Het is tijd om weer eens op reis te gaan. Zo gaan we naar het Oosten, namelijk: Drenthe. Daarvandaan komt weer een prachtig bezield album van Daniël Lohues. Zijn en onze landgenoten Chef’ Special (Haarlem) en Blaudzun (Amersfoort) vergezellen hem in onze albumtips. Net als vorige week dus wéér veel goede nieuwe muziek uit eigen land. Verder reizen we nog naar het Zuid-Oosten. Het Oosten van Afrika welteverstaan. Daar komt weer een heerlijke ‘Ethiopiques’-plaat vandaan gemaakt door Girma Beyene & Akalé Wubé. Nadia Reid woont aan de andere kant van de wereld, namelijk in Nieuw Zeeland en om geluidsknutselaar Jason Lytle te bereiken die Grandaddy nieuw leven inblaast, moeten we naar de V.S. waar we ook Otis Taylor vinden die aan het fantaseren is. O ja, en er is natuurlijk nog de interessante nieuwe van Temples uit Groot-Brexitannië. Onze albumtips van weeknummer 10, 2017 op een rijtje:
- Daniël Lohues – Moi
- Girma Beyene & Akalé Wubé – Mistakes On Purpose [Ethiopiques 30]
- Nadia Reid – Preservation
- Grandaddy – Last Place
- Otis Taylor – Fantasizing About Being Black
- Chef’ Special – Amigo
- Temples – Volcano
- Blaudzun – Jupiter (part II)
Daniel Lohues – Moi
Daniël Lohues kreeg voor zijn werk tot nu toe onder meer onderscheidingen als een Zilveren Harp, Edison, Annie MG Schmidt prijs, hij werd Ere-Burger van de gemeente Emmen, ontving de Dagblad van het Noorden prijs, de H.T. Buiskool trofee en de Culturele Prijs van Oost-Nederland. Waar het geluid op voorganger Aosem (2016) soms deed vermoeden dat Lohues stiekem wel weer eens verlangde naar het spelen in een volledige band, heeft hij zich op Moi weer teruggetrokken in zijn eigen huiskamer. De liedjes zijn weer kleiner van opzet, maar zoals we na tien soloalbums inmiddels weten schuilt daarin ook een indrukwekkende kracht. Dat hij daarin nog altijd een even onverbeterlijke romanticus als nuchtere Drent is, laat openingsnummer “Loat Mij Maar Lekker Dit Doen” direct prachtig horen. De titel klinkt in het refrein als een oprechte dank voor zijn muzikale talent, om vervolgens direct weer te relativeren met “… wordt d’r zowat gelukkig van.” Iets scherper wordt het soms ook, bijvoorbeeld met het voor deze tijden goed geplaatste “Maak Joe Woar”. Daarnaast is Lohues weer even ontroerend als subtiel confronterend als voorheen, maar een “Gewoon Een Dag Op ’N Dorp” verdient als prachtig muzikaal stilleven van een doodgewone dag op het dorp nog een extra eervolle vermelding. [Recensie: o.a. M. Koetsier]
CONCERTTIP: Op donderdag 9 maart 2017 treedt Daniel Lohues op in Schouwburg Ogterop te Meppel. Het kost €25 en daarvoor krijg je ook een drankje in de pauze. Adres: Zuideinde 70, 7941 GK, Meppel, Tel. 0522 – 254242. Of check ff: www.meppel.nl/ogterop
Girma Beyene & Akalé Wubé – Mistakes On Purpose [Ethiopiques 30]
Laten we wel wezen: elke plaat uit deze langlopende Ethiopiques-serie is ont-zet-tend goed. Sommige albums ervan hebben zelfs een aparte kamer in mijn ziel – zóóó fijn. Niet voor niks is het Parijse label Heavenly Sweetness trots op dit album, hun 30ste in de reeks. Aan de orde is een samenwerking die generaties verbindt: de legendarische Ethiopische zanger en toetsenist Girma Beyene, die bekend is van zijn jazzwerk in de late Jaren 60 en de contemporaine band uit de Franse hoofdstad: Akalé Wubé. Ook die band brengt muziek die zwaar geïnspireerd is op de Ethiopische muziek uit de Jaren ’60 en ’70. Toch is het Ethiopiques gehalte op deze plaat helaas vrij laag. Ik mis het ritme van de kameel en de Ethiojazz en ontwaar vooral het ritme van een Amerikaans vette Cadillac met weliswaar een Ethopiër achter het stuur maar dat is toch niet hetzelfde. Op