek ogende Britse pubermeisjes die doen denken aan de tweeling uit ‘The Shining’, dragen een groepsnaam die naar sprookjes verwijst. Ze maken het soort dromerige, minimale popsongs die tegenwoordig zo goed in de markt liggen en gebruiken onhippe instrumenten als blokfluit en xylofoon. Misschien wel de origineelste en meest verfrissende plaat van dit jaar.

En check hier ff de hartverwarmende The Earls of Leicester uit:

 

Onze album-tiplijst van deze twee weken is te beluisteren via Spotify:

Categorie: Muziek, Recensies

  • « Ga naar Vorige pagina
  • Pagina 1
  • Pagina 2
  • Pagina 3
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2025 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief