ALBUMTIPS WEEK nr. 19 | 2016
Volg onze wekelijks vernieuwde TIP playlist hier op Spotify:
https://open.spotify.com/…/…/
1. James Blake – The Colour in Anything
2. Kaytranada – 99.9%
3. Anohni – Hopelessness
4. Ry X – Dawn
5. Whyte Horses – Pop or not
—–
BONUSTIPS:
– Mary Chapin Carpenter – The Things That We Are Made Of.
– The Reverend Shawn Amos – Loves You
– Psychic Temple – III
– J Dilla – Jay Love Japan (heruitgave 2007)
—–
Waarom zijn Gergory Porter en Beyoncé niet vermeld? Omdat hun nieuwe albums niet (helemaal) vrijgegeven zijn op Spotify. Dus ren naar je platenzaak en koop ze!
—–
1. James Blake – The Colour in Anything
James Blake is op zijn 3e album waar hij altijd al was. Een wereld vol ‘reverberating space, sparsely populated by stirring electronics’ en sublieme, overstuurde en gefragmenteerde vocalen ‘by the intensity of emotion (and a vocoder)’, schrijft The Guardian. Waar hij eerst alleen stond in zijn pop, die vervat was in electronica uit Detroit (zie ook de Detroit techno-labels waar hij zijn eerste tracks op uitbracht), is zijn stijl nu reeds overgenomen en een heel eigentijds eigen genre gaan vormen. Een groter compliment kun je bijna niet krijgen. London Grammar, Jack Garratt, Låpsley en Anohni op zijn album Hopelessness (zie hieronder nr. 3) hebben het in de mainstream opgenomen en zijn invloed is zelfs te horen bij pop idolen als Justin Bieber en Zayn Malik. James Blake: ‘I’m the opposite of punk. I’ve subdued a generation’
“Blake may have laid the groundwork for that, but The Colour in Anything reaffirms that he stands apart from his new peers. His music is not nice; the production frequently evokes a disturbed mind, and over it he speaks of profound alienation. Modern Soul, the album’s first single, is dominated by one of Blake’s typically sublime vocal melodies, but beneath that is hollow percussion, faint sirens and the endless refrain of “I want it to be over.” A sense of negation – the temptation to retreat from a bleak outside world – forms the disquieting background noise to his songs. There is space in all minimal electronic pop, but only in Blake’s does it feel so much like void.
Nowadays, though, your vocal style is your calling card more than ever – and Blake’s is not only distinctive, it’s peerless. It’s magical in its evocative powers, and like Arthur Russell he can summon a sort of joyful sadness that seems to transcend the song itself. It means this album of digital anxiety and millennial unease is wrapped in something that feels both toweringly accomplished and heart-wrenchingly frail – and for that reason it should be treasured.”
Lees de hele recensie in The Guardian => https://www.theguardian.com/…/
2. Kaytranada – 99.9%
Kaytranada wordt al lange tijd gezien als een groot producerstalent in de hiphop. Toch schurkt hij regelmatig maar net tegen de hiphop aan, zo ook op dit debuutalbum. Hierop laat hij horen al een geheel eigen stijl te hebben ontworpen, met veel nadruk op de ritmesectie en daar atmosferische synthesizers overheen. Ritmisch gezien leunt hij daarbij meer naar de jazz en funk toe; vol spanning en met veel aandacht voor de groove. We komen de hiphop echter wel tegen in de vocalen. Kaytranada trekt namelijk een heel blik aan gastartiesten open, van dat andere opkomende hiphoptalent Anderson .Paak tot aan de terugkerende popster Craig David. Omdat Kaytranada’s muziek bij vlagen wat ongrijpbaar is, is het fijn dat zijn instrumentale muziek af wordt gewisseld met (pop)liedjes die wat meer houvast bieden. Het album weet echter continu te verrassen in zijn inventieve producties en is daarmee inderdaad het opwindende debuutalbum dat we verwachtten. Recensie: A. de Vries
3. Anohni – Hopelessness
Anohni is de nieuwe naam voor Antony Hegarty, voormalig zanger van Antony & The Johnsons. Op ‘Hopelessness’ werkt Anohni samen met de bijzonder exclusieve sophisticated acts Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke waardoor dit project veel elektronischer, grilliger en op een bepaalde manier hipper is dan Antony & The Johnsons. De boodschap van Anohni is politiek en doordrenkt met angst en wanhoop over de achteruitgang van het milieu, de verontrustende opwarming van de aarde en de smeltende ijskap in het bijzonder. Dit is een dance album op z’n Anohni’s opgetuigd met haar soulvolle stem en alarmerende teksten… addressing surveillance, drone warfare and ecocide. Een radicale breuk met de zanger’s vroegere symfonische samenwerkingen… the album seeks to disrupt assumptions about popular music through the collision of electronic sound and highly politicized lyrics.
4. Ry X – Dawn
De Australische singer-songwriter Ry X – geboren als Ry Cuming – heeft ons een tijdje laten wachten. Debuutalbum Dawn was er namelijk ontegenzeggelijk eentje om naar uit te kijken. Of het wachten de moeite waard was? Nou en of. Zijn muziek varieert van akoestische, weekhartige ballads naar voortdrijvende tracks vol mysterieuze vocalen en dreigend gitaarspel. Dawn opent met een gelijknamige interlude welke overgaat op Shortline, wat net zo goed een fijnbesnaarde track van Bon Iver had kunnen zijn. Het fraaie, hoge stemgeluid van Cuming krijgt halverwege bijval van klein pianospel en een subtiele beat. Muziek gevoed door de uitgestrekte landschappen van vaderland Australië. Elk nummer klinkt steeds een beetje anders, maar wel zo geproduceerd dat het een welgevormd geheel betreft. En waar Shortline aan Bon Iver doet denken, daar neigt het prettig voortkabbelende gitaarliedje Salt naar James Vincent McMorrow en hebben tracks als Hold Me Love en Lean sterke affiniteit met het werk van Oscar & The Wolf. Dergelijke vergelijkingen zijn mooi, maar nemen niet weg dat Dawn een op zichzelf staande plaat is vol schitterende popliedjes van een eigenzinnige zanger die lang geleden werd geïnspireerd door niemand minder dan Jeff Buckley. Recensie: J. Teitsma
5. Whyte Horses – Pop or not
Band rond Dom Thomas, een muziekfanaat die de hele wereld afstruint naar obscure en zeldzaam vinyl, en dat is terug te horen in hun muziek. Turkse Psyche, Braziliaans, Broadcast, Lee Hazlewood, en Serge Gainsbourg, punk en elektronica . De mengelmoes op dit album is het directe resultaat van al dat gegraaf en het is ze op een hypnotiserend fraaie manier gelukt om dit alles samen te smelten.
Het lijkt wel of al het gezoek naar perfecte platen hen heeft doen besluiten die maar gewoon zelf te maken. Bijzonder!
BONUSTIPS:
– Mary Chapin Carpenter – The Things That We Are Made Of
Carpenter noemt zichzelf old school, in de zin dat voor haar het beluisteren van een album in zijn geheel moet gebeuren en dat de volgorde van de nummers daarbij heel belangrijk is. Daarom is het geen toeval dat dit album begint met Something Tamed Something Wild, waarin de zangeres een samenvatting geeft van de belangrijke gebeurtenissen in haar leven. In de rest van de nummers gaat ze daar dan dieper op in, met tot de verbeelding sprekende titels als The Middle Ages en What Does It Mean To Travel. Een conceptalbum dus, maar dan wel een dat bestaat uit 11 betoverende liedjes, die bovendien ook nog prachtig zijn geproduceerd door Dave Cobb. Mary Chapin was altijd al een meester in het vervatten van beeldrijke, aardse, poëtische teksten in verraderlijk simpele melodieën die de emotionele lading nog extra versterken. Het is dan ook een genoegen dit album in zijn geheel, zoals Carpenter het heeft bedacht, te beluisteren. Recensent: Jos van den Berg
– The Reverend Shawn Amos – Loves You
Halleluja mensen, gaat dit luisteren. Zeker op zondag natuurlijk. Dan houdt hij extra van je.
Mini docu over het bluesalbum: The Reverend Shawn Amos Loves You — geproduceerd door Mindi Abair en featuring The Blind Boys of Alabama en Missy Andersen:
– Psychic Temple – III
Met hun derde album rond Psychic temple de overgang af van avant-jazz soloproject naar een full operational band die z’n wortels heeft liggen in de rijke historie van klassieke Amerikaanse soul, blues en folk. Je hoort in hun geluid net zoveel terug van de Californische canyons als van de moerassen van het diepe zuiden. Psychic Temple cult-leider Chris Schlarb stapt uit z’n eigen schaduw. Indrukwekkende lijst met gastmuzikanten: Spooner Oldham (Neil Young, Bob Dylan), David Hood (J.J. Cale, Aretha Franklin), Mike Watt (Minutemen, Stooges), Avi Buffalo, Nedelle Torrisi (Sufjan Stevens).
– J Dilla – Jay Love Japan (heruitgave)
Besides being a posthumous release, the Jay Love Japan EP was a much delayed release by the time it landed in 2008, having been originally announced in 2005. As the logistics were worked out with late producer’s estate, numerous bootlegs, test pressings, and promos appeared. This final, official version differs little from any previous underground incarnation, and while the soulful beats are as good as the three years of Internet message board discussion has declared, the package, as it always has been, is woefully short. Ten tracks, mostly instrumental, fly by in just over 20 minutes with only the two vocal cuts — “Say It” with Ta’Raach and “First Time” with Slum Village member Baatin — sounding truly finished. The good news is that fanatics finally get decent packaging around these cuts, but the set is much less satisfying than his grand beat album Donuts. [bron: Allmusic]