grote delen van dit album klinken Beyene en zeker Akalé Wubé vooral Dap-Kingsachtig. Er wordt Ethiopisch gezongen op Westerse soul, maar het Ethiopische pentatonische qenet systeem wordt door mij node gemist. Een versie van en eerbetoon aan ‘Musicawi Silt’, oorspronkelijk van het wereldwijd bekendste Ethiopische album ooit ‘Tche Belew’ uit de Zestiger Jaren van Hailu Mergia & The Walias met Mulatu Estatke, etc. ontbreekt echter niet [Zie hier ons artikel daarover op Fernweh Magazine]. Ze kennen hun roots. Ondanks het gemis van de exotique op het album Mistakes on Pupose, kun je er als muziekliefhebber eigenlijk alleen maar genieten. De authentiek klinkende set (vette funk, soul en jazz met een [te] kleine Oost-Afrikaanse draai) werd geproduceerd door nota bene Ethiopiques-oprichter en Oost-Afrikaanse muziekspecialist Francis Falceto. Weer een heerlijke tijdloze plaat in deze bij fijnproevers – en gelukkig een steeds breder publiek – als legendarisch bekend staande albumreeks. [Recensie: J. Stevens | Fernweh // Juno]
Nadia Reid – Preservation
De uit Nieuw Zeeland afkomstige singer-songwriter Nadia Reid maakte ruim een jaar geleden diepe indruk met haar debuut Listen To Formation, Look For The Signs. Haar tweede plaat is nog veel beter. Op Preservation overtuigt Nadia Reid met prachtige, voornamelijk ingetogen folksongs.
Grandaddy – Last Place
Geluidsknutselaar Jason Lytle blaast Grandaddy nieuw leven in. Oei, dát was even muzieknieuws van de bovenste plank, een paar jaar geleden. In 2006 trok hij de stekker er eigenhandig uit omdat er ‘een gebrek aan inkomen was ontstaan en daardoor de noodzaak van de band verdween’. Tja, als geldkwesties je creativiteit verdoven, dan is het einde zoek. Wel volgden er soloalbums en alternatieve collectieven (samen met Grandaddydrummer Aaron Burtch formeerde hij Admiral Radley), maar ‘t werd nergens meer zo relevant als voorheen.
En toch, en toch… In 2012 was daar het bericht dat Grandaddy weer bij elkaar kwam. Enkele live-shows volgden. Een jaar daarna meldt de geluidskunstenaar zelf dat hij het ‘erg leuk’ zou vinden om een nieuwe Grandaddyplaat te maken. Het duurde nog jaren voordat dit daadwerkelijk gebeurde. In september 2015 volgt inderdaad het bandbericht dat ze ‘werken aan een nieuw album’. Niets is zeker totdat het tegendeel bewezen is, denk je dan.
En nu is daar dan toch het vijfde studioalbum van de band: Last Place. Met Burtch, met Kevin Garcia (bas) met Tim Dryden (keyboards), met Jim Fairchild (gitaar). Grote vraag: kunnen ze het nog, dit illustere vijftal? Kort antwoord: jazeker! De ijzersterke single Way We Won’t werd een paar maanden al (check die hilarische, surrealistische clip) uitgebracht, maar daar blijft het qua genialiteit niet bij. De twaalf nummers (fijne, karakteristieke Lytle-teksten incluis!) behoren met gemak bij het beste wat de band in al die jaren maakte. Er zit eigenlijk geen misser tussen. Enkele absolute hoogtepunten? Het eigenwijs stuiterende Check Injin, de hit Brush With The Wild, het emotionele This Is The Part en de stuwende song I Don’t Wanna Live Here Anymore. Het jaar is nog zo jong, toch lijkt één van de medaillekandidaten voor het jaarlijstje al bekend te zijn. [Recensie: D. Dekker | Mania]
Otis Taylor – Fantasizing About Being Black
Ieder jaar brengt Otis Taylor wel een nieuw album uit en de kwaliteit blijft onverminderd hoog, een mix van blues, rock en jazz. Er is ruimte voor akoestische nummers, en ook wordt alles uit de kast gehaald om een ongekend powerhouse op te bouwen. Uiteraard zijn de kenmerkende pulserende drones niet weg te denken. Ze lopen dan ook op dit nieuwe album als een rode draad door het repertoire.
Chef’ Special – Amigo
De Haarlemse formatie Chef’ Special is al enkele jaren bezig aan een stevige opmars en gaat daar nu ook een internationaal vervolg aan geven. De band tekende in 2015 bij het vermaarde Atlantic Records, waarmee hun ambities bepaald niet onder stoelen of banken werden geschoven. Ook mocht de band mee als supportact voor het superpopulaire duo Twenty One Pilots tijdens hun Amerikaanse tournee. Hierdoor betraden de Cheffies al menig groot podium, wat te denken van Madison Square Garden… Amigo is voor, tijdens en na deze tour tot stand gekomen. Diverse jonge en getalenteerde producers zijn in de arm genomen om met het aangeleverde materiaal aan de slag te gaan, maar mede dankzij gitarist Guido Joseph zijn de songs om geproduceerd naar de eigen wensen en identiteit. Amigo is een consistente, frisse en krachtige plaat geworden waarmee hoge ogen kan worden gegooid. Plaatopener Because I Love You tekent de nieuwe motto’s van het volwassener geworden Chef’ Special: geen wantrouwen en achterdocht, maar met een open blik naar de wereld kijken. Dat de band is doorgegroeid valt ook af te leiden uit de diverse levenswijsheden die voorbij komen. ‘Money Is The Root Of Our Evil’, uit het über-aanstekelijke Money is daar een mooi voorbeeld van. Maar verder laten ze zich horen zoals we de Cheffies inmiddels kennen: veel energie (Amigo), veel hitpotentie (Into The Future) en ruimte voor ingetogenheid (Nicotine). Chef’ Special is er meer dan klaar voor om door de landsgrenzen heen door te beuken naar de echte grote podia. Maar dan met de eigen bandnaam als headliner. [Recensie: L. van Gaans | Mania]
CONCERTTIP: Ga Chef’ Special beluisteren in hun thuisstad. Dat kan op donderdag 9 maart 2017 in poptempel Patronaat, Zijlsingel 2, 2013 Haarlem. Tel. 023 – 517 58 50. Of check: www.patronaat.nl/. Maar je zult wel superrrrrsnel moeten zijn want het gaat hard met de kaarten.
Temples – Volcano
De Britse band Temples leverde iets meer dan drie jaar geleden met Sun Structures een zeer memorabel debuut af. Opvolger Volcano heeft lang op zich laten wachten, maar maakt de belofte van het debuut meer dan waar. Temples heeft niet gekozen voor een herhalingsoefening, maar slaat op haar tweede plaat net wat andere wegen in. Ook op Volcano maakt de band muziek die in het hokje psychedelica past, maar waar de band op haar debuut voornamelijk putte uit de archieven van de psychedelica uit de jaren 60, klinkt de band op Volcano net wat moderner. Vergeleken met het debuut klinkt Volcano elektronischer en zijn veel meer invloeden uit de neo psychedelica (en hier en daar de progrock) te horen, maar gelukkig ontbreken de invloeden uit de jaren 60 niet volledig en benevelt Temples ook dit keer heerlijk met zweverige popsongs die uitnodigen tot wegdromen en die de fantasie eindeloos prikkelen. Temples vist hiermee in een overvolle vijver, maar blijft dankzij de geweldige songs en de avontuurlijke accenten de concurrentie uiteindelijk makkelijk voor. [Recensie: E. Zijleman | Mania]
CONCERTTIP: Op vrijdag 14 april treedt Temples op in Doornroosje, Nijmegen. Adres: Stationsplein 11, 6512 AB Nijmegen. De zaal gaat daar om 19.30 uur open. Surf voor kaartjes naar: www.doornroosje.nl/
Blaudzun – Jupiter (part II)
In oktober 2016 bracht Blaudzun het eerste deel van zijn trilogie Jupiter uit. Een voltreffer. Vergelijkbaar met eerder werk. Geen drastische koerswijzigingen, wel andere accenten (zoals destijds hier omschreven). Deel 1 telde 9 liedjes. Deel 2 evenzo. Geen 1 tot met 9 ditmaal, maar simpelweg 10 tot en met 18. Met beide delen kan ie een avond vullen. De reden van het drieluik? De vluchtigheid tegenaan. Uit dat vaste stramien ontsnappen van een album creëren en op tournee gaan. En dat trucje herhalen, om de zoveel jaar. Deel II is energiek en herbergt sfeervolle arrangementen met sporen van krautrock, intieme indiepop en een linkje naar Bruce & Bowie in de jaren ’80. Opgenomen in de Mailmen Studio in Utrecht, met vaste gast Martijn Groeneveld en broer Jakob, spelen drums en bariton sax wederom een belangrijke rol, op dit deel aangevuld met nadrukkelijk aanwezige analoge synths. Het wordt eentonig: sterk album! [Recensie: J. Teitsma | Mania]
Onze wekelijkse albumtips zijn te beluisteren en te volgen via onze Spotify-playlist: