Fernweh Magazine

Ontsnap. Steeds vaker. En verder..!

Cultuur

Albumtips week Nr. 7 | 2017

Albumtips week Nr. 7 | 2017

by ·

Albumtips week Nr. 7 | 2017 | Fernweh Magazine

 

Rag ‘n’ bone Man – Human

Op zijn vijftiende begon Rory Graham, beter bekend als Rag ‘N’ Bone Man, in de Britse hiphopscene en later op aandringen van zijn vader als zanger op lokale bluesjamsessies. Deze afwisselende invloeden komen goed tot zijn recht in de eerste twee EPs, die hij heeft uitgebracht, zijn krachtige bluesstem wisselt RAG'N'BONE MAN - HUMAN -DELUXE-moeiteloos af met de raps van Vince Staples. Het werd tijd voor een volledig album en als voorproefje kwam vorig jaar de hitsingle Human uit. Het nummer opent met een strakke baslijn en bouwt langzaam op tot een explosieve mix van warme soul en klassieke blues. Rory laat horen dat hij met zijn authentieke stem een fenomenale powerballad neer kan zetten. Het tweede nummer Innocent Man heeft een subtiele begeleiding van een funky blazerssectie. Het is dan ook een enorm gevarieerd album met vele muzikale uitstapjes. Zo horen we in de intieme pianoballad Grace zelfs invloeden uit de gospel. Uiteraard laat hij ook zijn roots niet achterwege en op Ego horen we dan zelfs dat hij uitstekend kan rappen. De vlekkeloze omschakelingen zijn de kracht van debuutalbum Human dat, ondanks de vele verschillende stijlen, als één geheel heerlijk luistert. Rag’N’Bone Man laat horen dat hij terecht één van de meest veelbelovende nieuwe artiesten is. [Recensie T. Jansen | Mania]

N.B. Wij vinden, met uitzondering van ‘Human’ dit langverwachte en enorm gehypte album, muzikaal gezien, helaas nogal tegenvallen. De arrangementen, muziek en vooral de sound hadden een Idols-winnares ook niet misstaan. De meer dan weergaloze stem, zang en indrukwekkende uiterlijk van Rag ‘n’ Bone Man maken dat niet goed. Maar (ver)oordeel vooral zelf. Over smaak moet men twisten! 🙂 [Fernweh Magazine]

 

Michael Chapman – 50

CHAPMAN, MICHAEL - 50Sinds zijn werk werd uitgebracht door Tompkins Square en vooral Light In The Attic, met een mooie essentiële reissue van Fully Qualified Survivor als hoogtepunt, is Michael Chapman weer helemaal in beeld. Zijn eerste album in jaren met een volledige band is hierop een schitterend vervolg. Bij label Paradise of Bachelors huist een set gelijkgestemden die we op dit album terug horen, zoals oud-labelgenoot Steve Gunn die de productie op zich nam, net als Nathan Bowles en James Elkington. Een organisch en meeslepend werk waarmee de Britse folkheld en meestergitarist het gehoor opnieuw weet te kietelen. [Recensie: C. Ooijman]

 

Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later

KNIGHT, SONNY & THE LAKER - SOONER OR LATEROké, oké deze plaat kwam al uit op het randje van december 2016 en januari 2017 maar het is zeker nooit te laat om dit gloedvolle soulalbum, met vitale uptempo stompers en pracht ballads onder de aandacht van de luisteraar te brengen. Als je van (retro) soul houdt én van hele hele goede songs… luister dan even naar deze nieuwe van Sonny. Je moet van hele goede huize komen om dit jaar nog met een betere soulplaat te komen. Een heel goed muzikaal begin van het nieuwe jaar. Wellicht zelfs, zo zal nog blijken, onovertroffen. [Recensie: J. Stevens | Fernweh]

Image result for Sonny Knight & The Lakers – Sooner Or Later

Sonny Knight in actie…

–

–

–

–

–

–

–

–

–

 

Chuck Prophet – Bobby Fuller Died For Your Sins

Chuck Prophet heeft sinds de jaren 80 een imposant oeuvre op zijn naam staan. De eerste successen waren er met Green On Red. Daarna volgden 13 fraaie solo-albums. Tussen het maken van muziek voor PROPHET, CHUCK - BOBBY FULLER DIED FOR YOUR SINSHBO-series, het produceren en schrijven van nummers voor muzikanten als Ruthie Foster, Alejandro Escovedo en vele anderen speelt hij sinds jaren met zijn eigen band: The Mission Expres. Nu is Bobby Fuller Died For Your Sins verschenen. Wederom een eigenzinnig rock-album, waar ook omschrijvingen als indie, alt-country en rock ‘n’ roll bij passen. Zijn stem en zijn manier van zingen zijn uit duizenden herkenbaar en het geluid van het album is eerlijk en direct. Humor wordt niet geschuwd (Jesus Was A Social Drinker), maar zijn ernstige kijk op het leven en zijn zorgen over de tijd waarin we leven, voeren de boventoon. De liefde wordt trouwens niet vergeten. Een gedreven album van een eigenzinnige muzikant. [Recensie: F. Delamarre]

 

Courtney Marie Andrews – Honest Life

ANDREWS, COURTNEY MARIE - HONEST LIFECourtney Marie Andrews is een momenteel vanuit Seattle opererende singer-songwriter die al een aantal jaren platen maakt. Dit deed de Amerikaanse tot vorig jaar met niet al teveel succes, maar het vorig jaar al in de Verenigde Staten uitgebrachte Honest Life werd daar zeer warm onthaald en wist het zelfs tot een aantal countryjaarlijstjes te schoppen. Honest Life is nu ook in Europa uitgebracht en verdient ook hier absoluut aandacht. Courtney Marie Andrews laat op haar nieuwe plaat immers horen dat ze een geweldige zangeres is. Haar expressieve en emotievolle stem herinnert aan de groten uit de folk en de country en ook de songs van de Amerikaanse singer-songwriter zijn van een opvallend hoog niveau. Honest Life weet zich hierdoor vrij makkelijk te onderscheiden van de meeste andere releases uit de overvolle vijver van de folk en de country en maakt van de nog piepjonge Courtney Marie Andrews een grote belofte voor de toekomst. [Recensie: E. Zijleman]

The Molochs – America’s Velvet Glory

Belangrijkste man van The Molochs is Lucas Fitzsimons, een in Argentinië geboren muzikant, die de Amerikaanse band in 2012 oprichtte. Hij begon op een gevonden gitaar, die belangrijk werd tijdens een MOLOCHS - AMERICA'S VELVET GLORYreis naar Argentinië. Samen met zijn oude metgezel Ryan Foster, begon hij muziek te maken en een debuut volgde in 2013. Het album deed niet veel, en Fitzsimons wilde meer. Het duurde een kleine drie jaar, maar nu is er toch een nieuw album. En het is opnieuw rafelige en ruwe popmuziek, denk Modern Lovers en Velvet Underground, met sterke wortels in de jaren zestig. Mooi, lekker ongepolijst album. [Recensie: E. Mundt]

 

Aurelio – Darandi

AURELIO - DARANDINa het overlijden van Andy Palacio is Aurelio Martinez de belangrijkste man van de Garifuna muziek, de muziek van de erfgenamen van zwarte slaven uit Belize. Om zijn 30-jarig muzikanten jubileum te vieren dook hij de Real World studio’s in om samen met zijn band een aantal oude songs live op te nemen. Darandi is daarmee een geslaagde combinatie van Live LP en Best Of compilatie. [Recensie: J. Vreugdenhil]

Volg ons op Spotify:

De hopeloze kunst een goede hotelkamer te boeken

De hopeloze kunst een goede hotelkamer te boeken

by ·

Maar al te vaak ondervinden we dat een hotel voor vrijwel alle activiteiten geschikt lijkt: je kunt er heerlijk eten, films on demand kijken, een drankje drinken, fitnessen en sporten waaronder soms zwemmen; maar één ding kun je er niet en dat is, gek genoeg… slapen! Ik noem alleen al de technische onmogelijkheid in veel hotels om een kamerdeur zachtjes dicht te trekken; de klink kan niet omlaag dus gasten zullen de deur hard in het slot moeten trekken, op een manier waarbij veel geluid gegarandeerd is. Maar veel geluid én slapen? Precies: dat gaat dus niet samen. Niet alleen daarom is het van belang dat wij bij de keuze voor een hotelkamer zorgvuldig te werk gaan, tenminste als wij er willen kunnen slapen. En dat willen wij.

Recent had ik het genoegen om weer een boek van mijn favoriete schrijver Hermann Hesse te lezen. In zijn heel persoonlijke boek Kuren* gaat hij (heel) precies op deze problematiek in, in een prachtige passage die ons, hotelkamerboekers en mede-rustzoekers, toch niet onthouden mag worden. Ter inspiratie en overdenking voor het geval u de volgende keer weer eens door de receptioniste gevraagd wordt welke kamer u wenst…!

Passage van Hermann Hesse in Kuren*:

Baden Baden - Hermann Hesse - Fernweh[…] ik vulde een aanmeldingsformulier in, en begaf mij hierop in onderhandeling over mijn kamer, iets wat een normaal mens niet kent, waarvan de gruwelen een naïeveling ten enen male onbekend zijn en waarvan de duistere volledigheid slechts geopenbaard is aan een in een vreemd logement verzeild geraakte aan eenzaamheid en absolute stilte verslaafde, aan slapeloosheid lijdende kluizenaar en letterkundige.

Een hotelkamer nemen is voor normale mensen een kleinigheid, een alledaagse en zonder gevoelens geladen handeling die je in twee minuten achter de rug hebt. Voor een van ons echter, een van ons neurotici, slapelozen en psychopaten wordt deze banale handeling buitengewoon overstelpt met herinneringen, affecten en fobieën, een martelgang. De vriendelijke hotelier, de sympathieke receptioniste die ons, op eens gegeneerd dringend verzoek, hun ‘rustige kamer’ laten zien en aanbevelen hebben geen flauw benul van de storm van associaties, bange vermoedens, ironieën en zelfironieën die dit fatale woord bij ons opwekt. Hoe goed immers, hoe gruwelijk precies, hoe afgrijselijk diepgaand zijn wij vertrouwd met deze rustige kamers, deze decors van onze smartelijkste kwellingen, onze pijnlijkste nederlagen, onze diepst verborgen schande! Hoe vals en geniepig, hoe demonisch zien deze aardige meubels, deze goedbedoelde tapijten en vrolijke behangetjes ons aan! Hoe fataal, hoe vernietigend grijnst die vergrendelde verbindingsdeur met de kamer ernaast, die onzalig genoeg in het merendeel dezer kamers voorhanden is, doorgaans zich bewust van zijn eigen misselijke rol en derhalve preuts bedekt met een linnen gordijn! Hoe gepijnigd en onderworpen kijken wij omhoog naar het gewitte plafond, dat op het moment der bezichtiging steevast een zwijgende, lege grijns vertoont, om dan ’s avonds en ’s morgen vervaarlijk te gaan dreunen van de voetstappen der bovenburen — en waren het alleen hun voetstappen maar! Bekende vijanden zijn de ergste niet! Nee, op het noodlottige moment rollen over dit onschuldig witte vlak, evenals dwars door de dunne muren heen, onvermoede gedruisen en vibraties, weggesmeten laarzen, op de vloer smakkende wandelstokken, kolossale ritmische bevingen (duidend op gezondheidsgymnastiek), omvergeworpen stoelen, een van het nachtkastje vallend boek of glas, het geschuif van koffers en meubelstukken. En dan nog die menselijke stemmen, de gesprekken, het gepraat in zichzelf, het hoesten, het lachen, het snurken! En verder, erger dan dit allemaal, de onbekende, onverklaarbare geluiden, al die zonderlinge sinistere klanken die wij niet verklaren kunnen van van herkomst en vermoedelijke duur wij geen enkel vermoeden kunnen vormen, die klop- en woelgeesten, al dat knappen, tikken, fluisteren, blazen, hijgen, ruisen, zuchten, knarsen, piepen en fluiten — God kent de rijkdom van het onzichtbare orkest dat zich schuil kan houden in de luttele vierkante meters van een hotelkamer!

De keuze van een slaapkamer is dus voor een onzer een uiterst netelige, belangrijke en dan nog vrijwel hopeloze onderneming, waarbij met twintig dingen, met honderd mogelijkheden rekening gehouden dient. In het ene vertrek is de muurkast, in het andere de kachelpijp, in het derde de ocarinaspelende buurman bron van akoestische surprises. Daar nu de ervaring uitwijst dat de zo vurig begeerde rust en slaapgaranties bij geen enkele kamer ter wereld vast te stellen zijn, daar nu ook de schijnbaar rustigste kamer verrassingen herbergt (heb ik niet al eens om er zeker van te zijn dat er boven of naast mij geen enkele rustverstoorder aanwezig was, op een afgelegen dienstbodenkamertje op de vijfde verdieping gewoond, om daar tot de bevinding te komen dat het boven mij in plaats van de gemeden tijdgenoten, op het dak krioelde van levenslustige ratten?) zou je derhalve tenslotte geen afstand moeten doen van iedere keuze, halsoverkop in je noodlot duiken en het toeval de vrije loop laten? Is het, in plaats van jezelf te kwellen en af te peigeren om dan een paar uur later toch teleurgesteld en treurig oog in oog te staan met het onvermijdelijke, niet verstandiger om het blinde fatum zijn gang te laten gaan en op goed geluk de eerste de beste kamer maar te nemen? Zeker, dat is verstandiger. Wij doen het echter niet, wij doen het misschien hoogstens een enkele keer, want zouden intelligentie en het vermijden van opwinding alleen ons doen en laten bepalen, wat zou er dan van ons leven terechtkomen? Weten wij niet dat ons lot aangeboren is, onontkomelijk, en hechten wij desondanks niet allemaal vurig en fanatiek aan de illusie van de keus, van de vrij wil? Zou niet ieder van ons, als hij een dokter kiest voor zijn ziektes, als hij beroep en woonplaats, een geliefde en een bruid uitzoekt, dit alles even goed en met wellicht beter resultaat aan het nuchtere toeval kunnen overlaten — en kiest hij niet desondanks, besteedt hij niet een massa hartstocht, moeite en zorg aan al deze dingen? Misschien handelt hij uit naïveteit, uit kinderlijke hartstocht, in het geloof aan zijn macht en overtuigd van de beïnvloedbaarheid van het noodlot; misschien ook handelt hij uit scepsis, grondig overtuigd van de waardeloosheid al zijner bemoeienissen, maar evenzeer overtuigd dat streven en handelen, kiezen en zichzelf kwellen mooier, vitaler, bevredigender, of op zijn minst amusanter zijn dan te verstarren in passieve resignatie. Hoe dan ook, in elk geval is dit hoe ik, clownesk kamerzoeker, te werk ga wanneer ik, alle diepe overtuigdheid van de vergeefsheid en koddige zinloosheid mijner strevingen ten spijt, ondanks alles telkens weer langdurige onderhandelingen voer over de te kiezen kamer en informeer naar buren, naar deuren en openslaande vensters, naar alle eventuele bijzonderheden. Het is een consciëntieus spel, een sport, als ik mij in deze onbeduidende, alledaagse kwestie telkens opnieuw inlaat met de illusie, met de fictieve spelregel dat dit soort dingen überhaupt voor een redelijke benadering in aanmerking komt, een redelijke benadering waard is. Ik ga hierbij even slim en even onnozel te werk als een kind bij de aankoop van snoepgoed of als een speler die zijn inzet baseert op mathematische tabellen. In al deze situaties weten wij maar al te goed dat we aan het nuchtere toeval zijn overgeleverd, en toch handelen wij, vanuit een diepe geestelijke behoefte, of er geen toeval zou kunnen en mogen bestaan, alsof alles ter wereld onderworpen zou zijn aan ons redelijk denken en coördineren.

Dus praat ik de vijf of zes leegstaande kamers nauwkeurig door met de bereidwillige juffrouw van de receptie. Over de ene krijg ik te horen dat er een violiste naast woont die elke dag twee uur oefent — wel, dat is in elk geval een positief gegeven, en bij mijn engere keuze streef ik nu naar een zo groot mogelijke afstand van kamer en verdieping in kwestie. Ik beschik trouwens over een gevoel, een verborgen zintuig voor verhoudingen en mogelijkheden der hotelakoestiek dat menig architect mij zou moeten benijden. Kortom, ik deed wat noodzakelijk is, wat verstandig is, ik handelde zorgvuldig en gewetensvol, zoals een neuroot bij het zoeken naar een slaapkamer wel handelen moet, en met het gebruikelijke resultaat, dat zich ongeveer als volgt formuleren laat: ‘Het haalt nu wel niets uit, en natuurlijk zal ik in deze kamer dezelfde avonturen en teleurstellingen aantreffen als in elke andere, maar ik heb in elk geval mijn plicht gedaan, ik heb mij er niet van af gemaakt en de rest beveel ik nu maar in godeshanden.’ Op hetzelfde moment zei diep, zeer diep in mijn binnenste een andere, zachtere stem: ‘Zou het dan ook niet beter zijn om alles maar aan God over te laten en al dit komediespelen achterwege te laten?’ Dat gebeurt nu ook altijd in dergelijke gevallen; en zoals gewoonlijk hoorde ik de stem, zonder hem eigenlijk te horen. Voor het moment was ik opperbest gestemd, en dus verliep de procedure naar genoegen, tevreden keek ik toe hoe mijn koffer in nummer 65 verdween en ging daarna mijns weegs.”

*Bron: Hesse, Hermann [vert. Pé Hawinkels] Kuren, Atlas, 2009 [oorspr. 1925], blz. 17-21

Afbeeldingsresultaat voor ffffound hermann hesse
AFBEELDING: Hermann Hesse [Calw, D. 1877 – Montagnola, CH. 1962]. Hij ontving de Nobelprijs voor Literatuur in 1946
Albumtips week Nr. 51 | 2016

Albumtips week Nr. 51 | 2016

by ·

De meeste websites zijn al druk bezig met hun jaarlijstjes. Wij ook, maar… ondertussen wordt er ook nog hele interessante muziek uitgebracht die we niet links willen laten liggen. Daarvoor moesten we dit keer wel in de kieren en gaten, grotten en krochten van Platenland zoeken. Vrij obscuur dit keer. Allemaal relatief of volstrekt onbekende artiesten in onze albumtips van weeknummer 51, 2016. We wensen je een mooie ontdekkingstocht toe.

Albumtips week Nr. 51 | 2016

  1. Basmala – Basmala
  2. Alex Dingley – Beat The Babble [debuut]
  3. El Hombre Trajeado – Fast Diagonal
  4. Burning Hell – Public Library
  5. Loscil – Monument Builders

BONUSTIPS:

  • People Skills – Gunshots At Crestridge
  • Kaia Kater – Nine Pin
1. Basmala – Basmala

Basmala Fernweh MagHet woord ‘Basmala’ (Arabisch: بسملة) komt van de Arabische spreuk Bismi’llah ir-Rahman ir-Rahiem (بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ), die door moslims in beginsel voor elke goede daad gezet of gezegd wordt, die men begint. Hiermee wordt datgene wat men van plan is te gaan doen opgedragen aan God. Bijna elke soera van de Koran wordt er door voorafgegaan. In het Nederlands: “In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige” en: “In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle”. Ook in dit geval is dat zeer terecht want dit album kabbelt voort op een geweldig hip-hop fundament waar vakkundig ambient en minimalistisch atmosferisch geluid over is gelegd. Van daaruit balanceert Basmala voortdurend op de dunne lijn tussen elektronische muziek en avant-garde jazz. “Deep-nodic tones bring you to the right place of space”. Trefwoorden: Charles Mingus (maar dan een Mingus die in het bezit is van een MPC), afro-futurisme, seventies black fusion jazz-funk, Anti-Pop Consortium. Basmala is overigens een productie unit gespecialiseerd in Amerikaanse wereldmuziek en ambient soul. Een aparte plaat.

2. Alex Dingley – Beat The Babble [debuut]

Alex Dingley - Beat The Babble [Vinyl, LP]Alex Dingley werd ontdekt door Tim Presley (White Fence) en is goed bevriend met Cate Le Bon (Stiff Records-fans spits dus uw oren!) Met het debuut van deze jonge singer-songwriter zit het dus wel goed. Hij komt uit Wales en heeft een hele pure plaat gemaakt. [JS / Fernweh]

 

3. El Hombre Trajeado – Fast Diagonal

El Hombre Trajeado - Fast Diagonal [Vinyl, LP]Na 10 jaar tijd brengt El Hombre Trajedo eindelijk weer eens een plaat uit. ‘Hearing Those Ears’ werd geproduceerd door Paul Savage van The Delgados en is een hele interessante plaat geworden met een even zeer interessante sound. R.M. Hubbert en Stevie Jones van Sound Of Yell waren ooit lid van de band maar doen niet meer mee. In die tijd tourde men nog met Tortoise, Sebadoh en zelfs Nick Cave… Ze zijn terug: ‘once again at the heart of the city’s vibrant artistic community.’ [JS / Fernweh]

4. Burning Hell – Public Library

Burning Hell - Public Library [CD]Alter ego van Canadese songwriter Mathias Kom (bekend van zijn duo met Ariel Sharratt). Met Burning Hell timmert hij al bijna 10 jaar aan de weg, op bescheiden schaal. Daar moet het 7e album ‘Public Library’ gemakkelijk verandering in kunnen brengen. De introspectieve, hyperbeweeglijke folk rock ‘n’ roll heeft er de potentie voor. De luisteraar wordt als het ware meegenomen in een supermarktkarretje vol met hooky, upbeat popsongs, dark ballads. Liedjes over de verwondering, hoop en absurdisme dat het allemaal heeft te bieden. [Konkurrent]

5. Loscil – Monument Builders

Loscil - Monument Builders [CD]Scott Morgan, a.k.a. Loscil komt met een nieuw album: ‘Monument Builders’. De plaat is electronisch gemaakt en opgebouwd met op samples gebaseerde instrumenten. Ruwe gebeeldhouwde tracks, rammelende samples (denk aan: kokende fluitketels of de weerklank van bewegende lucht). Hoor je ruis? Dat kan kloppen want Loscil gebruikte een cassetterecordertje om zo de benodigde sfeer toe te voegen: ‘Rattles and textures that serve as both percussion and abstract aural color.’ Toen hij een afgedankte VHS van ‘Koyaanisqatsi’ bekeek, werd hij pas echt geïnspireerd: de matige videokwaliteit en de schokkerige montage van dit modern klassieke werk van  Philip Glass gebruikte Morgan om ‘Monument Builders’ de juiste afwerking te geven. Laat je meevoeren. Maak zijn suggesties van melodieen af in je hoofd en wordt zelf een monument builder. [JS / Fernweh]

BONUSTIPS:People Skills - Gunshots At Crestridge [Vinyl, LP]

  • People Skills – Gunshots At Crestridge

People Skills is het alter ego van Jesse Dewlow. Een recensent: “10 ingedaalde songs gelardeerd met ritme en rudimentaire dub effecten. Onder het wrakke verweerde geluid komen de mooiste melodieën te voorschijn.” Ofwel: heel erg vreemd, maar wel lekker! [JS / FW]

 

  • Kaia Kater – Nine Pin

Albumtips week Nr. 51 | 2016Deze jonge Canadese muzikante laat zich op haar tweede plaat beïnvloeden door de oude Amerikaanse Appalachen folk en bluegrass. De instrumentatie is uiterst sober en beperkt zich tot een elementaire ritmesectie en het al even elementaire banjospel van Kaia Kater zelf. Door subtiele toevoegingen van blazers, strijkers en piano en al even subtiele gitaarlijnen, klinkt de muziek van Kaia Kater echter anders dan die van haar soortgenoten door haar fascinerende stem vol soul. Aanrader voor liefhebbers van Gillian Welch en wie is dat nou niet.

Van onze wekelijkse albumtips stellen wij wekelijks een Spotify-lijst samen, die integraal te beluisteren en te volgen is (begint bij track 3):

 

Albumtips week Nr. 50 | 2016

Albumtips week Nr. 50 | 2016

by ·

Nu de Kerstdagen naderen, brengen we je (overwegend) een aantal stemmige platen. Ook is de eerste Kerstplaat deze week opgenomen in onze albumtips (nr. 5). Glijd rustig in de Kerststemming en geniet! In de bonustips luiden we de albumtiplijst swingend uit, net zoals u misschien het jaar.

Albumtips week Nr. 50 | 2016

  1. Peter Broderick – Grünewald
  2. The Colorist & Emiliana Torrini – “”
  3. Bonga – Recados de Fora
  4. Neil Young – Peace Trail
  5. Kurt Elling – (Sings Christmas:) The Beautiful Day

BONUSTIP:

  • (Verschillende artiesten) – Doing It In Lagos
1. Peter Broderick – Grünewald

Eerder dit jaar, begin september 2016, kwam Broderick met zijn plaat Partners al als albumtip nr.1 in onze tiplijst terecht. Die plaat met op John Cage geïnspireerde pianomuziek, waarin het toeval centraal staat en alles schijnt te kunnen, maakte indruk op ons.

BRODERICK, PETER - GRUNEWALDNu is hij alweer terug met een EP die in één nacht werd opgenomen in de discrete ruimte van de hemelse Grünewald kerk aan de rand van Berlijn. Een plek die al decennialang vanwege z’n akoestiek een enorme aantrekkingskracht op kunstenaars en muzikanten uitoefent. Aldaar vijf tracks opgenomen met de bekende Peter Broderick allure. Ten behoeve van piano en viool sloot hij een pact met de unieke akoestische ruimte. De grootsheid van de ruimte is alom aanwezig en reflecteert de natuurlijke interactie tussen de instrumenten en hun directe omgeving. Zo abstract als dat klinkt zo overtuigend zijn ‘Goodnight’, ‘Low Light’ en de andere drie tracks. [JS / FW]

 

2. The Colorist & Emiliana Torrini

TORRINI, EMILIANA & THE COLORIST, TORRINI, EMILIANA & THE COLORIST, CD, 0883870081627Drie jaar na het fraaie Tookah is dit nog niet het vijfde studioalbum van Emiliana Torrini, maar een bijzondere samenwerking met het Belgische orkest The Colorist, waarvan Aarich Jespers (Zita Swoon) en Kobe Proesmans (Gabriel Rios) de spil zijn. Die laatste twee wilden graag eens samenwerken met de charismatische IJslandse en stuurden haar hun bewerking van heet nummer Animal Games. Torrini was onder de indruk en gaf het duo de vrije hand om nog meer van haar liedjes muzikaal te verbouwen. Dat resulteerde vorig jaar in een serie uiterst lovend besproken optredens in België, waarvan dit geslaagde album een registratie is. Enige nieuwe nummer is When We Dance, terwijl het voor een soundtrack geschreven Nightfall ook niet voor iedereen bekend zal zijn. In de linernotes speculeert Torrini over een vervolg van deze samenwerking. Wij zien daar naar uit. [Recensie: M. van Ravenhorst]

CONCERTTIP: Emiliana Torrini treedt al op 20 december 2016 op in Paradiso Noord ofwel de Tolhuistuin in Amsterdam. Adres: IJpromenade 2, 1031 KT, Amsterdam. Zie: www.paradiso.nl De deuren gaan open om: 20:30 uur.

