• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

  • Actueel
  • Cultuur
  • Artikelen & Interviews
  • Colofon
  • Winkelmand

Boeken

Stilstaan bij stilte

Stilstaan bij stilte

by J. Stevens · mei 1, 2020

Tijdens deze Corona-crisis ervaren mensen meer stilte dan ooit. De straten liggen er verlaten bij vanwege de ‘intelligente lockdown‘ en we oefenen ons in niet-doen. Tijd om eens wat meer aandacht te besteden aan stilte. Want de ene stilte is de andere niet, zo zal blijken..!

Paul Goodman

Paul Goodman (1911–1972) was een Amerikaans romanschrijver, dichter, toneelschrijver, filosoof, rebel en psychiater. Hij wordt ook wel ‘De meest invloedrijke man waar je nooit van gehoord hebt’, genoemd. Deze intellectueel, vooral bekend om zijn sociale kritiek (o.m. op het Amerikaanse onderwijssysteem) in de roerige jaren Zestig van de vorige eeuw, schreef ook het inmiddels wat moeilijk te verkrijgen boek Speaking and Language – Defence of Poetry.

In dat boek hekelt Goodman de heersende academische, gestructureerde benaderingen in de linguïstiek. Volgens hem vermindert hierdoor juist de rol van creativiteit en spontaniteit in het dagelijkse vertoog en zelfs in de menselijke natuur. Maar daar gaat het hier nu even niet om

In zijn boek beschrijft hij ook iets waar wij nu, tijdens deze Corona-pandemie, mogelijk iets aan kunnen hebben. Zoals gezegd, is de ene stilte de andere niet. Dat blijkt wel uit deze passage van Goodman waarin hij negen soorten stilte onderscheidt en als volgt beschrijft:

Not speaking and speaking are both human ways of being in the world, and there are kinds and grades of each. There is the dumb silence of slumber or apathy; the sober silence that goes with a solemn animal face; the fertile silence of awareness, pasturing the soul, whence emerge new thoughts; the alive silence of alert perception, ready to say, “This… this…”; the musical silence that accompanies absorbed activity; the silence of listening to another speak, catching the drift and helping him be clear; the noisy silence of resentment and self-recrimination, loud and subvocal speech but sullen to say it; baffled silence; the silence of peaceful accord with other persons or communion with the cosmos.”

In onderstaande fraaie opname van het Amerikaanse radioprogramma ‘Stylus’ van radiostation WBUR uit Boston, leest de Britse literatuurcriticus en poëzie-kenner Christopher Ricks bovenstaande tekst ofwel deze ‘anatomie van stilte’ van Goodman voor in een mooi diep klinkende stem:

Als we de tekst nog eens uiteen rafelen dan worden de vormen van stiltes nog duidelijker (vertaald in het Nederlands):

Goodman begint met: “Niet spreken en spreken zijn beide menselijke manieren om in de wereld te zijn, en er zijn soorten en graden van elk.” Hij vervolgt dan:

  1. Er is de stomme stilte van sluimer of apathie;
  2. de nuchtere stilte die hoort bij een plechtig dierlijk gezicht;
  3. de vruchtbare stilte van gewaarzijn, de begrazing van de ziel, waaruit nieuwe gedachten opkomen;
  4. de levende stilte van alerte waarneming, klaar om te zeggen: “Dit … dit …”;
  5. de muzikale stilte die geabsorbeerde activiteit begeleidt;
  6. de stilte van het luisteren naar een ander die spreekt, de strekking ervan begrijpen en hem helpen duidelijk te zijn;
  7. de lawaaierige stilte van wrok en zelfverwijt, luide en subvocale spraak maar te nors om het te zeggen;
  8. verbijsterde stilte;
  9. de stilte van vreedzame overeenstemming met andere personen of gemeenschap met de kosmos. ‘

De vraag is nu wel: was Paul Goodman uitputtend in zijn indeling van stiltes? Of kun jij nog wel meer vormen van stiltes onderscheiden? En welke stilte bevalt je het meest? Laat het ons graag weten! En tot dan: veel prettige stiltes toegewenst!

En als uitsmijter voor de mensen die nu echt geïnteresseerd zijn, zie hieronder de trailer van de documentaire Paul Goodman Changed My Life:


BRONNEN:

  • Paul Goodman, Speaking and Language: Defence of Poetry, Random House Ltd, 1971
  • Brainpickings.org [voorgelezen fragment]
  • Thurman ‘Sparky’ Maddox, Oostelijk Havengebied Amsterdam, 5 december 2019 [header foto]

Categorie: Artikelen & Interviews, Boeken

Stilstand door corona als bron van geluk

Stilstand door corona als bron van geluk

by J. Stevens · mrt 26, 2020

Juist het tot stilstand komen van het maatschappelijk leven vanwege de corona-pandemie, biedt ons misschien – geheel onverwacht – de juiste omstandigheid voor zoiets als… GELUK! In onderstaande geciteerde passage uit het essay van Arnon Grunberg: Het wonder van de stilstand. Het existentialisme van Le conseguenze dell’amore, legt de schrijver uit hoe dat mogelijk is:


Ordnung muss sein is geen typisch Duitse aberratie, maar een menselijk noodzakelijkheid. En die orde vereist een zekere onveranderlijkheid. Regelmaat is vertrouwen op stilstand. De vrijheid mag lonken, maar liefst niet de hele dag. Eigenlijk zo min mogelijk, wanneer zij uitsluitend tijdens de grote vakantie lonkt, is het al zwaar genoeg. De landerigheid die zo typisch is voor de vakantie, is weinig anders dan de vrijheid die werd afgewezen omdat het te warm was voor zoveel inspanning. Boven de 25 graden zou men vrijheid moeten afschaffen.

Goed, het leven is een ritueel. De vrijheid lonkt tijdens de grote vakantie, maar goddank is die zomer snel weer voorbij en kan de bestrijding van de anarchie traditiegetrouw met voortvarendheid ter hand worden genomen. Waar je dan op uitkomt is het wonder van de stilstand.

     Nu heeft stilstand in onze contreien om allerlei redenen een negatieve bijklank. In beweging moet het leven zijn. En de mens dus ook. Werken moet hij, en als hij klaar is met werken moet hij sporten, want werken betekent achter een bureau zitten en dat is zoals bekend ongezond. Stilstand is achteruitgang. Stilstand is onproductief. Stilstand is de dood.

     Ooit hechtte de aristocratie aan deze of gene vorm van stilstand, mede dankzij het door elkaar husselen van de standen, de vrijheid lonkte weer eens, werd productiviteit een moreel imperatief. Stilstand werd de vijand van de economie en daarmee de vijand van de mens. Hoe eigenaardig. Want het jagen op geluk is toch weinig anders dan het jagen op stilstand.

     Het geluk staat stil, zoveel is zeker. Het bed hoeft niet meer verlaten te worden, eindelijk vallen laken en wereld samen. De dienstmaagd verschijnt met de pannenkoeken, de po wordt geleegd, zelfs het weer is gestremd. ‘De ware paradijzen zijn de paradijzen die je hebt verloren,’ schreef Marcel Proust.

    Geluk is de toestand waarin je het verlorene nog even om je heen hebt. Je hebt het al verloren, maar het is er nog even. Het is nog niet weggehaald. Daarom is stilstand ook zo cruciaal voor het geluk. Elke beweging brengt de machine van het verlies op gang. En als die machine eenmaal op gang is gebracht, dan is er geen houden meer aan. Maar tegelijkertijd moet het paradijs om als zodanig herkend te kunnen worden al verloren zijn. Pas op het moment dat je het verliest, herken je het: sodeju, dat was het paradijs.

     Uitzicht op het eigen verlies dat nog net aaibaar is. Zoiets zal ik me dan maar voorstellen bij geluk en nu wordt pijnlijk duidelijk hoe hopeloos het najagen van dat geluk is. Waar iets nagejaagd wordt, verdwijnt de stilstand. Het najagen brengt onherroepelijk de machine van het verlies op gang.


BRONNEN
Citaat

Arnon Grunberg, Het wonder van de stilstand. Het existentialisme van Le conseguenze dell’amore, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2013. (Dit essay maakt ook deel uit van de bundeling ‘Buster Keaton lacht nooit. Arnon Grunberg over film).

Foto

Thurman ‘Sparky’ Maddox 2020. Geplaatst met zijn vriendelijke toestemming.

Categorie: artikelen derden, Boeken, Cultuur, Filosofie

Blijven lopen. Op de hoogten van wanhoop

Blijven lopen. Op de hoogten van wanhoop

by J. Stevens · mrt 20, 2020

Het ‘juiste’ doen en het ‘foute’ nalaten? Daartoe zijn we zeker in tijden van Corona gehouden door de premier, door de Koning, de alziende blik van de buren of op zijn minst social media. Maar wat maakt ons er zo stellig over dat een dergelijk onderscheid te maken is (‘hamsteren deugt niet’) en dat wíj dit bovendien kunnen maken? En nu we toch even gedwongen stilstaan nu immers het maatschappelijk leven tot stilstand is gekomen, kunnen wij mijmeren over vragen als: doen wij in het ‘normale’ maatschappelijke leven wel ‘het juiste’? In onderstaande teksten wordt daaraan ook getwijfeld. Ze bieden op een intrigerende manier een aanknopingspunt en wellicht een welkom tegenwicht tegen al te veel (morele) zekerheid en misschien een uitnodiging om daar eens verder over te mijmeren. Je hebt nu immers toch niets anders te doen, nietwaar?

De Noord-Limburgse band Rowwen Hèze maakte ooit al in een liedtekst duidelijk dat er geen archimedisch punt is vanuit waar we goed of fout kunnen beoordelen. De tekst begint met passages over hoe schijnbaar oneerlijk het leven is, aan de hand van twee stereotypes:

Degenen die ervoor moeten vechten:

Ze zitte allien niemand kiekt nar ze um, ze griepe d’r altied net neave (Ze zitten alleen niemand kijkt naar ze om, ze grijpen er altijd net naast)
Ze vroage zich tien kier per dag af wurrum, wurrum giet ut noeit zoals ik ut wil (Ze vragen zich tien keer per dag af waarom, waarom gaat het nooit zoals ik het wil)

En degenen die het schijnbaar allemaal maar komt aanwaaien:

Altied goj zin maake zich noeit echt druk (altijd goede zin maken zich nooit echt druk)
Noeit um ‘n grapje verleage (nooit om een grapje verlegen)
Ze hebbe van alles en altied geluk (ze hebben van alles en altijd geluk)
Ze proate te hard en ze lache te veul (ze praten te hard en ze lachen te veel)
En met probleme zien ze zoe kloar (en met problemen zijn ze zo klaar)
Wat ze neet snappe dat is flauwekul (wat ze niet snappen dat is flauwekul)
En wat ze neet wiete is miestal neet woar (en wat ze niet weten is meestal niet waar)

En men vervolgt:

“D’n iene di rent veur zien leave (De ene rent voor zijn leven)

D’n andere wandelt hiel rustig vurbeej (De ander wandelt heel rustig voorbij)

Heej zuj d’r alles vur geave (Hij zou er alles voor over hebben)

En heej zet: ‘Ze moge ut hebbe van meej’ (En hij zegt: ‘Ze mogen het hebben van mij’)

Maar klopt dat eigenlijk wel, betwijfelt zanger Jack Poels het voorgaande – als een ware filosoof. En hij mijmert daarover in het vervolg van het lied:

Woar ge ok loept en wat ge ok bint (Waar je ook loopt en wat je ook bent)

Niemand de zeat ow wat good is of sleg (Niemand die zegt je wat goed is of slecht)

Niemand de wet wie verluust of wie wint (Niemand die weet wie verliest of wie wint)

Ge komt op ut end beej ow zelf tereg” (Je komt op het eind bij jezelf terecht).

 

Rowwen Hèze – Blieve Loèpe (Blijven Lopen)


Hiermee snijdt de Limburgse band treffend en op toegankelijke wijze een thema aan, waar de Roemeens-Franse filosoof Emil Cioran ook mee stoeide. Zijn werk kenmerkt zich in het algemeen door een intens filosofisch pessimisme. Zo hield hij zich in zijn werk bezig met lijden, verval en nihilisme. Kwam je bij Rowwen Hèze uiteindelijk nog ‘bij jezelf terecht’, qua morele oordelen, bij Cioran is dat nog maar zeer de vraag. Maar of dat zo erg is…?

Lees:

E.M. Cioran, On the Heights of Despair, The University of Chicago Press, 1996

 

E.M. Cioran (Rășinari, 1911 — Parijs, 1995)

 

 

Food for thought in deze tijden van Corona? Wat is beter in deze tijden: ‘Carpe diem? Memento Mori?’ Wie zal het zeggen. ‘Niemand die zegt je wat goed is of slecht / Niemand die weet wie verliest of wie wint / Je komt op het eind bij jezelf terecht’. Of misschien toch maar:

‘Be a snowflake dancing in the air, a flower floating downstream..!’


 

–

–

 

–

–

–

–

–

Categorie: Artikelen, Beeldende kunst, Boeken, Filosofie

Beruchte kajakziekte & De grootste ‘badass’

Beruchte kajakziekte & De grootste ‘badass’

by J. Stevens · okt 23, 2018

Onlangs las ik onderstaande intrigerende passage in het prachtige boek Pilgrim at Tinker Creek van Annie Dillard uit 1974. Het toeval wil dat uitgeverij Atlas Contact heeft aangekondigd om binnenkort (januari 2019) met een Nederlandse vertaling van dit bijzonder mooie boek te komen. En die Peter Freuchen die hieronder geciteerd wordt maar waarvan ik nog nooit gehoord had? Hij blijkt ook nogal bijzonder te zijn: misschien wel de meest bijzondere kerel, tevens grootste ‘badass’ ooit. Zóveel bijzonderheden zijn natuurlijk reden voor een nadere beschouwing.

CITAAT:

“When too much light falls on everything, a special terror results. Peter Freuchen* describes the notorious kayak sickness to which Greenland Eskimos are prone.

‘The Greenland fjords are peculiar for the spells of completely quiet weather, when there is not enough wind to blow out a match and the water is like a sheet of glass. The kayak hunter must sit in his boat without stirring a finger so as not to scare the shy seals away… The sun, low in the sky, sends a glare into his eyes, and the landscape around moves into the realm of the unreal. The reflex from the mirrorlike water hypnotizes him, he seems to be unable to move, and all of a sudden it is as if he were floating in a bottomless void, sinking, sinking, and sinking… Horror-stricken, he tries to stir, to cry out, but he cannot, he is completely paralyzed, he just falls and falls.’ ”

— Annie Dillard, Pilgrim at Tinker Creek [1974]

‘[…] he just falls and falls.’
 

Inuit in een kajak op een bijna windstil Lake Harbour, (CAN) [± 1920]
 


Pelgrim langs Tinker Creek – Annie Dillard

Bovenstaande passage komt uit een boek van Annie Dillard. Zij verhuisde in 1971 naar Tinker Creek, een vallei in de Amerikaanse staat Virginia. Daar woonde ze vier seizoenen, alleen, in een huis aan de rand van het dal. Tijdens haar verblijf houdt Dillard een dagboek bij waarin ze over haar dagelijkse omzwervingen langs de oevers van het riviertje Tinker Creek schrijft.

De lucht boven Tinker Creek

Energiek en bezield vertelt ze over de vaak genadeloze natuur in en rond de rivier en hoe gedurende de seizoenen het leven onophoudelijk aan verandering onderhevig is. Annie Dillard dwingt je voortdurend naar details te kijken, waardoor je je aldoor omringd voelt door het mysterie, de dood, de schoonheid, en het geweld van de natuur. En dat is meteen de grootste les van Dillards proza: dat we niet los van de natuurlijke wereld leven, maar er deel van uitmaken.

Tinker Creek: mooie bossen, riviertjes en watervallen

Pelgrim langs Tinker Creek is een subliem poëtisch dagboek, een kroniek van een zoektocht naar niets minder dan de betekenis van het leven, een natuurklassieker van jewelste. Het wordt niet voor niets altijd in één adem genoemd met Walden van Henry David Thoreau of de boeken van John Muir. In dat rijtje past ook de, wat Fernweh Magazine betreft, onvolprezen hedendaagse Franse schrijver Sylvain Tesson, waarover wij onder meer hier (=passage uit één van zijn boeken) en hier (=aankondiging en samenvatting nieuw te verschijnen boek) eerder schreven.

De Nederlandse versie

In januari 2019 verschijnt het boek Pelgrim langst Tinker Creek van Annie Dillard in Nederlandse vertaling bij uitgeverij Atlas Contact.


* Over Peter Freuchen, mogelijk de interessantste man ter wereld…

Wie is die man die Annie Dillard in haar boek citeert? Dat is niet zomaar iemand. Lorenz Peter Elfred Freuchen (1886 – 1957) was een Deense ontdekkingsreiziger, auteur, journalist, arts, antropoloog en sowieso een héééle vette Badass (met hoofdletter ‘B’). Hij is onder meer beroemd vanwege zijn Arctic exploration, in het bijzonder de Thule Expedities waarvoor hij met een hondenslee 2000 kilometer (!) sneeuw, ijs en vrieskou trotseerde.

Eén van vele avonturen

Omdat hij het, eenmaal aangekomen in Groenland, wel naar zijn zin had, bleef hij twee decennia bij de “Eskimo’s” (tegenwoordig worden de inheemse bewoners van Groenland ‘Inuit’ genoemd). Hieronder zie je hem afgebeeld in een jas gemaakt van… de ijsbeer die hem aanviel. Een wolf die hem ooit aanviel, viel hetzelfde lot ten deel.

Ook had hij eens te kampen met bevroren ledematen. Zijn voeten waren al helemaal zwart van het koudvuur. Wat doet een man als Freuchen dan? Met een tang en een hamer zette hij vervolgens zélf maar even de aangetaste delen van zijn eigen voeten af, waaronder al zijn tenen. Chuck Norris is een pussy als je dat leest, nietwaar?

Oké Rambo nam het in de film weliswaar op tegen de Russen in Afhanistan maar Peter Freuchen was op zijn beurt in het echte leven een heuse ‘Nazi-slayer’. Bovendien gaf Freuchen natuurlijk ondergronds leiding aan het Deense Verzet. Toen hij onverhoopt in de handen van de Nazi’s viel – die vanwege zijn enorme slagkracht jacht op hem maakten – veroordeelden ze hem tot de doodstraf. Deze werd niet voltrokken omdat… onze held Rambojaans wist te ontsnappen. In zijn geval naar Zweden.

Peter Freuchen [1906]
Na de oorlog ondernam hij en passant ook nog expedities naar Zuid-Afrika en het immer plezierige Siberië. O ja, hij speelde ook nog in speelfilms waarvan er één natuurlijk een Oscar won. Hij trouwde drie keer. Alledrie de keren met bijzondere vrouwen: eerst een Inuit-mevrouw en na haar dood een miljonairsdochter bijvoorbeeld.

En wat deed hij toen hij eens in het Arctische gebied levend begraven werd in een soort van sneeuw- en ijssarcofaag, veroorzaakt door een lawine tijdens een zware storm? Van zijn eigen bevroren uitwerpselen maakte hij een mes waarmee hij zich een weg naar de oppervlakte bikte. Dat heb ik zelfs McGyver himself nooit zien doen. Zijn vele unieke etnologische, literaire en overige bijzondere verrichtingen laat ik zelfs nog buiten beschouwing. Wel stel ik de vraag: is Peter Freuchen, de ultieme Badass? Wie durft daarover nog te twijfelen?

Peter Freuchen – een beer van een vent


♥  Fernweh Magazine belicht regelmatig voortreffelijke,

    vrij onbekende en / of in de vergetelheid geraakte, boeken.



Als je bovenstaand artikel interessant vond, lees dan ook:

Biografieën van obscure figuren / helden

  • Wie wil niet ook een beetje Martin zijn?
  • ‘Jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar?’ (over Ben Ali Libi, goochelaar)
  • Het fabuleuze verhaal van Xepsiss Klerglemoss, uitvinder
  • Het bos in – 27 jaar alleen in de wildernis
  • Held Havel is heengegaan – in memoriam
  • De heerlijke herontdekking van Hailu Mergia

Prachtige passages uit (obscure) literatuur e.d.

  • Ongebaande paden | Sylvain Tesson
  • De samenzwering der fietsers | Svetislav Basara
  • Meervoudig afwezig – Verrukelijke poëzie  | Ester Naomi Perquin
  • De hopeloze kunst een goede hotelkamer te boeken | Hermann Hesse
  • De eerste koude nacht | Michael Löffler
  • Helaas, helaas, helaas, de zomer ging | Willem de Mérode

–

–

–

 

Categorie: Boeken, Cultuur, Reizen

Verlangen naar nog niet verschenen romans

Verlangen naar nog niet verschenen romans

by J. Stevens · aug 28, 2018

Vrijwel nooit is mijn verlangen om een boek te lezen groter dan op het moment dat het nog net niet is verschenen (in Nederlandse vertaling). Hieronder raad ik alvast een aantal van die boeken aan. Geduld, geduld, want ze zijn binnenkort te koop maar nu nog net even niet…

 

1. Meneer Kato speelt familie – Milena Michiko Flašar

COVER Meneer Kato speelt familie - Milena Michiko Flasar - Fernweh MagazineDe Japans-Oostenrijkse Milena Michiko Flašar (1981) heb ik leren kennen via haar prach-ti-ge debuut: Een bijna volmaakte vriendschap. De schrijfster studeerde onder meer vergelijkende literatuurwetenschappen in Wenen en Berlijn . Ze is de dochter van een Japanse moeder en een Oostenrijkse vader en de schrijfster woont in Wenen. Het prachtige boek dat in een ‘Japanse verstilde stijl’ geschreven is, moet je echt lezen als je dat nog niet gedaan hebt. Een introverte beauty van bescheiden omvang, waarmee ze terecht vele prijzen won. Niet alleen biedt het tere boek een fijne leeservaring maar en passant leer je ook nog de ins en outs van het leven in het hedendaagse Japan; bijvoorbeeld over hikikomori en salary men. Een echte aanrader.

Dit verfijnde boek maakt me extra nieuwsgierig naar haar opvolger. Binnenkort (vanaf begin september 2018) is in vertaling Meneer Kato speelt familie verkrijgbaar. Ik kan niet wachten!

Samenvatting

De dagen rekken zich oeverloos, en tegelijk vliegt de tijd voorbij als een zwaluw. Eigenlijk kan het leven nu écht beginnen. Misschien moet hij een klein wit hondje aanschaffen? Meneer Kato verlangt naar een opwindend leven. In ieder geval minder saai.
Wat benijdde hij zijn collega, die na zijn pensioen een motor kocht en met wapperend haar de ondergaande zon tegemoet reed (ook al was er niets van waar). Maar nu is meneer Kato zelf pensionado en heeft hij geen idee hoe hij zijn verdere leven zal aanpakken. De kinderen zijn al lang het huis uit, en thuis werkt hij zijn vrouw op de zenuwen. In de grote flat, waarvoor hij zo hard heeft gewerkt, is het stil geworden.
Of die jonge vrouw die hij onlangs op de begraafplaats heeft ontmoet een kletsmajoor of een oplichter is, weet hij niet zo goed. Maar hij neemt haar aanbod aan om als medewerker van haar agentschap Happy Family als stand-in op te treden. De ene keer als lieve opa, een andere keer als ex-echtgenoot die zonder morren de afwas doet, of als begripvolle baas. Allemaal mensen die in deze vorm niet bestaan. Het is een inventieve ‘waarheidscorrectie’. Meneer Kato speelt zijn rol met volle overtuiging, steeds weer verrast over al die onvervulde wensen, verkeerde keuzes en gemiste kansen, jaloezie en verdriet.
Net als in haar bewonderde debuut Een bijna volmaakte vriendschap slaagt Milena Michiko Flašar erin om met compassie en warmte over een heel gewoon maar uniek leven te vertellen. Ze schrijft over iemand die op het laatste moment begrijpt, dat geluk of een geslaagd leven geen toeval of lot is, maar hard werken.

 

  • Taal: Nederlands
  • Verschijningsdatum: begin september 2018
  • Aantal pagina’s: 192 pagina’s
  • ISBN13 9789059368088
  • Auteur: Milena Michiko Flasar /// Vertaald door: Kris Lauwerys
  • Uitgever: Cossee

2. Mijn jaar van rust en kalmte – Ottessa Moshfegh

COVER Mijn jaar van rust en kalmte - Ottessa Moshfegh - Fernweh MagazineMedio september komt vervolgens een boek in vertaling uit van de in Boston (VS) geboren Ottessa Moshfegh: Mijn jaar van rust en kalmte. Haar korte verhalen in The Paris Review waren eerder prijswinnend. Ze ontving een ‘creative writing fellowship’ van de National Endowment of the Arts en nu is ze een Wallace Stegner fellow aan Stanford University. Haar roman Eileen stond op de shortlist van de Man Booker Prize 2016. Natuurlijk verlangen we allemaal naar een jaar van rust en kalmte en alleen al daarom zijn we geïnteresseerd in dit boek. Daarnaast ben ik ook erg benieuwd naar deze jonge schrijfster die door kenners gezien wordt als een van de meest veelbelovende schrijftalenten in de VS en daarbuiten.

Samenvatting

Eigenlijk zou onze hoofdpersoon gelukkig moeten zijn: ze is jong, slank, mooi, net afgestudeerd aan Columbia, heeft een eenvoudige baan bij een trendy kunstgalerij en woont in een appartement aan de Upper East Side van Manhattan dat ze – net als alles in haar leven – betaalt van een erfenis.

Desondanks is er een donker, luchtledig gat in haar hart dat niet enkel te verklaren is door het verlies van haar ouders, de manier waarop haar geliefde haar behandelt of haar sadomasochistische relatie met haar beste vriendin Reva. Het is het jaar 2000 in een stad die glinstert van rijkdom en onuitputtelijke mogelijkheden. Wat zou er dan toch zo vreselijk verkeerd kunnen voelen?

Mijn jaar van rust en kalmte is een krachtig antwoord op die vraag. In dit verhaal over een jaar doorgebracht onder de invloed van een waanzinnige combinatie van drugs die de hoofdpersoon zouden moeten genezen van haar vervreemding van deze wereld, toont Moshfegh de lezer hoe redelijk en zelfs noodzakelijk precies die vervreemding kan zijn. Zowel fijnzinnig als zwartgallig grappig, genadeloos en barmhartig: dit boek toont ons een jonge, veelbelovende schrijfster op de toppen van haar kunnen.

‘Een van de grappigste, meest verfrissende romans die dit jaar verschenen zijn.’

The New York Times

‘Dit is mogelijk de beste existentiële roman die niet door een Franse auteur geschreven is.’

Kirkus

 

  • Taal: Nederlands
  • Verschijningsdatum: medio september 2018
  • Aantal pagina’s: 240 pagina’s (met illustraties)
  • ISBN13 9789048846047
  • Auteur: Ottessa Moshfegh /// Vertaald door: Lidwien Biekmann & Tjadine Stheeman
  • Uitgever: Hollands Diep

3. Een zomer met Homerus. Een reis door de mythologie en het nu – Sylvain Tesson

Een zomer met Homerus - Sylvain Tesson - Fernweh MagazineWel drie heerlijke zomers bracht ik door met de geweldig avonturen van erudiet, avonturier, filosoof en Franse schrijver Sylvain Tesson. Hij mag mij vanaf de eerste zomer al tot zijn fans rekenen!

Met hem zat ik in de Auvergne, Frankrijk maar als het ware Zes Maanden in de Siberische Wouden aan het Bajkal meer, in het Zuiden van Siberië, Rusland. Wat een aanrader!

Een andere zomer zat ik in de zijspan van zijn antieke Russische motor. Ik las toen zijn Berezina – met Napoleon in de zijspan. Op zijn motor (voor kenners: een echte Ural!) scheurt Tesson samen met een stel vrienden met dito motoren van Moskou naar Parijs. Tesson volgt het winterse, terugtrekkende spoor van Napoleon en zijn Grande Armée nadat het, dan exact 200 jaar geleden, door tsaar Alexander I is verslagen en over de rivier Berezina een goed heenkomen zoekt. Ternauwernood ontsnapt Napoleon daar aan een totale vernietiging. Onderweg in de zijspan leest Tesson – en dus ook ik als lezer – de mémoires van generaal Caulaincourt en luitenant Bourgogne.

Vorig jaar zomer las ik nota bene ín Frankrijk zijn tocht Langs ongebaande paden – een voetreis dwars door Frankrijk. Heerlijk om samen met Sylvain Tesson weg van de digitale snelweg de geitenpaden die je dwars door de Franse natuur leiden, te betreden. Lees hier een mooi (kort) fragment uit dat boek.

Dan nu zomervakantie 2018. Ik had me natuurlijk verheugd op weer een avontuurlijke reis met Tesson. Maar tot mijn grote ontsteltenis ontdekte ik… géén nieuwe Tesson. Wat een teleurstelling! Er zou pas in december 2018 een nieuwe uitkomen in Nederlandse vertaling. Een zomervakantie zonder de Fransman dus, maar gelukkig wel met het vooruitzicht dat er een winter met Tesson aankomt. En toch zal dit ook alsnog een beetje een zomer met Tesson opleveren want zijn nieuwe boek heet: Een zomer met Homerus – Een reis door de mythologie en het nu. Wat ik ervan weet is dat hij in de zomer van 2017 een serie programma’s voor de Franse radio maakte, en dat dit boek daarvan de neerslag is.

Overigens een tip voor de liefhebbers van de boeken van Sylvain Tesson: in het Frans zijn nog meer van zijn boeken te verkrijgen. Hopen dat uitgeverij Athenaeum zijn hele oeuvre tot op heden vertaalt! Het is de moeite waard!

Samenvatting

De Ilias en de Odyssee zoals ze u nog nooit verteld zijn. Een reis van Homerus naar de eenentwintigste eeuw – een reis van 2500 jaar.

Iedere keer dat je een persoonlijke crisis doormaakt, of getuige bent van een ramp, vind je bij Homerus de beschrijving ervan, de uitleg en de duiding. Zijn werk is een leidraad voor het leven. Sylvain Tesson, befaamd reiziger en schrijver, neemt ons mee naar Homerus’ wereld én de onze: “In het Midden-Oosten maakt men elkaar af, Homerus beschrijft die oorlog. De Koerden vechten voor hun land, Homerus verhaalt over de strijd van Odysseus om zijn verloren macht terug te krijgen. Ecologische rampen jagen ons angst aan, Homerus schildert de razernij van de natuur en de waanzin van de mens.’

Maar Homerus is ook, en allereerst: de vreugde van het lezen. Ook voor kinderen. Zijn werk zit vol stelende meisjes, figuren die uit de aarde tevoorschijn komen, monsters die helden bevechten op het water, in het water, in de lucht…

  • Taal: Nederlands
  • Verschijningsdatum: december 2018
  • Aantal pagina’s: 176 pagina’s
  • ISBN13 9789025309510
  • Auteur: Sylvain Tesson /// Vertaald door: Katelijne de Vuyst
  • Uitgever: Athenaeum

 

Categorie: Boeken, Cultuur Tags: Boek, Boeken, Boekrecensie

Ongebaande paden

Ongebaande paden

by J. Stevens · aug 15, 2017

“Ik had een droom die me niet losliet. Ik stelde me voor dat er een beweging zou ontstaan die het ‘genootschap van de ongebaande paden’ zou heten. Die ongebaande paden stonden dan niet alleen voor een netwerk van dwarswegen, maar konden ook duiden op de mentale omzwervingen die we zouden maken om aan de moderne tijd te ontsnappen. Getekend op een kaart en slingerend over de grond zouden ze zo hun weg vervolgen in onszelf en onze geestelijke vluchtroute traceren. Je hoefde de wereld niet te minachten of de pretentie te hebben die te kunnen veranderen. Nee! Het feit dat je er niets mee gemeen had was al voldoende. De wereld uit de weg gaan vond ik getuigen van moed en tact. De aftocht organiseren leek me dringend gewenst. De regels voor deze existentiële onderduiktactiek beperkten zich tot een paar simpele voorschriften: je niets aantrekken van wat er in de wereld gebeurde, je nergens door laten meeslepen, zelf bepalen wanneer je in opstand kwam, waar je warm voor liep, wat je tegen de borst stuitte, je verschansen achter een muur van boeken, tussen de bomen, aan tafel met vrienden, denken aan dierbaren die waren overleden, je omringen met wie je liefhad, mensen helpen die je daadwerkelijk was tegengekomen en van wie je niet alleen het statistische bestaan had bestudeerd. Kortom, je eigen weg gaan. Beter nog: verdwijnen! ‘Leef in het verborgene’, luidde een van de spreuken van Epicurus (niet dat dat hem is gelukt, want tweeduizend jaar na zijn dood weten we nog steeds wie hij is). Maar daarmee heeft hij wel een pleidooi gehouden voor de ongebaande paden.

Sylvain Tesson op weg dwars door onbekend Frankrijk. Deze foto werd gemaakt door zijn kompaan en (deels) reisgezel: Thomas Goisque

We zouden die ongebaande paden massaal gaan bewandelen want de groep die een allergie ontwikkelde voor virtuele illusies werd alleen maar groter. We hadden genoeg van de aansporingen van onze tijd: Enjoy! Take care! Be safe! Be connected! We waren het koortsachtige stadsleven zat. Als we de blauwe schermen die onze hightech levens beheersten kapot zouden trappen, zou daarachter zo’n ongebaand pad opdoemen, als een licht aan het einde van een tunnel. Dit alles was geen politiek manifest. Het was een uitnodiging om de benen te nemen. Leven leek me synoniem met wegwezen. Nadat Napoleon met generaal De Caulaincourt de Berezina was overgestoken, had hij in de arrenslee die hen terugbracht naar Parijs tegen hem gezegd: ‘Er zijn twee soorten mensen, degenen die bevelen en degenen die gehoorzamen.’ Toen ik me nog hevig interesseerde voor het Empire, en zelfs met een steek op in bad ging, had ik dat een zeer rake uitspraak gevonden. Maar nu, terwijl ik op de modderige oever van de Var mijn sokken uitwrong, vond ik dat de keizer een derde categorie over het hoofd had gezien: degenen die vluchten. ‘Sire!’ zou ik, als ik hem gekend had, tegen hem hebben gezegd, ‘Vluchten is bevelen! Je beveelt tenminste het lot om je met rust te laten.’ “”


Het bovenstaande had zomaar

de beginselverklaring kunnen zijn van:

Fernweh | Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!


Passage geciteerd uit:

  • Sylvain Tesson, Ongebaande paden – Een voetreis dwars door Frankrijk, Amsterdam – Antwerpen, Uitgeverij De Arbeiderspers, Vert. Eef Gratama, blz. 38 – 40. 

Reiziger, filosoof en avonturier Sylvain Tesson (1972) is een bekende en zeer populaire hedendaagse Franse schrijver. De Arbeiderspers publiceerde eerder van hem Zes maanden in de Siberische wouden (Prix Médicis 2011) dat tevens een van onze lievelingsboeken is en Berezina (Prix des Hussards 2015).

Wij hopen oprecht dat De Arbeiderspers nog vele boeken van hem (alsnog) zal vertalen: een unieke, prettig wijsgerige en bovendien erudiete stem in de hedendaagse literaire wereld.


♥ Fernweh Magazine belicht regelmatig voortreffelijke en soms helaas onbekende / obscure boeken.

 

 

Categorie: Boeken, Cultuur

De Samenzwering der Fietsers

De Samenzwering der Fietsers

by J. Stevens · jul 5, 2017

“Diezelfde avond kregen alle deelnemers enveloppen met een gemarkeerde route, een gedetailleerde omschrijving van de dromen die ze zouden moeten hebben op specifieke punten en met individuele taken. Onmiddellijk werd het duidelijk dat de waarschuwingen van de gezant van de Grootmeester geenszins holle frasen waren. Zonder die waarschuwingen zouden de taken tot verbazing bij iedereen hebben geleid. Ik zal er maar een stuk of wat citeren: Eén fietser diende bijvoorbeeld tien gram hasjiesj in een bepaalde straat, van een bepaalde man in Istanboel te kopen en deze vervolgens gedurende de maand september op te roken in kamer 213 van het ‘Hotel Paris’; Anderzijds werd een ander opgedragen om een ​​oud huis in Smyrna te kopen, te renoveren, te meubileren en vervolgens aan een derde fietser op te leveren die op 15 augustus in Smyrna zou arriveren om datzelfde huis in brand te steken in de nacht van de 16e op de 17e; Eéntje zou zelfs een fourniturenwinkel in Athene moeten openen en een ander diende chef-kok te worden in de residentie van de Britse ambassadeur in Ankara.”

Passage uit: Svetislav Basara, The Cyclist Conspiracy, OpenLetter, March 20, 2012 [978-1-934824-58-0]


  • Vertaald uit het Engels door J. Stevens, Fernweh Magazine.
  • Orginele titel (Servisch:) Fama o biciklistima (‘Gerucht over fietsers’) .
  • Jaartal coverfoto: 1898. Bron foto: onbekend.

♥ Fernweh Magazine belicht regelmatig voortreffelijke maar helaas onbekende / obscure boeken.

 

Categorie: Boeken, Cultuur

  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2023 Fernweh Magazine · Log in

  • Home
  • Winkel
  • Winkelmand
  • Mijn account
  • Inschrijven voor de nieuwsbrief