3. Bonga – Recados de Fora

Albumtips week Nr. 50 | 2016Bonga doet wat ie al jaren doet, maar toch is het elke keer weer nét even anders. Laat ik daarom maar meteen met het grote nieuws beginnen: Bonga Goes Fado! Dat doet hij maar één keer trouwens, op zijn nieuwste cd Recados de Fora (berichten van elders). Hij woonde jaren in Lissabon, totdat zijn strijd voor de Angolese onafhankelijkheid hem het land uitjoeg, naar Nederland, waar hij zijn eerste elpees opnam. Zijn blues zat ‘m altijd in de lamento’s uit Angola en de morna’s uit Kaapverdië, maar een fado kan ik me uit zijn tomeloos gigantische repertoire niet herinneren. Dat in Nederland gemaakte debuut kwam 44 (!) jaar geleden uit en Bonga, 74 alweer, blijft onvermoeibaar optredens doen en cd’s maken. Niemand weet inmiddels hoeveel: vele tientallen als je zijn Angolese en Portugese uitgaven meetelt. Naast die fado (Sodade, Meu Bem, Sodade) gaat veel op Recados de Fora volgens het vertrouwde Bonga-recept: een korte maar prachtige lamento opent de voorstelling, waarna we heen en weer gaan tussen aanstekelijke, snelle dansnummers en verrukkelijke mid-tempo meedeiners. Dit alles wordt – ook vertrouwd – bij elkaar gehouden door een puik spelende band, die op het uiterst swingende Ngo Kuivu wordt aangevuld met blazers en het erg fijne Odji Maguado met een Kaapverdiaanse cavaquinho. En natuurlijk is er weer de rasp van de dikanza en die andere rasp – Bonga’s eigen onvervalsbare stem.
Voorspelling: over drie jaar maakt Bonga weer een nét iets andere cd, die ik weer prachtig ga vinden. Net als deze. (Recensie: B. Posthumus)

4. Neil Young – Peace Trail

PEACE TRAIL, YOUNG, NEIL, CD, 0093624915041Gijsbert Kamer is in de Volkskrant vernietigend in zijn oordeel over deze laatste van Young:

“We zijn de tel inmiddels kwijt maar Peace Trail is al gauw het tiende zo goed als overbodige studioalbum van Neil Young deze eeuw. Het is haastig opgenomen met drummer Jim Keltner en bassist Paul Boshnell, die blijkbaar in de buurt waren, en er lijkt nauwelijks gerepeteerd te zijn.”

Hij kent maar één van de vijf mogelijke sterren toe. Kamer:

“De plaat lijkt gemaakt met het idee: kom we gaan spelen en zien wel waar het schip strandt. Zoals te veel Neil Youngplaten de laatste decennia, strandt dat schip al voordat het goed en wel de haven uit is.
De behoorlijk wezenloze liedjes zouden gaan over ‘sociale ongelijkheid’, maar waarom moeten die zo rommelig gepresenteerd en brak worden opgenomen?”

Daarentegen wordt een andere recensent, André de Waal, die de tel kennelijk niet is kwijtgeraakt (“dit is alweer zijn 38e album”) wel heel blij van deze akoestische plaat die opgenomen is met studiomuzikanten Jim Keltner (drums) en Paul Bushnell (bas):

[…] dit is wel degelijk de bijtende, sarcastische en boze Neil die ook zijn akoestische gitaar kan laat snerpen tot diep in je beenderen, ondersteund door een ritmesectie die wel degelijk de oren van je hoofd bonkt. De teksten zijn uiteraard zwaar politiek, waarbij het gaat van het lot van native Americans (“Indian Givers”) via de tijden waarin we leven (“Terrorist Suicide Hang Gliders”), tot de toekomst (“My New Robot”).”

Hij besluit: “Ik hoop dat The Donald deze plaat kado krijgt tijdens zijn inauguratie, hij kan er veel van opsteken.” Hij kent rapportcijfer 8,0 toe. Met welke recensent bent u het eens? Luister en oordeel zelf. [Recensie: J. Stevens | Fernweh Magazine]

 

5. Kurt Elling – (Sings Christmas:) The Beautiful Day

Albumtips week Nr. 50 | 2016Voor fans van Kurt Elling en voor zij die dat nog niet zijn, is dit album. Elling waagt zich aan een heus Kerstalbum. Maar The Beautiful Day van deze beroemde jazzvocalist is zoveel meer dan een Kerstplaat. Je hoort zijn heerlijke bariton op een aantal traditionals die hij volledig naar zijn goed gestijlde en smaakvolle hand zet. Kurt Elling kiest niet voor de platgetreden paden maar voor Kerstnummers die minder bekend zijn en vooral ook subtieler zijn. Ook al is het een Kersplaat er is even veel te ontdekken als op reguliere albums. Zijn kompanen John McLean op gitaar, toetsenist Stuart Mindeman (piano, Hammond b-3 orgel en keyboard) , bassist Clark Sommers, drummer Kendrick Scott, saxophonist Jim Gailloreto, trompettist Tito Carrillo, cellist Jill Kaeding en percussionist Kalyan Pathak dragen daar in niet geringe mate aan bij.

Ze beginnen met “Sing a Christmas Carol,” van Leslie Bricusse uit de hitfilm Scrooge (jaren ’70). Kurt Elling maakt er een hedendaags jazz anthem van, waarbij het intro bestaat uit een snelle medley van bekende kerstnummers. En dat is nog maar het begin. Kurt Elling laat smaakvol zien wat hij kan en dat is heel wat. Echt heel wat. Een indrukwekkend (Kerst)album.

BONUSTIP

(Verschillende artiesten) – Doing It In Lagos

VARIOUS - DOING IT IN LAGOSHet einde van een burgeroorlog en de komst van Westerse oliemaatschappijen, wiens bijdragen aan de lokale economie jaren later best viel te betwistten, betekende een opleving bij de jeugd van Nigeria begin jaren tachtig. Zij omarmden dan ook de Westerse muziek invloeden uit de dan populaire disco en soul stromingen. Gecombineerd met Afrikaanse pop, gaf dat een zeer dansbare smeltkroes hier door Soundway uitstekend verzameld. [Recensie: J. Vreugdenhil]

Onze albumtips zijn op onze Spotify-playlist te beluisteren. Wekelijks geüpdate. [begint bij nr. 3]

Mirjam Offringa wint met ‘Het Contact’

Mirjam Offringa wint met ‘Het Contact’

by ·

Het winnende werk 2016:
De Verwoeste Stad

De Verwoeste Stad

by ·

Aan het water van de Leuvehaven in Rotterdam, op Plein 1940, staat het door Ossip Zadkine gemaakte bronzen beeld De Verwoeste Stad. Het zes meter hoge menselijke figuur zonder hart, dat de handen wanhopig ten hemel heft, verbeeldt het in de meidagen van 1940 weggebombardeerde centrum van de Maasstad. Het leed van de stad wordt op dramatische wijze voorgesteld.

In 2014 voerden de Rotterdammers een emotionele discussie over een mogelijke verplaatsing van Jan Gat, zoals het in 1953 onthulde beeld in de volksmond ook wel wordt genoemd, naar het Stationsplein. De voorstanders van verplaatsing meenden dat het beeld in de verdrukking zou komen te staan tussen de hoogbouw van het Maritiem Museum en een woontoren. Het beeld is niet verhuisd. De naam van het plein waarop het nu staat geeft het nog meer betekenis dan het beeld zelfstandig uitdrukt. Maar op een of andere manier lijkt De Verwoeste Stad zich toch te verzetten tegen de achter hem staande hoge toren.

In 2017 is het 50 jaar geleden dat Ossip Zadkine (1890 – 1967) overleed. Het Haagse museum Beelden aan Zee eert hem met een retrospectief.

zadkine

Albumtips week Nr. 49 | 2016

Albumtips week Nr. 49 | 2016

by ·

Wat is er te ontdekken in de Fernweh Magazine Albumtips van week nummer 49, 2016? Je hoort mannen en vrouwen, zwart en blank, electronisch, acoustisch, beats, rap, blues- en country, gospel, shanty, Jaren 20 jazz, Engelse folksoul, pop-rock, americana, rootsmuziek, punk, soul, New Orleans funk, rhythm ‘n’ blues, street percussion, muziek van jazz funeral en marching bands, Caribische rhumba en mambo, zydeco, Louisiana Cajun en last but not least toekomstmuziek from outta space (van Sun Ra) in deze lijst. Er is weer veel te ontdekken dus. En veel gelegenheid om even muzikaal te ontsnappen. Steeds vaker. En verder..!

Albumtips week Nr. 49 | 2016

  1. Angelina – Vagabond Saint [debuut!]
  2. Shovels & Rope – Little Seeds
  3. John Legend – Darkness And Light
  4. Last Shadow Puppets – Dream Synopsis [EP]
  5. Childish Gambino – Awaken, My Love!

Bonustips:

  • Various – New Orleans Funk 4
  • Sun Ra – Singles

1. Angelina – Vagabond Saint

Angelina - Vagabond Saint [CD]Angelina is afkomstig van het afgelegen Isle Of Wight. Nou komen daar op zich wel meer blues- en countryzangers vandaan, die beter in een andere tijd in de VS geboren hadden kunnen worden. Maar ook hier op het eiland, kon haar vader haar leren zingen en Jerry Lee Lewis, Little Richard, Blind Willie Nelson, gospel, shanty, country, jaren 20 jazz en Engelse folk werden haar ook door haar moeder met de paplepel ingegoten. Die ingrediënten zijn terug te horen in de doorleefde soul-folk-pop-rock van Angelina… Americana kan je het eigenlijk niet noemen. Denk dus niet dat dit geweldige debuutalbum uit de Mississipi delta komt, ook al klinkt het wel zo. Waar gaat het dan om? Giving old time influences their glory through a 21st century vision. [Recensie: JS / Fernweh]

 

2. Shovels & Rope – Little Seeds

SHOVELS & ROPE - LITTLE SEEDS

Michael Trent en Cary Ann Hearst uit Charleston, South Carolina vormen sinds 2008 het duo Shovels & Rope. Ook vormen zij een liefdeskoppel. Dat heeft inmiddels een aantal platen opgeleverd, waaronder het onlangs verschenen Little Seeds. De passie en energie spat ervan af. Lekker scheurende gitaren. We horen country, folk, americana en rootsmuziek maar ook – en dat is verrassend – punk. De melancholie is niettemin nooit ver weg.

Verwacht geen virtuositeit of muzikale hoogstandjes. Ongepolijst ruig maar ook ingetogen en gevoelig zijn de kernwoorden. De stemmen van Trent en Hearst vervolmaken het geheel op passende wijze. Juist hun samenzang maakt iets los. Ze weten me te raken met hun stemmen die steevast geladen zijn met emotie. Recensent Erwin Zijleman die zich – ook al onder de indruk van deze plaat – in de achtergronden van de plaat verdiepte, meldt:

“We maken allemaal wel eens wat mee, maar de verhalen die de basis vormden voor Little Seeds grenzen aan het ongelooflijke. Michael Trent en Cary Ann Hearst werden voor de opnamen van de plaat geconfronteerd met de geboorte van hun kind op de achterbank van een auto, de Alzheimer van de vader van Michael die vervolgens bij hen introk en de moord op een gezamenlijke vriend. Het verklaart de intensiteit van de plaat, die door deze achtergrond nog mooier en indrukwekkender is geworden.”

Een plaat die intrigeert en raakt. [Recensie: JS / Fernweh]

CONCERTTIP: Dinsdag 24 januari 2017 treedt Shovels & Rope op in Paradiso-Noord (Tolhuistuin) in Amsterdam. Adres: IJpromenade 2, 1031 KT Amsterdam. Of check ff op www.paradiso.nl De deuren gaan open om: 20:00 uur. En… het gaat hard met de kaartjes, dus…

 

3. John Legend – Darkness And Light

LEGEND, JOHN - DARKNESS AND.. -DELUXE-Voor zijn vijfde plaat maakt John Legend een paar bijzondere keuzes. Hij zocht contact met producers John Ryan (One Direction, Jason Derulo) en Blake Mills, bekend van Alabama Shakes’ Sound & Color. Chance the Rapper, Miguel en Alabama Shakes’ Brittany Howard zijn te horen als gast op deze politieke en persoonlijke plaat. Legend was flink onder de indruk van Sound & Color en zocht een ander geluid dat rauwer en aardser was. Mills en Legend hebben beide een sterke voorkeur voor klassieke soul en zien Marvin Gaye’s What’s Going On als een voorbeeld. Gaye weet het persoonlijke en het politieke te verweven tot genietbare soul en dat is precies wat Legend voor ogen had met Darkness And Light. Tijdens de opnames waren de presidentsverkiezingen in Amerika op een kookpunt en Legend zette zich veelvuldig in voor Hillary Clinton. Alle teksten op de plaat moesten dan ook ergens over gaan en Legend werd veelvuldig uit zijn comfort zone gehaald. Penthouse Floor met Chance The Rapper is daar een sterk voorbeeld van. Het nummer heeft een onweerstaanbare groove en is sexy en funky, doch handelt over het ontvluchten van een jeugd waarin de startpositie al achtergesteld is. Dat legend onlangs vader is geworden van een dochter laat hij ons horen in het ontroerende Right By You (for Luna). Daarmee is de opzet geslaagd en heeft Legend een boeiende plaat gemaakt. [Recensie: B.Dijkman]
–
–
–
–
—
—
–
–
–
—
–
–
–

4. Last Shadow Puppets – Dream Synopsis [EP]

LAST SHADOW PUPPETS - DREAM SYNOPSIS EPHun geweldige tweede langspeler Everything You’ve Come To Expect was ook het startsein van een succesvolle tour voor de band rondom Alex Turner en Miles Kane. Tijdens de tour speelden ze diverse covers, die ze op een goede dag ook maar even opnamen voor deze EP. Aangevuld met twee nieuwe versies van The Dream Synopsis en Aviation, beide origineel van bovengenoemd album, en beide in een prima alternatieve versie, zijn het vooral de vier covers die dit mini album zeer de moeite waard maken. Is This What You Wanted van Leonard Cohen, en opgenomen voor diens dood, behoudt de duistere randjes van het origineel. Punk band Glaxo Babies nam in 1980 het origineel op van This Is Your Life en laat de punk invloeden horen die in het werk van de twee Puppets altijd terug komen. Hoogtepunt is het Frans gezongen Les Cactus, origineel van Jacques Dutronc, en wonderbaarlijk genoeg perfect passend in het repertoire van de Engelsen. Een werkelijk heerlijk tussendoortje. [Recensie: J. Vreugdenhil]

5. Childish Gambino – Awaken, My Love!

AWAKEN, MY LOVE!, CHILDISH GAMBINO, CD, 0810599021405Childish Gambino – het alter ego van acteur en schrijver Donald Glover – maakte jarenlang beats in zijn vrije tijd. Toen hij iemand vond om over zijn beats te rappen, begon het project een compleet eigen leven te leiden en was een nieuwe act geboren. Multi-talent Glover verscheen als hoofdrolspeler in films als The Martian, Magic Mike XXL en I Am Tiger Woods. Als recording artist werd hij vooral bekend dankzij goud-bekroonde hit singles 3005 (2013) en Heartbeat (2012). Ook scoorde hij Grammy nominaties voor Best Rap Performance (3005) en voor Best Rap Album (Because The Internet), welke ook met goud werd bekroond! Awaken, My Love! is het derde studio album van Childish Gambino. The Guardian kende 4 van de 5 sterren toe!

BONUSTIPS:

  • Various – New Orleans Funk 4

VARIOUS - NEW ORLEANS FUNK 4Soul Jazz Records’ latest crate-digging excursion into the Crescent City vaults delves deep into the roots and history of the voodoo world of New Orleans Funk and as ever features a stellar selection of killer rare funk and soul!

The album is jam-packed with serious break-heavy, heavyweight funk tunes from classic New Orleans artists including Eddie Bo, Betty Harris, Dave Bartholomew, Johnny Adams and Eldridge Holmes (with the ever-present Allen Toussaint and The Meters as always behind the scenes). There is also a host of rare cuts from a number of lesser-known second line New Orleans artists, whose fame rarely reached past the walls of the city, including Gus ‘The Groove’ Lewis, James K-Nine, Norma Jean, Bob French, Chuck Colbert, Zilla Mayes and Joe Haywood.

In the 1960s the syncopated beat of New Orleans Funk developed out of a gumbo mix of New Orleans local flavours – rhythm and blues, Mardi Gras Indians, the street percussion Second Line of the Jazz Funeral and Marching bands, Caribbean rhumba and mambo rhythms – all of which are in full effect. Even Zydeco, the rhythm and blues offspring of Louisiana Cajun music, had the funk as the King of Zydeco, Clifton Chenier, shows us here. [Bron: Soul Jazz Records → lees hier meer over deze plaat]

  • Sun Ra – Singles

SUN RA - SINGLES -DIGI-Sun Ra bracht niet alleen veel LP’s maar ook een zeer groot aantal singletjes uit, met de talrijke formaties die hij gedurende zijn carrière leidde. Omdat deze plaatjes vaak maar in beperkte oplages geproduceerd werden, zijn de toegewijde verzamelaars er al jaren naarstig naar op zoek. Het is dan ook geen geringe prestatie van Strut Records, deze definitieve collectie van die zeldzame singles. Verspreid over drie cd’s (>3,5 uur muziek!) krijgen we een goed beeld van de veelzijdigheid van deze illustere bandleider. [Recensie: J. van den Berg]
Bovenstaande albumtips zijn deze week te beluisteren op onze Spotify-Albumtips playlist. Volg ons. (de lijst begint bij track 3). Enjoy!